Beeldenstorm

De Islamitische Staat is bezig al de beelden en bouwwerken van het oude Babylonië te vernietigen, want het zijn beelden van valse goden, of beelden uit een tijd die er niets meer toe doen, beelden en gebouwen van voor de Profeet...

Het erge is dat het hier net de regio betreft die zowat de bakermat is van onze geschiedenis. Het is wellicht daar dat het geschrift is ontstaan, en als dusdanig de basis van waaruit de kennis over de wereld is verspreid geworden. Op die manier is het eigenlijk een beetje van ons allemaal, niet alleen van de bewoners van deze streek.

Maar het is niet de eerste keer in de geschiedenis dat we een beeldenstorm kennen... Onder meer de zo hoog geprezen Romeinen deden het wel eens, en we herinneren ons uit de lessen geschiedenis de beeldenstorm (In het katholieke onderwijs werd dat dik in de verf gezet), maar we kunnen ook denken aan het nazisme en aan het communisme onder Stalin, die ook heel wat boeken en beelden vernietigde.

Het is dus niet nieuw.
Het is ook niet iets van veel vroeger...
Het is veeleer iets van alle tijden. (Denk onder meer ook aan de vernietiging door de Spaanse conquistadores in Zuid Amerika, die het deden om de beschaving te brengen... djudedju)

Maar het was toen en nu heel erg om de restanten van de oude beschavingen te zien verdwijnen. Als westerlingen liggen wij nu niet meer wakker van het "goddelijke" van een beeld van Zeus, maar in de periode van de bekering van onze gewesten door het prille christendom, werden dergelijke beelden ook vernietigd, of kregen ze een ander betekenis. Beelden van Isis werden afbeeldingen van de Heilige Maagd en dergelijke. Men bouwde over een heilige plaats een kerk, om op die manier de "valse" verering onmogelijk te maken. Bij oude kerken in het Noorden kun je in de versieringen in hout en steen nog heel wat heidense beelden terugvinden.

We moeten dus niet versteld staan, en hen niet als barbaren betitelen, we deden in de tijd dat wij in een religieuze strijdpositie verkeerden, eigenlijk krek hetzelfde.
Daarmee wil ik de feiten zeker niet vergoelijken... Integendeel, maar we moeten beseffen dat wij eigenlijk net zo schuldig zijn of kunnen zijn.

L' histoire se répète... de geschiedenis herhaalt zich voortdurend... Ook nu weer.
Ik heb, als ik kijk in mijn leven, de stellige indruk, dat we nog nooit zo vlug zijn geëvolueerd als in deze tijden, tot je plots wordt geconfronteerd met een beeldenstorm, en beseft dat al die verwezenlijkingen eigenlijk niets of heel weinig hebben gewijzigd aan de mens.

Dat doet me denken dat wij wellicht als soort op een doodlopend spoor zitten. Onze soort lijkt niet meer verder te evolueren. We leren bij, we maken nieuwe en toffe dingen, we doen zelfs aan manipulatie van genen en DNA, maar echt evolueren naar een hogere soort ? Forget it !

Meer zelfs, de bevolkingsexplosie zou er kunnen op wijzen dat wij als soort vlak voor het einde staan. Een wanhopige poging van de natuur om de soort te bestendigen, en in feite mede daardoor het einde verhaasten.

Ik vind dat niet erg. Ik vind niet dat wij verdienen ten eeuwige dage te blijven bestaan als soort. Er zijn meerdere factoren die er op wijzen dat het tijd wordt dat de wereld weer een "herbakken" wordt. Dat wij de dinosaurussen gaan zijn van de soort die na ons komt.
Zal het een "verstandige" soort zijn?
Wat heet verstand ?
Steeds meer komen we tot het besef dat de meeste dieren niet alleen instinct hebben, maar ook verstand, al is het een andere soort verstand dan wij als mens hebben...

Maar ik denk dat het goed is te beseffen dat wij als soort wellicht niet eeuwig zijn...  Wellicht komen er andere soorten na ons. En als ik een prognose mag doen ? Ik gok op insecten...

tot de volgende ?

scheurtjes ???

Kijk, als ik een scheur in mijn broek heb, van 18 cm lang, dan is die broek niet meer te maken !
Als er scheuren van 18 cm in een kerncentrale zitten, dan ben ik dodelijk ongerust !
Kijk, ik ken niets van kernenergie, buiten het feit dat het een zeer gevaarlijk iets is, voor de gezondheid van alle levende wezens. Het veroorzaakt onder meer kwalijke kankergezwellen en genetische afwijkingen.

Maar waar ik haast niets ken van kernenergie, ken ik wel iets van beton, en scheuren van 18 cm in beton, zijn nefast ! Zodra je een scheurtje hebt in beton, wil dat zeggen, dat vocht zich in dat scheurtje zal dringen. Door temperatuurwisseling gaat dat scheurtje steeds dieper in werken. De temperatuurwissels hoeven echt niet zo heel groot te zijn, en we hoeven echt niet te wachten op vriestemperaturen om vast te stellen dat er een verschil is tussen de werking van een zuiver ongeschonden blok beton, en een stuk beton waar vocht in een scheurtje zit. Het minste scheurtje in beton veroorzaakt verschil in spanning van de structuur van de beton, wat oorzaak is van het groter worden van de scheurtjes. Als de scheurtjes komen tot aan de bewapening van de beton, dan krijgen we te maken met een nieuw fenomeen: roestvorming. Roest neemt meer plaats in dan het ijzer, en dus krijg je een verhoogde spanning die aanleiding heeft tot het stukgaan van de beton. Men kan dan spreken van een vorm van betonrot.

Scheuren van 18 cm kun je bezwaarlijk nog haarscheurtjes gaan noemen !

Ik ga niet beweren dat er al betonrot is, maar ik kan wel stellen dat de eerste voorwaarde om tot betonrot te komen, hier aanwezig is.

Nu ben ik van mening dat je met kernenergie helemaal geen risico's kunt en moogt nemen ! Zo weet men dat je best geen tonijn meer eet, omdat de meeste tonijn, radioactiviteit vertoont, ten gevolge van de ramp in Fukushima... De tonijn leeft aan wat je de andere kant van de oceaan zou kunnen noemen ten opzichte van Fukushima ! Onlangs kon je lezen dat de meeste everzwijnen in Duitsland niet eetbaar zijn, door radioactieve besmetting, ten gevolge van de ramp in Tjernobyl...

Bij de ramp in Fukushima heeft men een zone van 50 km om de kerncentrales volledig ontruimd, als zijnde een gebied die te zwaar besmet is om leven toe te laten. Je moet op de kaart van België eens een cirkel tekenen met een straal van 50 km... Je zult vaststellen dat je meestal een stuk in het buitenland zult uitkomen... Doe dit eens met alle kerncentrales in België en in de nabijheid van onze grenzen in het buitenland... Nog niet ongerust ? Ik wel !

Ik ben niet tegen het gebruik van kernenergie, denk alleen maar aan de geneeskunde, maar men kan en mag alleen met kernenergie werken, als dit gebeurt in de meest veilige omstandigheden. En met scheuren van 18 cm kan men bezwaarlijk van optimale veiligheid spreken.

Ik weet niet hoe dik die beton is, ik weet niet hoe diep die scheuren zijn, maar de lengte ervan maakt me erg ongerust. Ik kan me niet voorstellen dat een scheur van 18 cm maar twee mm diep zou zijn !
Dus ben ik bang, dat men om politieke redenen risico's neemt.

Zolang men geen 100% veiligheid kan garanderen, zeg ik dan ook dat ze de kerncentrales moeten sluiten. Men moet maar terug overgaan naar het gebruik van klassieke centrales (met de vervuiling !)tot men een volwaardig systeem heeft uitgebouwd met zuivere energie van zon en wind en water. Ik hoorde zeggen dat heel dat windmolenpark in zee tot op heden nog niets aan elektra heeft opgebracht ??? Kan dat ? Wat doen ze daar aan ? Die investering kun en mag je daar toch niet laten rotten omwille van politieke motieven !

Nee, men moet dringend optreden om de veiligheid te waarborgen. Desnoods moet men in een dergelijk geval overgaan tot naasten van het bedrijf, als het bedrijf zich niet houdt aan de regels van het spel. Hier gaat het algemeen belang duidelijk boven het belang van een bedrijf, ook al is het een groot en machtig bedrijf.

tot de volgende ?

slecht voor de slaap...

Ik ben een van die mensen, die 's avonds in bed stap, een boek in de handen neem, en begin te lezen, tot ik voel dat het "het moment" is om te slapen...
Maar dat lukt niet altijd...
Soms is een boek zo spannend, dat je het niet weg kunt leggen, dat je wetens willens voorbij "het moment" gaat, om verder te lezen, en dan niet meer in slaap geraakt, deels omdat je lichamelijk het optimale punt voorbij bent, deels omdat het boek je niet gerust laat.
Stom !
Ja, het is stom, want dan lig je de hele nacht te draaien en te keren, hebt voortdurend de neiging om het licht aan te steken en terug te gaan lezen, maar dan weet je dat je je partner stoort.
Partner die je ook hoort wakker liggen.
Want dat hoor je ! Een slapend mens ademt anders dan een slapende mens. Ze mag nog heel stil liggen, je hoort het aan de ademhaling.
En dan lig je met twee wakker te liggen, allemaal door dat boek.
djudedju

Ik heb toch twee keer het licht aan gemaakt, en iedere keer een half uurtje liggen lezen, in de hoop dat de slaap toch zou komen... Maar vergeet het maar...
Rond 5 uur in de morgen, dan zou je in slaap vallen, maar dan vertik ik het, want ik weet uit ervaring, als ik daar aan toegeef, dan ben ik heel de dag mottig. Anny omarmt de slaap toch nog, en zij heeft daar geen last van, zij is blij dat ze nog wat heeft kunnen slapen. Zo zie je dat zelfs mensen die zo lang zich aan elkaar hebben aangepast, toch nog verschillen.

Het gekste is, dat het een boek is dat ik al eerder (minstens één keer) las... Ik weet dus wat er gaat gebeuren, ik weet hoe het afloopt, en toch laat ik mezelf wegdrijven in de lectuur. Dat is wat lectuur voor mij zo zalig maakt, dat is wat je een echte boekenwurm maakt.

Ik heb hier boeken dat ik minstens al tien keer heb gelezen, en telkens weer met evenveel plezier.
Voor mij is dat dan een goed boek, een boek die zo mooi is, dat je er verschillende keren kunt van genieten. Ik heb dat met sommige films ook, en al weet ik ook daar heel het verhaal, als de film bezig is, dan zak ik daar zo diep in weg, dat ik het eigenlijk niet meer echt weet, ik ban dat onbewust uit mijn hersenen, en beleef de film weer alsof het de eerste keer is.
Toch heb ik -over het algemeen- minder deugd van een film dan van een boek. Ik denk dat dit komt omdat een film verhaal en beeld biedt, terwijl een boek je het beeld zelf laat invullen. En wellicht komt het ook doordat een film zich moet plooien naar het medium. Een medium die zijn beperkingen heeft, onder meer qua tijdsduur. Je leest gewoonlijk veel langer aan een boek dan dat je hetzelfde verhaal geniet als film. Die beperking in tijd leidt dan ook tot verlies van zaken die je in het boek lieten wegdromen.

Ook de interpretatie van de beelden is wellicht anders... Als je leest over een onweer, dan zie je het onweer dat u het meest heeft geraakt, wat maakt dat je het niet alleen "ziet", maar ook weer beleeft. De film kan mij dat niet bieden, omdat het niet "mijn" persoonlijk ervaren onweer is. Ik wil maar zeggen, je kleurt het verhaal met je eigen kleuren, geuren, sensaties. Film kleurt met de visie van de producer...

Als ik ook heel graag geschiedkundige werken lees en bestudeer, dan doe ik dat steeds met een gevoel van dankbaarheid tegenover een prof van de sociale school, die ons leerde geschiedenis te bekijken, te ontleden naar zijn samenhang, zijn verloop, zijn invloed op de gebeurtenissen. Kortom zij vertelde niet een droog feit met een saaie datum, nee, zij begon met de aanleiding te schetsen, waarom het haast onvermijdelijk werd, hoe het dan gebeurde en wat daardoor weer ontstond en welke zaken er daar weer uit voortvloeiden... Een klein item kon een les van twee uur worden, maar dan had je ook voor de eerste keer in je leven, de ervaring dat je wist wat en hoe en waarom iets gebeurde.

Zij durfde ook eens buiten het boekje te gaan, buiten de gevestigde lijntjes te kleuren... Zij sprak steevast van de Romeinse bezetting van onze gewesten, had grote aandacht voor de vele opstanden en opstandjes, en toonde aan dat het steeds een bezetting was en bleef, ook al duurde het 400 jaar. Het verval in de donkere middeleeuwen betwijfelde ze, en wees onder meer op de aversie van de zeden en gewoonten van de Romeinse vijand... Die haast bewust anders werden gedaan, terug naar de werkwijze van voor de bezetting. Voor haar was dit geen verval, eerder een poging om terug te keren tot de eigen authenticiteit.

Sindsdien lees ik geschiedenis als een roman...

Misschien kleur ik dan sommige dingen verkeerd in, maar ik vul in ieder geval in, waar de gewone geschiedenisboeken als konijnen springen van feit naar feit. Mij interesseren de data niet zozeer, als wel het menselijke aspect, en het politieke spel. En mijn aversie voor politiek komt wellicht voor een stuk voort uit het besef dat het al altijd een vuil spel van macht en bezit is geweest en nog steeds is. Dat democratie in de ware zin nog steeds niet bestaat. (Al zou men het nu, dank zij de computer eigenlijk wel praktisch kunnen.

En die ervaring van "zelf de achtergrond invullen", dat pas ik eigenlijk ook vaak toe in het dagelijkse leven... Neem nu de spreekbeurt over rouwverwerking die we hoorden bij Ziekenzorg... Het sprak mij in mijn rouw niet aan, maar het liet me wel toe om de spreekster helemaal te zien in haar rouw, en de manier waarop zij het verwerkte. Dat ze haar ervaring uitdroeg als handleiding vind ik minder geslaagd, maar ja, wellicht doen we dat allemaal zo ???

tot de volgende ?

ps: op de foto Alfred Hitchcock... voor mij nog steeds de beste om in een film spanning te creëren !!!

naakt

Voila, Google heeft beslist dat er geen bloot kan en geen bloot mag op "zijn" blogger...

Nu heb ik daar nooit interesse voor gehad, ga er ook nooit op zoek naar, maar ik vind gewoon stellen dat bloot niet mag een beetje willekeurig. Mag ik nu geen fotootje meer publiceren van de naaktslak, of heb je het alleen over menselijk naakt ?
Zo ja, mag ik dan geen foto meer installeren van de David van Michelangelo of de eva van de gebroeders Van Eyck ?

Als je zou stellen: Geen porno !, dan ben ik het 100 % met je eens, maar dan rijst weer de vraag: "Wat is porno ?"

Ik vind het antwoord niet zo eenvoudig... Ik krijg helemaal geen lustgevoelens bij het bekijken van de David of de Eva van hierboven, maar ik kan me vaag herinneren dat wij zo'n Eva wel eens extra bekeken toen wij de status van tiener hadden... Nu zullen mijn kleinkinderen dat allang niet meer hebben, want op de TV kun je niet alleen bloot zien, je ziet er ook vrijen, de geslachtsdaad, de geboorte (veel beter dan ik het zelf kon zien bij de geboorte van mijn eigen kinderen ! Ik denk dat de arts of de vroedvrouw zich zo moest bewegen dat de camera er alle zicht op had !)...

Wat is porno dan nog ?

Voor mij zal het wellicht heel wat anders zijn, dan voor de jonge mensen die voor die verdomde beeldbuis opgevoed werden. Voor hen is er niets meer te ontdekken, alleen nog te ontluisteren. Wij kregen helemaal geen seksuele opvoeding (we kregen een boekje met zeer vage omschrijvingen van een haast volkomen platonische liefde... en dat moest het dan zijn). Nu breken de kinderen haast de benen over alle uitleg en alle afbeeldingen en filmbeelden. Voor ons was een blote borst al heel wat, en nu hoor je alleen opmerkingen als die borst gebruikt wordt waarvoor hij eigenlijk dient: er komt heisa als een moeder haar kind voedt en je kunt iets zien... Ik vind het een beetje gek... Op het kleine scherm (dat tegenwoordig al knap groot is), zie je alles, uitgenomen de echt natuurlijke dingen, en dus wordt het natuurlijke dan plots aanstootgevend.

Kortom, ik weet het niet meer.
Ik weet niet wat porno is.
Er is een simpel antwoord: porno is dat wat pornografisch bedoeld is.
Er is een even simpel ander antwoord: porno is wat aanstoot geeft.
En tussen die twee antwoorden ligt een hele wereld.
Maar Google weet het dus.

Of ze zullen hun visie over porno opdringen.
En of je dan akkoord bent of niet, die visie zal invloed hebben op het denken, want Google is een grote speler op de markt.

Weet je, het gevaar van al die dingen is dat het denken in het algemeen gedirigeerd wordt. Soms vraag ik me af of we nog zelf mogen denken, of dat men het denken voor ons doet. Als een grote speler zoals Google ons de norm voor bloot oplegt, en dat wordt de norm, hoever zijn wij dan nog van het brainwashen af ? Hoever van het inpluggen van ZIJ zijn de vijand, en WIJ zijn de goeien? Hoever van de opgelegde norm?
Er is momenteel heel wat heisa tegen de religie die op zijn manier het denken beïnvloedt, maar is dat er dan zo ver van af ?

Het verleden heeft ons geleerd dat alles gewoon, alles aannemelijk wordt, als het maar gedurig herhaald wordt en de hemel wordt ingeprezen, en dan zie je een gans volk een ander volk uitroeien... --- voor de goede zaak---... ?
Ik maak me zorgen.
Het wordt steeds moeilijker voor de mens om zijn eigen gedachten te vormen.
En dat,
dat
vind
ik
verkeerd !

tot de volgende ?

Menslief, ik hou van je

Dat is wellicht de best gekende spreuk van de "Bond zonder naam"...
Ik vind het ook de mooiste spreuk.
De spreuk die we steeds weer lijken te vergeten.
Menslief slaat op alle mensen, op wat we vroeger in de les godsdienst leerden als "naaste"...
Maar als ik kijk in mijn mailbox, op facebook of andere sociale media, dan zie ik heel veel blijken van onbegrip voor "de anderen"... En die ander dat kan een collega, zijn, een echtgeno(o)t(e), een lief, een ouder, een schoolmakker, of gewoon dan "anderen" in de zin van "zij die er iets anders uitzien, een andere taal spreken, een andere godsdienst belijden, zij die werken aan tarieven die hier niet kunnen, ... en ga zo maar door...".

Iedereen vind de spreuk mooi, heel gepast, maar past hem niet toe in het eigen leven.

En och, ik was vroeger wellicht niet beter...
Ik heb lang gedacht dat mijn andere kijk voornamelijk is gegroeid met het ouder worden, maar wellicht is de grootste verandering in mijn denken, doen en laten vooral gekomen met de dood van onze Koen...

Enerzijds heeft dit mijn kijk op religie sterk veranderd, anderzijds heeft mij dat veel milder gemaakt. Het is niet zo dat het zware verlies me beter heeft gemaakt, het heeft me veeleer doen inzien dat de meeste dingen niet echt belangrijk zijn. Er zijn belangrijker dingen, dingen die meer, dieper ingrijpen in het leven dan... en vul daar maar al je dagelijkse besognes in, al de dingen waar je vroeger wel eens wakker van lag, waar je je dik kon in maken, waar je je giftig om maakte... Het is plots allemaal zo triviaal, zo onbelangrijk geworden.

Het is niet dat het je niet meer kan schelen, maar je bekijkt het anders. Het is allemaal minder belangrijk dan het verlies van een kind.

Ik moest daar weer aan denken, als ik die ouders van dat -zo vroeg overleden manneke- hoorde pleiten voor orgaandonatie, en het feit dat ze een boek hadden geschreven, en druk probeerden uit te oefenen op de minister, om de wet inzake orgaandonatie te veranderen... Je eerste gedacht is: "Sterke mensen die na dit zware verlies zo'n acties ondernemen !", maar dan denk je aan je eigen ervaring, en hoe anders je kijkt naar wat belangrijk is en wat niet.

Het is geen wonder dat al die dingen weer een beetje actueel zijn in mijn gedachten... binnen heel korte tijd is onze Koen 14 jaar dood, we kregen in Ziekenzorg een spreekster over "Rouwverwerking", en op TV werden we geconfronteerd met weer jonge kinderen die gestorven zijn...  Ik weet niet wat mijn collega's van Ziekenzorg dachten van de spreekbeurt over Rouwverwerking, maar Anny en ik vonden het maar niets. Op geen enkel moment raakte ze ook maar de manier waarop wij door het verdriet getroffen waren en de manier waarop het nog steeds op ons drukt. Ik heb geen vragen en geen opmerkingen gemaakt... Je kunt dat immers allemaal niet zo makkelijk onder woorden brengen, en je ziel bloot leggen is al helemaal niet te doen.

Maar al die zaken samen maken dat we weer meer dan anders wat zitten te tobben...

Gisteren schreef ik dat Anny al wat beter was, maar een uurtje nadien was het weer anders. Deze morgen is ze weer beter, en hopelijk is het nu ook echt en blijvend beter...
Gisteren hebben ze bij de buren ingebroken, en wij hebben niets gehoord.
Ik ben deze morgen eens gaan kijken, en naast de kapotte deur is er weinig kapot, weinig of niets gestolen (ze waren duidelijk op geld uit) , maar is alles overhoop gehaald. Hadden wij geweten dat de buren niet thuis waren, dan hadden wij misschien wel iets gehoord, maar nu wisten wij het niet, en het lawaai was niet in die orde dat je er dan gaat op letten.
Vandaag komen de politie om vingerafdrukken en dergelijke te nemen...  Wij hebben ooit ook inbrekers over de vloer gehad, heel lang geleden, toen we nog in Loppem woonden. Dat doet vies, en het besef dat ze aan je spullen hebben gezeten, dat is zo diep in je intimiteit, en het voelt aan alsof het allemaal ontwijd is. Je wil alles afwassen, af kuisen.

Ook dat houd een mens wakker.

tot de volgende ?

Zonnige zondag

Van achter het raam ziet het weer er fantastisch uit, maar je mag niet naar de witgerijmde grond kijken, en zeker niet naar buiten gaan, want het is koud !
Anny is al een hel stuk beter ! het snelle ingrijpen heeft er wellicht voor gezorgd dat de griep niet echt door gebroken is. Ze is nog niet echt 100 %, maar ze moet niet meer overgeven, heeft geen diarree meer, er zit heel wat minder flanel in haar beenderwerk, haar neus loopt niet meer, en ze heeft geen verschrikkelijke niesbuien meer. Kortom, ze ziet er al 100% beter uit. Oef.

Maar we gaan nog niet buiten, nog niet naar de rommelmarkt, laat ze maar eerst helemaal genezen zijn !

We worden tegenwoordig "belegerd" van de pauwen. We zien er wel haast alle dagen, maar de laatste dagen zijn ze er telkens weer, landen in de tuin, komen in groepjes toe... Ik vermoed dat de lentekriebels ook de pauwen hebben besmet, en dat we het vormen van koppels aan het mee maken zijn. Ik weet niet hoe de rituelen zijn bij een pauw. Bij de kippen heb je voldoende aan één haan om een heel toom kippen te bevruchten, bij een patrijs moet je er rekening mee houden dat iedere hen haar eigen haan heeft, en dan niet zo maar de haan die jij haar wil opsolferen, nee, de dame moet zelf kunnen kiezen. (Dat maakt het kweken van patrijzen moeilijk !)

Hoe het bij pauwen zit, weet ik niet, ik zal het ten gepaste tijde eens vragen aan Mario, de eigenaar van deze schitterende dieren. (Als hij het weet, want veel kwekers observeren hun dieren niet voortdurend, dat doen alleen mensen die daar interesse voor hebben.)

In ieder geval zijn de merels al aan het vechten, zie je de mezen al eens rondvliegen met nestmateriaal, kortom, de lente kondigt zich aan met tromgeroffel en bazuinen !

Mijn camelia's zijn al lang aan het bloeien, en sommige struiken zijn haast uitgebloeid, terwijl andere nog moeten beginnen. In de tuin bloeien de sneeuwklokjes en de krokussen, en tot mijn verbijstering ook de dianthus (duizendschoon) ! De muurbloemen staan mooi, maar vertonen nog geen bloemknoppen, en de soort muurbloemen met wit/blauwe bloempjes, blijkt niet winterhard, en is volledig bevroren... Ik laat hem voorlopig staan, in de vage hoop dat hij misschien opnieuw uitloopt van uit de wortel.

De winterharde fuchsia's zijn dit jaar allemaal bevroren en hebben hun bladeren en bloemen verloren. Ik ga ze dit jaar mogen terugsnoeien, en ze zullen deze zomer wellicht weer de normale hoogte van zo'n twee meter bereiken. Hopelijk zullen de twee nieuwe struikjes die ik heb aangeplant, uitlopen en aan de groei gaan. Het is altijd een beetje afwachten.

De botten van de linde zijn nog niet aan het zwellen. De linde verliest laat zijn bladeren, maar is dan ook niet vroeg om weer uit te lopen.

Gek, hoe we, bij de eerste mooie dagen al meteen van de lente dromen, van bloemen en bijen, van nestelende vogels en groene weiden met dartelende paarden en rustig herkauwende koeien, die verstoord opkijken als kalveren voor het eerst in de weide gelaten worden en met zichzelf en hun jong geweld geen weg weten... Patrijzen die in paartjes over de velden zwerven zoekend naar een goede plek om te nestelen... Patrijzen die schreeuwen en merels die luid protesterend tjekken als er onraad is... Madeliefjes in het gras, en het niet kunnen laten er eentje te plukken en te genieten van de geur van het jonge groen.

Ik kreeg op facebook al een foto te zien van de bloeiende schubwortel... een zeldzame plant die we hier in onze mooie Vlaamse Ardennen wel kunnen ontdekken. Een heel eigenaardig iets, zonder bladgroen en terend op de wortels van bomen...
Wat is de wereld mooi voor wie ogen heeft om er naar te kijken...

Tot de volgende

Griep

Anny is gisteren met griep het bed uit gekropen. Ik dacht dat ze me trouw was, maar ze lag met griep in bed. Vrouwen !
Nee, het is niet erg, een lichte aanval van buikgriep. Ze loopt op flanellen benen naar de WC, want ze heeft de klassieke diarree, en ze moest al eens overgeven ook. En ze voelt zich mottig.
"'t Is omdat ik niet geslapen heb" wilde ze nog beweren, maar ik zei dat ze griep had, en belde de dokter ( want morgen, zo zei ik, is het weekend, en dan krijg je hier een vreemde dokter en moeten we zoeken naar de apotheker van wacht...)

Tot mijn spijt kreeg ik gelijk, en is het griep.
Maar de vrijdagnamiddag is de apotheek gesloten, en ik vroeg de dokter wie er van wacht was? Maar blijkbaar zijn er apothekers die de vrijdagnamiddag wel open zijn: die ven Schorisse (Schuusse) en... die nieuwe in onze eigenste Mater.

Ik had al gehoord dat er een nieuwe was in Mater, maar we zijn gewoon en gehecht aan de apotheek in Horebeke, die voor ons zelfs iets makkelijker bereikbaar is... Maar nu zou ik dus ook die nieuwe eens te zien krijgen. Ze heet Cindy, een heel klein, heel fijn, vriendelijk dametje, met een verrassend luide heldere stem. Je verwacht eerder een frêle geluid van zo'n klein vernepelingske.

Eén van de dingen die ik nodig had, had ze niet in voorraad... En direct sloeg ze aan het telefoneren, smekend dat ze het toch voor 15.30' uur zouden leveren... Ach, dat gaat niet, maar wil je toch eens kijken of de camionette al weg is, anders kun je het misschien... Het lukte. Om 15.30' uur mocht ik de rest van de medicamenten halen.

Heb je de pas mee van je vrouw? Nee, wie loopt er nu met de pas van zijn vrouw in zijn zakken. Ze regelde het dan maar met mijn pas. Ik kreeg nog een tube douchegel mee als verwelkomingsgeschenk. Enfin, het kan van pas komen dat ze open is de vrijdagnamiddag en de zaterdagnamiddag ook... Hopelijk heb ik dat niet vaak van doen, maar je weet nooit.

Ze zeggen altijd dat het de vrouwen zijn die babbelen, maar ik ben, dank zij Crea, opgeleid in het voeren van de gewone roddels van de parochie, en tegen dat ik buiten kwam bij de apothekeres, wist ik dat ze van Kruishoutem afkomstig was, van aan de Marolle, ik vertelde over Armand en Lea, en die kende ze heel goed, want haar broer had nog in hun straat gewoond, en zondag waren ze daar nog voorbij gekomen, want ze hadden een lange wandeling gemaakt... (Vrouwen kunnen mij niets meer leren ! Ik heb geleerd alles te horen wat ik horen wil...)... tjudedju.

Wij eten heel zelden wit brood, maar nu moest Anny geroosterd brood eten, en met bruin brood is dat niet zo lekker. Dus "Ventje ga eens naar de bakker..." De bakker blijkt een liefhebber te zijn van skiën... dus was hij weg, op verlof.

In heel Mater is er geen een winkel meer, in Horebeke is het laatste winkeltje de deuren aan het sluiten, en de bakker was ook op verlof... Dus naar Brakel, naar de Colruyt, dat is zowat de dichtste winkel waar ik brood kon kopen... De vrijdag wil blijkbaar iedereen zijn inkopen doen, en er was een massa volk in de winkel. Ik nam geen winkelkar, maar nam een mandje uit mijn auto mee, dan won ik dat al...

Mater... Heerlijk rustig en mooi gelegen dorp in het hart van de Vlaamse Ardennen... Maar zonder winkel... (We hebben er wel een dokter, een tandarts en een nieuwe apothekeres) en we hebben er ook een brouwerij en enkele aannemers. En een bedrijfje dat ploegscharen maakt in onze straat, en een van de beroemdste bloemschiksters van het land woont ook al in onze straat.
Meer hebben we eigenlijk niet van doen... tenzij op sommige momenten waarop je plots een of ander nodig hebt, en dan vloekt omdat er niets is in ons eigen dorp.

Vannacht heeft Anny heel goed en heel rustig geslapen... Ze ziet er al weer wat beter uit, al loopt ze - naar eigen zeggen - nog op flanellen benen...

tot de volgende ?

Oh ja, van Kruishoutem gesproken... Vorige week reed ik daar met de auto, in de bebouwde kom, aan 48 km/uur (Dat kon ik zien aan zo'n bord waarop je snelheid staat op te lichten met er onder "dank u") toen mij plots op een plaats waar het niet mag, een auto voorbij zoefde aan 97 km/uur... (Dat bord toonde dat heel duidelijk aan !!!)... Weet je, ik wens niemand een ongeval toe, maar zo'n kwibussen brengen niet alleen zichzelf, maar ook anderen in gevaar ! Ik hoopte dat de flikken daar zouden staan... Maar natuurlijk staan ze daar dan net niet.
djudedju !

Vermist 5

Nu hij vuur bezat, ging er een heel nieuwe wereld open voor James. Hij kon niet alleen potten bakken, hij kon eten braden en koken, hij ontdekte dat de witte maden een bron van vet waren, waardoor hij weer makkelijker en lekkerder kon bakken en braden.

Bovendien ontdekte hij bij toeval dat het vet ook zijn draad uit vezels versterkte. Bij het vissen bleven de ingevette draden veel beter hun vorm en hun sterkte behouden, en hij verloor merkelijk minder draad en vooral minder haken bij het vissen. Hij begon ook garen tot touw bijeen te draaien, en touwen tot behoorlijk sterke koorden.

Op een dag vond hij in het kraterdal vulkanisch glas, en bij de brokstukken vond hij er een paar die scherp waren als een mes ! Hij kon nu makkelijker vis en vogels stuksnijden en reinigen !
Eén zorg had hij nog, zijn kledij begon uiteen te vallen, en hij vreesde binnenkort naakt te moeten rondlopen. Maar ach, niemand kon hem zien, en buiten de regenbuien was het er nooit koud. Hij begon wel meer aandacht te schenken aan het bouwen van een hut aan het strand, en één hut aan het kratermeer.

Met andere woorden, James begon zich te settelen. Het enige wat hem echt heel erg hinderde, was het feit dat hij daar helemaal alleen zat. Niemand om mee te praten, niemand om mee samen te werken, niemand om te helpen aan de werken waar je eigenlijk vier handen voor nodig had. Hij had ook vastgesteld dat hij steeds meer tegen zichzelf begon te praten. Hij hield echte gesprekken, met vraag en antwoord met zichzelf. Toen hij het bemerkte schrok hij er van, en enkele dagen vermeed hij het bewust, maar toen bedacht hij dat hij het wel leuk vond, en dat het hem op een of andere manier hielp bij het denken.

James moest ondertussen zijn haren bijeenbinden in een "paardenstaart", en had een warrige baard en snor. Nu en dan dwong hij zichzelf tot het pijnlijke afsnijden van zijn snor, omdat die hem echt hinderde (met het mes uit vulkanisch glas (obsidiaan)). Baard en haar hinderde niet echt, en dat liet hij dan ook maar groeien. Hij had met heel veel geduld een kam gemaakt met visgraten, en hij lukte er in een soort zeep te maken met vet, as en klei.

Alles begon een beetje normaal te zijn, om de twee dagen trok hij naar boven op de berg, en bleef daar twee dagen, dan weer naar het strand, en bleef ook daar twee dagen. Hij moest dit wel doen, want een echte oplossing voor het water vond hij niet.

Alles leek goed te gaan, en James vond dat hij het niet slecht deed als Robinson Crusoë... Tot ...

Het was begonnen met een snotvalling en na een paar dagen moest James zwaar hoesten, en 's avonds was hij echt ziek en had wellicht koorts. Hij lag rillend in zijn hutje aan zee, en stelde vast dat hij bijna geen drinkwater meer had. Ziek begon hij zoveel mogelijk kokosnoten te verzamelen, en begon die te ontbolsteren.

Naast hem lagen de kokosnoten onaangeroerd. Hij was te ziek om de noten vast te pakken en open te breken... Toen de dorst hem dwong, klopte hij wanhopig een kokosnoot tegen een steen, maar stelde vast dat hij bijna geen macht had. Pas na een uiterste inspanning lukte het, en dan nog op zo'n manier dat heel wat van het kostelijke vocht verloren ging...

Het ging bergaf met James.
Hij kreeg onvoldoende vocht binnen, kon amper eten omdat hij zo ziek en koortsig was, hij had diarree en buikkrampen... Wij zouden zeggen: de griep.

Ieder zinnig mens weet dat je bij griep moet uitzieken, en hopen dat er geen andere ziektes van je zwakte profiteren... Maar als je niet voldoende drinkt, amper eten kunt, dan is de kans op bronchitis, longontsteking en dergelijk beduidend groter.

Hoe ziek ook, James besefte dat hij iets moest doen. Hij bond een van zijn gevlochten draagtassen met kokosnoten, en begon, zo ziek en ellendig als hij was, de moeizame tocht naar boven, naar het kratermeer...

Halverwege de klim viel James. In normale staat zou geen mens daar ooit vallen. Maar James was ziek, koortsig en zwak ... Hij viel niet eens diep, hooguit een paar meter, maar diep genoeg om zijn been te breken.

...

Ergens, op een piepklein eiland, verloren in de Grote Oceaan, ligt een skelet van een man. Je kunt zien dat zijn been gebroken is. Mocht er ooit iemand dat eiland vinden, en de moeite doen het te bezoeken, dan zou je wellicht verbaasd naar dat witte skelet staan kijken en je afvragen wie die sukkelaar was, die daar eenzaam en verlaten was gestorven...
Misschien zou je naast hem of ergens aan het strand of aan het kratermeer sporen vinden van zijn vishaken, zijn mes uit obsidiaan, en zou je denken dat de resten daar al héél, héél lang moeten liggen, wellicht uit oeroude tijden, toen de mensen steen gebruikten om er messen van te maken, vishaken slepen uit schelpen.. En misschien zou je die schamele voorwerpen verzamelen, en thuis in de glazen kast leggen, als artefacten...

En geen mens zou het verband leggen tussen het kleine artikeltje in de krant van zoveel jaar geleden en de vishaak uit schelp...
Wat zijn wij mensen immers...

Einde.

Tot de volgende ?

Vermist 4

James merkte alras dat kokosvezels wellicht heel goed waren voor het maken van keerborstels en deurmatten, maar zeker niet als vislijn. Ook het vuur maken was nog steeds een verre droom. Maar toch ging zijn situatie er beetje bij beetje op vooruit. Dat kwam voornamelijk door zijn onderzoekende geest, en door het feit dat hij een behoorlijke algemene kennis had. Hij stopte niet met zoeken naar planten die vezels konden leveren. Hij herinnerde zich dat hennep en brandnetels ook vezels leverden, maar deze planten waren niet aanwezig op zijn eiland. Dus keek hij uit naar planten die er enigszins op geleken, hopende dat ze dan ook dezelfde eigenschappen zouden hebben. Na een tijd vond hij een plant die er uitzag als een netel, en toen hij de plant aftrok, stelde hij vast dat hij de plant makkelijk in lange repels kon trekken.  Hij oogstte een bundel van die stengels, liet ze drogen, en legde ze daarna in het water. De planten bleven weliswaar heel, maar hij wist niet hoe hij die vezels kon zuiver uit de plant halen. Hij meende zich te herinneren dat men het vlas stuksloeg... En dat bracht hem tot het besef dat hij de planten wellicht eerst weer zou moeten drogen... Of niet? Hij besloot de twee mogelijkheden uit te proberen, en beiden lukten, hoewel de ene manier veel minder werk kostte.

Hij besteedde heel wat tijd aan het zoeken naar een systeem waarbij je uit vezels draad kon maken, maar ook dat lukte. Zijn garen was weliswaar grof, en zeker niet overal gelijkmatig van dikte, maar hij had een draad, en die was behoorlijk sterk. Hij had ondertussen enkele haken gemaakt uit schelpen, en maakte daarmee zijn eerste vislijn. Hij deed wat van die maden in een kokosnoot, nam een stevige en lange stok van de bamboe (Hij had daar uren op moeten "zagen" met een ruwe steen !), en trok met zijn "vislijn" de berg op, naar het meertje.

Hij lukte er in twee vissen te vangen, voor een te groot exemplaar met zijn haak en een stuk van zijn moeizaam gevlochten draad er vandoor ging.

Hij at de rauwe vis op, en onderzocht de rest van de dag de planten in de krater. Hij vond een boom die heel soepele en sterke stokken zou kunnen leveren, en een soort met heel zwaar, heel hard hout.

Voor de avond vulde hij een vijftal kokosdoppen met water, bond die samen, en liep voorzichtig de berg weer af.

Hij leerde met repen van de bladeren van de kokospalmen om manden te vlechten, en draagtassen, die hem toelieten makkelijker dingen te verplaatsen van het ene punt naar het andere.

Op een dag zat hij met een scherpe steen in een stuk hout te zagen, toen hij merkte dat op die manier de stok ook behoorlijk warm werd. Hij nam een stok, en begon die heel snel over en weer te wrijven in de kerf die hij had gemaakt met de steen. Maar hoe hij ook wreef, het werd behoorlijk warm, maar niet warm genoeg om vuur te maken.

Plots meende hij zich te herinneren dat hij moest werken met een harde en een zachte houtsoort... Hij herinnerde zich de halfvermolmde boom die hij ooit zag, en ging daar opnieuw naar op zoek. Hij nam een stuk van het halfvermolmde hout, en begon daar een groef in te maken, en dan te wrijven, te wrijven te wrijven met zijn stok in deze groef... En plots merkte hij een geur van verbrand hout. Hij nam de wrijfstok weg, en blies zachtjes in de zwartgewreven groef... Een heel klein rood plekje gloeide op... Hij legde er wat afgekeurde vezels tegen, blies opnieuw, en de gloed ging over op de vezels, en veranderde in kleine vlammetjes ! Vuur !!!

Die avond durfde hij haast niet te slapen ! Was het vuur een gelukstreffer ? Zou hij er nog eens in slagen vuur te maken? Heel de nacht onderhield hij het vuur, en 's morgens maakte hij, terwijl het vuur naast hem brandde, opnieuw vuur te maken... Het lukte ! James wist nu dat hij telkens en telkens weer vuur kon maken als hij dat nodig had !

Met het vuur rees de behoefte aan kookgerei ! Hij kon wel een en ander roosteren als hij het op een stok priemde en het zo boven het voor hield, maar het zou veel handiger zijn om een pot te hebben. James maakte een put, maar hoe diep hij ook groef, het bleef zanderige grond.

Maar niettemin, heel wat van het eten was veel lekkerder en veel beter verteerbaard dan rauw !

Boven, aan de oever van het kratermeer, vond James iets wat klei leek... Hij nam er een klomp van mee, de berg af, en vormde een duimpot (de meest oorspronkelijke vorm om potten te maken: je duwt met je duimen in de klomp, en duwt de wanden steeds verder en dunner uit, en vormt zo een pot. Mits wat oefening kan een ervaren pottenbakker met deze techniek heel behoorlijke potten maken. Zelfs behoorlijk grote potten kun je zo maken, waarbij je op de duur niet meer met je duimen, maar met een hele vuist in de holte zit te duwen, en met de andere hand de vorm bepaalt).

Hij zette deze duimpot nabij het vuur, zodat hij kon drogen, en draaide deze regelmatig, zodat hij ook regelmatig droogde. Na een tijdje schoof hij de pot steeds dichter bij het vuur, en 's anderendaags, als hij dacht dat de klei nu wel droog zou zijn, schoof hij de pot in de warme asse, steeds een beetje opschuivend, tot de pot in de gloeiende asse lag. Hij vulde het vuur aan met hout, die hij rond en op de pot stapelde. Toen het vuur doofde had hij een gebakken pot. De pot was natuurlijk niet hardgebakken tot steengoed, maar was veranderd in gebakken aardewerk.  Aardewerk is geschikter om op het vuur te zetten dan steengoed, daar het niet zo vlug stukspringt. Het is wel teerder als je de potten verzet. Het heeft nog een bijzondere eigenschap ! Water in een aardewerk-pot blijft fris ! Dit komt doordat aardewerk niet volledig waterdicht is, waardoor de pot als het ware zweet, en net zoals uw zweet dient voor de afkoeling van uw lichaam, dient dit zweet om de inhoud van de pot fris te houden !

James was zich niet bewust van de bijzondere eigenschappen van zijn pot, maar was heel blij nu te kunnen "koken"... als hij planten vond die daar bruikbaar voor waren...

Morgen het vervolg...

Vermist 3

James zat met enkele grote, bijna onoverkomelijke moeilijkheden, vragen... Hoe kon hij vuur maken ? Vuursteen had hij nog niet gezien, en voor het maken van een vuurboog, waardoor je een stokje kunt ronddraaien op een stuk hout, zodat er hitte genoeg ontstond om vuur te maken, had je een pees nodig, een koord of wat dan ook om de boog te kunnen maken. Het enige wat hij hier zag waren kokosvezels, en hij wist niet hoe hij van die vezels een volwaardige pees zou kunnen maken. Vraag twee, hij moest eten vinden buiten de aanwezige kokosnoten. Hij wist genoeg over eenzijdige voeding om te beseffen dat het leven op kokosnoten nooit van lange duur kon zijn. En tenslotte, hoe kon hij dat allemaal koppelen aan het bereiken van dagelijkse hoeveelheden water ?

James trok eerst weer het bos in, uitkijkend naar andere planten, en vastbesloten die uit te proberen als voedsel. Op een plaats vond hij een soort riet of bamboe-achtige plant. Hij herinnerde zich de bamboescheuten, en na enig graven vond hij inderdaad opkomende scheuten... hij probeerde er eentje, en het smaakte lekker, enigszins zoet. Hij zou er meteen nog eten, maar de ervaring met de bessen had hem voorzichtig gemaakt, en hij wachtte enkele uren. Ondertussen zocht hij naar nog meer mogelijke voedselbronnen. Hij vond onder de laag bladeren een soort witte maden. Hij zou die ook, later eens proberen. Er zijn veel volkeren die insecten eten, en het is een volwaardige bron van eiwitten wist hij.

Hij vond ook een omgewaaide boom, met halfvergaan hout en dood mos. Dat zou bruikbaar zijn als hij een middel vond om vuur te maken. Hij kreeg weer honger, en ging weer een paar kokosnoten zoeken. Terwijl hij de bolster af deed, bedacht hij dat, als hij de noten kon openen op een manier dat hij ze kon gebruiken om later water in te vervoeren, hij misschien tot een systeem zou kunnen komen waarbij hij water kon halen voor een paar dagen...

Hij zat op het strand zijn situatie te overdenken, en aan wat hij zou moeten doen om te overleven, toen hij een kapotte schelp zag liggen. Hij nam het in zijn handen, en zag dat het min of meer de vorm had van een haak... Hij zocht een smal-uitlopende steen, en probeerde de vorm bij te slijpen. Het lukte wel, maar het zou wellicht heel veel uren kosten. Maar James besefte dat tijd zowat het enige was waarvan hij er massa's had...

Hij had geen last gehad van de bamboescheuten, en dus ging hij nu even de maden proberen. Hij nam een drietal van die beestjes, beet de kop er af, en slikte de beestjes in. Tot zijn verrassing smaakten ze niet slecht, ze hadden iets nootachtigs en boterachtigs. Ook die proef liep goed af, en James was al een stuk gelukkiger, nu hij diverse voedselbronnen gevonden had.

Hij sleep tot de avond aan de schelp, om een haak te maken, ondertussen denkend aan het maken van een lijn... Hij moest fijne, sterke vezels vinden. Net voor het donker werd, herinnerde hij zich iets over de bewerking van vlas ! Ze legden die planten in het water, zodat er een zekere rotting ontstond, en alleen de sterkere vezelachtige structuren overbleven... Heel zeker was hij niet, maar hij meende het zich zo te herinneren. Hij nam een paar dode bladerstengels van de kokos, legde die in een plas zeewater, en legde er een zware steen op, zodat ze onder water bleven, en bij vloed niet zouden wegspoelen... En dan ging hij weer slapen.

Morgen moest hij weer de berg op, om te drinken. Hij had al twee kokosnoten waarin hij wellicht wat water kon meebrengen de berg weer af...

Voor het eerst sliep hij in met een gerust gemoed...

morgen het vervolg

Vermist 2

James had goed geslapen, maar werd al heel vroeg wakker van het gekrijs der meeuwen en de huilende wind. Het was koud, en het zand prikte zijn huid, die als gezandstraald werd. James vroeg zich af hoe zijn vrienden het zouden stellen. Ze waren minder ervaren in het zeilen, al hadden ze de eerste dagen in het kalme en ideale zeeweer wel kunnen oefenen.
Hij had dorst, en toen hij zich recht zette, voelde hij pijn in zijn rug, ter hoogte van zijn nieren. James kwam tot het besef dat hij, sinds hij op het eiland was, nog niet een keer had moeten plassen. Hij had heel weinig drinken, en het was warm en zweterig weer... Hij besefte weer dat hij meer moest drinken, veel meer, en zo spoedig mogelijk. Hij verzamelde weer wat kokosnoten, en dronk van de melk, en at weer wat vruchtvlees...

Hij zette zijn tocht voort, in de hoop dat hij toch ergens zoet water zou vinden, maar halverwege de dag kwam hij aan het punt waar hij zijn eerste noten had gegeten... Het was dus niet alleen een eiland, het was ook een klein eiland.

Hij besefte dat, als er al water was, hij dat zou moeten zoeken in de berg die de kern van het eiland vormde. Zolang hij op het mulle zand had gelopen, had hij geen last gehad, maar zodra hij het strand verliet, door de dorre massa van halfvergane bladeren en takken, voelde hij verdomd goed dat hij barrevoets liep ! Hij keek even of hij met grote bladeren geen schoeisel kon maken, maar dat lukte niet meteen, en water was dringend !

Het bos werd dichter, en een ogenblik dacht hij aan gevaarlijke dieren, maar toen besefte hij dat dit, op zo'n klein afgelegen eiland, wel onwaarschijnlijk was. Hij zag eigenlijk, buiten wat vogels en wat insecten, geen dieren. Hij sjokte verder, zo goed mogelijk kijkend waar hij zijn voeten zette, en nu en dan om zich heen kijkend. Hij zweette, en wist dat dit geen goede zaak was voor zijn gezondheid, voor zijn nieren.

Eindelijk kwam hij aan de rotsen. Hij vond een weg die min of meer begaanbaar was, en stapte, klauterde en klom in een grote spiraal de berg op.  Op de weg keek hij uit of er geen water was, geen plas in een of andere holte... Niets. Toen hij na uren, uitgeput en gek van de dorst bovenkwam, zag hij dat de berg wellicht een oude vulkaan was, en dat in wat wellicht de krater was, er een meertje was, omringd door weelderig groen. Hij was gered... Als...als het water drinkbaar was.

Hoeveel dorst hij ook had, hij wist dat hij voorzichtig moest zijn, en hij nam slechts een slok water tot zich, en wachtte dan af. Het water deed hem denken aan het water van de vijver waar ze vroeger gingen zwemmen, Als hij daar per ongeluk een slok van binnen kreeg, smaakte het net zo, en hij was er niet ziek van geworden... Na een paar uur hield hij het niet meer uit, en dronk wel een halve liter in één keer. Er gebeurde niets, en hij kon zowaar na een uur of wat, voor de eerste keer plassen. Hij zuchtte van verlichting.

Hij wandelde rond het meer, nu en dan nog eens een slok drinkend, en bewonderde de schoonheid van de vallei. Nu zijn ergste dorst was gelest, kreeg hij honger, en hij keek uit naar eten. Hij zag een soort bessen, proefde er ééntje van, maar het smaakte verschrikkelijk slecht, en hij spoog het uit, en spoelde zijn mond overvloedig met water. Het bleef branden in zijn mond, en hij voelde dat zijn tong en verhemelte gezwollen was. Hij bleef zijn mond spoelen, en na een tijdje verzachtte de pijn, maar het gezwel was nog lang niet weg.

Hij vond geen kokosnoten daar, en een andere soort bessen durfde hij niet meteen aan. Bij toeval vond hij een nest met piepkleine, nog naakte vogeljongen, en met de ogen dicht slikte hij die zonder kauwen in. Veel was het niet, maar het was toch iets.

Hij zag dat er vissen in de vijver moesten zijn, want hij zag meeuwen duiken en met vis in de bek boven komen... Maar hoe kon hij die vis vangen? Hij wist niet met wat hij vishaken kon maken, of hoe hij een net kon breien, en met welke vezels dat zou kunnen...

Na lang zoeken vond hij nog een nest met vogeljongen, en slikte ook deze, wurgend, door. De ergste honger was nu wel gestild, en dorst had hij niet meer. Hij besloot hier te overnachten.

's Anderendaags werd hij gewekt door de zon. De sfeer, in de beschutting van de bergwanden, was heerlijk.  Hij dronk weer naar behoefte, en besloot even te proeven van die andere soort bessen. Maar hoewel deze niet slecht smaken, was hij een uur later aan het overgeven en had hij een ontzettende diarree... Hij was zo ziek als een hond, en lag de hele dag, te ziek om iets te doen, in de zon, nu en dan wat slapend en anders druk bezig met overgeven en de diarree. Pas 's avonds leek het ergste geweken, maar hij voelde zich zo zwak en zo duizelig, dat hij bleef liggen waar hij lag.

Die nacht droomde hij van Robinson Crusoë... Een eiland met eetbare planten, geiten, een hele kist met gereedschap, een schip met touwwerk die halfvergaan een bron van bruikbaar materiaal was, en hij werd bibberend wakker in een stromende regen, die hem verkilde tot op het been.

Eén moment verbleef zijn geest nog bij het avonturenboek, en dat hielp hem om met takken en bladeren iets te bouwen waar het min of meer droog was. Eigenlijk zou hij vuur moeten kunnen maken, maar hoe deed je dat, hier, in de regen. Hij besefte dat dit zou moeten wachten, maar dat hij er zeker zou moeten over denken.

Gans de dag regende het, en hij verliet slechts zijn "hutje", om weer op zoek te gaan naar vogelnesten. Hij vond er een, met halfvolgroeide jongen. Hij draaide de beestjes de nek om, was er zelf niet goed van. Hij haalde zoveel mogelijk de pluimen er af (Niet makkelijk als het halfuitgegroeide veren zijn !!!), beet in de huid van de buikjes, zodat hij de ingewanden kon bereiken, spoelde dan de lijkjes uit, en verslond het rauwe vlees. Hij had het gevoel dat hij alle waarden die hij ooit had opgebouwd aan het verloochenen was... Hij had nog meegedaan aan een betoging tegen het houden van pelsdieren... Hij wou dat hij nu zo'n pelzen had !

Hij viel denkend aan de beschaving en de waarde er van, in slaap, het gedrup van de regen van bladeren en takken verstoorde hem niet meer.

's Morgens werd hij wakker, dronk wat water, kon plassen en stelde vast dat hij geen diarree meer had. Hij bekeek nog een keer de mooie vallei, met drinkbaar water, maar zonder eten, en wist dat hij weer naar de kust moest met eten, zonder drinken... het was een dilemma waar hij geen antwoord op wist.

