Vanmorgen virtueel rondgewandeld op het rode plein van Moskou...Ik moet toegeven, het is én groter, én véél mooier dan ons rode plein te Eine (Oudenaarde)... Ons rode plein is een kale vlakte en dankt zijn naam aan de rode dallen waarmee het gevloerd is... Dat van Moskou bevat prachtige bouwwerken waarvan de voor ons wat bizarre kerk van de Gelukzalige Baziel... Bij ons zie je die "uien" boven op een kerk niet vaak, en zeker niet bij bosjes tegelijk. Bovendien zijn ze bij ons altijd eenkleurig, terwijl bij de Russen de kleuren er af spatten.
Het is gek, maar ik vind dat die gebouwen zo tegengesteld zijn aan het volk daar... Voor mij zijn Russen zo wat koud en kil, à la Poetin, maar misschien zijn die kerken wel allemaal gebouwd door wodka zuipende Jeltsins ? Raar dat wij de onhebbelijke gewoonte hebben een volk te klasseren in vakjes van DE karaktertrek... Of die juist is of niet, daar trekken wij ons niets van aan...
Zo zijn voor ons de nederlanders nogal vrekkig, gewoon omdat ze op een andere manier reageren dan wij gewoonlijk doen. Ooit hoorde ik er een leuk kenschetsend verhaaltje over...
Een Vlaamse vrachtwagenchauffeur was met zijn truck tot helemaal in het noorden van Nederland gereden, had daar nog wat uren verspeeld met het zoeken naar het juiste adres ('t was voor de gps!) en kwam 's avonds om zeven, acht uur ter bestemming. De Nederlandse familie zat aan tafel, en de heer des huizes vroeg vriendelijk " Een bakkie koffie" waarop de Vlaming beleefd antwoordde "Nee, dank u"... Later vertelde de Vlaming nog steeds kwaad op die lompe nederlanders: "En je moet niet denken dat ie het nog eens vroeg hé, nee! Ze zijn te gierig om je een tas koffie te geven, de vrekken !"
Waaruit duidelijk het misverstand moge blijken... Mijn Nederlandse lezers (het zijn er steeds meer !) zullen wellicht onbegrijpend kijken, maar in Vlaanderen moet je uit beleefdheid de eerste keer weigeren, en pas toegeven na een lichte aandringende vraag, zo niet sta je onherroepelijk als een onbeleefde boer te kijk ! Bij de Nederlander moet je, als je koffie wil, gewoon ja zeggen, wie zegt nou neen als hij eigenlijk ja bedoeld???
Maar het is op een dergelijke manier dat een heel volk aan zijn spotnaam komt... Er zullen wel vrekkige nederlanders zijn (er zijn er bij ons ook) en bij de Schotten ook, maar ik heb in Nederland en in Schotland gewandeld, heb gezien dat ze anders zijn, maar ik kan begot niet zeggen dat het vrekken zijn ! In Schotland komen twee vrienden elkaar tegen in een pub, bij ons betekent dat elkaar tracteren, in Schotland zijn ze heel blij elkaar te zien, en ieder bestelt zijn eigen pint... Is dat vrekkig ? Nee, niet echt, maar wij doen het anders...
Misschien is dat het wel dat ons dom doet lijken in de ogen van de nederlanders ? Omdat we te gul zijn, steeds mild iedereen tracterend ? Troost je dan, Nederlandse vriend(in), het gebruik verminderd ook hier... Vroeger was het hier in de mooie Vlaamse Ardennen, de mode om, als je een herberg binnen kwam, en je kende de mensen die er stonden min of meer, dan tracteerde je iedereen, waarop iedereen jouw tracteerde... Je ging gegarandeerd met een vlieg in je oog naar huis ... Dat is nu verdwenen, dat is gedaan. Waarom ? Ik vermoed dat het te maken heeft met een stijgende migratie van uit andere streken waar die gewoonte er niet was, en anderzijds de rigoureuze wet op alcohol en rijden, waardoor je verplicht zou zijn van emmers water te drinken na één pint...
Misschien heeft het ook te maken met het verenigd Europa, want de laatste decennia zien we hier steeds meer en meer nederlanders die zich vestigen in onze regio... en wie weet zijn ze besmettelijk ??? Krijgen we zo hun manieren?
Officiëel komen de nederlanders hier om belastingtechnische redenen... Kan het echt dat er landen zijn waar de druk van de belastingen nog groter is dan bij ons ??? 't Is niet te geloven !
Maar ik was begonnen met het virtueel rondwandelen op het rode plein... Dat vind ik heerlijk ! Ik zal er zelf wel nooit meer komen, tenzij er een wonder gebeurt en ik plots een nieuwe rug krijg... En dan zijn die mailtjes met al die mooie foto's uit al die vreemde landen een beetje reizen voor mij... en vergeet niet, men toont je alleen het mooiste, het meest bezienswaardige ! (Zoals in het mopje: de Japanners komen naar hier, fotograferen alles en alles, om thuis te bekijken wat ze hier allemaal hadden kunnen zien)...
In vroeger tijden kregen we dan hoogstens één postkaart, met een vue uit het land waar een of andere vriend zijn tijd in ledigheid doorbracht...en dat was het! Nu was de zoon van Luc (vis) vorig jaar op een van die tropische eilanden, en bracht me een geheugenstick met honderden foto's van ginder mee... Dat is héél anders dan een fotoboek, want dat krijg je niet mee naar huis om eens rustig te bekijken, zo'n geheugenstick lieten ze wel hier, en ik had een volle week, zodat ik nu en dan een honderd foto's kon bezien, en de rest voor de volgende dag houden...Bovendien heb ik dan iedere foto op de grootte van mijn scherm, en niet in zo'n postkaartformaat, en je ziet er ook nog eens je kennissen op...
Dat is nu onze vorm van reizen geworden... virtueel uitstapjes maken. Er zijn op internet heel veel van die uitstapjes te vinden, maar ik beperk me tot de mailtjes die ik krijg, omdat er zo een kleine persoonlijke toets aan hangt.
Gisteren was het dus visdag! We zijn voor het eerst dit jaar, naar het park geweest. Ik heb een karper aan de haak gehad, maar het beest wist zich in de plompbladeren te wringen, en dan is het hopeloos... karper weg... Bovendien brak ik ook nog eens mijn lijn bij het pogen de lijn te recupereren uit die wirwar van bladeren waar de karper zich door gedraaid had. Ik heb gelukkig nog mijn haak, lood en dergelijke kunnen recupereren, maar ik was toch een vijf, zes meter draad kwijt ! In het begin dat we daar zaten beet de bliek redelijk, maar je moest ze echt goed laten doorbijten, anders was het noppes. Na een twee uurtjes was het doodstil...Alle vis leek verdwenen ! Ik had nog een doosje maïs in conserven bij, en dan maar eens daarmee geprobeerd, en ja hoor, de vis was er terug, en nu bleken het plots allemaal behoorlijk grote blieken te zijn ook nog ! Het was een leuke visdag...Ook voor Willy, die in de periode van stilte besloot om eens op jacht te gaan op karper... De karpers op de parkvijver zijn gewoon om brood te krijgen (In feite zijn het de eenden die brood krijgen van de bezoekers, maar de karpers lusten dat ook, en mengen zich steeds in het debat) en Willy gaat dan met drijvend brood op karpers jagen, dicht bij de kant. Zo kun je bijna gegarandeerd karpers aan de haak krijgen, maar je vist dan bijna tussen de plompbladeren, met alle risico's vandien, en je moet iedere vijf minuten nieuw brood op je haak zetten, want na een tijdje zinkt het doorweekte brood van je haak weg... Hij heeft dan ook zijn onderlijn een keer verloren, maar lukte er dan toch in een karper van 5,5 kgr te vangen. Luc en ik vissen eerder passief op karper, wij laten onze lijn op de bodem liggen, midden in het lokaas, en hopen dat de karper langs komt...en vissen ondertussen actief op bliek. Elk zijn meug, en bovendien zou ik het niet aankunnen om steeds minutenlang te blijven staan, in de hoop dat een karper zich zou verwaardigen om in het brood te happen.
Luc was niet zo gelukkig ! Hij heeft drie keer een losschietende bliek gehad, en drie keer met het gevolg dat zijn lijn omhoogvloog en bleef hangen in de bomen... Zodoende was hij om vier uur al zonder blieklijn gevallen, en hij vond het de moeite niet meer om een van mijn lijnen te gebruiken. Gelukkig was dat net het moment dat Willy zijn karper ving, anders waren we wellicht veel vroeger thuis dan gepland...
Het was een heerlijke namiddag aan het water, eerst warm in de zon, dan wat frisser in de schaduw, en behoorlijke beet. Leuk, nog van dadde !
Ik ga stoppen, zonder filosofie of zware bedenkingen...tot de volgende ?
woensdag, juni 18, 2008
dinsdag, juni 17, 2008
Dromen...
Vannacht liggen lezen in "de doornvogels", oudjes zullen zich nog wel het feuilleton op tv herinneren, een reeks die me mij persoonlijk niet echt beviel... Het boek echter is wel goed, zeker (voor één keer) de verkorte versie van Readers Digest...
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !
Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.
Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.
Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...
De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...
tot de volgende ?
Ik moet zeggen dat ik die verkorte versies gewoonlijk helemaal niet goed vind. Er mankeert naar mijn gevoel altijd een stuk van de sfeer aan, maar in het boek van de doornvogels is het wellicht juist dat wat mij bevallen is. Het is een lange geschiedenis, met veel stilstanden in, en ik ben een lezer die niet graag stil staat... Hoe mooi ook, de tijd van Streuvels is voorbij, in een dichtwerk kan ik een halve bladzij over de wolken best pruimen, maar niet in een boek, of liever niet meer.
Misschien is dat ook een teken van ouder worden ? Misschien wil ik geen tijd verbeuzelen en zoveel mogelijk nog lezen van al wat er te lezen valt ?
Nee, in de moderne boeken weet men de sfeer neer te zetten in enkele woorden, en men verspilt geen inkt meer aan ellenlange beschrijvingen (waar ik wel eens mee bezig ben, gewoon om het leuke van het spelen met woorden).
Toch weten ze ook zonder deze uitweidingen je werkelijk mee te trekken in de geladenheid van een situatie, misschien net omwille van het feit dat de situatie veeleer gesuggereerd wordt dan wel volledig uit de doeken gedaan? Ik mag geen kwaad schrijven over de doden, maar een Hugo Claus beheerste dat dus niet, ik heb maar een paar van zijn boeken gelezen, en ze altijd met een onvoldaan gevoel weer weggelegd... Neem nu zijn "meesterwerk" "Het Verdriet van België", daar heeft hij duizenden open deuren om je in de geladenheid van situaties mee te trekken, en hij vertikt het gewoon. Hij schrijft er als het ware een verslag van de vergadering van, nuchter, ongeëmotioneerd, en angstvallig vermijdend er bij betrokken te geraken... Misschien was dat zijn bedoeling, maar dat was dan naar mijn mening gewoon een gemiste kans... De geschetste situatie in dat boek is zo geladen dat het gewoon misdadig is dit niet te accentueren. Nee, sorry, met alle respect voor de andersdenkenden, maar voor mij is niet hij de prins der nederlandse letteren zoals ik over hem las... Ik ken er massa's andere en betere... Maar, het lijkt mij wel een eigenschap van de vlaming om veeleer het bizarre te prijzen dan het mooie... Je ziet dat in de kunst ook, waar men een pot met mosselschelpen verheft tot een GROOT Kunstwerk... Voor mij niet gelaten, maar weet dat men er binnen honderd jaar nog steeds even hard zal om lachen als nu !
Terwijl ik hier zit te schrijvelarerijen, is Anny de haag aan het scheren... Ik ben juist eens gaan zien of alles nog ok is, want ik ben telkens bang als ze daar aan bezig is. Op zo'n momenten vervloek ik mijn rugpijn en voel ik meer dan ooit de onmacht die het mij bezorgt ! Je kunt niet geloven hoe het aanvoelt als een werk dat duidelijk niet voor haar is, door haar gedaan wordt, omdat ik het niet meer kan. Ik heb die haag al vervloekt dat het niet schoon meer was, maar hoe harder ik vloek, hoe harder hij lijkt te groeien! Gelukkig heeft de boer dit keer niet net tegen mijn haag een voor gelegd, en kan Anny op normale hoogte staan om te werken.
Vannacht lag Anny weer te dromen, ik zie en hoor het. Niet dat ze hardop spreekt, maar ik zie haar bewegen, haar gezicht vertrekken... Veelal weet ze ook 's morgens nog precies waarover ze gedroomd heeft... Ik nooit, tenzij ik midden in de droom wakker schiet, dan wel. Andere dromen, ik weet niet of ik ze wel heb, want ik weet er nooit iets van. Ik zal ze wel hebben, want het schijnt zo te zijn dat iedereen droomt, en dat de dromen een nodige fase zijn van het menselijke denken, omdat het een vorm van verwerken is van alles wat bleef hangen. Een soort opkuisen van de harde schijf en een defragmenteren zodat alles netjes op zijn plaats wordt gezet.
Daar ik maar de dromen ken waarvan ik wakker schiet, ken ik maar de angstdromen, de andere slaap ik door en zijn tegen het ontwaken allang en breed verdwenen. Ik ken ook mensen die in hun slaap zaken oplossen, en die bij het ontwaken precies weten hoe het moet...Ook dat heb ik niet ! Als ik voor een moeilijk iets sta, dan raak ik gewoon niet in slaap, en als ik dan toch na lange tijd in slaap sukkel, dan is het onvast en schiet ik steeds weer wakker, om weer na te denken. Het lijkt wel of dat aspect van het leven niet aan mij is besteed, dromen doe ik wellicht al genoeg in de boeken die ik lees, en in de verhalen die ik verzin... 's Nachts heb ik soms briljante ideeën om eens een heel knappe blog voor u te schrijven, maar 's morgens ben ik steevast het idee weer kwijt, er rest alleen een verdriet omdat ik iets had en het weer kwijt ben. 's Nachts lig ik gedichten te maken, maar 's morgens ben ik ze kwijt, uitgewist door de slaap die toch over me kwam. Soms heb ik het idee dat ik beter al die dingen 's nachts zou noteren, maar dan kwam er van slapen helemaal niets meer in huis, en wie weet, misschien zou op papier het helemaal niet zo briljant zijn als in mijn kopke... Want in die speelse grijze massa van mij, gaan dan die dingen zo snel dat ik het wellicht niet echt zou kunnen volgen met de pen, en dat het toch slechts een verhaspeld restje van een idee zou zijn... Of ik zou gewoon niet bij machte zijn te verwoorden of te tekenen wat ik zo duidelijk voor ogen had? Nee, laat die wakende dromen van mij maar rustig waar ze zitten, diep tussen de kronkels van mijn hersenen...
De zon schijnt, dus deze namiddag: VISSEN ! We gaan voor de eerste maal naar het park. Dat zal wellicht betekenen dat we veel minder vangen, maar daar bestaat de kans op grote karper, en dat is op zichzelf al een aanlokkelijk idee. Tien minuten of meer zitten vechten met een tot op het laatst onzichtbare vis, dat is heerlijk... Ik heb al enkele keren mijn lijn moeten doorgeven aan Luc, omdat ik het gevecht niet kon afmaken, te veel pijn, maar niettemin is het dan toch mijn karper, aan mijn lijn... Gek als je het bekijkt... Als je de grote karper dan eindelijk dichtbij krijgt, en de "vijand" ziet, dan is de strijd nog niet gestreden, dan moet je het net in het water leggen, en proberen de karper er in te "schuiven", en dat beest ziet dat net, en begint het ultieme gevecht, slaat nog eens met zijn machtige staart om weg te raken van die dwingende lijn...
Als we hem dan eindelijk op de kant kregen, dan wordt hij met liefde gekeurd, bewonderd en gewogen, en dan liefdevol en voorzichtig weer in het water gezet, waar hij met een zwaai van zijn staart verdwijnt...
Het park dat is ook waar je aan je blieklijntje een van die grote sloebers krijgt, die dan in een ruk verdwijnt, en met hem je onderlijntje, of soms zelfs met je volledige lijn...
Het park, waar je bij een gevecht met een grote vis steevast wat kijkers achter je hebt, die dan, als de vis zich weet los te rukken, steevast vertellen wat je moest gedaan hebben... De beste stuurlui zijn ook de beste vissers, ze kijken en commentariëren alleen maar...
Het park, dat betekent dat ik mijn speciaal aas moet maken... ik ga dus stoppen, ik heb werk te doen....
Hopelijk, hopelijk...kan ik hier morgen stoefen over diene grote die ik ving...
tot de volgende ?
maandag, juni 16, 2008
De spelen ?
Wie heeft dat sport(???)gebeuren in godsnaam zo genoemd ?
Als er ergens niet gespeeld wordt, dan is het wel daar !
Het is veeleer een min of meer (eerder min dan meer) geciviliseerde poging om elkaar de kop af te bijten.
Het moet de poort op groot geldgewin zo mogelijk nog wijder openzetten.
and that is it.
No more no less.
Ze is terug !
Van weggeweest !
De zon schijnt vrolijk mijn huiskamer binnen van uit het noorden. Allee, ze zit toch zeker een heel stuk in het noordoosten ! Maar 't kan mij niet schelen van waar ze schijnt, als ze er maar is ! En volgens de weerman (wots in a neem?) zal ze er morgen ook zijn ! En morgen is het dinsdag, en dinsdag is de visdag ! Leuk ons lijntje in werpen, rustig zitten zonnen en vissen...
Djiezuss, ik geniet nu al!
de dag kan niet meer stuk !
Vannacht lag ik te denken, zwaar te denken, op mezelf... Hoe ik (wij allebei) veranderd zijn na de dood van Koen. Hoe we gekwetst, verontwaardigd waren dat Men ons dat kon aandoen... Hoe we elk op onze manier ons opsloten in een bunker van gewapend beton, alles en allen afwerend. Bang ons nog aan iets of iemand te hechten met een kans op verliezen.
Maar als je niet zo bent, dan is beton maar een flinterdun papiertje, en gaat je hart uit naar de anderen, en hou je ondanks jezelf van het leven, niet van de dood.
Oh, er is véél veranderd, het beeld van de goede god is ver weg, is vervangen door een opperwezen, ergens ver weg, die zich er helemaal niet van aantrekt dat een mens verdwijnt, en zeker niet dat een mus uit de hemel valt... Of een opperwezen die in alles is, en alleen als één groot amoebe-achtig eencellig wezen alles omvat, en wij zijn minuscule celdeeltjes, waarbij het wegvallen van een cel alleen een langzamere groei betekent... Of een totaal vergeestelijkt item, waar we allen deel van zijn, of we nu leven of na-leven...
Een hollands professer heeft een druk besproken artikel geschreven in The Lancet, Hét tijdschrift van de geneeskunde, over het fenomeen van de bde's, de bijnadoodervaringen... Je hebt er ongetwijfeld al over gehoord of gelezen, mensen die een tijdje klinisch dood waren en die dan toch weer tot leven komen, hebben bijna allemaal een zelfde soort van ervaring in de tijd van hun doodzijn... Volgens die prof, na een zo gedegen mogelijk onderzoek, lijkt het er op dat er inderdaad een bewustzijn is buiten het lichamelijke.
Het wondere, voor mij althans, met mijn opvoeding en mijn achtergrond, is dat die ervaringen voor iedereen dezelfde zijn, wat ze ook waren, gelovig of niet en welk geloof ook... allemaal gelijk!
Wat ook voor iedereen gelijk is, is dat ze allen na deze ervaring helemaal anders staan tegenover het leven en tegenover de dood. Het is of ze alles veel meer relativeren, en te zelfdertijd veel meer verzoenend zijn, ze willen het leven veeleer laten voortkabbelen dan dat het van het ene hoogtepunt naar het volgende dieptepunt wil springen...
Gek, maar ergens heeft de dood van onze Koen ook op mij dat effect.
Het is of ik bewust of onbewust, met een schaar de hoogte en de dieptepunten in mijn leven afknip, en het zo egaal mogelijk wil houden... rust en rustgeven, relativeren, aanvaarden, en hoogstens wat bedaren.
Weten dat er geen wit is zonder het zwart, geen licht zonder de duisternis, geen kleur zonder het kleurloze. Geen haat zonder liefde, geen oorlog zonder vrede, geen vrijheid zonder tirannie... Het ene kan niet bestaan zonder het andere, en niet in het ene nog in het andere zit de waarheid, de goedheid, de liefde, maar die zitten in het midden... in het aanvaarden van het zijn van alles en het pogen het aanvaarden van dat alles te relativeren.
Je moet het zien als een zwaaibeweging, van twee kogels, aan even lange koorden, die in één zelfde cirkel bewegen, eerst lijkt het dat ze van elkaar weggaan, maar eens ze ver genoeg doorzwaaien, gaan ze in werkelijkheid weer naar elkaar toe, en de linkse zwaai wordt de rechtse, en de rechtse wordt de linkse, tot ze op het hoogtepunt tegen elkaar, in elkaar botsen en weer uiteen vliegen tot een nieuwe hereniging... een eeuwige beweging die telkens maar heel eventjes het ultieme evenwicht in het niets bevat.
Wat moet je je dan druk maken, alles komt toch ooit weer tot het niets, en het niets komt weer tot de tegenstelling van het alles. In een eeuwige beweging van het een tot het tegendeel, het andere...
Dit besef, is rust. Dit is wat een Boedha vond onder zijn vijgenboom... Het eeuwige is, omdat het tijdelijke is. En het tijdelijk is tijdelijk omdat het eeuwig is.
Pijn heeft dus ook zijn goede kanten, het laat je toe 's nachts ongestoord te denken, en uit het niet kunnen rusten (van de pijn) komt de rust (van de geest). Zo kun je zelfs pijn beter dragen, door het aanvaarden.
Het is als een wet van de fysica, eens je geest de Rust heeft gevonden, is het moeilijk het weer in beweging te krijgen...Er is ook geen behoefte aan, het is een rust die je diepe vreugde schenkt, die slechts kunt vinden in het aanvaarden.
Oef, ik ga stoppen, of je snapt het, of nog niet... Maar ooit komt ook voor jou de tijd van de aanvaarding van het zijn zoals het is.
Heb je ooit al eens die schilder bezig gezien op een van de Nederlandse zenders ? zo rond het middaguur... Die man schildert de mooiste bloemen, precies of het is niets. Hij beheerst de techniek zo danig dat alles wat hij doet eenvoudig lijkt... Maar in werkelijkheid is het dat niet, is het dat nooit... Zijn gevoel voor kleur is fenomenaal, en telkens weer denk ik:"nee! dat kun je niet maken, dat gaat toch niet!" maar het gaat telkens weer wel, en telkens accentueert hij met de meest onwaarschijnlijke kleuren de kleur van de bloem die hij maakt. In de groene bladeren van de stengel mengt hij plots enkele bladeren die rood zijn, en zie, in het geheel blijkt dat net de kleur te zijn die het af maakt, die het oh zo natuurlijk maakt. Anny en ik zitten telkens en telkens weer verbluft te kijken naar die man die in een klein halfuurtje een gloeiend paneel rozen schildert... Telkens vraag ik mij weer af, had die man dat van in het begin, of heeft hij dat bereikt na het schilderen van honderden rozen die dode afbeeldingen bleven ?
Ooit hoorde ik zo een sprookje... Een rijke man ging bij een beroemd schilder, en vroeg hem een haan te schilderen voor hem, een mooie haan, dé haan!
Eén jaar later ging de man weer bij de schilder langs, en vroeg om het schilderij van de haan. De schilder zei dat hij het nog niet gemaakt had. De rijke man was wat boos, en zei dat het mocht kosten wat het wilde, maar hij moest die haan voor hem schilderen. De schilder beloofde het. Eén jaar later ging de rijke man weer langs bij de schilder, en toen bleek dat de schilder nog niet aan het schilderij was begonnen, werd hij woedend. Daarop nam de schilder een doek, en schildere in een paar uur een prachtige sublieme haan... De koopman stond verbluft te kijken, en vroeg waarom hij daar twee jaar voor gewacht had, wat hij in twee uur kon... Daarop opende de schilder een kast, een hele grote kast, en uit de kast vielen duizenden en duizenden tekeningen en schetsen en kleurstudies van de haan...
Voor mij is dat geen sprookje, oefening baart kunst is een realiteit ! Hoe meer je iets doet, hoe beter je die materie gaat beheersen, hoe meer je er kunt uithalen.
Boven, in mijn werkkamer, ligt een benen visje... Ik heb eerst dat visje getekend en hertekend, tot de lijn me werkelijk beviel. Dan nam ik was, en modeleerde het visje in was, niet in één keer, maar het telkens en telkens weer verbeterend en aanpassend, tot ik het visje van mijn tekening, het visje van mijn geest in was had vastgelegd, en dan, pas dan heb ik het in een stuk been gesculpteerd... Het is een mooi visje geworden, zo mooi dat ik er eigenlijk geen ketting kon bij bedenken, bang om het beeld te kleineren... Bart zag dit ook, en suggereerde er een zwarte veter voor te gebruiken, zo, dat alleen het visje kan spreken.
Het is zo, als je een kerk binnengaat in rococo, dan zie je massa's mooie dingen, zoveel dat ze elkaar verdingen, zoveel dat het overdaad wordt, zoveel dat het eigenlijk weer net niet schoon meer is... Rococo is volgens mij de beste les om te leren dat in de eenvoud de echte schoonheid schuilt... niet in de overdaad.
Kijk naar de natuur... kijk naar een slakkenhuisje, en zie hoe eenvoudig het is in zijn herhaling van dezelfde lijnen, en toch zo volmaakt. Neem een stuk papier en probeer de slak na te tekenen, en stel vast dat het niet zo simpel is om die verhoudingen waarmee de slak moeiteloos opgroeide ook op papier te vangen... (Er bestaat een formule voor, een wiskundige formule!!!)
Maar je kunt ook anders te werk gaan, je kunt ook proberen niet de slak an sich weer te geven, maar het idee van een slak op papier te zetten, en ook dan zul je weer en telkens weer vaststellen dat wat je zo eenvoudig leek, eigenlijk best moeilijk is !
En toch, als je volhoud, als je blijft tekenen en blijft tekenen, dan zul je plots vaststellen dat die slak er is, IS !
niet in één keer, maar in tientallen, misschien honderden keren, maar het komt!
De wetenschap heeft vastgesteld dat tekenen en schilderen veel minder een talent is, dan wel de vrucht van de oefening... en van de opvoeding.
In plaats van je kinderen te kleineren in hun tekenen, stimuleer hen, loof en prijs hen en geef hen het talent van het graag doen, dan komt het "talent" ook wel, zo stellen ze, en ik denk dat dit wel waar is, en dat, had men mij in de wiskunde meer geprezen en meer vertrouwen gegeven, ik ook meer van mijn wiskunde zou hebben meegenomen... Ergens moeten wij in die zin onze opvoeding helemaal anders toepassen dan we tot nu toe deden... en moeten wij ook weer de vraag stellen: wat is intelligentie ? Oefening ? Misschien wel...
Ik ga sluiten, ik heb het gevoel dat ik je wagen veel te vol heb geladen, maar och, je bent best in staat de last te dragen, jij kunt dat !
tot de volgende ?
Als er ergens niet gespeeld wordt, dan is het wel daar !
Het is veeleer een min of meer (eerder min dan meer) geciviliseerde poging om elkaar de kop af te bijten.
Het moet de poort op groot geldgewin zo mogelijk nog wijder openzetten.
and that is it.
No more no less.
Ze is terug !
Van weggeweest !
De zon schijnt vrolijk mijn huiskamer binnen van uit het noorden. Allee, ze zit toch zeker een heel stuk in het noordoosten ! Maar 't kan mij niet schelen van waar ze schijnt, als ze er maar is ! En volgens de weerman (wots in a neem?) zal ze er morgen ook zijn ! En morgen is het dinsdag, en dinsdag is de visdag ! Leuk ons lijntje in werpen, rustig zitten zonnen en vissen...
Djiezuss, ik geniet nu al!
de dag kan niet meer stuk !
Vannacht lag ik te denken, zwaar te denken, op mezelf... Hoe ik (wij allebei) veranderd zijn na de dood van Koen. Hoe we gekwetst, verontwaardigd waren dat Men ons dat kon aandoen... Hoe we elk op onze manier ons opsloten in een bunker van gewapend beton, alles en allen afwerend. Bang ons nog aan iets of iemand te hechten met een kans op verliezen.
Maar als je niet zo bent, dan is beton maar een flinterdun papiertje, en gaat je hart uit naar de anderen, en hou je ondanks jezelf van het leven, niet van de dood.
Oh, er is véél veranderd, het beeld van de goede god is ver weg, is vervangen door een opperwezen, ergens ver weg, die zich er helemaal niet van aantrekt dat een mens verdwijnt, en zeker niet dat een mus uit de hemel valt... Of een opperwezen die in alles is, en alleen als één groot amoebe-achtig eencellig wezen alles omvat, en wij zijn minuscule celdeeltjes, waarbij het wegvallen van een cel alleen een langzamere groei betekent... Of een totaal vergeestelijkt item, waar we allen deel van zijn, of we nu leven of na-leven...
Een hollands professer heeft een druk besproken artikel geschreven in The Lancet, Hét tijdschrift van de geneeskunde, over het fenomeen van de bde's, de bijnadoodervaringen... Je hebt er ongetwijfeld al over gehoord of gelezen, mensen die een tijdje klinisch dood waren en die dan toch weer tot leven komen, hebben bijna allemaal een zelfde soort van ervaring in de tijd van hun doodzijn... Volgens die prof, na een zo gedegen mogelijk onderzoek, lijkt het er op dat er inderdaad een bewustzijn is buiten het lichamelijke.
Het wondere, voor mij althans, met mijn opvoeding en mijn achtergrond, is dat die ervaringen voor iedereen dezelfde zijn, wat ze ook waren, gelovig of niet en welk geloof ook... allemaal gelijk!
Wat ook voor iedereen gelijk is, is dat ze allen na deze ervaring helemaal anders staan tegenover het leven en tegenover de dood. Het is of ze alles veel meer relativeren, en te zelfdertijd veel meer verzoenend zijn, ze willen het leven veeleer laten voortkabbelen dan dat het van het ene hoogtepunt naar het volgende dieptepunt wil springen...
Gek, maar ergens heeft de dood van onze Koen ook op mij dat effect.
Het is of ik bewust of onbewust, met een schaar de hoogte en de dieptepunten in mijn leven afknip, en het zo egaal mogelijk wil houden... rust en rustgeven, relativeren, aanvaarden, en hoogstens wat bedaren.
Weten dat er geen wit is zonder het zwart, geen licht zonder de duisternis, geen kleur zonder het kleurloze. Geen haat zonder liefde, geen oorlog zonder vrede, geen vrijheid zonder tirannie... Het ene kan niet bestaan zonder het andere, en niet in het ene nog in het andere zit de waarheid, de goedheid, de liefde, maar die zitten in het midden... in het aanvaarden van het zijn van alles en het pogen het aanvaarden van dat alles te relativeren.
Je moet het zien als een zwaaibeweging, van twee kogels, aan even lange koorden, die in één zelfde cirkel bewegen, eerst lijkt het dat ze van elkaar weggaan, maar eens ze ver genoeg doorzwaaien, gaan ze in werkelijkheid weer naar elkaar toe, en de linkse zwaai wordt de rechtse, en de rechtse wordt de linkse, tot ze op het hoogtepunt tegen elkaar, in elkaar botsen en weer uiteen vliegen tot een nieuwe hereniging... een eeuwige beweging die telkens maar heel eventjes het ultieme evenwicht in het niets bevat.
Wat moet je je dan druk maken, alles komt toch ooit weer tot het niets, en het niets komt weer tot de tegenstelling van het alles. In een eeuwige beweging van het een tot het tegendeel, het andere...
Dit besef, is rust. Dit is wat een Boedha vond onder zijn vijgenboom... Het eeuwige is, omdat het tijdelijke is. En het tijdelijk is tijdelijk omdat het eeuwig is.
Pijn heeft dus ook zijn goede kanten, het laat je toe 's nachts ongestoord te denken, en uit het niet kunnen rusten (van de pijn) komt de rust (van de geest). Zo kun je zelfs pijn beter dragen, door het aanvaarden.
Het is als een wet van de fysica, eens je geest de Rust heeft gevonden, is het moeilijk het weer in beweging te krijgen...Er is ook geen behoefte aan, het is een rust die je diepe vreugde schenkt, die slechts kunt vinden in het aanvaarden.
Oef, ik ga stoppen, of je snapt het, of nog niet... Maar ooit komt ook voor jou de tijd van de aanvaarding van het zijn zoals het is.
Heb je ooit al eens die schilder bezig gezien op een van de Nederlandse zenders ? zo rond het middaguur... Die man schildert de mooiste bloemen, precies of het is niets. Hij beheerst de techniek zo danig dat alles wat hij doet eenvoudig lijkt... Maar in werkelijkheid is het dat niet, is het dat nooit... Zijn gevoel voor kleur is fenomenaal, en telkens weer denk ik:"nee! dat kun je niet maken, dat gaat toch niet!" maar het gaat telkens weer wel, en telkens accentueert hij met de meest onwaarschijnlijke kleuren de kleur van de bloem die hij maakt. In de groene bladeren van de stengel mengt hij plots enkele bladeren die rood zijn, en zie, in het geheel blijkt dat net de kleur te zijn die het af maakt, die het oh zo natuurlijk maakt. Anny en ik zitten telkens en telkens weer verbluft te kijken naar die man die in een klein halfuurtje een gloeiend paneel rozen schildert... Telkens vraag ik mij weer af, had die man dat van in het begin, of heeft hij dat bereikt na het schilderen van honderden rozen die dode afbeeldingen bleven ?
Ooit hoorde ik zo een sprookje... Een rijke man ging bij een beroemd schilder, en vroeg hem een haan te schilderen voor hem, een mooie haan, dé haan!
Eén jaar later ging de man weer bij de schilder langs, en vroeg om het schilderij van de haan. De schilder zei dat hij het nog niet gemaakt had. De rijke man was wat boos, en zei dat het mocht kosten wat het wilde, maar hij moest die haan voor hem schilderen. De schilder beloofde het. Eén jaar later ging de rijke man weer langs bij de schilder, en toen bleek dat de schilder nog niet aan het schilderij was begonnen, werd hij woedend. Daarop nam de schilder een doek, en schildere in een paar uur een prachtige sublieme haan... De koopman stond verbluft te kijken, en vroeg waarom hij daar twee jaar voor gewacht had, wat hij in twee uur kon... Daarop opende de schilder een kast, een hele grote kast, en uit de kast vielen duizenden en duizenden tekeningen en schetsen en kleurstudies van de haan...
Voor mij is dat geen sprookje, oefening baart kunst is een realiteit ! Hoe meer je iets doet, hoe beter je die materie gaat beheersen, hoe meer je er kunt uithalen.
Boven, in mijn werkkamer, ligt een benen visje... Ik heb eerst dat visje getekend en hertekend, tot de lijn me werkelijk beviel. Dan nam ik was, en modeleerde het visje in was, niet in één keer, maar het telkens en telkens weer verbeterend en aanpassend, tot ik het visje van mijn tekening, het visje van mijn geest in was had vastgelegd, en dan, pas dan heb ik het in een stuk been gesculpteerd... Het is een mooi visje geworden, zo mooi dat ik er eigenlijk geen ketting kon bij bedenken, bang om het beeld te kleineren... Bart zag dit ook, en suggereerde er een zwarte veter voor te gebruiken, zo, dat alleen het visje kan spreken.
Het is zo, als je een kerk binnengaat in rococo, dan zie je massa's mooie dingen, zoveel dat ze elkaar verdingen, zoveel dat het overdaad wordt, zoveel dat het eigenlijk weer net niet schoon meer is... Rococo is volgens mij de beste les om te leren dat in de eenvoud de echte schoonheid schuilt... niet in de overdaad.
Kijk naar de natuur... kijk naar een slakkenhuisje, en zie hoe eenvoudig het is in zijn herhaling van dezelfde lijnen, en toch zo volmaakt. Neem een stuk papier en probeer de slak na te tekenen, en stel vast dat het niet zo simpel is om die verhoudingen waarmee de slak moeiteloos opgroeide ook op papier te vangen... (Er bestaat een formule voor, een wiskundige formule!!!)
Maar je kunt ook anders te werk gaan, je kunt ook proberen niet de slak an sich weer te geven, maar het idee van een slak op papier te zetten, en ook dan zul je weer en telkens weer vaststellen dat wat je zo eenvoudig leek, eigenlijk best moeilijk is !
En toch, als je volhoud, als je blijft tekenen en blijft tekenen, dan zul je plots vaststellen dat die slak er is, IS !
niet in één keer, maar in tientallen, misschien honderden keren, maar het komt!
De wetenschap heeft vastgesteld dat tekenen en schilderen veel minder een talent is, dan wel de vrucht van de oefening... en van de opvoeding.
In plaats van je kinderen te kleineren in hun tekenen, stimuleer hen, loof en prijs hen en geef hen het talent van het graag doen, dan komt het "talent" ook wel, zo stellen ze, en ik denk dat dit wel waar is, en dat, had men mij in de wiskunde meer geprezen en meer vertrouwen gegeven, ik ook meer van mijn wiskunde zou hebben meegenomen... Ergens moeten wij in die zin onze opvoeding helemaal anders toepassen dan we tot nu toe deden... en moeten wij ook weer de vraag stellen: wat is intelligentie ? Oefening ? Misschien wel...
Ik ga sluiten, ik heb het gevoel dat ik je wagen veel te vol heb geladen, maar och, je bent best in staat de last te dragen, jij kunt dat !
tot de volgende ?
zondag, juni 15, 2008
Hoed
Een tijdje geleden, toen de zon nog wel eens scheen, kocht ik mij een strooien hoed (Toen ik thuis kwam lagen er een pakje van die stoffen hoedjes aan de deur, zo maar van Luc - ik had Luc liever gezien dan de hoedjes te vinden-)
Ik had het niet mogen doen.
Sindsdien is de zon spoorloos.
Ik heb al gebeld naar Childfocus, maar de zon is boven de daar gezochte gemiddelde leeftijd.
Bovendien heb ik er zelfs geen foto van ! Mij was altijd geleerd dat je nooit in de richting van de zon moogt fotograferen... zodoende...
Je zou denken dat de zon wel door iedereen gekend zou zijn, maar nee hoor, toen hij er was vond men het zo normaal dat men hem eigenlijk nooit bekeek, en nu hij weg is herinneren ze alleen het licht en de warmte.
Ik heb nu een hoed die ik niet kan aandoen.
Ik had liever zo'n borsalino gekocht, zo'n vilten hoed met heel brede randen, echt iets voor een kunstenmaker, maar ik vind het veeleer dé hoed voor onze contreien ! Het is de enige hoed waaronder je droog blijft.
Ooit zag ik bij uitvindingen van de 19° eeuw een prentje van een hoofdband, met midden op je hoofd een paraplu bevestigd. De uitvinding prees het feit dat men eindelijk met vrije handen in de regen kon lopen.
Als het regent heb ik veeleer de neiging mijn handen diep in mijn zakken te steken.
Ik ben bovendien brildrager, en dan is de regen dubbel erg ! Zonder bril zie ik niet en met mijn bril dan ook niet. Herinner je je nog dat glas dat vroeger veel in keukendeuren zat, dat geschelpte glas ? Wel daardoor kijk je dan als het regent op je bril. Je ziet alleen wazige gedeformeerde vlekken bewegen. Je piert dan boven je bril, en dan krijg je die koude druppels in je oog en zie je helemaal niets meer... Als brildrager kun je eigenlijk niet meer buiten zonder bril ! Je ogen zijn zodanig gewoon aan dat windscherm dat ze helemaal niet meer bestand zijn tegen de aanraking van een mild windje... Je herkent de brildragers meteen, ook zonder bril, ze lopen dan met dichtgeknepen tranende ogen rond, en hebben van die gekke putjes in de neus gedrukt.
Trouwens, onze ogen zijn zowieso verkeerd gebouwd ! Als ik ga vissen, dan moet ik een polaroïd bril boven op mijn bril zetten, om de hinderlijke weerkaatsing op het water weg te filteren. Hadden wij optimale ogen, dan zou dat anti-reflectie-effect daar meteen moeten ingebouwd zijn !
Bovendien ben ik weer aan 't sukkelen met mijn ogen... Nu en dan kan ik nog amper lezen, zowel van dicht of van ver. Dan moet ik zitten focussen om toch maar het bordje te kunnen lezen. Op andere ogenblikken heb ik dat niet, en lijkt alles ok.
Ik denk dat dit nog altijd het gevolg is van mijn "spook"... Herinner je je dat nog ? Ik zag nu en dan iets bewegen in de hoeken van mijn ogen, en als ik keek was er niets... De oogarts verklaarde dat op een bepaalde leeftijd een of ander vlies in je ogen loskomt, en dat dit normaliter niet hindert, maar bij mij was dat niet netjes losgekomen, maar gescheurd, en daardoor wapperde dat soms voor mijn zicht... Dat zou verdwenen zijn na een half jaar... Dat is nu wellicht al wel twee jaar, en mijn spook spookt nog steeds... Bovendien hangt dat vlies regelmatig stil, juist in je beeld, en dan kijk ik met dat ene oog precies door de mist... Ik denk dat het dat is die mij hindert, door dat ik in werkelijkheid steeds meer en meer met één oog kijk, raakt dit wellicht nu en dan oververmoeid, en begint alles te schemeren voor mijn oog... Ik ga nog eens moeten gaan naar de oogarts, maar je zult zien, dan zal mijn oog nog niet vermoeid zijn, en dan zal alles ok blijken...
Ondertussen passeren er hier vandaag geen wandelaars, maar heelder kudden wieleraars. En wonder boven wonder, er zijn er bij die zelfs de wetgeving respecteren !
Toen ik vanmorgen op de baan was, voelde ik al enkele druppels regen, maar het is toch uitgebleven. Gelukkig, want ik heb een broertje dood aan regen ! Iedere dag leegt Anny onze pluviometer, en komt dan zeggen dat het weeral zoveel liter heeft geregend per vierkante meter. Weet je, ik ben blij dat ik boven op mijnen berg zit !
