ohoh ik heb wormen,

ohoh ik heb wormen en dat verveelt me niet ohoh...
Enfin, ik heb ze nog niet, ik moet er nog om. Om wormen en om patatten. Wormen voor mij en Luc, patattten voor Anny, of eigenlijk voor ons allemaal, hier, thuis...niet voor Luc, voor hier.Maar 't is Anny die ze schilt en klaarmaakt.
Wormen ! Dus: het is weer visdag !
We gaan naar 't park !
Wormen halen is niet zo simpel, ik moet daarvoor naar boekel rijden. Er zijn niet zo veel winkels waar ze materiaal voor vissers verkopen. Vroeger was er ook een in Avelgem, maar die is nu gesloten, en overgeschakeld naar een winkel met schoolgerief. Gelukkig heb ik dat niet meer nodig. Ik mag er niet aan denken dat ik weer zou moeten schoollopen. Ik zeg wel tegen mijn kleinkinderen dat dat plezant is, en nodig en nuttig...maar die twee laatste begrippen wijzen er in feite al op dat het niet plezant is...
Ik vind vissen véél plezanter dan schoollopen. En ik denk dat iedereen er zo over denkt. Wellicht niet met voorkeur voor vissen, maar toch voor ontspannende dinges.
Of misschien vloeit dat ook voort uit mijn ziek-zijn...Ik stel vast dat ik steeds minder goesting heb om inspannende dingen te doen...Lichamelijk, omdat ik het niet meer aan kan, maar ook geestelijk. Ik kijk niet meer naar duidingprogramma's op tv, ik lees geen zaken meer die me niet op dat moment interesseren, en tijdens de nieuwsberichten heb ik veel meer interesse voor de lapsussen dan voor de gezondheidstoestand van Sharon. Heb jij dat ook ? Of komt dat inderdaad voort uit mijn ziekte ? Misschien door al die verdovende middelen die ik moet slikken???
Maar ik maak er mij helemaal niet ongerust over hoor, vermits het me niet interesseert, kan het mij uiteraard ook niet schelen.
Het kan ook door het overlijden van onze Koen gekomen zijn...Ik stel vast dat ik een soortement muur rond mij heb gebouwd...Ik probeer angstvallig alle leed buiten dat muurke te houden. Soms lukt het niet, zoals met het overlijden van Patrick, de kozijn van Anny, en dan breekt het verdriet weer even door, als een tsunami, alles wegvegend...Ik moet dan rapraprap weer het muurke opmetselen, voor mijn eigen gerustheid, en vooral voor mijn façade.
Eigenlijk wil ik nog alleen lente-condities, het ontstaan en het terugkomen van het leven...maar dat wat ik echt terug wil zien komen, dat komt niet terug.
En ik ben niet zoals Job, toen ze hem -om een soortement weddenschap tussen God en Duivel notabene !- zijn kinderen, vrouw, kemels en schapen hadden afgenomen, en hij braaf bleef, dan kreeg hij nieuwe kinderen, nieuwe vrouw en nieuwe kemels... Ik wil geen nieuwe zoon, de ouwe was goed genoeg voor mij.
Ik ga vissen...turen naar mijne dobber, naar het kabbelende water.
maar eerst ga ik wormen halen.