Ik heb al gezegd, en zal het waarschijnlijk nog vaak zeggen: ik heb een gloeiendste hekel aan dit kloteweer ! Aan de winter en aan het naderende allerzielen...
Het doet mij teveel denken aan wat ik altijd een beetje probeer weg te stoppen in 't diepste keldertje van mijn hart...maar het schijnt op een of andere manier telkens weer op eigen kracht de kelder uit te kruipen en plots voor mij op het salontafeltje liggen...
Heb jij schrik van de dood ? Ik niet, maar ik verlang er ook (nog niet) naar... Ik zet die "nog niet" er tussen haakjes bij, omdat ik mij herinner dat ons moeder het leven zo moe was, ze had haar tijd gehad zei ze telkens weer. Ze had ook heel wat achter de rug, en was voor haar laatste jaren afhankelijk van anderen, wat nooit echt plezant kan zijn, hoe goed ze het ook doen.
Ik denk er dikwijls aan dat ik al meer dan twee jaar ouder ben, dan mijn vader ooit geworden is...En ik denk ook heel vaak aan de woorden van ons moeder toen ik haar na het sterven van pa naar huis voerde...We zagen Mee (een oude lieve buurvrouw die we Mee noemden) juist de straat oversteken..."Kijk, zei ma -heel bitter-, die is al langer getrouwd dan dat mijn man is mogen worden.."
Ik herinner me ook mijn eigen reactie, nog in de kliniek, we hadden net afscheid genomen van onze dode vader, en daalden de trappen af, toen net op dat ogenblik de bezoekuren starten, en hele kudden blijde mensen met bloemen en cadeautjes naar de kraamkliniek togen. Ik heb mij echt moeten bedwingen, ik wou ze uitschelden, ze van de trappen smijten...Gek, verdriet maakt gek.
Ik ben nog niet bekomen van het verdriet ...dus zal ik wel wat gek zijn en gek blijven zeker?
Weet je, ik ben jaloers van de toneelspelers! Die kunnen doodgaan tenminste eens repeteren...
Genoeg!
Het regent, het is koud, donker en kil.
't is herfststststsssssst.
De noten zijn al bijna allemaal gevallen (gerezen zeggen we ?????), en liggen in een grote schaal te wachten op de hongerige. Gek, ik heb er dit jaar nog niet één van gegeten, en ik eet nochtans graag noten.
Misschien die eeuwige schrik van de lijn ? Hoewel er van enige lijn bij mij nog amper te spreken is.
Vanmorgen heb ik, na jaaaaren van onderbreking, weer een boterham gegeten. Ik eet al jaren niet meer 's morgens (met uitzondering van de enkele dagen dat ik ergens in een hotel of vakantiehuis doorbracht) Ik was er van overtuigd dat één maaltijd minder geen kwaad zou kunnen, en mijn lijn misschien wat binnen perken zou houden...
Vandaag las ik dat de sumoworstelaars als eerste maatregel om zo extreem dik te worden...hun morgenmaal laten vallen... 's Morgens niet eten is dus een dikmaker !
Ik herhaal, ik heb vanmorgen een boterham met confituur van appelsienen gegeten...
en nu maar vermageren... (Ik kon mijn gewicht alleen op peil houden met extreem zwaar sporten, en met mijn ziekte kan ik nog amper een beetje slenteren....
Als ik vermager met te eten, dan laat ik het je weten !
tot de volgende ????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten