Ik hou van de van de wat stroachtige geur van chrysanten.
Ook de vele vormen en kleuren houden mijn aandacht gaande.
En toch, het zijn kerkhofblommen... Als je deze tijd van het jaar op het kerkhof komt, dan nodigt dat je als het ware uit om te wandelen, te flaneren, langs de ontelbare kleine voortuintje van al dan niet imposante dodenhuizen en huisjes.
De dood is deze dagen verworden tot een industrie.
En toch is er ook iets goeds aan, iets moois, iets sereens...Het is de tijd dat iedereen genood wordt om weer eens te denken aan al wie er nu niet meer bij is, maar ooit een deel van je leven vormde.
Het is een bittere, wrede dag, voor al diegenen die het verdriet nog niet wisten te kanaliseren naar de zee van stilte, de zee van verstilde liefde en smart.
Sommigen beweren dat verdriet "slijt", 't moet verbomen, zeggen ze dan bemoedigend.
Verdriet slijt niet, verdriet verboomt niet, verdriet is als een edelsteen. Je krijgt hem in je hart geduwd als een brute harde vorm vol scherpe hoeken die je voortdurend snijden en pijn doen. Maar door al dat gewrijf en geprik slijt ook die harde steen stillekes af, en veranderd in een gladde mooie edelsteen, die je lief is, die je koestert, die misschien nog wel eens eventjes prikt, maar die veeleer een gedenksteen is geworden die in je hart straalt en warmte geeft. Al de bitterheid, al pijn slijt af, en er rest alleen het mooie gedeelte van het verdriet, de zoete herinneringen, de liefde en een het verlies dat echter niet meer zo hevig prikt, niet meer snijdt, maar die je op een of andere manier lief is. Het is of de ontvallene weer een stuk van je leven is geworden, in een verstild verdriet.
Voor jou is die dodendag van vandaag niet nodig... voor jou zit veel meer van de dode in je hart en je geest en je lijf, dan ze ooit op het kerkhof hebben neergelegd... Daar ligt alleen het lichaam, koud en verstild, in je hart blijft de kern van zijn of haar leven bewaard.
Voor mij hoeft er geen kerkhof. Dat dode lichaam zegt me niet zo veel... Ik heb veel meer aan mijn herinneringen aan een levende.
Gisteren is Bart geweest, hij kwam van het kerkhof, en Ewoud moest voor de school een stamboom opmaken van de familie, tot zijn overgrootvader... Ik kon hem makkelijk helpen dan zij het onverdroten werk van Albert Goderis, die zich onledig houdt met het monnikenwerk van de opbouw van een stamboom van ons geslacht... Ik heb hem wel gezegd dat hij de nodige stukken er maar moet uit kopiëren, ik zou niet graag het document op zich kwijt zijn... Ze doen tegenwoordig heel andere dingen dan wij deden in de school.
Maar één ding doen ze zeker veel te weinig ! Ik stel vast dat de jeugd aan het opgroeien is tot betonpalen. Zo stijf, zo stram ! Ze doen veel te weinig aan lichaamsbeweging, en hebben geen fysiek meer. De tweeling van Veerle, dat gaat nog, dat zijn kinderen die hun vertier voor een groot stuk vinden in spelen, lopen, klimmen en noem maar op, maar de twee van Bart, die zijn veel beter op schools gebied, maar wat een stijve stramme mensen worden dat ! Het gekke is dat ze ook niet echt graag spelen in de zin van spel waarvoor je heel je lijf moet gebruiken. Het zou goed zijn mochten ze bij een jeugdbeweging gaan, waar ze via sport en spel niet alleen zouden bewegen, maar wellicht ook leren houden van het bewegen. Maar het is wel hun gebrek aan interesse voor het spelen die hen ook verhindert naar de jeugdbeweging te gaan. Eén ding doen ze wel, ze gaan mee gaan joggen, dat is toch al iets...
Vorige week kreeg ik hier een vragenlijst binnen over TV... Ik vul niet veel van die dingen in, maar omdat ik een tv-hater ben, die slechts nu en dan kijk, tegen de verveling in, heb ik de vragenlijst ingevuld... Ik kreeg te weinig mogelijkheden om mijn zeg te zeggen... Eén van de vragen was of ik bereid zou zijn bij te betalen, en hoeveel voor een bijkomende sportzender... De mogelijkheid om te betalen voor het niet hebben van zo'n onding stond er geeneens bij ! Klotebevraging. Was dan nog duidelijk een verdoken reclame voor belga? kom nou!
Ooit las ik een mopje over dergelijke bevragingen, ik meen ergens ooit in readers digest of zo... Een man moest gedetailleerd en in percentages opgeven hoeveel tijd hij besteedde aan al zijn verschillende taken in zijn functie. De man begon gewetensvol alles op een lijstje te zetten en er dan zo goed mogelijk een percentage op te plakken. Toen hij de taak volledig had vervuld, bleek bij een laatste controle dat hij slechts aan 99.5 % van zijn tijd had omschreven. Hij dacht al aan het hertypen van heel die opsomming met een kleine correctie er aan, toen plots zijn gelaat verhelderde...Hij schreef: Het invullen van zinloze vragenlijsten: o.5%.... Hij heeft nooit ook maar een reactie op zijn schrijven gekregen...Want, zo gaat het veelal, dergelijke breed opgezette studies blijken niet het verwachte antwoord te geven, en verdwijnen zoals ze ontstaan zijn...in het niets....
Vandaag is het mooi weer...En toch zie je andere hemels dan in de zomer... Ik denk dat dit komt doordat een gedeelte van de de lucht weerkaatsende eigenschappen heeft, en dat de sombere herfstkleuren van beneden, de kleuren van boven iets veranderen. Het is precies of er in de lucht iets van oker doorschijnt.
't Zal wel inbeelding zijn, van een veel te gevoelig- aan-het weer-type....
tot de volgende ?
zondag, november 02, 2008
zaterdag, november 01, 2008
stakingsrecht
Er is heel wat te doen momenteel over het stakingsrecht...
Bedrijven verhinderen de stakingen bij deurwaardersexploot.
In feite verhinderen ze alleen dat de stakers de werkwilligen pogen te overtuigen tot staking. Maar ik vrees dat dit in werkelijkheid hetzelfde betekent.
Ik herinner me een algemene staking. Daags voordien was er nog maar een vergadering om de laatste afspraken te maken, wie waar zou staan, wat wie zou doen en zo voort... In de grote bedrijven ging dat makkelijk, en waren er vrijwilligers genoeg om te posten en de werkwilligen te overtuigen, maar in de kleine bedrijven ging dat niet zo hendig, want daar werkt de arbeider niet bij een directeur, maar werkt hij bij Jan of bij Piet, de relatie met de werkgever is heel anders dan in die grote boetieken... En je hebt dan wel heel wat redenen om op te treden tegen de algemene gang van zaken, maar als je baas geen baas is, maar Piet, dan ligt dat niet zo makkelijk, en lijkt het allemaal plots veel persoonlijker.
Dat was de eerste keer dat we tot de simpele oplossing kwamen, niet aan de bedrijven te posten, maar aan de ingangen van de industriezones... Dan was die confrontatie met Piet er niet bij, en konden ook de mensen uit de kleine bedrijven , zonder persoonlijk te worden, makkelijk met de anderen mee hun ongenoegen uiten tegen de gang van zaken.
In feite is de staking daar voor een groot stuk op gebaseerd ! Wat doen die stakersposten, die praten in op de werkwilligen, werkwilligen die veelal niet echt werkwillig zijn, maar die het inpraten dankbaar gebruiken om mee te protesteren tegen de gang van zaken, waar zij helemaal niet gelukkig mee zijn, maar waar zij niet de moed hebben om dat duidelijk te manifesteren. Echte werkwilligen gaan toch door het cordon. Maar in werkelijkheid zijn er dat niet zoveel.
Het systeem werkt op die manier perfect.
Zelden of nooit zijn er moeilijkheden, en eigenlijk voelt iedereen zich goed bij het systeem.
Waar het bedrijven zijn die met publiek in aanraking komen, zoals, de luchthaven, de spoorwegen, winkels... krijg je een derde speler er bij, en dat is er een die niet geïnteresseerd is in de basis van de betwisting, maar er komt om bediend te worden, en die zich het slachtoffer voelt van de staking.
Eigenlijk is dat altijd en overal zo, maar in dergelijke bedrijven is de confrontatie met de cliënt rechtstreeks, in andere bedrijven niet, en daar lijkt het plots niet mee te spelen. Maar het is er wel, even goed... Als de bouw stilligt, moet de bouwheer langer wachten voor hij zijn woning kan betrekken, als de hoogovens stilliggen zullen er heel wat bedrijven stil vallen bij gebrek aan grondstoffen, en zul jij wat langer moeten wachten op je nieuwe auto... Maar dat valt niet zo rechtstreeks op.
Daar spelen de media, en vooral de rechtst georiënteerde, van, om die gevolgen dik in de verf te zetten, en de maatschappij als slachtoffer van die stakers, die plots een aureooltje krijgen van aggressors, aan te wijzigen als bron van verstoring van het "natuurlijke" evenwicht der maatschappij.
Al die zaken hebben er toe geleid, in deze steeds rechtser wordende maatschappij, dat men nu het stakingsrecht aan het ondergraven is.
Maar wat zijn de gevolgen ?
Eigenlijk is de staking het enige echte wapen van de arbeiders en bedienden. Veel meer zijn er in werkelijkheid niet. Het is niet alleen de laatste reddingspoging, het is in feite ook de enige. Alles wat wij nu hebben als overlegmaatschappij, bestaat bij monde van de dreiging met het stakingswapen.
Zo lang bestaat dit wapen nog niet ! De staking alsdus wel, er zijn stakingen bekend bij de bouwers van de grote pyramiden, maar het stakingsrecht, dat bestaat nog niet zo lang. Evenmin het feit dat de arbeiders zich verenigden en een kas aanlegden, om de stakende leden toe te laten verder te leven. Dat geheel bleek, eenmaal het er was, te leiden tot een vlot lopend systeem, waaruit het nieuwste fenomeen ontstond: het overlegsysteem.
Dank zij die ontwikkeling, kenden wij eigenlijk nog heel weinig echte sociale onrust. De stakingen die we nu kenden waren netjes ingericht, en hoorden bijna rimpelloos in het systeem, in die zin dat zij ergens de olie vormen om het betere systeem, het overleg, in leven te houden.
Dat men nu dit systeem verhinderd, kan leiden tot verschrikkelijk dingen ! Op die manier valt niet alleen het stakingsrecht, maar meteen zwakt het overlegsysteem in dezelfde mate af, en dreigt men terug te keren tot een systeem waar de arbeider niets meer is dan een productieelement. Een ding, een vervangbaar onderdeel.
En dan zijn we weer aan af. Of zoals bij Monopoly, terug aan de start. Want denk maar niet dat de massa arbeiders en bedienden terug zullen vallen in de rol van het begin van de industriële revolutie ! Toen zijn ze, in verdomd moeilijke omstandigheden, rechtgekrabbeld, en hebben met bloed en tranen hun rechten veroverd.
Zij die nu het systeem willen terugdraaien naar toen, willen niet beseffen dat zij met dezelfde beweging ook de kraan opendraaien naar geweld, opstand, doden. Bovendien hebben zij nu niet meer te doen met een bende uitgehongerde ongeletterden, nee, ook de arbeiders kennen hun geschiedenis, en weten hoe ze indertijd het systeem naar een rechtvaardigheid dwongen.
Wee u, als gij probeert terug de arbeiders te knechten, gij zaait storm en ontij !
Wee u, want ge zijt bezig heel de maatschappij te ontwrichten !
Het zal u lukken, net zo lang tot de gemoederen zo verhit raken dat de ketel ontploft !
We hebben nu een systeem die zijn deugdelijkheid al decennia lang heeft bewezen ! Het is alleen te danken aan het nooit genoeg dat u meer melk uit de koe wilt halen dan er in zit! Weet dat de koe zal stampen...of sterven, en in beide gevallen hebt u geen melk meer.
Oh ja, stakingen veroorzaken rimpels in het spiegelende oppervlak van de maatschappij, maar het zijn dezelfden die het oppervlak anders doen glanzen en mooi en leefbaar maken !
Ik heb schrik van wat ze doen, want ik ken de geschiedenis, Daens is niet zomaar een film, zomaar een boek, het gaat over een werkelijkheid, een werkelijkheid die ook jij wellicht niet terug wilt. Want het was een verdomd slechte tijd voor de werkmens, maar de stijgende onrust, de groeiende woede liet ook u niet met rust !
Ik pleit voor de vrede, voor het overleg... en laat de staking bestaan, als olie die de maatschappij smeert.
Sorry, ik heb me lang ingehouden voor ik eens daarover in mijn pen klom, maar ik zie wat er bezig is, en ik weet wat daar de enig mogelijke vrucht van is: haat en geweld.
We hebben het zo goed, met zijn allen...
tot de volgende ?
Bedrijven verhinderen de stakingen bij deurwaardersexploot.
In feite verhinderen ze alleen dat de stakers de werkwilligen pogen te overtuigen tot staking. Maar ik vrees dat dit in werkelijkheid hetzelfde betekent.
Ik herinner me een algemene staking. Daags voordien was er nog maar een vergadering om de laatste afspraken te maken, wie waar zou staan, wat wie zou doen en zo voort... In de grote bedrijven ging dat makkelijk, en waren er vrijwilligers genoeg om te posten en de werkwilligen te overtuigen, maar in de kleine bedrijven ging dat niet zo hendig, want daar werkt de arbeider niet bij een directeur, maar werkt hij bij Jan of bij Piet, de relatie met de werkgever is heel anders dan in die grote boetieken... En je hebt dan wel heel wat redenen om op te treden tegen de algemene gang van zaken, maar als je baas geen baas is, maar Piet, dan ligt dat niet zo makkelijk, en lijkt het allemaal plots veel persoonlijker.
Dat was de eerste keer dat we tot de simpele oplossing kwamen, niet aan de bedrijven te posten, maar aan de ingangen van de industriezones... Dan was die confrontatie met Piet er niet bij, en konden ook de mensen uit de kleine bedrijven , zonder persoonlijk te worden, makkelijk met de anderen mee hun ongenoegen uiten tegen de gang van zaken.
In feite is de staking daar voor een groot stuk op gebaseerd ! Wat doen die stakersposten, die praten in op de werkwilligen, werkwilligen die veelal niet echt werkwillig zijn, maar die het inpraten dankbaar gebruiken om mee te protesteren tegen de gang van zaken, waar zij helemaal niet gelukkig mee zijn, maar waar zij niet de moed hebben om dat duidelijk te manifesteren. Echte werkwilligen gaan toch door het cordon. Maar in werkelijkheid zijn er dat niet zoveel.
Het systeem werkt op die manier perfect.
Zelden of nooit zijn er moeilijkheden, en eigenlijk voelt iedereen zich goed bij het systeem.
Waar het bedrijven zijn die met publiek in aanraking komen, zoals, de luchthaven, de spoorwegen, winkels... krijg je een derde speler er bij, en dat is er een die niet geïnteresseerd is in de basis van de betwisting, maar er komt om bediend te worden, en die zich het slachtoffer voelt van de staking.
Eigenlijk is dat altijd en overal zo, maar in dergelijke bedrijven is de confrontatie met de cliënt rechtstreeks, in andere bedrijven niet, en daar lijkt het plots niet mee te spelen. Maar het is er wel, even goed... Als de bouw stilligt, moet de bouwheer langer wachten voor hij zijn woning kan betrekken, als de hoogovens stilliggen zullen er heel wat bedrijven stil vallen bij gebrek aan grondstoffen, en zul jij wat langer moeten wachten op je nieuwe auto... Maar dat valt niet zo rechtstreeks op.
Daar spelen de media, en vooral de rechtst georiënteerde, van, om die gevolgen dik in de verf te zetten, en de maatschappij als slachtoffer van die stakers, die plots een aureooltje krijgen van aggressors, aan te wijzigen als bron van verstoring van het "natuurlijke" evenwicht der maatschappij.
Al die zaken hebben er toe geleid, in deze steeds rechtser wordende maatschappij, dat men nu het stakingsrecht aan het ondergraven is.
Maar wat zijn de gevolgen ?
Eigenlijk is de staking het enige echte wapen van de arbeiders en bedienden. Veel meer zijn er in werkelijkheid niet. Het is niet alleen de laatste reddingspoging, het is in feite ook de enige. Alles wat wij nu hebben als overlegmaatschappij, bestaat bij monde van de dreiging met het stakingswapen.
Zo lang bestaat dit wapen nog niet ! De staking alsdus wel, er zijn stakingen bekend bij de bouwers van de grote pyramiden, maar het stakingsrecht, dat bestaat nog niet zo lang. Evenmin het feit dat de arbeiders zich verenigden en een kas aanlegden, om de stakende leden toe te laten verder te leven. Dat geheel bleek, eenmaal het er was, te leiden tot een vlot lopend systeem, waaruit het nieuwste fenomeen ontstond: het overlegsysteem.
Dank zij die ontwikkeling, kenden wij eigenlijk nog heel weinig echte sociale onrust. De stakingen die we nu kenden waren netjes ingericht, en hoorden bijna rimpelloos in het systeem, in die zin dat zij ergens de olie vormen om het betere systeem, het overleg, in leven te houden.
Dat men nu dit systeem verhinderd, kan leiden tot verschrikkelijk dingen ! Op die manier valt niet alleen het stakingsrecht, maar meteen zwakt het overlegsysteem in dezelfde mate af, en dreigt men terug te keren tot een systeem waar de arbeider niets meer is dan een productieelement. Een ding, een vervangbaar onderdeel.
En dan zijn we weer aan af. Of zoals bij Monopoly, terug aan de start. Want denk maar niet dat de massa arbeiders en bedienden terug zullen vallen in de rol van het begin van de industriële revolutie ! Toen zijn ze, in verdomd moeilijke omstandigheden, rechtgekrabbeld, en hebben met bloed en tranen hun rechten veroverd.
Zij die nu het systeem willen terugdraaien naar toen, willen niet beseffen dat zij met dezelfde beweging ook de kraan opendraaien naar geweld, opstand, doden. Bovendien hebben zij nu niet meer te doen met een bende uitgehongerde ongeletterden, nee, ook de arbeiders kennen hun geschiedenis, en weten hoe ze indertijd het systeem naar een rechtvaardigheid dwongen.
Wee u, als gij probeert terug de arbeiders te knechten, gij zaait storm en ontij !
Wee u, want ge zijt bezig heel de maatschappij te ontwrichten !
Het zal u lukken, net zo lang tot de gemoederen zo verhit raken dat de ketel ontploft !
We hebben nu een systeem die zijn deugdelijkheid al decennia lang heeft bewezen ! Het is alleen te danken aan het nooit genoeg dat u meer melk uit de koe wilt halen dan er in zit! Weet dat de koe zal stampen...of sterven, en in beide gevallen hebt u geen melk meer.
Oh ja, stakingen veroorzaken rimpels in het spiegelende oppervlak van de maatschappij, maar het zijn dezelfden die het oppervlak anders doen glanzen en mooi en leefbaar maken !
Ik heb schrik van wat ze doen, want ik ken de geschiedenis, Daens is niet zomaar een film, zomaar een boek, het gaat over een werkelijkheid, een werkelijkheid die ook jij wellicht niet terug wilt. Want het was een verdomd slechte tijd voor de werkmens, maar de stijgende onrust, de groeiende woede liet ook u niet met rust !
Ik pleit voor de vrede, voor het overleg... en laat de staking bestaan, als olie die de maatschappij smeert.
Sorry, ik heb me lang ingehouden voor ik eens daarover in mijn pen klom, maar ik zie wat er bezig is, en ik weet wat daar de enig mogelijke vrucht van is: haat en geweld.
We hebben het zo goed, met zijn allen...
tot de volgende ?
vrijdag, oktober 31, 2008
Veiligheidscamera's
In het station van Oudenaarde worden 21 veiligheidscamera's geplaatst.
Moeten we nu juichen ?
We leven in een tijd waarin het "in" is, om baldadigheden te organiseren, te filmen en te verspreiden op het internet.
Denk je dan echt dat zo'n camera kalmerend werkt?
Ik gok op het tegendeel...
Nu ik op internet een site vond waar ze speciale bivakmutsen verkopen, waarin alleen twee gaten voorzien zijn voor de ogen, lijken die camera's niet zoveel meer waard.
Het zal wellicht eerder een kick geven om beestig te doen voor het oog van de camera, dan zo maar ergens te velde, waar niemand je "heldendaad" ziet.
Misschien zal het zelfs gebeuren dat lieden met rare gedachten, voor het oog van de camera een nummertje zullen maken, zoals dat wat vroeger een liefdesdaad met het oog op de voortplanting was, nu heet. Exhibitionisme is immers hot ! Sinds Big Brother en aanverwante programma's voelt iedereen die nu publiek daden doet die niet thuishoren op straat, zich een held. Wie in Big Brother het meest overspel pleegt en dat zo ostentatief mogelijk is de held en de winnaar van het "spel"...
Er is niet zo veel veranderd sinds het brood en spelen van de Oude Romeinen...
Ik las ooit een thriller waarin men een man liet prooi worden. Hij werd bejaagd door een hele groep jagers, met honden en verrekijkers en noem maar op, maar als hij er in slaagde na vijf dagen levend het TV-station weer binnen te wandelen, kreeg hij zoveel miljoen... De kijkdichtheid van het programma was enorm... Ik heb al dikwijls gedacht dat die manier van tv-programma's maken niet echt meer ver af is... Als je die realityprogramma's bekijkt, dan wordt het aspect gevaar ook maar steeds groter en groter... en toch vinden ze idioten om het te doen, en de kijkcijfers zijn inderdaad hoog... Snoepen van de kans op de dood van een ander. Leuke bezigheid !
Ook leuk is het programma waar ze in de spoed filmen wie er allemaal binnengebracht wordt, en hoe ze afzien, en hoe moedig of laf ze zijn tegenover de pijn... Nog één stap, en ze veroorzaken zelf enige ongevallen om tijdig nieuwe en spectaculaire beelden te kunnen bieden.
Decadentie noemt men zoiets.
Maar zeg dat maar niet tegen de vele kijkers, want die voelen zich onschuldig, zij doen immers niets. Alleen maar kijken, ongezien kwijlen op het leed van de anderen.
Als ze al eens een uitzending maken van iets positiefs, zoals van de stille werkers in een Poverello of dergelijke organisaties, die proberen iets te doen voor de armsten onder ons, dan schieten ze bij voorkeur beelden van de sukkelaars, dik in de verf zetten dat hij zat is, dat zij dik is, en liefst iemand tonen die een indruk geeft van de luiaard, arm omdat hij niet wil werken...
Wat willen ze feitelijk ?
Waarom maken ze die soort van uitzendingen?
U tonen hoe goed u het wel hebt ?
Of gewoon de mensheid degraderen tot voyeurs ?
Toen ik jong was, was vrijen elkaars handje vasthouden, een verstolen kusje wisselen (want dat mocht niet in het openbaar!). Nu moet je je verliefdheid exposeren, moet je ostentatief elkaar staan aflikken midden de markt. En vrijen is er pas als je het ook doet...
Het wordt allemaal zo goedkoop...
En ze snappen niet dat hoe goedkoper het wordt, hoe minder het ook werkelijk betekent.
Och ja, er is een wetenschappelijke verrechtvaardiging ! Men heeft ontdekt dat de bonobo's het ook ten allen tijde en met iedereen doen, over de seksen heen desnoods.... Dus zal het ook wel in onze genen zitten.
Leuk idee.
Apen apen apen na ...
Maar dan letterlijk.
djudedju.
Heb je al eens buiten gekeken ? Echt goor weer, druilerig, nat, mistig en donker. Weer om voor de tv te zitten, heerlijk schnabbelen van de uitspattingen op het scherm en je zelf laten verworden tot een goor, nat, druilerig mensje...Pas je beter in het geheel.
djudedju.
Heel schimmig zie ik nog amper de kerk van Horebeke staan. Ze is omgeven door de silhouetten van bomen, een deel nog bebladerd, een deel al als skeletten van wat ooit was. De mist heeft de hoeken, het scherpe, wat verdoezeld. Het doet mij denken aan die wondermooie schilderijen van de Leieschilders, die zo vaak die stille rivier in een beneveld landschap vereeuwigden. Het is gek, we ervaren dat steeds als "duister" weer, terwijl de mist, de nevel veeleer een wit iets zijn. Wellicht koppelen wij het natte en het koude aan duister weer ?
Op al de camelia's beginnen nu al de bloemknoppen te groeien. Je ziet ze afsteken, omdat ze een fris pril groen zijn tegen de donkere groene bladeren van het wintergroen. Ze zijn een belofte van de lente. Een voortdurend bewijs van het licht dat terug komt.
Rond het huis wemelt het nu van de vogels. Ze weten dat er hier regelmatig iets te vinden is, en ik zie zowel aan de voorkant als achter het huis de koolmeesjes, de winterkoninkjes en het stoute roodborstje zitten, die voortdurend eens naar binnen lijken te loeren, om te zien we hen wel gezien hebben, of we nog niet naar buiten komen met wat eten... Als na de middag de restjes naar de kippenren gebracht worden, zitten ze er allemaal, heel rustig te wachten, en wat minachtend te kijken naar de gebberende mussen. Nu en dan komt de merel hen ook gezelschap houden. Zijn zwarte pak netjes in de plooi, en zijn bek goudgeel oplichtend als een versgesteven frontje. Zodra het eten uitgegooid is, duiken ze allemaal tussen de kippen die zelf al ondereen last hebben om de pikorde te bewaren bij het lekkere beetje.
Ik strooi ook nog wat eten bij de vijvervissen, maar die beginnen stilletjes naar diepere regionen te zakken. Binnenkort ga je ze maar amper meer zien, liggen ze op de bodem, rustig te teren op de vetlaag van de voorbije zomer. Nog wat dode blaren van het wateroppervlak wegscheppen en weer naar binnen, naar de warmte.
De winter is er... Gisteren zagen wij de eerste sneeuwvlokken. Ze zagen er nog wat verloren uit tussen de regendruppels, maar ze zijn er ! 't Is winter !
Och, ik weet het wel, de winter begint pas op 21 december, en dat is nog ver weg, maar voor mij begint het wintergevoel nu, met dat vroeg donker zijn en laat licht worden, met de donkere luchten vol water, met de mist en de rijm 's morgens vroeg op de graskanten... En mijn wintergevoel duurt nog lang, tot zowat april mei, als eindelijk weer het prille groen zijn tere kleur boven de dorre winterlaag uit duwt. Een periode van het jaar waarin het voor mij altijd wat moeilijker is, want ik mis het licht van de zon, het groen van een bruisend levende natuur... Maar toch, toch heeft ook die winter iets... Het is er net om ons er toe te brengen al dat groen, al dat licht, al dat leven veel hoger te waarderen !
Misschien gaat dat ook zo zijn met onze maatschappij... Misschien zitten we nu in de wintertijd wat waarden betreft, en komt straks de lente, en zullen wij weer de waarden hoog stellen, op een mooi versierd piedestalleke... Wordt het leven weer iets met idealen, met dromen, met waarde.
tot de volgende ???
Moeten we nu juichen ?
We leven in een tijd waarin het "in" is, om baldadigheden te organiseren, te filmen en te verspreiden op het internet.
Denk je dan echt dat zo'n camera kalmerend werkt?
Ik gok op het tegendeel...
Nu ik op internet een site vond waar ze speciale bivakmutsen verkopen, waarin alleen twee gaten voorzien zijn voor de ogen, lijken die camera's niet zoveel meer waard.
Het zal wellicht eerder een kick geven om beestig te doen voor het oog van de camera, dan zo maar ergens te velde, waar niemand je "heldendaad" ziet.
Misschien zal het zelfs gebeuren dat lieden met rare gedachten, voor het oog van de camera een nummertje zullen maken, zoals dat wat vroeger een liefdesdaad met het oog op de voortplanting was, nu heet. Exhibitionisme is immers hot ! Sinds Big Brother en aanverwante programma's voelt iedereen die nu publiek daden doet die niet thuishoren op straat, zich een held. Wie in Big Brother het meest overspel pleegt en dat zo ostentatief mogelijk is de held en de winnaar van het "spel"...
Er is niet zo veel veranderd sinds het brood en spelen van de Oude Romeinen...
Ik las ooit een thriller waarin men een man liet prooi worden. Hij werd bejaagd door een hele groep jagers, met honden en verrekijkers en noem maar op, maar als hij er in slaagde na vijf dagen levend het TV-station weer binnen te wandelen, kreeg hij zoveel miljoen... De kijkdichtheid van het programma was enorm... Ik heb al dikwijls gedacht dat die manier van tv-programma's maken niet echt meer ver af is... Als je die realityprogramma's bekijkt, dan wordt het aspect gevaar ook maar steeds groter en groter... en toch vinden ze idioten om het te doen, en de kijkcijfers zijn inderdaad hoog... Snoepen van de kans op de dood van een ander. Leuke bezigheid !
Ook leuk is het programma waar ze in de spoed filmen wie er allemaal binnengebracht wordt, en hoe ze afzien, en hoe moedig of laf ze zijn tegenover de pijn... Nog één stap, en ze veroorzaken zelf enige ongevallen om tijdig nieuwe en spectaculaire beelden te kunnen bieden.
Decadentie noemt men zoiets.
Maar zeg dat maar niet tegen de vele kijkers, want die voelen zich onschuldig, zij doen immers niets. Alleen maar kijken, ongezien kwijlen op het leed van de anderen.
Als ze al eens een uitzending maken van iets positiefs, zoals van de stille werkers in een Poverello of dergelijke organisaties, die proberen iets te doen voor de armsten onder ons, dan schieten ze bij voorkeur beelden van de sukkelaars, dik in de verf zetten dat hij zat is, dat zij dik is, en liefst iemand tonen die een indruk geeft van de luiaard, arm omdat hij niet wil werken...
Wat willen ze feitelijk ?
Waarom maken ze die soort van uitzendingen?
U tonen hoe goed u het wel hebt ?
Of gewoon de mensheid degraderen tot voyeurs ?
Toen ik jong was, was vrijen elkaars handje vasthouden, een verstolen kusje wisselen (want dat mocht niet in het openbaar!). Nu moet je je verliefdheid exposeren, moet je ostentatief elkaar staan aflikken midden de markt. En vrijen is er pas als je het ook doet...
Het wordt allemaal zo goedkoop...
En ze snappen niet dat hoe goedkoper het wordt, hoe minder het ook werkelijk betekent.
Och ja, er is een wetenschappelijke verrechtvaardiging ! Men heeft ontdekt dat de bonobo's het ook ten allen tijde en met iedereen doen, over de seksen heen desnoods.... Dus zal het ook wel in onze genen zitten.
Leuk idee.
Apen apen apen na ...
Maar dan letterlijk.
djudedju.
Heb je al eens buiten gekeken ? Echt goor weer, druilerig, nat, mistig en donker. Weer om voor de tv te zitten, heerlijk schnabbelen van de uitspattingen op het scherm en je zelf laten verworden tot een goor, nat, druilerig mensje...Pas je beter in het geheel.
djudedju.
Heel schimmig zie ik nog amper de kerk van Horebeke staan. Ze is omgeven door de silhouetten van bomen, een deel nog bebladerd, een deel al als skeletten van wat ooit was. De mist heeft de hoeken, het scherpe, wat verdoezeld. Het doet mij denken aan die wondermooie schilderijen van de Leieschilders, die zo vaak die stille rivier in een beneveld landschap vereeuwigden. Het is gek, we ervaren dat steeds als "duister" weer, terwijl de mist, de nevel veeleer een wit iets zijn. Wellicht koppelen wij het natte en het koude aan duister weer ?
Op al de camelia's beginnen nu al de bloemknoppen te groeien. Je ziet ze afsteken, omdat ze een fris pril groen zijn tegen de donkere groene bladeren van het wintergroen. Ze zijn een belofte van de lente. Een voortdurend bewijs van het licht dat terug komt.
Rond het huis wemelt het nu van de vogels. Ze weten dat er hier regelmatig iets te vinden is, en ik zie zowel aan de voorkant als achter het huis de koolmeesjes, de winterkoninkjes en het stoute roodborstje zitten, die voortdurend eens naar binnen lijken te loeren, om te zien we hen wel gezien hebben, of we nog niet naar buiten komen met wat eten... Als na de middag de restjes naar de kippenren gebracht worden, zitten ze er allemaal, heel rustig te wachten, en wat minachtend te kijken naar de gebberende mussen. Nu en dan komt de merel hen ook gezelschap houden. Zijn zwarte pak netjes in de plooi, en zijn bek goudgeel oplichtend als een versgesteven frontje. Zodra het eten uitgegooid is, duiken ze allemaal tussen de kippen die zelf al ondereen last hebben om de pikorde te bewaren bij het lekkere beetje.
Ik strooi ook nog wat eten bij de vijvervissen, maar die beginnen stilletjes naar diepere regionen te zakken. Binnenkort ga je ze maar amper meer zien, liggen ze op de bodem, rustig te teren op de vetlaag van de voorbije zomer. Nog wat dode blaren van het wateroppervlak wegscheppen en weer naar binnen, naar de warmte.
De winter is er... Gisteren zagen wij de eerste sneeuwvlokken. Ze zagen er nog wat verloren uit tussen de regendruppels, maar ze zijn er ! 't Is winter !
Och, ik weet het wel, de winter begint pas op 21 december, en dat is nog ver weg, maar voor mij begint het wintergevoel nu, met dat vroeg donker zijn en laat licht worden, met de donkere luchten vol water, met de mist en de rijm 's morgens vroeg op de graskanten... En mijn wintergevoel duurt nog lang, tot zowat april mei, als eindelijk weer het prille groen zijn tere kleur boven de dorre winterlaag uit duwt. Een periode van het jaar waarin het voor mij altijd wat moeilijker is, want ik mis het licht van de zon, het groen van een bruisend levende natuur... Maar toch, toch heeft ook die winter iets... Het is er net om ons er toe te brengen al dat groen, al dat licht, al dat leven veel hoger te waarderen !
Misschien gaat dat ook zo zijn met onze maatschappij... Misschien zitten we nu in de wintertijd wat waarden betreft, en komt straks de lente, en zullen wij weer de waarden hoog stellen, op een mooi versierd piedestalleke... Wordt het leven weer iets met idealen, met dromen, met waarde.
tot de volgende ???
donderdag, oktober 30, 2008
één punt nul nul nul !!! 1000 !!!
We zijn er ! Vandaag zit ik hier voor een maagdelijk wit blad te zoeken naar inspiratie voor mijn 1000° blog !
Hoeveel bladzijden zou ik al bij elkaar gepend hebben in deze blog ? Véél meer dan duizend, want er zitten serieuze boterhammen tussen ! Een blog van maar een blaadje is een heel klein nederig dingetje, alhoewel... als ik eens ga loeren naar mijn eerste blogjes, dan waren dat maar kleine droge stukjes. Ik mag van geluk spreken dat op dat moment niet iedereen al afgehaakt had voor ik werkelijk gestart was... Mijn eerste blogpasjes waren maar aarzelende stukjes proza. Ik was nog niet tot een vast idee gekomen van wat en hoe ik zou gaan schrijvelen...
Hé, dat doet mij op taal denken, één van de bijna vaste items in mijn blog. Onlangs las ik hoe het komt dat wij opgescheept zitten met een ei en een ij... twee schrijfwijzen voor dezelfde klank.
Het komt omdat de klanken ooit helemaal niet gelijk waren! Oorspronkelijk bestond de ij-klank niet, het was eerder een ii klank. Een dubbele ie als het ware. Alles heeft zijn priis...
Oorspronkelijk schreef men dan ook ii, Dus Heer Halewiin sanc een liedekiin...
Maar toen het lopend geschrift (dus niet meer met letters naast elkaar geplaatst, maar aaneen) meer en meer toenam, bleek de ii nogal eens verwarrend (Zouden ze toen ook al de puntjes vergeten zijn, zodat je eerder een u zag ?) en men begon voor het gemak ij te schriiven, ook al sprak men toen nog steeds ii uit. De klankvervorming tot de ij van nu, is er pas later gekomen, maar de ii woorden zijn ij gebleven en geen ei zoals de rest (de wijziging kwam omstreeks 1700 voor de historici onder u).
Als ik het goed begrijp, zijn de Westvlamingen niet blijven hangen in de sixties, maar in de jaren 1600 en er voor...want daar is de ie klank, die niet identiek is aan de ie klank in zien. een westvlaams voorbeeldje ? Ze zien doa, 'k zie-n ze kommn. Ik schreef : Ze zijn daar, ik zie ze komen. Waarbij ik een streepje zette in zie(n) ze komen, omdat die klank langer gerokken wordt.De ie in zijn is veel korter en scherper.
In het Westvlaams hangen dus nog wat klanken van toen...
En zo zit ik meteen in het karakteristieke van mijn blog: het van den hak op de tak springen en het brengen van weetjes, maar ook soms striemende aanklachten, soms bedillerig en noem maar alle bijvoeglijke naamwoorden op die je te binnen schieten, ik zal er wel ergens over gebroebeld hebben...
Een van de dingen waar ik me bijvoorbeeld aan ergerde en nog erger, is het schromelijk misbruik van de groenen over de CO2... Na héél véél lezen en zoeken en herzoeken, deel ik de mening van heel wat professoren dat de CO2 maar een heel minieme rol speelt in het fenomeen van de klimaatopwarming. Meest van al erger ik mij dan aan het feit dat ze ook grof liegen en zaken uit hun verband rukken om hun gelijk aan te tonen. Wel juich ik toe dat het blijkbaar HET middel is om de mensheid eens wakker te schudden dat hij moet stoppen met het vernietigen van natuurlijk evenwicht...of wat er nog van rest, of wat er nog mogelijk is met een dergelijke explosieve aangroei van een diersoort: de mens...
Gisteren las ik nog een artikel van Prof.Dr.Ir.S.H.A.Begemann, fysicus en emeritus hoogleraar TU/E.... Ik noem er de bron bij, omdat er sommigen zijn die zeggen dat ik op de verkeerde en onbetrouwbare bronnen zit te zoeken, dus, al zijn titels er bij !
Deze man las, dat men op basis van de satellietfoto's tot de conclusie was gekomen dat men nu rond de Noordpool kon varen. Hij bleef niet bij het lezen, wantrouwig als een prof past, ging hij de zaak met een ijsbreker controleren... Je kunt er dus niet rond varen. Er zijn breuken, spleten en noem maar op, maar er is geen doorkomen aan. Op basis van die vaststelling is hij verder gaan zoeken of al die beweringen wel klopten... Op basis van de gegevens van Eureka, het meest noordelijke civiele weerstation ter wereld, stelde hij vast dat weliswaar de zomers warmer waren, maar de winters in tegendeel kouder, en dat het verlies aan ijs en sneeuw ieder jaar weer in dikte bijgewonnen werd... Bovendien zijn er niet ver van Eureka ook archeologische opsporingen, waaruit onder meer bleek dat men er 1500 jaar geleden nog steeds leefde zoals de eskimo's nu, van jacht en visvangst... in een ijzig klimaat...Maar, 4.000 jaar geleden leefden de eskimo's daar van de LANDBOUW ! Met andere woorden, zelfs als er sprake is van een verwarming, dan is er nog niets nieuws onder de zon, en het dunne pelletje CO2 heeft daar geen of amper een heel miniem beetje invloed op. Tot daar de prof...
Gisteren heeft moeder een ganse namiddag gespeeld met haar nieuwe stofzuiger... Ik werd iedere morgen geconfronteerd met hoestbuien van mijn wettige wederhelft, en ze zei dat ze als kind astma had gehad, en dat het precies weer die soort hoest was... Met de ervaring die we hebben met Koen, weten we dat stof daarvan de hoofdoorzaak is, heb ik niets gezegd, en ben een stofzuiger gaan kopen die zo fijn werkt dat hij erkend is als antiallergisch... (Een Dyson om geen merk te noemen). Toen ik gisterenavond op de slaapkamer kwam, rook het inderdaad veel frisser! Ik heb je al verteld dat wij nog steeds met het raam open slapen, maar die frisheid was anders, het was of je inderdaad voelde dat de lucht zuiverderderder was. En vanmorgen hoestte Anny ook heel wat minder ! Ik heb haar aangeraden om eens de gewoonte te nemen om iedere dag het bed en de kamer eens te stofzuigen, en ze is akkoord dat dit haar zal helpen. 't Is wel een dure stofzuiger, maar medicamenten zijn nog veel duurder, en hebben véél méér bijwerkingen ! In die stofzuiger zie je ook het stof dat je opzoog zitten... Het was verbazingwekkend te zien wat er allemaal uit ons bed en vloer, karpetjes en noem maar op kwam ! Vooral omdat Anny heel regelmatig de kamer poetste, en er dus amper zichtbaar stof was ! Het is ofwel werkelijk een veel betere stofzuiger, of er ligt veel meer stof dan we denken op deze wereld.
Wat ben ik blij dat we ons al die dingen die het ons gemakkelijk maken kan veroorloven ! We zijn niet rijk en zullen het wel nooit worden, maar als we ons leven zo kunnen inrichten dat we naar onze normen comfortabel kunnen leven, dan zijn we al lang content ! Denk je eens in dat we zo'n 1500 à 2000 km zuidelijker geboren waren, dan leefden we nu in een van de hongerlanden, en aan de statistieken van de bevolking daar te zien, waren we wellicht allang vergeten. Zeker zou ik daar niet het voorrecht hebben gehad om langdurig ziek te zijn. Ik schrijf wel degelijk voorrecht, want ginder betekent ziekte onvermijdelijk de dood. Zeker zoiets waarmee je niet meer kunt werken. In de tijd van de Indianen werden de ouderen en de langdurig zieken gewoon achtergelaten om te sterven. Ze deden de rituelen der doden bij de nog levenden waar ze afscheid van namen... Ik, en velen met mij, worden verzorgd en kunnen in de mate van het mogelijke comfortabel ziek zijn. Ik heb het al gezegd, we kennen ons geluk niet !
En vooral, de mensen waarderen hun geluk niet meer.
Geluk is een van die modewoorden geworden, in waar de meeste woorden als Liefde, solidariteit, medeleven, en noem maar op, gedegradeerd zijn, heeft men geluk zo hoog opgewaardeerd dat iedereen het gevoel heeft dat het onbereikbaar is, terwijl het in werkelijkheid vlak voor onze voeten ligt, en we het maar moeten opnemen.
We hebben ook van Geluk een materialistisch begrip gemaakt, geluk is veel geld hebben, een groot huis, een snelle wagen een boot en ga maar door, want dat is de ellende, het is nooit genoeg om op die manier tot geluk te komen...
Geluk is veel dichtere familie van aanvaarden dan van verlangen !
Je kunt perfekt gelukkig zijn in een situatie waar een ander van huivert.
Dat is ook de reden waarom ik zo dikwijls aandring bij je, om eens creatief te zijn !
Iets te maken wat je graag doet en zelf mooi vind, en waar je een stukje van ziel in kunt leggen.
Omdat het een begin is van het scheppen van je eigen wereld, een plaatsje waar je perfect jezelf kunt zijn, en gelukkig zijn, omdat je dan net niet kijkt naar wat de anderen van je zeggen of denken. Op het moment dat je creatief zijt, sluit je op een manier de andere wereld af van je eigen wereldje.
Dat is een begin.
Een begin van leren te leven in aanvaarding van je wereld. Leren te leven in aanvaarding van al je beperktheden, wetende dat jij, ook jij, gaven hebt om je eigen wereld te hebben, waarin je het tof vind te leven. Leren genieten van wat je vroeger als onbelangrijk opzij schoof, het licht van de zon, het geruis van de regen, het gezang van de vogels, het gebekketrek van de mussen, het blauw van de korenbloem en ga zo maar door... Eigenlijk zit er in bijna alles een goede kant. Een warme kant, een kant waarin het goed is te leven.
Moet je eens een vervelend iets doen, dan heb je iets om naar uit te kijken, staar je niet blind op dat moment van minder, maar zie het als een aanloop naar... Het is toch zo dat het veel leuker is op een snikhete dag om in het water te springen ? Dus is het precies dat minder leuke (de hitte) die een betere sensatie geeft aan het frisse water.
Zo moet je leren leven. Zo kun je pijn en verdriet aanvaarden, en desondanks nog geloven in het leven in het gelukkig zijn, en ja, echt gelukkig zijn !
Och, denk niet dat ik hier hele dagen een half meterke boven de grond hang te zweven, nee, ik heb ook momenten dat het niet lukt, dat ik er niet boeven geraak, maar steeds weer vind ik middels om al de ellende achter me te laten, om terug het frisse geluk in te duiken en te zwemmen door het leven.
Deze blog is één van de medicamenten die ik gebruik om gelukkig te zijn.
Het is creatief bezig zijn, iets leuks maken, een stukje van mijn ziel er in leggend.
Het overstijgt het dagdagelijkse, ook al is het een dagdagelijks iets.µ
Ik wens jullie allemaal dat je de weg vind naar het geluk...Zoek het niet ver, het ligt daar, net voor je voeten...
tot de volgende blog, een nieuw millenium !
Hoeveel bladzijden zou ik al bij elkaar gepend hebben in deze blog ? Véél meer dan duizend, want er zitten serieuze boterhammen tussen ! Een blog van maar een blaadje is een heel klein nederig dingetje, alhoewel... als ik eens ga loeren naar mijn eerste blogjes, dan waren dat maar kleine droge stukjes. Ik mag van geluk spreken dat op dat moment niet iedereen al afgehaakt had voor ik werkelijk gestart was... Mijn eerste blogpasjes waren maar aarzelende stukjes proza. Ik was nog niet tot een vast idee gekomen van wat en hoe ik zou gaan schrijvelen...
Hé, dat doet mij op taal denken, één van de bijna vaste items in mijn blog. Onlangs las ik hoe het komt dat wij opgescheept zitten met een ei en een ij... twee schrijfwijzen voor dezelfde klank.
Het komt omdat de klanken ooit helemaal niet gelijk waren! Oorspronkelijk bestond de ij-klank niet, het was eerder een ii klank. Een dubbele ie als het ware. Alles heeft zijn priis...
Oorspronkelijk schreef men dan ook ii, Dus Heer Halewiin sanc een liedekiin...
Maar toen het lopend geschrift (dus niet meer met letters naast elkaar geplaatst, maar aaneen) meer en meer toenam, bleek de ii nogal eens verwarrend (Zouden ze toen ook al de puntjes vergeten zijn, zodat je eerder een u zag ?) en men begon voor het gemak ij te schriiven, ook al sprak men toen nog steeds ii uit. De klankvervorming tot de ij van nu, is er pas later gekomen, maar de ii woorden zijn ij gebleven en geen ei zoals de rest (de wijziging kwam omstreeks 1700 voor de historici onder u).
Als ik het goed begrijp, zijn de Westvlamingen niet blijven hangen in de sixties, maar in de jaren 1600 en er voor...want daar is de ie klank, die niet identiek is aan de ie klank in zien. een westvlaams voorbeeldje ? Ze zien doa, 'k zie-n ze kommn. Ik schreef : Ze zijn daar, ik zie ze komen. Waarbij ik een streepje zette in zie(n) ze komen, omdat die klank langer gerokken wordt.De ie in zijn is veel korter en scherper.
In het Westvlaams hangen dus nog wat klanken van toen...
En zo zit ik meteen in het karakteristieke van mijn blog: het van den hak op de tak springen en het brengen van weetjes, maar ook soms striemende aanklachten, soms bedillerig en noem maar alle bijvoeglijke naamwoorden op die je te binnen schieten, ik zal er wel ergens over gebroebeld hebben...
Een van de dingen waar ik me bijvoorbeeld aan ergerde en nog erger, is het schromelijk misbruik van de groenen over de CO2... Na héél véél lezen en zoeken en herzoeken, deel ik de mening van heel wat professoren dat de CO2 maar een heel minieme rol speelt in het fenomeen van de klimaatopwarming. Meest van al erger ik mij dan aan het feit dat ze ook grof liegen en zaken uit hun verband rukken om hun gelijk aan te tonen. Wel juich ik toe dat het blijkbaar HET middel is om de mensheid eens wakker te schudden dat hij moet stoppen met het vernietigen van natuurlijk evenwicht...of wat er nog van rest, of wat er nog mogelijk is met een dergelijke explosieve aangroei van een diersoort: de mens...
Gisteren las ik nog een artikel van Prof.Dr.Ir.S.H.A.Begemann, fysicus en emeritus hoogleraar TU/E.... Ik noem er de bron bij, omdat er sommigen zijn die zeggen dat ik op de verkeerde en onbetrouwbare bronnen zit te zoeken, dus, al zijn titels er bij !
Deze man las, dat men op basis van de satellietfoto's tot de conclusie was gekomen dat men nu rond de Noordpool kon varen. Hij bleef niet bij het lezen, wantrouwig als een prof past, ging hij de zaak met een ijsbreker controleren... Je kunt er dus niet rond varen. Er zijn breuken, spleten en noem maar op, maar er is geen doorkomen aan. Op basis van die vaststelling is hij verder gaan zoeken of al die beweringen wel klopten... Op basis van de gegevens van Eureka, het meest noordelijke civiele weerstation ter wereld, stelde hij vast dat weliswaar de zomers warmer waren, maar de winters in tegendeel kouder, en dat het verlies aan ijs en sneeuw ieder jaar weer in dikte bijgewonnen werd... Bovendien zijn er niet ver van Eureka ook archeologische opsporingen, waaruit onder meer bleek dat men er 1500 jaar geleden nog steeds leefde zoals de eskimo's nu, van jacht en visvangst... in een ijzig klimaat...Maar, 4.000 jaar geleden leefden de eskimo's daar van de LANDBOUW ! Met andere woorden, zelfs als er sprake is van een verwarming, dan is er nog niets nieuws onder de zon, en het dunne pelletje CO2 heeft daar geen of amper een heel miniem beetje invloed op. Tot daar de prof...
Gisteren heeft moeder een ganse namiddag gespeeld met haar nieuwe stofzuiger... Ik werd iedere morgen geconfronteerd met hoestbuien van mijn wettige wederhelft, en ze zei dat ze als kind astma had gehad, en dat het precies weer die soort hoest was... Met de ervaring die we hebben met Koen, weten we dat stof daarvan de hoofdoorzaak is, heb ik niets gezegd, en ben een stofzuiger gaan kopen die zo fijn werkt dat hij erkend is als antiallergisch... (Een Dyson om geen merk te noemen). Toen ik gisterenavond op de slaapkamer kwam, rook het inderdaad veel frisser! Ik heb je al verteld dat wij nog steeds met het raam open slapen, maar die frisheid was anders, het was of je inderdaad voelde dat de lucht zuiverderderder was. En vanmorgen hoestte Anny ook heel wat minder ! Ik heb haar aangeraden om eens de gewoonte te nemen om iedere dag het bed en de kamer eens te stofzuigen, en ze is akkoord dat dit haar zal helpen. 't Is wel een dure stofzuiger, maar medicamenten zijn nog veel duurder, en hebben véél méér bijwerkingen ! In die stofzuiger zie je ook het stof dat je opzoog zitten... Het was verbazingwekkend te zien wat er allemaal uit ons bed en vloer, karpetjes en noem maar op kwam ! Vooral omdat Anny heel regelmatig de kamer poetste, en er dus amper zichtbaar stof was ! Het is ofwel werkelijk een veel betere stofzuiger, of er ligt veel meer stof dan we denken op deze wereld.
Wat ben ik blij dat we ons al die dingen die het ons gemakkelijk maken kan veroorloven ! We zijn niet rijk en zullen het wel nooit worden, maar als we ons leven zo kunnen inrichten dat we naar onze normen comfortabel kunnen leven, dan zijn we al lang content ! Denk je eens in dat we zo'n 1500 à 2000 km zuidelijker geboren waren, dan leefden we nu in een van de hongerlanden, en aan de statistieken van de bevolking daar te zien, waren we wellicht allang vergeten. Zeker zou ik daar niet het voorrecht hebben gehad om langdurig ziek te zijn. Ik schrijf wel degelijk voorrecht, want ginder betekent ziekte onvermijdelijk de dood. Zeker zoiets waarmee je niet meer kunt werken. In de tijd van de Indianen werden de ouderen en de langdurig zieken gewoon achtergelaten om te sterven. Ze deden de rituelen der doden bij de nog levenden waar ze afscheid van namen... Ik, en velen met mij, worden verzorgd en kunnen in de mate van het mogelijke comfortabel ziek zijn. Ik heb het al gezegd, we kennen ons geluk niet !
En vooral, de mensen waarderen hun geluk niet meer.
Geluk is een van die modewoorden geworden, in waar de meeste woorden als Liefde, solidariteit, medeleven, en noem maar op, gedegradeerd zijn, heeft men geluk zo hoog opgewaardeerd dat iedereen het gevoel heeft dat het onbereikbaar is, terwijl het in werkelijkheid vlak voor onze voeten ligt, en we het maar moeten opnemen.
We hebben ook van Geluk een materialistisch begrip gemaakt, geluk is veel geld hebben, een groot huis, een snelle wagen een boot en ga maar door, want dat is de ellende, het is nooit genoeg om op die manier tot geluk te komen...
Geluk is veel dichtere familie van aanvaarden dan van verlangen !
Je kunt perfekt gelukkig zijn in een situatie waar een ander van huivert.
Dat is ook de reden waarom ik zo dikwijls aandring bij je, om eens creatief te zijn !
Iets te maken wat je graag doet en zelf mooi vind, en waar je een stukje van ziel in kunt leggen.
Omdat het een begin is van het scheppen van je eigen wereld, een plaatsje waar je perfect jezelf kunt zijn, en gelukkig zijn, omdat je dan net niet kijkt naar wat de anderen van je zeggen of denken. Op het moment dat je creatief zijt, sluit je op een manier de andere wereld af van je eigen wereldje.
Dat is een begin.
Een begin van leren te leven in aanvaarding van je wereld. Leren te leven in aanvaarding van al je beperktheden, wetende dat jij, ook jij, gaven hebt om je eigen wereld te hebben, waarin je het tof vind te leven. Leren genieten van wat je vroeger als onbelangrijk opzij schoof, het licht van de zon, het geruis van de regen, het gezang van de vogels, het gebekketrek van de mussen, het blauw van de korenbloem en ga zo maar door... Eigenlijk zit er in bijna alles een goede kant. Een warme kant, een kant waarin het goed is te leven.
Moet je eens een vervelend iets doen, dan heb je iets om naar uit te kijken, staar je niet blind op dat moment van minder, maar zie het als een aanloop naar... Het is toch zo dat het veel leuker is op een snikhete dag om in het water te springen ? Dus is het precies dat minder leuke (de hitte) die een betere sensatie geeft aan het frisse water.
Zo moet je leren leven. Zo kun je pijn en verdriet aanvaarden, en desondanks nog geloven in het leven in het gelukkig zijn, en ja, echt gelukkig zijn !
Och, denk niet dat ik hier hele dagen een half meterke boven de grond hang te zweven, nee, ik heb ook momenten dat het niet lukt, dat ik er niet boeven geraak, maar steeds weer vind ik middels om al de ellende achter me te laten, om terug het frisse geluk in te duiken en te zwemmen door het leven.
Deze blog is één van de medicamenten die ik gebruik om gelukkig te zijn.
Het is creatief bezig zijn, iets leuks maken, een stukje van mijn ziel er in leggend.
Het overstijgt het dagdagelijkse, ook al is het een dagdagelijks iets.µ
Ik wens jullie allemaal dat je de weg vind naar het geluk...Zoek het niet ver, het ligt daar, net voor je voeten...
tot de volgende blog, een nieuw millenium !
woensdag, oktober 29, 2008
nr 999 !!! Nieuw ????
56 % van de vrouwen pleegt virtueel overspel !
Virtueel overspel ?
Ja, ze flirten op het internet, en blijven in het echt heel trouw aan hun partner.
Van de mannen is geen sprake in het onderzoek.
En toch moeten die er zijn, met wie plegen die vrouwen anders virtueel overspel ?
Mij doet het een beetje denken aan juveniele natte dromen.
Of aan de man die denkt aan Angelina Jolie of een ander, terwijl hij zijn eigen vrouwtje omarmt.
Vrouwen doen dat dus virtueel.
Via het toetsenbord ? Of gebruiken ze de webcam en gaan ze iets minder onschuldig een stukje verder ?
...virtueel blootgeven en eventueel virtueel masturberen...
Stel dat je dan die kwibus aan de andere kant van het scherm tegenkomt op straat, terwijl je netjes aan de arm van je man loopt te flaneren...
Het lijkt mij een beetje een symptoom van deze maatschappij, die steeds meer en meer belang hecht aan het lichamelijke van de seks.
Steeds meer wordt Liefde misbruikt voor de seks.
Overal zie je dat "I hartje ..." teken staan. Waar dat hartje dan zegt hou van... In feite kan ik mij niet voorstellen dat ik hou van vissen... Toch niet in de betekenis van het woord houden van! Ik vind vissen leuk, ik doe het graag, en noem maar op, maar houden van, dat is in feite een trap te hoog.
Wij hebben het woord houden van gedegradeerd, wij hebben het terug gebracht tot een dagdagelijks iets, waar in niets verhevens, niets liefdevols meer zit.
Nu zeggen we dus net hetzelfde tegen de vrouw van ons leven, als over het vissen !
Och, het is niet alleen dat woord dat gedegradeerd is, het is in feite zo dat alle woorden die hogere gevoelens uitdrukken, waaraan iets verhevens zat, nu naar beneden getrokken zijn, en (mis)bruikt worden voor gewone dingen.
Solidariteit is gewoon een woord geworden, geen daad, en zo kun je er nog vele opnoemen.
Het is niet moeilijk dat de mensen niet meer echt van het leven houden, dat ze niet meer kunnen zwelgen van geluk... ze hebben gewoon alle dingen naar beneden gehaald, op grondhoogte gelegd, en zijn heel verbaasd dat het hun dan geen "hoogte"punt meer bezorgt. Waarbij ze vergeten dat ze het eerst zelf hebben omlaaggehaald.
Je leest nu "wetenschappelijke" studies dat verliefdheid hooguit drie jaar duurt, en dat het dan weg is. Als je tegen dan geen echte liefde hebt opgebouwd uit andere elementen van het samenzijn, dan is het huwelijk reddeloos verloren.
Ik dacht dat Liefde (met een hoofdletter) een werkwoord was, een voortdurend blijven opbouwen van de gevoelens voor elkaar. En dat hoeft zelfs niets met verliefdheid te maken te hebben ! Verliefdheid is een eerder modern fenomeen ! Tot voor kort waren er praktisch geen huwelijken uit liefde, waren het allemaal gearrangeerde huwelijken. En de meeste daarvan waren heel goed en gezegend! Want Liefde dat bouw je op !
Dat we nu huwelijken hebben uit verliefdheid zou een winstpunt moeten zijn, een blitzstart als het ware aan een levenswerk. Maar blijkbaar zijn er twee op de drie waar dat mislukt, omdat er uit de verliefdheid geen Liefde wordt opgebouwd. Vroeger moesten ze de Liefde wel opbouwen, er was maar dat bij wijze van spreken, nu zijn er twee op de drie die denken dat de blitz van het verliefde de Liefde is, en niet beseffen hoe deerlijk ze zich vergissen !
En dit verschijnsel zien we in heel onze samenleving ! Het is een voortdurend streven naar genot, naar hoogtepunten, naar de blitz...terwijl het leven pas echt mooi is als het diepdoorleefd wordt en door de tijd stroomt als een brede rivier in de laagvlakte, blij dat de watervalletjes en stroomversnellingen gepasseerd zijn, en dat nu eindelijk het "deugd hebben van" begint.
Maar wat baat mijn gepreek, ik kan niet op tegen de mastodonten van het flitsende vertier, de TV, de film, het schijnleven...
Tot je plots weer geconfronteerd wordt met slachtoffers van die jacht op genot... Hopelijk ben je het niet zelf.
De zon schijnt door een gouden nevel. Straks moet ik er doorheen, ik moet naar de dokter, niet dat ik ziek ben, nee, ik moet gewoon weer een voorraad medicamenten laten voorschrijven. Iets waar ik een hekel aan heb, maar waar mijn lijf blijkbaar niet zonder kan. (Alhoewel, die morfine heb ik toch weg gekregen !)
Om de zoveel keren ga ik dan niet gewoon in de hall staan wachten op mijn voorschriftjes, maar ga ik eens op consultatie... omdat ik het vervelend vind er steeds om te gaan "schooien", want zo voelt dat aan.
Morgen zit ik aan mijn 1000° blog ! Begonnen in februari 2006, bijna iedere dag een schrijfsel produceren... De enige dagen waar dit niet gebeurde was door het feit dat ik nu en dan eens niet thuis was, en niet bij mijne kwampjoeter kon... Vraag mij niet hoe ik het doe, ik weet het ook niet. Ik kruip achter dat toetesenbord, en hupsakee, de woorden stromen er uit. Meestal heb ik één of twee items waar ik iets wil over broebelen, maar soms kom ik geeneens aan het tweede toe, omdat het eerste mij zo ver gevoerd heeft dat ik al een heel lange blog heb geproduceerd, zonder dat ik er mij van bewust was. Ik schrijf dan ook niet alleen uit mijn hoofd, maar ook uit mijn hart, en dat zal wel niet altijd zo beredeneerd overkomen, maar het is dan maar zoals ik het voel, zoals ik het heb ervaren... en ik ervaar ondertussen al een hele tijd, dus zal er misschien toch wel wat levenswijsheid in zitten.
Ik denk ook niet dat ik vlug zal stoppen met bloggen, omdat het voor mij een soort verslaving is, een kans om dingen van mij af te schrijven. Soms verwijder ik hele stukken na dat ik ze getypt had, omdat ik dan denk, nee, dat hoeven ze niet te weten...Maar ik heb het toch lekker eens uitgedrukt, ook al was het maar eens voor mijn eigen zichzelvens.
Ik kan het U aanraden, het is leuk én therapeutisch !
Ik vermoed dat ik heel wat van mijn pijn hier heb weggeredeneerd ! Ik zei het al eerder, bezig zijn met andere dingen dwingt de pijn naar de achtergrond !
Ik ga stoppen, in de vage hoop ook eens uw blog te zien...
groetjes, en tot de volgende ????
Virtueel overspel ?
Ja, ze flirten op het internet, en blijven in het echt heel trouw aan hun partner.
Van de mannen is geen sprake in het onderzoek.
En toch moeten die er zijn, met wie plegen die vrouwen anders virtueel overspel ?
Mij doet het een beetje denken aan juveniele natte dromen.
Of aan de man die denkt aan Angelina Jolie of een ander, terwijl hij zijn eigen vrouwtje omarmt.
Vrouwen doen dat dus virtueel.
Via het toetsenbord ? Of gebruiken ze de webcam en gaan ze iets minder onschuldig een stukje verder ?
...virtueel blootgeven en eventueel virtueel masturberen...
Stel dat je dan die kwibus aan de andere kant van het scherm tegenkomt op straat, terwijl je netjes aan de arm van je man loopt te flaneren...
Het lijkt mij een beetje een symptoom van deze maatschappij, die steeds meer en meer belang hecht aan het lichamelijke van de seks.
Steeds meer wordt Liefde misbruikt voor de seks.
Overal zie je dat "I hartje ..." teken staan. Waar dat hartje dan zegt hou van... In feite kan ik mij niet voorstellen dat ik hou van vissen... Toch niet in de betekenis van het woord houden van! Ik vind vissen leuk, ik doe het graag, en noem maar op, maar houden van, dat is in feite een trap te hoog.
Wij hebben het woord houden van gedegradeerd, wij hebben het terug gebracht tot een dagdagelijks iets, waar in niets verhevens, niets liefdevols meer zit.
Nu zeggen we dus net hetzelfde tegen de vrouw van ons leven, als over het vissen !
Och, het is niet alleen dat woord dat gedegradeerd is, het is in feite zo dat alle woorden die hogere gevoelens uitdrukken, waaraan iets verhevens zat, nu naar beneden getrokken zijn, en (mis)bruikt worden voor gewone dingen.
Solidariteit is gewoon een woord geworden, geen daad, en zo kun je er nog vele opnoemen.
Het is niet moeilijk dat de mensen niet meer echt van het leven houden, dat ze niet meer kunnen zwelgen van geluk... ze hebben gewoon alle dingen naar beneden gehaald, op grondhoogte gelegd, en zijn heel verbaasd dat het hun dan geen "hoogte"punt meer bezorgt. Waarbij ze vergeten dat ze het eerst zelf hebben omlaaggehaald.
Je leest nu "wetenschappelijke" studies dat verliefdheid hooguit drie jaar duurt, en dat het dan weg is. Als je tegen dan geen echte liefde hebt opgebouwd uit andere elementen van het samenzijn, dan is het huwelijk reddeloos verloren.
Ik dacht dat Liefde (met een hoofdletter) een werkwoord was, een voortdurend blijven opbouwen van de gevoelens voor elkaar. En dat hoeft zelfs niets met verliefdheid te maken te hebben ! Verliefdheid is een eerder modern fenomeen ! Tot voor kort waren er praktisch geen huwelijken uit liefde, waren het allemaal gearrangeerde huwelijken. En de meeste daarvan waren heel goed en gezegend! Want Liefde dat bouw je op !
Dat we nu huwelijken hebben uit verliefdheid zou een winstpunt moeten zijn, een blitzstart als het ware aan een levenswerk. Maar blijkbaar zijn er twee op de drie waar dat mislukt, omdat er uit de verliefdheid geen Liefde wordt opgebouwd. Vroeger moesten ze de Liefde wel opbouwen, er was maar dat bij wijze van spreken, nu zijn er twee op de drie die denken dat de blitz van het verliefde de Liefde is, en niet beseffen hoe deerlijk ze zich vergissen !
En dit verschijnsel zien we in heel onze samenleving ! Het is een voortdurend streven naar genot, naar hoogtepunten, naar de blitz...terwijl het leven pas echt mooi is als het diepdoorleefd wordt en door de tijd stroomt als een brede rivier in de laagvlakte, blij dat de watervalletjes en stroomversnellingen gepasseerd zijn, en dat nu eindelijk het "deugd hebben van" begint.
Maar wat baat mijn gepreek, ik kan niet op tegen de mastodonten van het flitsende vertier, de TV, de film, het schijnleven...
Tot je plots weer geconfronteerd wordt met slachtoffers van die jacht op genot... Hopelijk ben je het niet zelf.
De zon schijnt door een gouden nevel. Straks moet ik er doorheen, ik moet naar de dokter, niet dat ik ziek ben, nee, ik moet gewoon weer een voorraad medicamenten laten voorschrijven. Iets waar ik een hekel aan heb, maar waar mijn lijf blijkbaar niet zonder kan. (Alhoewel, die morfine heb ik toch weg gekregen !)
Om de zoveel keren ga ik dan niet gewoon in de hall staan wachten op mijn voorschriftjes, maar ga ik eens op consultatie... omdat ik het vervelend vind er steeds om te gaan "schooien", want zo voelt dat aan.
Morgen zit ik aan mijn 1000° blog ! Begonnen in februari 2006, bijna iedere dag een schrijfsel produceren... De enige dagen waar dit niet gebeurde was door het feit dat ik nu en dan eens niet thuis was, en niet bij mijne kwampjoeter kon... Vraag mij niet hoe ik het doe, ik weet het ook niet. Ik kruip achter dat toetesenbord, en hupsakee, de woorden stromen er uit. Meestal heb ik één of twee items waar ik iets wil over broebelen, maar soms kom ik geeneens aan het tweede toe, omdat het eerste mij zo ver gevoerd heeft dat ik al een heel lange blog heb geproduceerd, zonder dat ik er mij van bewust was. Ik schrijf dan ook niet alleen uit mijn hoofd, maar ook uit mijn hart, en dat zal wel niet altijd zo beredeneerd overkomen, maar het is dan maar zoals ik het voel, zoals ik het heb ervaren... en ik ervaar ondertussen al een hele tijd, dus zal er misschien toch wel wat levenswijsheid in zitten.
Ik denk ook niet dat ik vlug zal stoppen met bloggen, omdat het voor mij een soort verslaving is, een kans om dingen van mij af te schrijven. Soms verwijder ik hele stukken na dat ik ze getypt had, omdat ik dan denk, nee, dat hoeven ze niet te weten...Maar ik heb het toch lekker eens uitgedrukt, ook al was het maar eens voor mijn eigen zichzelvens.
Ik kan het U aanraden, het is leuk én therapeutisch !
Ik vermoed dat ik heel wat van mijn pijn hier heb weggeredeneerd ! Ik zei het al eerder, bezig zijn met andere dingen dwingt de pijn naar de achtergrond !
Ik ga stoppen, in de vage hoop ook eens uw blog te zien...
groetjes, en tot de volgende ????
dinsdag, oktober 28, 2008
998 - Dood ? Liefst in Brakel...
Gekke titel ? Nee hoor, in Brakel woont de begrafenisondernemer die de prijs won voor de beste dienstverlening bij begrafenissen. En waar woont nummer twee in die "prijskamp" ? Juist, ook in Brakel !
Dus, als je van plan bent je pijp uit te kloppen, je viool aan de muur te hangen, het tijdelijke met het eeuwige te verruilen, kortom te sterven, dood te gaan, dan kun je dat dus best doen in Brakel. Niet dat je er zelf veel zal van gewaar worden, maar je nakomelingen, de dieptreurenden, zullen wellicht nog jaren kunnen spreken over je schone uitvaart, begrafenis, heengaan...
En geef toe, het is toch leuker heen te gaan op een mooie manier ?
Zo een beetje als op het toneel, met zeven open doekjes, applaus van de enthousiaste menigte en dergelijke...
Zo dat je nog eens ligt te daveren in je kist van het applaus.
djudedju
Prachtig bericht om ons te leveren zo vlak voor Alderheiligen ! Het feest dat mij steeds doet denken aan het Pantheon te Rome... Daar hebben ze ook een tempel opgericht voor ALLE Goden, om er zeker van te zijn dat er niet ergens eentje vergeten was en koleirig zou kunnen worden ... Alderheiligen is ook zoiets! Heel de kalender staat tjokvol met heiligen, maar wellicht zijn er véél meer dan dat, ook al heeft men er meer dan één per dag geplaatst! Wellicht om die vergeten heiligen niet te froiseren heeft men dan een soort pantheondag voor de heiligen gemaakt. En vlak daarop: allerzielen...voor diegenen die nooit heilig zullen worden, ook al zijn ze al verscheiden, of voor diegenen die nog stage aan het lopen zijn in het vagevuur (Al lijkt dat nu afgeschaft, geen van mijn kleinkinderen hoort daar nog over...).
De bedoeling is dat we op allerzielen dus onze doden gedenken, maar omdat we op Alderheiligen een feestdag hebben en thuis zijn, doen we dat op alderheiligen, zo onbewust al onze doden rechtstreeks het heiligdom induwend... En geef toe, als je naar de homilie luistert op een begrafenis, dan zijn er geen anderen dan heiligen op deze aardkloot.
Ik vind het altijd doodjammer dat ze dat nooit tegen diene mens gezegd hebben toen hij het nog kon horen ! Wie weet had hij niet wat meer zijn best gedaan om aan dat ideaal beeld te beantwoorden...
Het doet me denken aan wat ons moeder altijd vertelde over een kennis van haar. Haar man was thuis gestorven, en toen de lijkbidder het nodige gedaan had, en het lijk gekist had, vroeg hij de weduwe waar ze de kist moesten zetten "Daar zie, "zei ze"daar! In den hoek ! Ik heb er heel mijn leven mogen staan, nu kan hij daar ook eens staan !"... Er zijn er dus toch die niet thuishoren in het legioen der heiligen, of is dat juist het vagevuur ???
Och, we zijn allemaal kleine mensjes, met gaven en vooral met veel fouten, al willen we dat meestal niet geweten hebben. En als ik de vele heiligenlevens die er geschreven zijn, mag geloven, dan moeten de meesten daarvan verdomd saaie kwibussen geweest zijn, die heel hun dag verdeden met neergezonken te zitten in gebed... terwijl een ander zijn hof onderhield. Mijn zus had eens haar ring verloren in het gras van een stuk terrein voor onze deur, waar we speelden en ravotten. Het was een dure ring, en hoe we ook zochten, hij was en bleef weg. Ons moeder beloofde een mis aan St Antonius (die van de verloren voorwerpen) en ons vader pakte een sikkel en begon heel zorgvuldig het gras af te sikkelen.... Toen hij bijna heel het veld had afgedaan vond mijn vader de ring, en St Antonius kreeg de beloning. Van onrecht gesproken. Maar toen we dat durfden te zeggen waren we oneerbiedig...djudedju.
Nee, ik denk niet dat ik bij een heilige zou willen wonen.
Geef mij maar een gewone mens, met al die kleine kantjes er aan! Dan is het veel leuker om plots tussen het onkruid die mooie rode roos te zien bloeien ! Een "gelikte" tuin, en een huis dat overdreven netjes is, doen mij inwendig huiveren. Het is precies iets waarin niet geleefd wordt, en waarin niet geleefd mag worden. Geef mij maar het warme nest en een tuin zonder nette perkjes, en met her en der een stuk onkruid. Ik heb al onkruid laten staan, omdat die zo'n mooie bloemen had ! Dat is wellicht ook de reden waarom de zonde zo leuk is... En veelal helemaal geen zonde is. Want er zijn net als in onze absurdiaanse staat, in het geloof zoveel wetjes en decreten gemaakt dat niemand nog weet wat het doel of het nut er van was, laat varen is...
Het leven is mooi ! Ondanks alles, omdat we het zelf mooi maken! Ondanks de lijfelijke pijn, en ondanks de psychische pijn, kun je het leven als schoon ervaren. Is dat niet wonderbaar ?
Och, je kunt je ook in een hoekje neerzetten en rouwen over het verlorene, over de pijn die je zo onrechtvaardig (?) treft... maar dan doe je in werkelijkheid jezelf pijn, en je helpt er niemand mee, zelfs niet jezelf !
Er is geen enkele reden waarom jou iets overkomt, het overkomt je gewoon, er is geen enkele beproeving, het is gewoon een stuk van het leven van alledag. Denk je echt dat een borelingske dat geboren wordt in een hongerland, daar ter wereld komt om hem (haar) te beproeven? Bullshit! Nee, je ondergaat het leven, en het is aan jou om dat in al zijn volheid te nemen, of je bij neer te zetten en te janken.
Er is wat dat betreft geen rechtvaardigheid, maar ook geen onrecht, het is er gewoon. Het is gewoon: leven...
Denk je dat de antilope er is om als voedsel te dienen voor de leeuw ? Denk je dat die doorn er lag om de leeuw mank te maken en te laten hongeren?
Net zo min lag mijn rugpijn ergens op mij te wachten omdat ik het ben.
Het is leven, en we drinken het in al zijn volheid of we weigeren het en lijden onder het leven zelf.
De zon schijnt ! Ook al hebben we hier een kloteweer, de zon schijnt, en hij schijnt telkens weer !
En met alderheiligen, gedenk je doden, voel het gemis en treur, en doe na het treuren je verdriet weer netjes in de kast, sluit het zorgvuldig wetende dat het daar altijd zal liggen, wat je ook doet. Dus kun je beter leven in al zijn volheid...tot ook jou herinnering in dat kastje zal liggen.
Doe goed aan jezelf, en doe dat ook aan de anderen.
en geniet.
tot de volgende ?
Dus, als je van plan bent je pijp uit te kloppen, je viool aan de muur te hangen, het tijdelijke met het eeuwige te verruilen, kortom te sterven, dood te gaan, dan kun je dat dus best doen in Brakel. Niet dat je er zelf veel zal van gewaar worden, maar je nakomelingen, de dieptreurenden, zullen wellicht nog jaren kunnen spreken over je schone uitvaart, begrafenis, heengaan...
En geef toe, het is toch leuker heen te gaan op een mooie manier ?
Zo een beetje als op het toneel, met zeven open doekjes, applaus van de enthousiaste menigte en dergelijke...
Zo dat je nog eens ligt te daveren in je kist van het applaus.
djudedju
Prachtig bericht om ons te leveren zo vlak voor Alderheiligen ! Het feest dat mij steeds doet denken aan het Pantheon te Rome... Daar hebben ze ook een tempel opgericht voor ALLE Goden, om er zeker van te zijn dat er niet ergens eentje vergeten was en koleirig zou kunnen worden ... Alderheiligen is ook zoiets! Heel de kalender staat tjokvol met heiligen, maar wellicht zijn er véél meer dan dat, ook al heeft men er meer dan één per dag geplaatst! Wellicht om die vergeten heiligen niet te froiseren heeft men dan een soort pantheondag voor de heiligen gemaakt. En vlak daarop: allerzielen...voor diegenen die nooit heilig zullen worden, ook al zijn ze al verscheiden, of voor diegenen die nog stage aan het lopen zijn in het vagevuur (Al lijkt dat nu afgeschaft, geen van mijn kleinkinderen hoort daar nog over...).
De bedoeling is dat we op allerzielen dus onze doden gedenken, maar omdat we op Alderheiligen een feestdag hebben en thuis zijn, doen we dat op alderheiligen, zo onbewust al onze doden rechtstreeks het heiligdom induwend... En geef toe, als je naar de homilie luistert op een begrafenis, dan zijn er geen anderen dan heiligen op deze aardkloot.
Ik vind het altijd doodjammer dat ze dat nooit tegen diene mens gezegd hebben toen hij het nog kon horen ! Wie weet had hij niet wat meer zijn best gedaan om aan dat ideaal beeld te beantwoorden...
Het doet me denken aan wat ons moeder altijd vertelde over een kennis van haar. Haar man was thuis gestorven, en toen de lijkbidder het nodige gedaan had, en het lijk gekist had, vroeg hij de weduwe waar ze de kist moesten zetten "Daar zie, "zei ze"daar! In den hoek ! Ik heb er heel mijn leven mogen staan, nu kan hij daar ook eens staan !"... Er zijn er dus toch die niet thuishoren in het legioen der heiligen, of is dat juist het vagevuur ???
Och, we zijn allemaal kleine mensjes, met gaven en vooral met veel fouten, al willen we dat meestal niet geweten hebben. En als ik de vele heiligenlevens die er geschreven zijn, mag geloven, dan moeten de meesten daarvan verdomd saaie kwibussen geweest zijn, die heel hun dag verdeden met neergezonken te zitten in gebed... terwijl een ander zijn hof onderhield. Mijn zus had eens haar ring verloren in het gras van een stuk terrein voor onze deur, waar we speelden en ravotten. Het was een dure ring, en hoe we ook zochten, hij was en bleef weg. Ons moeder beloofde een mis aan St Antonius (die van de verloren voorwerpen) en ons vader pakte een sikkel en begon heel zorgvuldig het gras af te sikkelen.... Toen hij bijna heel het veld had afgedaan vond mijn vader de ring, en St Antonius kreeg de beloning. Van onrecht gesproken. Maar toen we dat durfden te zeggen waren we oneerbiedig...djudedju.
Nee, ik denk niet dat ik bij een heilige zou willen wonen.
Geef mij maar een gewone mens, met al die kleine kantjes er aan! Dan is het veel leuker om plots tussen het onkruid die mooie rode roos te zien bloeien ! Een "gelikte" tuin, en een huis dat overdreven netjes is, doen mij inwendig huiveren. Het is precies iets waarin niet geleefd wordt, en waarin niet geleefd mag worden. Geef mij maar het warme nest en een tuin zonder nette perkjes, en met her en der een stuk onkruid. Ik heb al onkruid laten staan, omdat die zo'n mooie bloemen had ! Dat is wellicht ook de reden waarom de zonde zo leuk is... En veelal helemaal geen zonde is. Want er zijn net als in onze absurdiaanse staat, in het geloof zoveel wetjes en decreten gemaakt dat niemand nog weet wat het doel of het nut er van was, laat varen is...
Het leven is mooi ! Ondanks alles, omdat we het zelf mooi maken! Ondanks de lijfelijke pijn, en ondanks de psychische pijn, kun je het leven als schoon ervaren. Is dat niet wonderbaar ?
Och, je kunt je ook in een hoekje neerzetten en rouwen over het verlorene, over de pijn die je zo onrechtvaardig (?) treft... maar dan doe je in werkelijkheid jezelf pijn, en je helpt er niemand mee, zelfs niet jezelf !
Er is geen enkele reden waarom jou iets overkomt, het overkomt je gewoon, er is geen enkele beproeving, het is gewoon een stuk van het leven van alledag. Denk je echt dat een borelingske dat geboren wordt in een hongerland, daar ter wereld komt om hem (haar) te beproeven? Bullshit! Nee, je ondergaat het leven, en het is aan jou om dat in al zijn volheid te nemen, of je bij neer te zetten en te janken.
Er is wat dat betreft geen rechtvaardigheid, maar ook geen onrecht, het is er gewoon. Het is gewoon: leven...
Denk je dat de antilope er is om als voedsel te dienen voor de leeuw ? Denk je dat die doorn er lag om de leeuw mank te maken en te laten hongeren?
Net zo min lag mijn rugpijn ergens op mij te wachten omdat ik het ben.
Het is leven, en we drinken het in al zijn volheid of we weigeren het en lijden onder het leven zelf.
De zon schijnt ! Ook al hebben we hier een kloteweer, de zon schijnt, en hij schijnt telkens weer !
En met alderheiligen, gedenk je doden, voel het gemis en treur, en doe na het treuren je verdriet weer netjes in de kast, sluit het zorgvuldig wetende dat het daar altijd zal liggen, wat je ook doet. Dus kun je beter leven in al zijn volheid...tot ook jou herinnering in dat kastje zal liggen.
Doe goed aan jezelf, en doe dat ook aan de anderen.
en geniet.
tot de volgende ?
maandag, oktober 27, 2008
Windjes...
Het is niet mijn gewoonte om over zoiets triviaals als een scheet te schrijven, maar nood breekt wet !
Wie nu een stinkende scheet laat vliegen krijgt het schaamrood op zijn wangen, maar dat blijkt volgens de medici onterecht ! In De Laatste met Het Nieuws lezen wij immers dat stinkende scheten bloeddrukverlagend zijn ! De reuk hangt samen met de waterstofsulfide, en precies dat goedje zorgt er mede voor dat de aderwanden zich wat soepeler gaan opstellen, en aldus de bloeddruk verlagen...
Laat je dus nog eens een vlammende stinkende scheet, verklaar gerust dat je het doet om medische redenen raadt de krant nog aan...
Ik hoop dat er niet te veel van mijn kennissen die krant lezen.
Als er al stinkende scheten in mijn huis te ruiken zijn, heb ik het liefst dat het de mijne zijn...Gek, maar je eigen scheten lijken altijd minder te stinken dan die van jou. Wat eet jij hele dagen?
Het is onvoorstelbaar dat in deze tijd, waar het wemelt van de doemberichten, er nog een krant te vinden is die een plaatsje vindt voor dergelijke kleine en leuke stomme berichtjes. Geef toe, voor één keer is het niet het monster van Loch Ness die uit de kast rolt. Nee, het is een scheet, en niet uit de kast...
Toen ik vanmorgen mijn turnoefeningen aan het doen was, was de nattigheid plots mooi ! Heel de wereld lag er kletsnat en verzopen bij, en de zon scheen heel laag in al dat waterige, wat meteen zorgde voor een vergulde wereld. Het was echt mooi. Twee eksters die zaten te eten aan de rotte appels die op het veld geworpen waren, vormden net Chinese prenten op die gouden vlakte. Mooi.
Vooral dat er zon is, vooral dat de regen gestopt is, want het veld voor mijn deur lijkt wel een binnenzee. Nu is het water stilletjes en langzaam aan het verdwijnen, deels in de grond, deels wellicht verdampend. Het moet dus net voordien nog geregend hebben, anders kon ik dat nooit zo gezien hebben. Turnen is niet alleen gezond, het is ook een bron van kijkplezier, heel wat mooier dan kijken naar de avondlijke lichtbak in de huiskamer...
Heel wat van de bomen die ik van hieruit zie, zijn al al hun bladeren kwijt. Mijn notelaar hoort daar al een eindje bij, maar de linde is een taaie rakker, en houdt verbluffend lang zijn blaren bij. Bijna zo lang als de haagbeuk, die het met wat geluk zelfs heel de winter volhoudt. Hoe zou dat komen dat de ene soort zo vlug zijn blaren verliest, en de andere zo lang bijna wanhopig zijn blaren vasthoudt ? Ik las net een artikel over nanotechnologie (om bang van te zijn !!!!), misschien kunnen ze eens een nanocamera met de sapstroom mee laten drijven ? Het is eigenlijk al een wonder dat een boom zijn sap vanuit de wortels tot helemaal bovenaan weet te krijgen. Goed, ik weet wel dat het een identiek systeem is als de koffie die zelf omhoogkruipt in je suikerklontje, maar toch... er is iets bizars aan ! Het is een bewijs dat de zwaartekracht op heel kleine dingen niet identiek is aan de zwaartekracht op normale dingen. Een leukerd heeft dat eens uitgewerkt, en maakte een nanostoel (een nanometer is eenmiljoenste van een millimeter), (die man maakte dus met die dingen die je niet eens kunt zien met een gewone microscoop, een stoel !!!!) Toen deed hij de proef, en liet de stoel omvallen. Bleek dat hij helemaal anders en vooral véél véél trager omviel. Waarbij nog maar eens bewezen werd dat op die schaal de zwaartekracht afwijkend is van bij ons dingen in normale maten...
Wij stellen ons geen vragen als we die koffie in ons klontje zien omhoogkruipen, maar eigenlijk zouden we dat dus wel horen te doen ! Bij de sequoia de hoogste boomsoort ter wereld, wordt de sapstroom zo maar eventjes meer dan 100 meter de hoogte ingeduwd !!!
Net zoals men heeft ontdekt dat ook tijd relatief is, dat zelfs de snelheid van het licht geen constante is, zoals algemeen werd aangenomen, blijken dus ook zwaartekracht en wie weet wat nog allemaal, niet zo een strikte wetten te zijn... Hoe meer we weten, hoe minder we ervan snappen.
Ken je de gekko? Dat is een soort hagedisje, die heel makkelijk over verticale ruiten kan lopen, die het zelfs kan dit ondersteboven te doen. Men dacht altijd dat hij een soort zuignapjes onder de poten had, maar het bleken in feite fijne haartjes te zijn. Men bouwde dat na, maar het werkte niet. Bij nieuw onderzoek bleek dat die haartjes op het uiteinde nog eens uitgeplozen leken, waardoor er dus in werkelijkheid nog veel meer nog veel dunnere haartjes waren. Met heel veel moeilijkheden bouwde men zoiets na, en ja hoor, het lukte! Binnen kort lopen we dus letterlijk de muren op als we kwaad zijn !
De bedoeling van het onderzoek is in feite een nieuwe soort plakband te maken...zonder lijm. Steeds meer en meer gaan de vernuftelingen (een nederlands woord die men ooit probeerde te lanceren om de ingenieurs aan te duiden) naar de natuur kijken om nieuwe dingen te maken (Zijn ze dan wel nieuw ?)....
Velcro is daar ook een goed voorbeeld van: in de natuur vindt je kleefkruid dat op die manier werkt, maar ook de manier waarop de "haren" van een pluim aan elkaar kleven berust op dit principe.
Uitvinden is dus net als mooie dingen maken, hoe je er aan komt speelt geen rol, als het maar het gewenste resultaat geeft....
Ik lees veel te veel... Als ik mijn blogs eens herlees, dan zie ik dat ik steeds weer van het ene onderwerp op het andere val. Maar zo denk ik ook, er zitten zoveel soorten van dingen in mijne kop, dat ik al schrijvelen van het ene denk aan het andere, wellicht soms met een link die jij niet ziet, die alleen een link is in die soep van informatie in mijn oude hoofd... Met oud bedoel ik veeleer dat het alle tijd heeft gehad om er veel in te stoppen. Persoonlijk vind ik dat wel leuk, en naar ik las is het ook dit soort "verstand" (nu ja) die aanleiding geeft tot ontdekkingen. Het enige wat mij soms ongerust maakt, is dat ik soms ook die gedachtensprongen maak als ik luister naar de mensen. Dan moet ik geestelijk in de remmen gaan staan om bij het onderwerp te blijven. Ook wel eens omdat ik niet aan het afwijken ben, maar omdat ik bepaalde zaken doortrek tot in het ridicule. Troost je, dat doe ik ook met mijn eigen hersensspinsels. Wellicht is dat het wat velen doet zeggen dat ik humoristisch schrijf...ik druk iets verder dan normaal is de gaspedaal in, en dan krijg je van die effecten als bij de oude stomme films. Het is een beetje als wat Charlie Chaplin een zei over humor... Humor is niet de man die je ziet afkomen wandelen in de richting van de bananenschil waar hij over kan vallen, maar in de man die dan tegen alle verwachting in over de schil stapt en verdwijnt in een openstaande rioolput...
Humor is net iets verder gaan...
Ik ga stoppen, ik heb nu al meer dan genoeg onderwerpen aangekaart... Als je een geest hebt als de mijne, dan heb je voer voor een hele dag....
tot de volgende ????
Wie nu een stinkende scheet laat vliegen krijgt het schaamrood op zijn wangen, maar dat blijkt volgens de medici onterecht ! In De Laatste met Het Nieuws lezen wij immers dat stinkende scheten bloeddrukverlagend zijn ! De reuk hangt samen met de waterstofsulfide, en precies dat goedje zorgt er mede voor dat de aderwanden zich wat soepeler gaan opstellen, en aldus de bloeddruk verlagen...
Laat je dus nog eens een vlammende stinkende scheet, verklaar gerust dat je het doet om medische redenen raadt de krant nog aan...
Ik hoop dat er niet te veel van mijn kennissen die krant lezen.
Als er al stinkende scheten in mijn huis te ruiken zijn, heb ik het liefst dat het de mijne zijn...Gek, maar je eigen scheten lijken altijd minder te stinken dan die van jou. Wat eet jij hele dagen?
Het is onvoorstelbaar dat in deze tijd, waar het wemelt van de doemberichten, er nog een krant te vinden is die een plaatsje vindt voor dergelijke kleine en leuke stomme berichtjes. Geef toe, voor één keer is het niet het monster van Loch Ness die uit de kast rolt. Nee, het is een scheet, en niet uit de kast...
Toen ik vanmorgen mijn turnoefeningen aan het doen was, was de nattigheid plots mooi ! Heel de wereld lag er kletsnat en verzopen bij, en de zon scheen heel laag in al dat waterige, wat meteen zorgde voor een vergulde wereld. Het was echt mooi. Twee eksters die zaten te eten aan de rotte appels die op het veld geworpen waren, vormden net Chinese prenten op die gouden vlakte. Mooi.
Vooral dat er zon is, vooral dat de regen gestopt is, want het veld voor mijn deur lijkt wel een binnenzee. Nu is het water stilletjes en langzaam aan het verdwijnen, deels in de grond, deels wellicht verdampend. Het moet dus net voordien nog geregend hebben, anders kon ik dat nooit zo gezien hebben. Turnen is niet alleen gezond, het is ook een bron van kijkplezier, heel wat mooier dan kijken naar de avondlijke lichtbak in de huiskamer...
Heel wat van de bomen die ik van hieruit zie, zijn al al hun bladeren kwijt. Mijn notelaar hoort daar al een eindje bij, maar de linde is een taaie rakker, en houdt verbluffend lang zijn blaren bij. Bijna zo lang als de haagbeuk, die het met wat geluk zelfs heel de winter volhoudt. Hoe zou dat komen dat de ene soort zo vlug zijn blaren verliest, en de andere zo lang bijna wanhopig zijn blaren vasthoudt ? Ik las net een artikel over nanotechnologie (om bang van te zijn !!!!), misschien kunnen ze eens een nanocamera met de sapstroom mee laten drijven ? Het is eigenlijk al een wonder dat een boom zijn sap vanuit de wortels tot helemaal bovenaan weet te krijgen. Goed, ik weet wel dat het een identiek systeem is als de koffie die zelf omhoogkruipt in je suikerklontje, maar toch... er is iets bizars aan ! Het is een bewijs dat de zwaartekracht op heel kleine dingen niet identiek is aan de zwaartekracht op normale dingen. Een leukerd heeft dat eens uitgewerkt, en maakte een nanostoel (een nanometer is eenmiljoenste van een millimeter), (die man maakte dus met die dingen die je niet eens kunt zien met een gewone microscoop, een stoel !!!!) Toen deed hij de proef, en liet de stoel omvallen. Bleek dat hij helemaal anders en vooral véél véél trager omviel. Waarbij nog maar eens bewezen werd dat op die schaal de zwaartekracht afwijkend is van bij ons dingen in normale maten...
Wij stellen ons geen vragen als we die koffie in ons klontje zien omhoogkruipen, maar eigenlijk zouden we dat dus wel horen te doen ! Bij de sequoia de hoogste boomsoort ter wereld, wordt de sapstroom zo maar eventjes meer dan 100 meter de hoogte ingeduwd !!!
Net zoals men heeft ontdekt dat ook tijd relatief is, dat zelfs de snelheid van het licht geen constante is, zoals algemeen werd aangenomen, blijken dus ook zwaartekracht en wie weet wat nog allemaal, niet zo een strikte wetten te zijn... Hoe meer we weten, hoe minder we ervan snappen.
Ken je de gekko? Dat is een soort hagedisje, die heel makkelijk over verticale ruiten kan lopen, die het zelfs kan dit ondersteboven te doen. Men dacht altijd dat hij een soort zuignapjes onder de poten had, maar het bleken in feite fijne haartjes te zijn. Men bouwde dat na, maar het werkte niet. Bij nieuw onderzoek bleek dat die haartjes op het uiteinde nog eens uitgeplozen leken, waardoor er dus in werkelijkheid nog veel meer nog veel dunnere haartjes waren. Met heel veel moeilijkheden bouwde men zoiets na, en ja hoor, het lukte! Binnen kort lopen we dus letterlijk de muren op als we kwaad zijn !
De bedoeling van het onderzoek is in feite een nieuwe soort plakband te maken...zonder lijm. Steeds meer en meer gaan de vernuftelingen (een nederlands woord die men ooit probeerde te lanceren om de ingenieurs aan te duiden) naar de natuur kijken om nieuwe dingen te maken (Zijn ze dan wel nieuw ?)....
Velcro is daar ook een goed voorbeeld van: in de natuur vindt je kleefkruid dat op die manier werkt, maar ook de manier waarop de "haren" van een pluim aan elkaar kleven berust op dit principe.
Uitvinden is dus net als mooie dingen maken, hoe je er aan komt speelt geen rol, als het maar het gewenste resultaat geeft....
Ik lees veel te veel... Als ik mijn blogs eens herlees, dan zie ik dat ik steeds weer van het ene onderwerp op het andere val. Maar zo denk ik ook, er zitten zoveel soorten van dingen in mijne kop, dat ik al schrijvelen van het ene denk aan het andere, wellicht soms met een link die jij niet ziet, die alleen een link is in die soep van informatie in mijn oude hoofd... Met oud bedoel ik veeleer dat het alle tijd heeft gehad om er veel in te stoppen. Persoonlijk vind ik dat wel leuk, en naar ik las is het ook dit soort "verstand" (nu ja) die aanleiding geeft tot ontdekkingen. Het enige wat mij soms ongerust maakt, is dat ik soms ook die gedachtensprongen maak als ik luister naar de mensen. Dan moet ik geestelijk in de remmen gaan staan om bij het onderwerp te blijven. Ook wel eens omdat ik niet aan het afwijken ben, maar omdat ik bepaalde zaken doortrek tot in het ridicule. Troost je, dat doe ik ook met mijn eigen hersensspinsels. Wellicht is dat het wat velen doet zeggen dat ik humoristisch schrijf...ik druk iets verder dan normaal is de gaspedaal in, en dan krijg je van die effecten als bij de oude stomme films. Het is een beetje als wat Charlie Chaplin een zei over humor... Humor is niet de man die je ziet afkomen wandelen in de richting van de bananenschil waar hij over kan vallen, maar in de man die dan tegen alle verwachting in over de schil stapt en verdwijnt in een openstaande rioolput...
Humor is net iets verder gaan...
Ik ga stoppen, ik heb nu al meer dan genoeg onderwerpen aangekaart... Als je een geest hebt als de mijne, dan heb je voer voor een hele dag....
tot de volgende ????
Abonneren op:
Posts (Atom)