Rare dag

Zeldzame dag...
Toen ik gisterenmiddag wegreed om te gaan vissen met Luc, zag ik tot mijn verwondering nog tientallen auto's en mensen van de begrafenis van Adelin De Smet komen. Adelin was de vader van Bartje...Mensen van Mater en omgeving kennen Bartje allemaal, en onze Bart was wreed aangedaag toen hij hoorde hoe Bartje hier was gestopt en ons wenend omarmde...en hij grinnikte toen ik er bij zei dat ik bijna platgenepen was...
Ik had een kaartje in de bus van zijn moeder laten stoppen door Veerle. Zoals ik gewoon ben, schrijf ik altijd een persoonlijke boodschap op zo'n kaartje van medeleven. Is het iemand die ik persoonlijk ken, een terugzien op, is het familie van een kennis, dan iets algemener over het verlies van een vader, moeder, broer of kind...dingen waarover ik jammer genoeg kan meeklappen. Dat persoonlijke tintje wordt meestal zeer sterk gewaardeerd, dat heb ik al meermalen ondervonden, maar zoals met Bartje ???
Bartje is eigenlijk een héééle Bart, ik vermoed een stuk boven de twee meter hoog, en ongeveer twee keer zo breed als ik ben, en in alle richtingen...dus een berg van een vent. Hij was de favoriete jeugdleider van onze kinderen, en later duwde ik hem het militantisme in. Luc De decker heeft daar nog altijd een goede delegee aan. Maar die berg van een vent heeft een heel klein hartje...zelfs al van heel lang geleden hoorde ik dat, als er een kleine viel en weende, leider Bart daar dan naast zat mee te wenen van danige compassie...
Bartje was dus ook aangedaan van mijn rouwkaartje, en kwam ons wenend danken en bijna doodknijpen. Een heerlijke man !
Toen ik 's avonds bij Luc nog genoot van een après-fishing, een heerlijk glaasje frisse witte wijn, gezeten bij de mooie vijver van Luc, belde Anny dat Mia langskwam en dat ik vlug moest naar huis komen. Het jaarlijkse bezoek van mijn nichtje, dat mocht ik niet missen, de helft van mijn après-fishing wel, dus ikke rap naar huis, en rap iets eten. Ondertussen ging de telefoon, en melde Luc (den anderen) dat hij langskwam met warmoes en bonen... Dat snapte ik niet direct, om twee redenen...hij was in de voormiddag langsgeweest met pompoenen en courgetten... Maar ja, hij en zijne madam kwamen er ook nog eens langs. Ik was wat geambeteerd... Ik had het gevoel dat Luc eigenlijk eens kwam "op bezoek", eens een avondje passeren, en nu was dat een beetje onderbroken door het bezoek van mijn nichtje. (Mijn nichtje is uniek ! ik heb maar één nichtje...)
Luc zal me dat wel niet kwalijk nemen, maar niettemin vind ik het ambetant...
Je ziet, het was een rare dag, maar wel een heel mooie...en tussen haakjes, die droom over karpers...vergeet maar al je dromen, ze hebben niets met de toekomst te maken, ik heb maar eentwintigtal visjes gevangen, en 't waren geen grote...
tot morgen ?