Vandaag was het rommelmarkt van de KWB in Merelbeke. Het was een mooie markt, met veel kraampjes van gewone mensen, en daar kun je soms iets moois vinden...Onder meer vond ik er een vlindergids voor onze contreien... Normaliter een zeer duur wetenschappelijk werk, nu heb ik dat voor een appel en een ei kunnen krijgen, weliswaar na een heel stuk afbieden. Dat vind ik bijna het leukste aan rommelmarkten, het afbieden, het marchanderen... en krijg ik er niet genoeg af, dan ga ik voort, hoe mooi het ook is...en soms komen ze je dan achterna en gaan toch akkoord met je bod. OOit zag ik zo een nieuwe vislijn, met een molen er op. Ik weet niet meer hoeveel de man er voor vroeg, maar ik zei dat ik die molen niet moest hebben, en maar zoveel (een stuk onder de helft) wilde betalen. Nee, dat ging niet, dan niet... en ik wandelde verder. Ik was zeker al twee kraampjes verder toen de man mij op de schouder klopte en toch akkoord ging met mijn bod, en ik kreeg de vislijn met molen en al... Toen ik later aan Luc vertelde hoeveel mijn vislijn kostte, dan kon hij het niet geloven.
Ik kocht ook een boek voor Bart, over spinnen, niet de beestjes, maar hetwerkwoord, niet van de poes, maar van garen. Leuk hé spinnen spinnen webben en de poes spint contentement. Bart spint gewoon garen uit allerlei soorten draderige dinges.
Vanaf 28 mei neemt hij deel aan een expositie in Deinze, over design, met enkele van zijn tapijten. Het affiche hangt hier aan mijn raam te pronk. Ik ga er zeker eens naar gaan kijken. Gewoon eens zwemmen in glorie.
Veel warmer dan water.
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
Ik had het niet mogen doen.
Sindsdien is de zon spoorloos.
Ik heb al gebeld naar Childfocus, maar de zon is boven de daar gezochte gemiddelde leeftijd.
Bovendien heb ik er zelfs geen foto van ! Mij was altijd geleerd dat je nooit in de richting van de zon moogt fotograferen... zodoende...
Je zou denken dat de zon wel door iedereen gekend zou zijn, maar nee hoor, toen hij er was vond men het zo normaal dat men hem eigenlijk nooit bekeek, en nu hij weg is herinneren ze alleen het licht en de warmte.
Ik heb nu een hoed die ik niet kan aandoen.
Ik had liever zo'n borsalino gekocht, zo'n vilten hoed met heel brede randen, echt iets voor een kunstenmaker, maar ik vind het veeleer dé hoed voor onze contreien ! Het is de enige hoed waaronder je droog blijft.
Ooit zag ik bij uitvindingen van de 19° eeuw een prentje van een hoofdband, met midden op je hoofd een paraplu bevestigd. De uitvinding prees het feit dat men eindelijk met vrije handen in de regen kon lopen.
Als het regent heb ik veeleer de neiging mijn handen diep in mijn zakken te steken.
Ik ben bovendien brildrager, en dan is de regen dubbel erg ! Zonder bril zie ik niet en met mijn bril dan ook niet. Herinner je je nog dat glas dat vroeger veel in keukendeuren zat, dat geschelpte glas ? Wel daardoor kijk je dan als het regent op je bril. Je ziet alleen wazige gedeformeerde vlekken bewegen. Je piert dan boven je bril, en dan krijg je die koude druppels in je oog en zie je helemaal niets meer... Als brildrager kun je eigenlijk niet meer buiten zonder bril ! Je ogen zijn zodanig gewoon aan dat windscherm dat ze helemaal niet meer bestand zijn tegen de aanraking van een mild windje... Je herkent de brildragers meteen, ook zonder bril, ze lopen dan met dichtgeknepen tranende ogen rond, en hebben van die gekke putjes in de neus gedrukt.
Trouwens, onze ogen zijn zowieso verkeerd gebouwd ! Als ik ga vissen, dan moet ik een polaroïd bril boven op mijn bril zetten, om de hinderlijke weerkaatsing op het water weg te filteren. Hadden wij optimale ogen, dan zou dat anti-reflectie-effect daar meteen moeten ingebouwd zijn !
Bovendien ben ik weer aan 't sukkelen met mijn ogen... Nu en dan kan ik nog amper lezen, zowel van dicht of van ver. Dan moet ik zitten focussen om toch maar het bordje te kunnen lezen. Op andere ogenblikken heb ik dat niet, en lijkt alles ok.
Ik denk dat dit nog altijd het gevolg is van mijn "spook"... Herinner je je dat nog ? Ik zag nu en dan iets bewegen in de hoeken van mijn ogen, en als ik keek was er niets... De oogarts verklaarde dat op een bepaalde leeftijd een of ander vlies in je ogen loskomt, en dat dit normaliter niet hindert, maar bij mij was dat niet netjes losgekomen, maar gescheurd, en daardoor wapperde dat soms voor mijn zicht... Dat zou verdwenen zijn na een half jaar... Dat is nu wellicht al wel twee jaar, en mijn spook spookt nog steeds... Bovendien hangt dat vlies regelmatig stil, juist in je beeld, en dan kijk ik met dat ene oog precies door de mist... Ik denk dat het dat is die mij hindert, door dat ik in werkelijkheid steeds meer en meer met één oog kijk, raakt dit wellicht nu en dan oververmoeid, en begint alles te schemeren voor mijn oog... Ik ga nog eens moeten gaan naar de oogarts, maar je zult zien, dan zal mijn oog nog niet vermoeid zijn, en dan zal alles ok blijken...
Ondertussen passeren er hier vandaag geen wandelaars, maar heelder kudden wieleraars. En wonder boven wonder, er zijn er bij die zelfs de wetgeving respecteren !
Toen ik vanmorgen op de baan was, voelde ik al enkele druppels regen, maar het is toch uitgebleven. Gelukkig, want ik heb een broertje dood aan regen ! Iedere dag leegt Anny onze pluviometer, en komt dan zeggen dat het weeral zoveel liter heeft geregend per vierkante meter. Weet je, ik ben blij dat ik boven op mijnen berg zit !
Vandaag was het rommelmarkt van de KWB in Merelbeke. Het was een mooie markt, met veel kraampjes van gewone mensen, en daar kun je soms iets moois vinden...Onder meer vond ik er een vlindergids voor onze contreien... Normaliter een zeer duur wetenschappelijk werk, nu heb ik dat voor een appel en een ei kunnen krijgen, weliswaar na een heel stuk afbieden. Dat vind ik bijna het leukste aan rommelmarkten, het afbieden, het marchanderen... en krijg ik er niet genoeg af, dan ga ik voort, hoe mooi het ook is...en soms komen ze je dan achterna en gaan toch akkoord met je bod. OOit zag ik zo een nieuwe vislijn, met een molen er op. Ik weet niet meer hoeveel de man er voor vroeg, maar ik zei dat ik die molen niet moest hebben, en maar zoveel (een stuk onder de helft) wilde betalen. Nee, dat ging niet, dan niet... en ik wandelde verder. Ik was zeker al twee kraampjes verder toen de man mij op de schouder klopte en toch akkoord ging met mijn bod, en ik kreeg de vislijn met molen en al... Toen ik later aan Luc vertelde hoeveel mijn vislijn kostte, dan kon hij het niet geloven.
Ik kocht ook een boek voor Bart, over spinnen, niet de beestjes, maar hetwerkwoord, niet van de poes, maar van garen. Leuk hé spinnen spinnen webben en de poes spint contentement. Bart spint gewoon garen uit allerlei soorten draderige dinges.
Vanaf 28 mei neemt hij deel aan een expositie in Deinze, over design, met enkele van zijn tapijten. Het affiche hangt hier aan mijn raam te pronk. Ik ga er zeker eens naar gaan kijken. Gewoon eens zwemmen in glorie.
Veel warmer dan water.
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
zaterdag, juni 14, 2008
Aardbei(d) adelt...
Deze week heb ik vier (4) dozen heerlijke aardbeien verorberd...
Ze komen van hooguit 500 meter in vogelvlucht hier vandaan !
Maar iedere keer valt het mij op dat het een verschrikkelijk aardbeidintensieve vrucht is ! Iedere keer zie ik zowel madam als meneer de kwekers, met hun gat omhoog tussen de rijen kruipen, een bakje mee trekkend en maar plukken en ondertussen al sorteren in eerste keus, tweede keus en confituuraardbeien...
En dan zien we we maar de oogst ! Ieder jaar opnieuw moeten de planten, voor een goede oogst vernieuwd worden, en opgebouwd uit de jonge scheuten van de eerste scheuten. (Zo hebben ze het mij ooit eens verteld...)
Ze kweken diverse variëteiten, teneinde een laaaaang seizoen te kunnen voorzien in deze heerlijkheden.
Vroeger, in de middeleeuwen van mijn bestaan, kenden wij een aardbeienkweker in Roborst, en daar mochten wij altijd de serre opkuisen... Dat wilde zeggen, wij stapten met heel het gezin de serre in, zetten ons op onze knieën, en trokken één voor één de aardbeiplanten uit de grond, plukten de er nog aan hangende aardbeien af, en deden die in de kistjes... Tot we genoeg aardbeien hadden voor het maken van confituur voor een gans gezin gedurende een jaar... Wij waren daar niet alleen, er waren nog zo'n gezinnen aan de confiturenpluk bezig... De ene keer had je geluk en hingen er nog veel aan de struik, het andere jaar waren de meeste al verdwenen of rot geworden... Wij waren héél blij met dat buitenkansje. Nu hoor ik nooit meer iemand vertellen dat ze konden aardbeien plukken voor de confituur... Gebeurt het niet meer, of krijgen ze die kans niet meer ?? Misschien mag het ook wel niet meer, met al de steeds meer en meer bijkomende wetten is onze vrijheid al maar een heel klein mager beestje geworden, en misschien is dat nu ook al sluikwerk geworden?
Niettemin, ze zijn nog steeds even lekker ! Ik ga maandag of zo nog eens wat voorraad opdoen.
Juist op een mailtje een leuk mopje gelezen (Merci Jan!) : Hoe bereid je Boonen met spek ? Je brengt eerst de Boonen aan de coke...
Gisteren had ik er al een hele boel van die mopjes, maar deze vind ik fijntjes... Zodra er zo iets gebeurt, zijn er mopjes over... Nu, hij moet zich niet ongerust maken, al die heisa gaat voorbij, en binnen zoveel jaar heeft hij kans om tot de adellijke stand verheven (???) te worden, kijk maar naar sancta Merkx, Ora pro nobis... Die hebben ze ook "gepakt" indertijd...
