Neen, ik heb het hier niet over de strip, maar over grafzerken, op het kerkhof...
't I een wonder hoe gevoelig dit bij bijna iedereen ligt, maar ook hoe verscheiden de mensen er over denken...
De prijs van de oiginaliteit gaat m.i. naar Lea, van Armand, een vriend.
Midden in en gesprek over een niet geliefd familielid, zei Lea: "...en dan leggen ze er een grote dikke steen op, om zeker te zijn dat hij nooit meer were keert..."
Daar lijnrecht tegenover staat dan nonkel Julien, die op het graf van zijn zoon een nieuwe grafsteen deed leggen (de oude steen was nochtans nog mooi e goed onderhouden) want, ik wil dat mijn zoon "mooi ligt"...
Anny en ik wilden onze Koen laten uitstrooien, maar Bart en Veerle wilden nog iets "tastbaars" hebben van hun broer...
Mijn grafmonument voor onze Koen staat in mijn hart, rechtop als een sequoia, een mammoetoom, groot, voor altijd, ...en zwaar wegend...
Zo verwerkt iedereen op zijn manier de dood, maar iedereen reageert er op, niemand blijft onverschillig. En straks allemaal op hetzelfde moment, staan we weer met wat bloemen op het kerkhof... en hopelijk worden die bloemen niet weer gepikt en vinden we ze terug op een ander graf... (Ik zet altijd de naam aan de onerkant op het bloemstuk of bloempot...) (Veerleke stelde vast dat de pot van ons weg was en zocht tot ze hem viond...)
Wie doet dat ? Wie wil eer betonen aan de doden met een gestolen pot?
Een kennis van ons zag het eens gebeuren op het kerkhof van Horebeke, daar is het kerkhof bijna volledig te overzin vanop de straat, zij zat in de wagen, en een van de rijkste burgers van horebeke kwam daar toe met een klein vernepen bloempotje. Dat trok haar aandacht, dat paste niet bij die man...Ze bleef toekijken, zag hem iets verder bukken, en verder stappen et plots een mooie grote pot in de handen... Je moet maar durven hé ?
Op het graf van Roland zijn kleine zoontje werden eens de teddybeertjes gepikt...
Ik weet alleen niet waarom de mensen blijkbaar allemaal op die dag daar willen zijn, zelfs degenen die helemaal niet geloven in allerzielen of allerheiligen of wat dan ook ... Wij zorgen, nu er toch een "graf" is, ervoor dat er wel altijd iets staat, in de winter een stukje van kunstbloemen, in de zomer een plantje. En Veerle gaat nu en dan om alles net te houden. En 't is meer dan tegen mijn gedacht dat ook wij op die dag "moeten" gaan, als ik ga, dan liever alleen, in stilte...Maar Koen is hier dichter bij mij dan op dat kerkhof.
Het is weer redelijk goed weer, zeker voor de tijd van 't jaar! Misschien kunnen we vrijdag nog eens gaan vssen, ik zal eens bellen naar Luc, of het hem past.
De namiddag gaan e eens naar tanteke, ook met een bloem voor op het graf van haar geliefden, maar vooral omdat ze weer wat depri is, 't zal weer geen plezant bezoek worden. En toch is het beter te lachen dan te treuren, te denken aan de goede en de leuke herinneringen.
Maar 't zijn alweer van die lange avonden hé. En dan zijn er veel mensen die beginnen te dubben.
Niet doen, carpe diem, pluk de dag, moeder schept de soep en wij eten hem op, achter ons trekken ze toch de leere op...en honderden andere toepasbare spreuken.
tot morgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten