Morgen gaan we Pairi Daiza weer eens onveilig maken door onze aanwezigheid, zaterdag - als onze gezondheid het toelaat, gaan we in dezelfde gemeente gaan rommelmarkten, en zondag is er de grote rommelmarkt in Ogy... Allemaal in la Wallonie, en allemaal op een boogscheut van hier. (We hebben ferme boogschutters !)
Morgen gaan we met Luc samen verder de prachtige tuinen en gebouwen en bezienswaardigheden gaan bekijken van Pairi Daisa, en tussendoor zien we dan zelfs ook nog de dieren. Misschien frons je nu je voorhoofd een beetje, maar zo ervaar ik het. Het park en de bouwwerken zijn zo mooi, dat ze voor mij het begrip dierentuin ver overtreffen. Bovendien, met de TV in huis met National Geographics en dergelijke, worden we dagdagelijks geconfronteerd met al die dieren in hun echte habitat, wat toch nog altijd beter oogt en beter is, dan de beste dierentuin. (Let wel, ik keur dierentuinen niet af, mits ze zich ook heel duidelijk profileren als instellingen die vechten voor het in stand houden van bepaalde diersoorten die in hun bestaan bedreigd zijn!)
Voor ons is het wandelen in Pairi Daiza een lastige karwei (maar zéér aangenaam), door het heuvelachtige parcours. Het is voor ons altijd een beetje een twijfelen: nemen we de trappen (korter maar lastiger) of nemen we het wandelpad (langer en eigenlijk ook behoorlijk lastig) ? We weten bij voorbaat dat we alle twee met veel pijn naar huis komen, maar in ons leven is de vraag eigenlijk: voor welke dingen zijn we bereid pijn te lijden. Nooit kiezen voor pijn is ook niet meer bewegen. De hartspecialist steunde er op dat we, ondanks alles moesten pogen zoveel mogelijk te bewegen... Dus !
We vertelden hem van de rommelmarkten, en dat was voor hem een heel goed iets, we bewogen, we wandelden... Wij rekenen het bezoek aan Pairi Daiza daar ook bij, al is het veel lastiger dan rommelmarkten. Bij rommelmarkten heb je voortdurend een or andere mogelijke reden om eens stil te staan, iets te bekijken of te doen alsof je iets bekijkt. In een park is dat niet zo. Je kunt er hoogstens eens wat stilstaan bij een plant of bij een dierenverblijf, de rest zijn wegen voor actieve wandelaars.
Toch doen we het graag ! Het is er zo mooi! en we gaan er aan ons eigen tempo, Luc en Rita houden zich aan onze mogelijkheden (Dat zijn pas vrienden !).
Als we zaterdag voelen dat het gaat, gaan we naar Brugelette
Wij houden van de sfeer van de markten in Wallonië... Alles is er wat losser, wat vrijer, wat minder georganiseerd, en ook de inwoners zien het als een feest (Verkeersborden: Attention: Kermesse !) en doen lustig mee aan de markt. Veel mensen houden die dag een soort café open, verkopen drank en veelal ook BBQ-worsten met brood... Je kunt haast alle twee- driehonderd meter een halte houden en je even zetten. Daardoor zijn die afstanden eigenlijk ook zo makkelijk te overbruggen.
We hoeven niets te vinden op die markten, we gaan veeleer voor de sfeer en voor de uitstap. Het bezoeken van rommelmarkten is voor ons een vorm van uitgaan die we alle twee doodgraag doen. We hoeven niets te vinden, dat doet er niets toe. Het is de uitstap die belangrijk is.
Als we moeten kiezen tussen een markt in Vlaanderen en een markt in Wallonië, dan kiezen we negen keer op tien voor de Waalse markt, omwille van de sfeer. Bovendien vind ik de dorpjes veelal mooier... Je ziet er veel meer van die huizen die de tijden hebben doorstaan zonder dat men het nodig vond om er een nieuwe, modernere gevel tegen te kwakken. Zo heb ik je een tijdje geleden verteld over het mooie Steenkerque... Denk echter niet dat ze je er niet verstaan, er zijn heel veel Walen die behoorlijk goed ons Vlaams begrijpen, en je aanspreken in het Nederlands. Vroeger was het zo, dat haast alle Vlamingen Frans kenden, nu verkiest de jeugd Engels te leren, maar ik heb de indruk dat in Wallonië de jeugd veelal kiest voor Nederlands, zeker in de streek waar wij verkeren, aan de rand met Vlaanderen.
Ik heb er nog nooit ook maar een bits woord gehoord tegen ons Vlaams zijn. Het lijkt veel eer dat ze blij zijn met ons bezoek. Je stelt er ook vast dat er heel veel zijn met Vlaamse roots, en daar praten ze met fierheid over, desnoods in het Frans. Ik vind het er heerlijk om rond te wandelen op de markten.
Ik kan het je aanraden ! Bart gaat in ieder geval ook al heel graag naar Ogy flaneren op de markt, met gans zijn gezin.
Je moet het ook eens proberen ! Het is een aanrader !
tot de volgende ?
1 opmerking:
Je maakt me alvast nieuwsgierig. En inderdaad, de tijden dat Walen geen Vlaams verstonden zijn voorbij.
Mooie gedachte schrijf je, beslissen waar je pijn wil voor lijden. Dat doe ik ook vaak, maar ik voorzie we een paar dagen herstel achteraf.
Hoop dat het jullie lukt om te genieten van een lekker vol weekend.
Een reactie posten