Terwijl ik hier zit te schrijvelen, passeren hier tientallen wandelaars voorbij... Het is de jaarlijkse wandeltocht van de Sloebers van Zingem. Aan het ijltempo van de stappers te zien, is het of de 42, of misschien de 100 km die hier passeert... Alhoewel, ik denk dat er op de 100 niet zo veel stappers zouden zijn. Waar is de tijd dat we ook iedere week bij het legioen stappers waren? Eén keer heeft Anny ook de 50 km willen stappen...ze had er de elfbergentocht voor uitgezocht. Nu, als je voor gaat, dan kun je net zo goed meteen helemaal er voor gaan, dus nam ze de zwaarste 50 die er bestaan in ons wandellandje... Je doet er al de Westvlaamse en Noordfrans-vlaanderse bergen aan, en ze zijn zwaar ! En wijlie maar stappen en stappen... En Anny begon stillekes te kraken, zo erg, dat de laatste vijf à zes kilometer de ambulance nevens haar bleef rijden, en de chauffeur in een saaie litanie altijd maar herhaalde: " Madam, stapt in...Madam, stapt in..." en Anny, " 'k valle nog liever dood dan op te geven" " Mor madamke, ge goat dood vallen !" riposteerde de ambulancier... Anny is toe geraakt, maar 't was de eerste en meteen de laatste 50 kilometer tocht...
Ze heeft heel de week pijn gehad in haar benen en haar gewrichten.
Het maximum dat ik deed was Wetteren - Brakel - Wetteren, dat was iets in de zeventig km... Dat was voor mij ook genoeg. Ik denk dat ik een 100 wel zou uitgestapt hebben, maar met die zeventig was het al niet meer echt "leuk", en meer een uithoudingsgevecht dan nog een wandeltocht. Dat hoeft voor mij niet. Sport moet leuk blijven, als het dat niet meer is, dan is het geen sport meer, dan ben je aan het afzakken naar een statuut van Boonen en consorten... dat zijn ook geen sportlui meer, maar echte beroepsmensen, die omwille van het smeer...
Het is een gekke keuze, kiezen voor een beroep waarin je maar enkele jaren kunt werken, hopende dat je tot de top geraakt, waar je zoveel kunt verdienen dat je de rest van je leven op je lauweren kunt rusten, maar waarvan je weet dat de overgrote meerderheid dat niveau nooit kan behalen, en zichzelf veroordeelt tot een leven zonder echte toekomst... Niet moeilijk om aan zo'n mensen dan pepmiddelen te verkopen...
Vroeger kon je nog eens gaan zien naar voetbalsport in de zeventiende provinciale, maar zelfs nu worden ze daar betaald en bijten ze elkaar de kop af om in de eerste ploeg te zitten... Leuk ! Je hebt er geen gedacht van !
Het lijkt wel of de mensheid zich niet meer rustig kan ontspannen op een sportieve manier... Ik heb je al verteld dat ik vroeger op de joggings al pillen zag slikken, gewoon om de eerste te zijn, waar joggen in feite niets maar dan ook niets met rangorde te maken heeft... Als ik kijk naar de wielertoeristen, die elkaar de loef afsteken inzake de kostprijs van hun koersmachientje, en elkaar dan nog zitten af te jakkeren dat het niet schoon meer is... Zelfs als ze eens alleen zijn, dan nog rijden ze zo vlug ze maar kunnen, en aan het rode licht staan ze van links naar rechts te surplacen, om toch niet hun voeten uit het kliksysteem te moeten halen, en als ze toevallig rechtsaf moeten, dan hebben ze het rode licht niet gezien, en rijden door, alles om toch maar niet opnieuw te moeten zoeken naar de juiste kant en de juiste plaats van het kliksysteem op hun pedaal... Dat ze daarbij tien keer onnodige risico's nemen en gevaar veroorzaken, dat telt niet... de ander moet maar zien dat...
Waar is de tijd dat we met de chiro met de fiets naar het ijzermonument reden, zo maar, gewoon als een uitstapje. We hadden allemaal gewone fietsen, en op de meeste daarvan zat er geen versnellingsapparaat. Het was geen koers, gewoon gezellig pedaleren, rustig en vooral op elkaar lettend.
Weet je, we leven veel te gestresseerd, en zelfs wat we onze ontspanning noemen, evoleert meer en meer naar inspanning, competitie, rivaliteit...wat uiteraard dan ook geen ontspanning meer kan zijn...
Werp toch eens even al die dwang van je af, geniet van het leven, neem de tijd om van je fiets te stappen om die bizarre witte papaver te bekijken tussen al zijn rode zusjes en broertjes, stop eens in die bocht waar je zo onbelemmerd heel ver kunt kijken over onze mooie streek, neem de tijd om een terrasje te doen en te genieten van onze Oudenaardse bruinen...Kortom, leef ! Leef !
Er zit meer schoonheid in het schamele bloempje langs de berm, dan in het behalen van een nieuw snelheidsrekord in het lopen of fietsen of wat dan ook...
Lig eens rustig in het groene gras, en proef de zoete smaak van het zachte stukje grashalm dat je netjes uittrok... Stop met denken, leef, laat je fantasie werken en kijk eens wat voor gekke beesten je vind in de wolkenformaties... probeer eens al de soorten groen te tellen in de rij bomen ginder...
onthaasten, het is een modewoord, maar echt, het is nodig, het is broodnodig om te overleven!
tot de volgende ?
Ze komen van hooguit 500 meter in vogelvlucht hier vandaan !
Maar iedere keer valt het mij op dat het een verschrikkelijk aardbeidintensieve vrucht is ! Iedere keer zie ik zowel madam als meneer de kwekers, met hun gat omhoog tussen de rijen kruipen, een bakje mee trekkend en maar plukken en ondertussen al sorteren in eerste keus, tweede keus en confituuraardbeien...
En dan zien we we maar de oogst ! Ieder jaar opnieuw moeten de planten, voor een goede oogst vernieuwd worden, en opgebouwd uit de jonge scheuten van de eerste scheuten. (Zo hebben ze het mij ooit eens verteld...)
Ze kweken diverse variëteiten, teneinde een laaaaang seizoen te kunnen voorzien in deze heerlijkheden.
Vroeger, in de middeleeuwen van mijn bestaan, kenden wij een aardbeienkweker in Roborst, en daar mochten wij altijd de serre opkuisen... Dat wilde zeggen, wij stapten met heel het gezin de serre in, zetten ons op onze knieën, en trokken één voor één de aardbeiplanten uit de grond, plukten de er nog aan hangende aardbeien af, en deden die in de kistjes... Tot we genoeg aardbeien hadden voor het maken van confituur voor een gans gezin gedurende een jaar... Wij waren daar niet alleen, er waren nog zo'n gezinnen aan de confiturenpluk bezig... De ene keer had je geluk en hingen er nog veel aan de struik, het andere jaar waren de meeste al verdwenen of rot geworden... Wij waren héél blij met dat buitenkansje. Nu hoor ik nooit meer iemand vertellen dat ze konden aardbeien plukken voor de confituur... Gebeurt het niet meer, of krijgen ze die kans niet meer ?? Misschien mag het ook wel niet meer, met al de steeds meer en meer bijkomende wetten is onze vrijheid al maar een heel klein mager beestje geworden, en misschien is dat nu ook al sluikwerk geworden?
Niettemin, ze zijn nog steeds even lekker ! Ik ga maandag of zo nog eens wat voorraad opdoen.
Juist op een mailtje een leuk mopje gelezen (Merci Jan!) : Hoe bereid je Boonen met spek ? Je brengt eerst de Boonen aan de coke...
Gisteren had ik er al een hele boel van die mopjes, maar deze vind ik fijntjes... Zodra er zo iets gebeurt, zijn er mopjes over... Nu, hij moet zich niet ongerust maken, al die heisa gaat voorbij, en binnen zoveel jaar heeft hij kans om tot de adellijke stand verheven (???) te worden, kijk maar naar sancta Merkx, Ora pro nobis... Die hebben ze ook "gepakt" indertijd...
Terwijl ik hier zit te schrijvelen, passeren hier tientallen wandelaars voorbij... Het is de jaarlijkse wandeltocht van de Sloebers van Zingem. Aan het ijltempo van de stappers te zien, is het of de 42, of misschien de 100 km die hier passeert... Alhoewel, ik denk dat er op de 100 niet zo veel stappers zouden zijn. Waar is de tijd dat we ook iedere week bij het legioen stappers waren? Eén keer heeft Anny ook de 50 km willen stappen...ze had er de elfbergentocht voor uitgezocht. Nu, als je voor gaat, dan kun je net zo goed meteen helemaal er voor gaan, dus nam ze de zwaarste 50 die er bestaan in ons wandellandje... Je doet er al de Westvlaamse en Noordfrans-vlaanderse bergen aan, en ze zijn zwaar ! En wijlie maar stappen en stappen... En Anny begon stillekes te kraken, zo erg, dat de laatste vijf à zes kilometer de ambulance nevens haar bleef rijden, en de chauffeur in een saaie litanie altijd maar herhaalde: " Madam, stapt in...Madam, stapt in..." en Anny, " 'k valle nog liever dood dan op te geven" " Mor madamke, ge goat dood vallen !" riposteerde de ambulancier... Anny is toe geraakt, maar 't was de eerste en meteen de laatste 50 kilometer tocht...
Ze heeft heel de week pijn gehad in haar benen en haar gewrichten.
Het maximum dat ik deed was Wetteren - Brakel - Wetteren, dat was iets in de zeventig km... Dat was voor mij ook genoeg. Ik denk dat ik een 100 wel zou uitgestapt hebben, maar met die zeventig was het al niet meer echt "leuk", en meer een uithoudingsgevecht dan nog een wandeltocht. Dat hoeft voor mij niet. Sport moet leuk blijven, als het dat niet meer is, dan is het geen sport meer, dan ben je aan het afzakken naar een statuut van Boonen en consorten... dat zijn ook geen sportlui meer, maar echte beroepsmensen, die omwille van het smeer...
Het is een gekke keuze, kiezen voor een beroep waarin je maar enkele jaren kunt werken, hopende dat je tot de top geraakt, waar je zoveel kunt verdienen dat je de rest van je leven op je lauweren kunt rusten, maar waarvan je weet dat de overgrote meerderheid dat niveau nooit kan behalen, en zichzelf veroordeelt tot een leven zonder echte toekomst... Niet moeilijk om aan zo'n mensen dan pepmiddelen te verkopen...
Vroeger kon je nog eens gaan zien naar voetbalsport in de zeventiende provinciale, maar zelfs nu worden ze daar betaald en bijten ze elkaar de kop af om in de eerste ploeg te zitten... Leuk ! Je hebt er geen gedacht van !
