Het mobieltje

Soms - meestal ! - heb ik de indruk dat de moderne mens niet meer kan leven zonder zijn mobieltje. Je moet handsfree bellen in de auto, maar iedere dag dat ik buiten ben, kan ik overtreders zien van dit gebod.
Je loopt op straat en moet goed opletten of telefoneerde of SMS-ende  mensen lopen je omver. Je loopt in een museum om de kunst te bekijken en tot je verbazing en ontsteltenis zie je ook daar weer mensen die meer bezig zijn met hun mobieltje dan met de kunst.
Je gaat naar een toilet, en hoort naast je iemand telefoneren.
Je zit te wachten op de bus, en naast je zit iemand spelletjes te spelen op zijn mobieltje.
Kortom, je ziet en hoort altijd en overal die mobieltjes.

Ik zal wel ouderwets zijn, maar mij begeestert dat ding niet. In tegendeel. Ik heb er wel eentje, vooral met het oog op het feit dat ik -in mijn situatie- wel eens hulp kan nodig hebben. Ik gebruik dat ding dus maar met mondjesmaat. Nu en dan dwing ik mezelf om met het mobieltje te bellen in plaats van met mijn vast toestel, maar dat doe ik vooral omwille van de vrije gesprekken.

Toen ik nog gezond was, en werkte, bracht ik heel wat tijd door in de wagen, op verplaatsing van de ene vergadering naar de andere taak... Ook toen al stonden we regelmatig eens in de file. Voor mij was dat een onverwachts geschenk. Ik kreeg plots, vanuit een onverwachte hoek, wat tijd cadeau om te niksen. Ik genoot van die pauze. Nu zie je in die file mensen die zitten te telefoneren, te gesticuleren, zich op te jagen... in plaats van een te genieten van de onverwachte rustpauze. Maar ja, ze zijn niet onbereikbaar meer ! Hun werk is niet meer op een bepaald punt gevestigd, nee, hun werk reist met hen mee. En staan ze stil, dan gaat alras dat vervelende muziekje weer, en zijn - in de file, in de privacy van hun auto - weer aan het werk, en is privacy een woord, maar geen begrip meer.

Ik deel mijn GSM-nummer met heel weinig mensen. Als ik niet thuis ben, beschouw mij dan maar als niet-bereikbaar ! Dan voel ik me veel meer op mijn gemak !

Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er in onze straat maar een paar telefoons waren. Er was om de hoek ook een telefooncel. Dat was het publieke middel om de dokter of zo te bereiken. Meer was er niet, en er was ook geen nood aan.

Niemand had de behoefte om de medemens om de vijf minuten op te bellen. Spreken, dat deed je pas als je binnen gehoorafstand was, en dat was het. Het was heel gewoon, en het lukte best.

Als ik er zo over denk, heel wat van onze moderne verworvenheden, zijn eigenlijk niet ten onze dienste, maar omgekeerd, wij hebben er ons aan vastgepind ! Wij hangen vast aan die dingen, niet omgekeerd. Ik heb de tijd nog meegemaakt dat er geen fotokopiemachines waren... Als wij een dubbel nodig hadden, dan schreven wij dat netjes over. Als wij een brief schreven, dan maakten wij met een carbonpapiertje en een heel dun briefje een dubbel terwijl wij op het schrijfmachine zaten te kloppen. Ik schrijf kloppen, omdat, in vergelijking met het klavier van je computer, je toen nog echt letter per letter moest aanslaan, hard genoeg zodat de letter de inkt van het lint duidelijk doordrukte op het papier.

Ook voor de rechtbank was dit het systeem, we schreven eigenhandig een kopie...

Toen kwam de fotokopiemachine, en plots had men overal en nog ergens kopieën van alles en nog wat nodig. We schreven geen dubbels meer, we maakten een of meerdere kopieën...

Nu hebben we thuis een printer staan, waarmee we ook thuis een kopie kunnen maken.

We hebben niet alleen een wagen om ons werk naar behoren te kunnen doen, nee, we hebben in veel gevallen meerdere wagens voor de deur staan. Tot mijn verbijstering hoor ik dat mensen niet aan een job geraken, omdat ze geen wagen hebben, want het openbaar vervoer is niet flexibel genoeg meer, en verhindert dat de arbeiders flexibel zijn (lees overuren kunnen doen).

Een telefoon dat zou een handig en gemakkelijk ding moeten zijn, die onze vrijheid vergroot, maar het doet net andersom.
Een kopieermachine dat zou ons meer tijd moeten geven, die we niet meer moeten verspillen aan het slaafs overschrijven, maar het veroorzaakt alleen dat de berg papier op ons werk en zelfs thuis alsmaar groter wordt !
Een auto zou een hulpmiddel moeten zijn, een luxe voor een familie-uitstap, een gemak... Maar het is een middel om ons met handen en voeten te binden aan nieuwe verplichtingen.

Ach, die dingen zijn echt niet slecht, weet je... Alleen, wij verlagen onszelf tot slaven van die dingen.
Hoogtijd dat wij OXI zeggen tegen alle dingen die ons leven overnemen !

Of ben je bang van smartphonexit ?
djudedju

tot de volgende ?