poederkwast

ofte mijn Haemanthus albiflos staat op het punt open te gaan.
Dat is wellicht een boeket voor mijn verjaardag ?
Ik noem de plant niet poederkwast en nog veel minder Haemanthus albiflos... Ik noem de plant "mijn Gilberte", omdat ik van Gilberte een scheutje kreeg van die bizarre plant die ergens ver weg familie is van de Amarillys...
Het is zo'n gekke bloem, zonder bloemblaadjes, alleen een massa meeldraadjes, zie de foto hier  onder.

Gilberte noemt het een scheerborstel, en ja, daar heeft het ook iets van.

Het is geen moeilijke plant, maar buiten de bloeiperiode is het gewoon een dot groen die daar staat te staan.

Vandaag ben ik 69 jaar oud... volgend jaar een nieuwe voordeur. Ik ben al meer dan 11 jaar ouder dan ons vader ooit is geworden, en 38 jaar ouder dan onze Koen ooit mocht worden. Gek, voor mij is een verjaardag een soort in memoriam aan het worden. Het verleden wordt steeds groter en de toekomst steeds kleiner. (Maar al wat ik had kunnen ze mij niet meer af pakken !)

Toen ik ter wereld kwam, woonden mijn ouders nog in Nieuwpoort, maar omdat ik zo verschrikkelijk groot was, moest ons moeder naar het moederhuis voor de bevalling, en dus voerde de dokter haar naar Oostende... Hij reed over alle kasseistraten "Om het kind te doen zakken"... Tot zover de geneeskunde van toen. Geen keizersnee, een verschrikkelijk zware bevalling zonder epidurale... Al die dingen waren nog niet zo gekend, en zeker nog niet zo veilig als nu. Ons moeder zetten mij, met mijn volle 5,5 kgr op de wereld op 24 juli 1946 te Oostende... En hield levenslang een lelijk gezwollen voet over aan die zware bevalling en moeizame dracht...
Voor mijn twee jaar lag ik al twee keer op sterven, alleen het bestaan van het toen nog nieuwe geneesmiddel, de eerste antibioticum, penicilline, om de zes uur, dag en nacht een inspuiting heeft gemaakt dat ik er nog ben... en buiten die verdomde rug nog in behoorlijke gezondheid.

Ik ben aan de periode gekomen waar ons moeder van zei, dat ze iedere morgen ons Heer dankte dat ze er nog was... Ik ben ook blij dat ik er nog ben. En dat we nog samen zijn en voor elkaar kunnen zorgen, want we zitten alle twee met een rugkwaal en kunnen niet zo veel meer zelf doen.

Gisteren kregen we bezoek van Mandje en Lea... Mandje stapte binnen met behulp van een looprekje, en Lea had met de auto gereden. Dat is een hele stap vooruit bij een paar maand terug. We waren heel blij hen hier weer eens te hebben. Dat zijn ondertussen twee oude mensjes, nu al 63 jaar gehuwd, die nog steeds - ondanks alle miserie en tegenslagen die ze kenden- optimist zijn. Mandje is praktisch verlamd aan zijn benen, en voelt niet meer of hij zijn water moet maken of zijn gevoeg moet doen. Lea was van alles voorzien, en toen het zover was, trok ze met Armand naar het toilet en verzorgde haar man... Een grote madam, ons Lea !
En nog steeds zijn ze optimist en gaan ze welgezind door het leven... "Als het blijft zoals het nu is, dan kunnen we ons plan trekken, en dan gaat het best" "Natuurlijk, kan hij niet meer in zijn tuin werken, maar als het een beetje weer is, moet hij wat stappen en eens naar buiten, en hij gaat met zijn scooter toertjes gaan doen ! en alle dagen moet hij op de hometrainer..." Ze is nog steeds de moederkloek, nu niet meer voor haar kiekens, maar voor haar oude haan... Mooi ! Voor zo'n mensen heb ik ontzag, en dat zijn voor mij de echte groten der aarde ! Zij zijn wel 100 Julius Caesars en Napoleons waard ! Zij zijn mens, in de ware betekenis van het woord.

Naastenliefde is voor hen een werkwoord, zowel voor vreemden als voor hun eigen nest.
Groots.

Dergelijke mensen zijn mijn voorbeeld, mensen die - ondanks alles - het beste maken van hun leven en van het leven van allen met wie ze contact hebben.

De grootheid van een mens ligt niet in naam en faam, niet in veroveringen of grote daden, nee, het ligt in het kleine van alle dagen, in het liefhebben van de medemens.

Nooit klagen, altijd blijven doorgaan, en nog oog hebben voor de ander.
een voorbeeld

tot de volgende ?