Het lijkt wel of de mensheid zich niet meer rustig kan ontspannen op een sportieve manier... Ik heb je al verteld dat ik vroeger op de joggings al pillen zag slikken, gewoon om de eerste te zijn, waar joggen in feite niets maar dan ook niets met rangorde te maken heeft... Als ik kijk naar de wielertoeristen, die elkaar de loef afsteken inzake de kostprijs van hun koersmachientje, en elkaar dan nog zitten af te jakkeren dat het niet schoon meer is... Zelfs als ze eens alleen zijn, dan nog rijden ze zo vlug ze maar kunnen, en aan het rode licht staan ze van links naar rechts te surplacen, om toch niet hun voeten uit het kliksysteem te moeten halen, en als ze toevallig rechtsaf moeten, dan hebben ze het rode licht niet gezien, en rijden door, alles om toch maar niet opnieuw te moeten zoeken naar de juiste kant en de juiste plaats van het kliksysteem op hun pedaal... Dat ze daarbij tien keer onnodige risico's nemen en gevaar veroorzaken, dat telt niet... de ander moet maar zien dat...
Waar is de tijd dat we met de chiro met de fiets naar het ijzermonument reden, zo maar, gewoon als een uitstapje. We hadden allemaal gewone fietsen, en op de meeste daarvan zat er geen versnellingsapparaat. Het was geen koers, gewoon gezellig pedaleren, rustig en vooral op elkaar lettend.
Weet je, we leven veel te gestresseerd, en zelfs wat we onze ontspanning noemen, evoleert meer en meer naar inspanning, competitie, rivaliteit...wat uiteraard dan ook geen ontspanning meer kan zijn...
Werp toch eens even al die dwang van je af, geniet van het leven, neem de tijd om van je fiets te stappen om die bizarre witte papaver te bekijken tussen al zijn rode zusjes en broertjes, stop eens in die bocht waar je zo onbelemmerd heel ver kunt kijken over onze mooie streek, neem de tijd om een terrasje te doen en te genieten van onze Oudenaardse bruinen...Kortom, leef ! Leef !
Er zit meer schoonheid in het schamele bloempje langs de berm, dan in het behalen van een nieuw snelheidsrekord in het lopen of fietsen of wat dan ook...
Lig eens rustig in het groene gras, en proef de zoete smaak van het zachte stukje grashalm dat je netjes uittrok... Stop met denken, leef, laat je fantasie werken en kijk eens wat voor gekke beesten je vind in de wolkenformaties... probeer eens al de soorten groen te tellen in de rij bomen ginder...
onthaasten, het is een modewoord, maar echt, het is nodig, het is broodnodig om te overleven!
tot de volgende ?
vrijdag, juni 13, 2008
vrijdag: kuisdag...
Eerst trok Anny naar de badkamer, haar wassen, en dan, het hoofd vol krulspelden, begint ze beneden alles op te ruimen, en dan te dweilen...
"Moet ik mijn voeten omhoog doen? ""Nu nog niet", twee seconden later wel.
Straks komt ze hier nog eens langs wellicht, om de bloemen water te geven, de uitgebloeide exemplaren te verwijderen, totaal uitgebloeide phaleonopsis af te knippen tot twee ogen... de papegaai zijn kot te kuisen en hem eten en drinken te geven (dagelijks werk)...
Ondertussen zit ik hier te grinniken met een deel cartoons die ik per mail kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend.
Ik weet nu al dat de kuisperiode in schijfjes zal gaan, ook Anny lijdt aan rugpijn.
Gisteren hebben we samen de aquarium onder handen genomen, en dat is vooral mijn werk, Anny is gewoon niet groot genoeg om overal bij te kunnen. Dan ben ik zo wat een uur bezig, en heb dan drie, vier uur nodig om wat te bekomen van de pijn. Soms moet het aquarium wachten, als ik niet in een goede dag ben, moet ik er niet aan denken er aan te beginnen, dan gaat het gewoon niet... Als ik zie dat de bak weer stillekens aan een onderhoudsbeurt toe is, en ik niet in conditie ben, dan neem ik een dag rust en verzorging, om dan 's anderendaags te kunnen kuisen.
We moeten dat doen voor de kuisdag van Anny, want bij het kuisen van het aquarium mors je onvermijdelijk... Anny neemt dat dan vluchtig op, wetende dat de kuis er 's anderendaags of zo toch aan komt... even met een dweil erover om de meeste sporen te wissen moet dan maar voldoende zijn.
Vroeger was dat niets, nu zijn dat karweien.
Oud worden is zalig, maar die werkjes zouden er niet bij mogen zijn...zeker niet voor ons, die alle twee last hebben van bewegingspijn.
Ik heb het je al gezegd, de laatste tijd voel ik me goed ! Dank zij mijn dagelijkse oefeningen. Ik heb nog steeds geen bijkomende verdoving moeten nemen! Natuurlijk blijft mijn letsel er, blijf ik hevige pijn krijgen zodra ik iets doe wat mijn rug niet graag heeft, maar met wat rust en recuperatie gaat het telkens zonder ingrijpen weer naar een quasi normale toestand. Bovendien heb ik de indruk dat ik nu en dan iets langer kan bewegen dan enige maanden geleden. Eigenlijk is dat om je dood te ergeren ! Al die jaren al die specialisten afgelopen, al die pillen geslikt, en wie weet had een juiste behandeling van mijn spierstelsel het ergste leed kunnen voorkomen. Ik zou misschien niet genezen zijn, het letsel is er nu eenmaal, maar misschien was mij veel pijn bespaard gebleven ! Het ergste was het telkens en telkens weer hervallen in ontsteking van de spieren en pezen in mijn rug, zo vaak dat de spieren op den duur nooit meer ontspanden, en in een eeuwige kramp vervallen waren... De pijnkliniek heeft die cirkel doorbroken met zijn medicatie om de ontstekingen voor te blijven, maar hetgeen mij meest ergerde, de pijn die telkens en telkens weer toeslaat zodra ik iets doe, dat is er nog steeds... De zeurderige pijn is nu echter een pak verbeterd met mijn eigen therapie: oefeningen voor de spieren in buik en rug.
Nu ja, het helpt niet om er over te sakkeren, wat voorbij is, is voorbij...
Het regent (nog) niet, maar de lucht zit vol dreigende wolken. Grote grijsgrauwe wolken hangen dreigend in de lucht. Het anders zo heerlijke groen van mijn linde ziet er nu ook donker en somber uit. Waar is de zon ? Waar is die klimaatverandering naar toe ? Toen Anny van morgen de centrale verwarming een uurtje aanzette om het warm water in de boiler op te warmen, ging meteen ook de chauffage in huis aan... 13 juni, en het is koud weer !
Nu, dat is geen nieuw fenomeen, als ik denk aan regen, dan denk ik aan de zomervakantie waarin we hier in de tuin onze tuin helemaal heraanlegden, en wegeltjes en muurtjes maakten met klinkers. Bart en Koen, maar meest Bart en zelfs de op vakantie aanwezige Francis werden ingeschakeld om alles te helpen aanleggen. De wegeltjes werden uitgezet, de tweede vijver bepaald, het bruggetje over de als biologische filter werkende beplante beek, alles werd uitgestippeld op plan en dan netjes uitgemeten in de tuin, dan alles uitgegraven wat moest uitgegraven worden, en stabilisé maken, aanbrengen, vastkloppen, egaliseren op de juiste hoogte, en dan klinkers leggen... drie weken aan één stuk! Drie weken in de gietende regen (dat was ook de reden waarom Koen niet zo veel hielp, we waren bang voor zijn gezondheid in dat verschrikkelijke weer)... Iedere middag moesten we verse kledij aandoen, omdat we doorweekt waren, en 's avond nog eens... Anny waste en droogde in ijltempo onze werkkledij, en wij verzopen bijna in de regen... Maar we kregen het werk gedaan ! Francis met een zere teen van de kruiwagen die uit zijn handen geglipt was (met die regen?), bij mij hing er haast geen vel meer aan mijn handen... en idem bij Bart. Met weke handen van de natte werken in klinkers die ruwer zijn dan schuurpapier...
Die zomer blijft bij ons nog steeds dé regenzomer bij uitstek! Wellicht zijn er nog zo geweest, maar dan hebben we er niet dag in dag uit moeten in werken, en die gingen dan in stilte voorbij.
Als je kijkt in de statistieken, dan zijn juni en juli hier steevast de regenmaanden bij uitstek, dus is ons weer wellicht niet zo abnormaal, maar steekt toch evengoed tegen !
En dan mogen wij nog niet klagen, als je tegenwoordig bijna dagelijks ziet dat er mensen getroffen worden door watersnood, dat is pas erg ! Dat was er vroeger véél minder. Ik heb al tot vervelens toe gewezen op de landbouw met hun alles toesmakkende zware landbouwwerktuigen, maar we hebben ook de ruilverkaveling gehad, waardoor de velden veel groter werden, de grachtjes en kanten rond de velden grotendeels verdwenen, we kregen ook de werken van aquafin, om de oppervlaktewateren te zuiveren...maar niet in staat alles op te vangen bij te grote regenval, en natuurlijk het feit dat steeds meer oppervlakte bebouwd of bebaand wordt... Als we niet drastisch enkele stappen terug doen, zal dit probleem mijnsinziens niet opgelost raken !
Maar wie het treft is niet gebaat met mijn opmerkingen, er moet iets gebeuren.
Bij de klimaatverandering heb ik dan ook niet de indruk dat onze zomers verwarmen, bijna het tegendeel, maar wat wel veranderd is, zijn onze winters. We hebben omzeggens geen echte winters meer... Als kind heb ik het twee keer gezien dat de zee bevroren was, en de kust veranderd was in een brede strook van bewegende ijsschotsen, geen echt hard ijs, eerder bros, maar je kon er toch een end op lopen. Ik heb de winter van 62-63 meegemaakt waar het sneeuwde voor kerst en de sneeuw bleef liggen tot een eind in maart.. Toen onze kinderen klein waren maakten we mee dat de sneeuw zo dik lag dat ze als verdwenen in de sneeuw... Onze kleinkinderen weten amper wat sneeuw is, en als er eens ligt, dan moeten ze er vlugvlug van profiteren, want het blijft hooguit een dag liggen... In de tuin planten we nu planten die het tien jaar geleden hier nooit zouden hebben uitgehouden. Je ziet tegenwoordig zowat overal olijfboompjes staan.
Maar beter weer ? Nee, dat kan ik echt niet zeggen... En als de weerman vertelt dat het weer een rekordtemperatuur was, dan spreekt hij van tienden van een graad, en geef toe, dat voel je niet. Bovendien wil die stijging van graden ook niet zeggen dat het uren zon zijn...Ik denk soms het tegendeel... Maar die statistiek licht men veel minder toe, men spreekt alleen over "DE" verwarming... Zou men in de zestiende eeuw (de kleine ijstijd - zie schilderijen van Breughel) ook zo met alarmerende berichten de wereld hebben opgejaagd ? Wellicht wel, in die tijd wellicht via kerk en bedevaarten, maar ze zullen ook wel bang gemaakt geweest zijn... Net zoals nu... En toen de kleine ijstijd voorbijgleed zal men het een milde respons genoemd hebben van God op de vele gebeden en bedevaarten... Nu zullen ze het wijten aan de inzet van de industrie en de privépersonen die gedwongen mee werken aan minder luchtbezoedeling...ook al weet nog niemand of dat eigenlijk de bepalende factor is... En als het dan weer kouder wordt, denk je dan echt dat dit in dank zal afgenomen worden ????
Ik maak er mij echt niet druk om! Wat mij wel bekommert zijn de eventuele gevolgen van de opwarming in de vele lage kustgebieden, vooral in de arme landen, waar geen middelen voorradig zijn om degelijke afweer op te bouwen... Dat zal erg worden ! Maar of de rijke wereld dan echt zal wakker schieten ?
Ik ga stoppen voor vandaag. De mannen van de vuilniswagen zijn gepasseerd, ze hebben de vuilnisbak gewogen en uitgekipt, de lege bak werpen ze dan achter zich terug op... de rijweg ! Gelukkig dat ik het gezien had, gelukkig dat we thuis zijn en direkt de bak kunnen wegnemen, gelukkig dat er ondertussen nog geen ongeval is gebeurd...
Zin voor verantwoordelijkheid ?
In de vuilnisbak
tot de volgende ?
"Moet ik mijn voeten omhoog doen? ""Nu nog niet", twee seconden later wel.
Straks komt ze hier nog eens langs wellicht, om de bloemen water te geven, de uitgebloeide exemplaren te verwijderen, totaal uitgebloeide phaleonopsis af te knippen tot twee ogen... de papegaai zijn kot te kuisen en hem eten en drinken te geven (dagelijks werk)...
Ondertussen zit ik hier te grinniken met een deel cartoons die ik per mail kreeg van Erwin, mijn Waalse vriend.
Ik weet nu al dat de kuisperiode in schijfjes zal gaan, ook Anny lijdt aan rugpijn.
Gisteren hebben we samen de aquarium onder handen genomen, en dat is vooral mijn werk, Anny is gewoon niet groot genoeg om overal bij te kunnen. Dan ben ik zo wat een uur bezig, en heb dan drie, vier uur nodig om wat te bekomen van de pijn. Soms moet het aquarium wachten, als ik niet in een goede dag ben, moet ik er niet aan denken er aan te beginnen, dan gaat het gewoon niet... Als ik zie dat de bak weer stillekens aan een onderhoudsbeurt toe is, en ik niet in conditie ben, dan neem ik een dag rust en verzorging, om dan 's anderendaags te kunnen kuisen.
We moeten dat doen voor de kuisdag van Anny, want bij het kuisen van het aquarium mors je onvermijdelijk... Anny neemt dat dan vluchtig op, wetende dat de kuis er 's anderendaags of zo toch aan komt... even met een dweil erover om de meeste sporen te wissen moet dan maar voldoende zijn.
Vroeger was dat niets, nu zijn dat karweien.
Oud worden is zalig, maar die werkjes zouden er niet bij mogen zijn...zeker niet voor ons, die alle twee last hebben van bewegingspijn.
Ik heb het je al gezegd, de laatste tijd voel ik me goed ! Dank zij mijn dagelijkse oefeningen. Ik heb nog steeds geen bijkomende verdoving moeten nemen! Natuurlijk blijft mijn letsel er, blijf ik hevige pijn krijgen zodra ik iets doe wat mijn rug niet graag heeft, maar met wat rust en recuperatie gaat het telkens zonder ingrijpen weer naar een quasi normale toestand. Bovendien heb ik de indruk dat ik nu en dan iets langer kan bewegen dan enige maanden geleden. Eigenlijk is dat om je dood te ergeren ! Al die jaren al die specialisten afgelopen, al die pillen geslikt, en wie weet had een juiste behandeling van mijn spierstelsel het ergste leed kunnen voorkomen. Ik zou misschien niet genezen zijn, het letsel is er nu eenmaal, maar misschien was mij veel pijn bespaard gebleven ! Het ergste was het telkens en telkens weer hervallen in ontsteking van de spieren en pezen in mijn rug, zo vaak dat de spieren op den duur nooit meer ontspanden, en in een eeuwige kramp vervallen waren... De pijnkliniek heeft die cirkel doorbroken met zijn medicatie om de ontstekingen voor te blijven, maar hetgeen mij meest ergerde, de pijn die telkens en telkens weer toeslaat zodra ik iets doe, dat is er nog steeds... De zeurderige pijn is nu echter een pak verbeterd met mijn eigen therapie: oefeningen voor de spieren in buik en rug.
Nu ja, het helpt niet om er over te sakkeren, wat voorbij is, is voorbij...
Het regent (nog) niet, maar de lucht zit vol dreigende wolken. Grote grijsgrauwe wolken hangen dreigend in de lucht. Het anders zo heerlijke groen van mijn linde ziet er nu ook donker en somber uit. Waar is de zon ? Waar is die klimaatverandering naar toe ? Toen Anny van morgen de centrale verwarming een uurtje aanzette om het warm water in de boiler op te warmen, ging meteen ook de chauffage in huis aan... 13 juni, en het is koud weer !
Nu, dat is geen nieuw fenomeen, als ik denk aan regen, dan denk ik aan de zomervakantie waarin we hier in de tuin onze tuin helemaal heraanlegden, en wegeltjes en muurtjes maakten met klinkers. Bart en Koen, maar meest Bart en zelfs de op vakantie aanwezige Francis werden ingeschakeld om alles te helpen aanleggen. De wegeltjes werden uitgezet, de tweede vijver bepaald, het bruggetje over de als biologische filter werkende beplante beek, alles werd uitgestippeld op plan en dan netjes uitgemeten in de tuin, dan alles uitgegraven wat moest uitgegraven worden, en stabilisé maken, aanbrengen, vastkloppen, egaliseren op de juiste hoogte, en dan klinkers leggen... drie weken aan één stuk! Drie weken in de gietende regen (dat was ook de reden waarom Koen niet zo veel hielp, we waren bang voor zijn gezondheid in dat verschrikkelijke weer)... Iedere middag moesten we verse kledij aandoen, omdat we doorweekt waren, en 's avond nog eens... Anny waste en droogde in ijltempo onze werkkledij, en wij verzopen bijna in de regen... Maar we kregen het werk gedaan ! Francis met een zere teen van de kruiwagen die uit zijn handen geglipt was (met die regen?), bij mij hing er haast geen vel meer aan mijn handen... en idem bij Bart. Met weke handen van de natte werken in klinkers die ruwer zijn dan schuurpapier...
Die zomer blijft bij ons nog steeds dé regenzomer bij uitstek! Wellicht zijn er nog zo geweest, maar dan hebben we er niet dag in dag uit moeten in werken, en die gingen dan in stilte voorbij.
Als je kijkt in de statistieken, dan zijn juni en juli hier steevast de regenmaanden bij uitstek, dus is ons weer wellicht niet zo abnormaal, maar steekt toch evengoed tegen !
En dan mogen wij nog niet klagen, als je tegenwoordig bijna dagelijks ziet dat er mensen getroffen worden door watersnood, dat is pas erg ! Dat was er vroeger véél minder. Ik heb al tot vervelens toe gewezen op de landbouw met hun alles toesmakkende zware landbouwwerktuigen, maar we hebben ook de ruilverkaveling gehad, waardoor de velden veel groter werden, de grachtjes en kanten rond de velden grotendeels verdwenen, we kregen ook de werken van aquafin, om de oppervlaktewateren te zuiveren...maar niet in staat alles op te vangen bij te grote regenval, en natuurlijk het feit dat steeds meer oppervlakte bebouwd of bebaand wordt... Als we niet drastisch enkele stappen terug doen, zal dit probleem mijnsinziens niet opgelost raken !
Maar wie het treft is niet gebaat met mijn opmerkingen, er moet iets gebeuren.
Bij de klimaatverandering heb ik dan ook niet de indruk dat onze zomers verwarmen, bijna het tegendeel, maar wat wel veranderd is, zijn onze winters. We hebben omzeggens geen echte winters meer... Als kind heb ik het twee keer gezien dat de zee bevroren was, en de kust veranderd was in een brede strook van bewegende ijsschotsen, geen echt hard ijs, eerder bros, maar je kon er toch een end op lopen. Ik heb de winter van 62-63 meegemaakt waar het sneeuwde voor kerst en de sneeuw bleef liggen tot een eind in maart.. Toen onze kinderen klein waren maakten we mee dat de sneeuw zo dik lag dat ze als verdwenen in de sneeuw... Onze kleinkinderen weten amper wat sneeuw is, en als er eens ligt, dan moeten ze er vlugvlug van profiteren, want het blijft hooguit een dag liggen... In de tuin planten we nu planten die het tien jaar geleden hier nooit zouden hebben uitgehouden. Je ziet tegenwoordig zowat overal olijfboompjes staan.
Maar beter weer ? Nee, dat kan ik echt niet zeggen... En als de weerman vertelt dat het weer een rekordtemperatuur was, dan spreekt hij van tienden van een graad, en geef toe, dat voel je niet. Bovendien wil die stijging van graden ook niet zeggen dat het uren zon zijn...Ik denk soms het tegendeel... Maar die statistiek licht men veel minder toe, men spreekt alleen over "DE" verwarming... Zou men in de zestiende eeuw (de kleine ijstijd - zie schilderijen van Breughel) ook zo met alarmerende berichten de wereld hebben opgejaagd ? Wellicht wel, in die tijd wellicht via kerk en bedevaarten, maar ze zullen ook wel bang gemaakt geweest zijn... Net zoals nu... En toen de kleine ijstijd voorbijgleed zal men het een milde respons genoemd hebben van God op de vele gebeden en bedevaarten... Nu zullen ze het wijten aan de inzet van de industrie en de privépersonen die gedwongen mee werken aan minder luchtbezoedeling...ook al weet nog niemand of dat eigenlijk de bepalende factor is... En als het dan weer kouder wordt, denk je dan echt dat dit in dank zal afgenomen worden ????
Ik maak er mij echt niet druk om! Wat mij wel bekommert zijn de eventuele gevolgen van de opwarming in de vele lage kustgebieden, vooral in de arme landen, waar geen middelen voorradig zijn om degelijke afweer op te bouwen... Dat zal erg worden ! Maar of de rijke wereld dan echt zal wakker schieten ?
Ik ga stoppen voor vandaag. De mannen van de vuilniswagen zijn gepasseerd, ze hebben de vuilnisbak gewogen en uitgekipt, de lege bak werpen ze dan achter zich terug op... de rijweg ! Gelukkig dat ik het gezien had, gelukkig dat we thuis zijn en direkt de bak kunnen wegnemen, gelukkig dat er ondertussen nog geen ongeval is gebeurd...
Zin voor verantwoordelijkheid ?
In de vuilnisbak
tot de volgende ?
donderdag, juni 12, 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)