Het was middag toen hij, met bloedende voeten een kokosnoot zat te openen...

morgen het vervolg

Vermist

Ze waren alle vier Cum Laude afgestudeerd aan dezelfde universiteit, ze waren afkomstig van hetzelfde middelgrote stadje in de USA, en hadden besloten om, voor ze naar huis gingen, voor ze aan het werk gingen, nog één keer samen een groot avontuur te beleven.
Een mocht zich nu advocaat noemen, een doctor in de Fysica, een doctor in de geneeskunde en de vierde was nu socioloog...
Ze hadden in hun laatste dagen aan de unief beslist dat ze met het zeilschip van de vader van de advocaat (die zelf ook advocaat was), een grote tocht te maken op de Stille oceaan...
Alleen de advocaat mocht zich zeiler noemen, de anderen waren hooguit enkele keren met hem en zijn vader mee geweest, en hadden wel eens helpen reven en hadden ooit wel eens een goede knoop leren maken...

Maar ze hadden geluk, het was schitterend zeilweer, en haast zonder dat ze iets moesten doen aan het zeilwerk, vaarden ze een hele week, voortgejaagd door een stevige maar heel gelijkmatige vaste wind. Plots was de wind gaan liggen. De zee leek wel van lood, niets roerde.

Ze lieten het schip volledig bezeild liggen, wachtend op de wind.
En wat doen jonge kerels die niets te doen hebben?
Ze bouwen een feestje...
Tegen de avond waren ze alle vier straalbezopen, en kropen in bed.
Midden in de nacht moest de advocaat, we zullen hem James noemen, uit bed... Hij liep - voor zover je dat lopen kunt noemen- het dek op, liep naar achter, toen plots de wind opkwam, ineens, en meteen met een flinke rukwind, de giek zwaaide het dek over, raakte James, en meteen lag hij in zee, en zag het schip verdwijnen.

Gelukkig hadden ze steeds de reddingsgordel om, zodat James zich niet meteen ongerust maakte. Ze zouden wel gewekt worden door het plotse bewegen van het schip en het geklap van de zeilen... Maar voor zo lang hij het schip kon, zien, zag hij niemand aan boord.

James wist het niet, maar hij lag niet stil in het water... Hij maakte deel uit van een stroming, en dreef steeds verder en verder weg van de plaats waar hij te water was geraakt. Hij zag niet eens meer dat in de vroege morgen het schip, tegen de wind in laveerde naar de plaats waar hij te water was geraakt en nog een heel stuk verder ook. Hij zag niet dat ze begonnen in cirkels te varen, hij hoorde nog zag de vliegtuigen die na het noodsignaal waren opgestegen... Hij dreef voortgejaagd door de stroming en de wind steeds verder en verder weg.

Het werd weer nacht, en weer dag en weer nacht, en nog steeds dreef James daar. Gek van de dorst in een zee vol ondrinkbaar water. Hij had geen schoenen aan, en nu en dan schrok hij van een of andere vis die nieuwsgierig die rare dingen kwam bekijken.

Tegen de morgen zag hij in de verte land. Hij probeerde, voor zover hij nog bij machte was, wat te zwemmen in de richting van het land, en toen hij behoorlijk dicht was, merkte hij dat de stroming hem netjes naast het land zou door drijven. Hij zwom al wat hij kon, en na uren wanhopige geploeter voelde hij land onder zich. Hij poogde recht te staan om het strand op te klimmen, maar dat was te veel gevraagd van zijn vermoeide spieren en zijn uitgehongerde en dorstige lichaam. Het duurde een heel eind voor hij uiteindelijk half uit het water, op het strand lag.

De zon was al bijna weer aan het onder gaan, toen hij weer bij bewustzijn kwam. Hij kroop voorzichtig recht, en wankelde het strand over, tot aan de rand van bomen. Gelukkig waren het kokospalmen, en lagen er vruchten op de grond. Maar hoe krijg je die dingen open zonder hulpmiddelen? Wat wij hier kennen als kokosnoot is eigenlijk al "gereinigd", want eigenlijk is er rond de noot nog een centimeters dikke bolster. James sloeg urenlang de ene noot tegen de andere, tot de bolster loskwam. Dan voorzichtig de noot gebroken, want hij wilde de kokosmelk drinken voor zijn verschrikkelijke dorst.

Na al die tijd kon James eindelijk een kop vol kokosmelk drinken. Daarna viel hij weer in slaap.

's Morgens werd hij gewekt door het geluid van de meeuwen die schreeuwend over hem vlogen. Toen hij bewoog, verdwenen zij weer...

James probeerde wat van het vlees van de kokosnoot naar binnen te krijgen, en de tweede noot volledig te ontbolsteren. Dat ging nu veel beter, of het was door het gebeuk van de dag voordien, of door dat hij er wat handiger in werd al gauw los. Ook wist hij de noot te doen barsten, zonder te breken, waardoor haast niets van het kostelijke vocht verloren ging.

Voorzichtig stond hij recht, en keek om zich heen... Een haast eindeloos strand, en een eindeloze oceaan strekten zich voor hem uit. Hij begon langs de bomen te stappen, op zoek naar leven, op zoek naar water...

Na enkele uren stappen moest hij stoppen, hij raapte weer enkele kokosnoten bij elkaar, en wist deze betrekkelijk vlug open te krijgen. Hij dronk de melk van twee noten,  at zijn buik vol met het vruchtvlees, en viel in slaap. Na een paar uur trok hij weer verder langs het nog steeds eindeloze strand... Hij zag wel dat het strand niet rechttoe rechtaan liep, maar heel licht afboog. Toen de zon begon te zakken, zocht hij een plaats om te slapen...

morgen het vervolg.

zaterdag

En om 7.40' uur was het al klaarlichte dag om in te turnen. De zon komt op om 8.03'... dat is dus al een heel stuk vroeger ! de zomer komt er aan !

Gisteren was het een drukke dag ! Héél vroeg in de namiddag kregen we een telefoontje van Lea, "Of het goed was dat Etienne eens langs kwam... Ze zouden anders graag mee gekomen zijn, maar ze waren al belet door iets anders..." Geen probleem, laat Etienne maar komen, graag zelfs."
Etienne kwam niet zo maar, zijn koffer lag vol prei "Of we daar iets mee konden doen?" Natuurlijk kunnen we daar iets mee doen, met drie gezinnen zelfs ! Een deel voor Veerle, een deel voor Bart en een beetje voor ons.

Het was aangenaam om gezellig te kunnen kouten bij een tas koffie, over verleden, heden en toekomst. Het bezoek kon niet langer dan een uurke duren, want hij moest nog in Ronse zijn ook. We waren pas weer in de zetel beland, als de bel ging?
Ewoud met een knappe dame. Het bleek Anemoon te zijn, de dochter van een goede vriend, die een jaar of vier terug overleden was aan kanker. Ik had Anemoon niet meer gezien sinds ze een jaar of 5 oud was, en nu is om en bij de dertig. Ze zit bij Ewoud in de klas, dank zij het feit dat men van uit de VDAB ook voor sommige beroepen kan gaan studeren... (Er zit er bij Ewoud ook eentje van 47 !)
Toen ze hoorde dat Ewoud Goderis noemde had ze gereageerd dat ze een Goderis kende, waarop Ewoud had gezegd: "Ja, mijn opa zeker ? Antoon?"

Gedicht van Dirk Vermassen (Vader van Anemoon) voor zijn eigen uitvaart:

Niet wenen

niet verdrietig zijn

er is geen einde

enkel maar een nieuw begin

enkel een dag

liefst zonovergoten

enkel een nacht

met zachte rust

en dan

niet wenen

niet verdrietig zijn

want er is geen einde.

Ondertussen staat dat lieve kind ook al op mijn facebook... Eigenlijk is het soms triest dat ik in contact moet zijn met de nakomelingen van vrienden die er niet meer zijn... Gelukkig zijn er ook nog vrienden die er wel nog zelf zijn, en soms waar ik met de vrienden én met hun kinderen in contact sta. (Eigenlijk zijn dat meestal geen kinderen meer, maar al lang en breed volwassen mensen, maar voor mij blijven dat dan de kinderen van... of zelfs al de kleinkinderen van.)
Ergens is facebook daarvoor een goed ding, want normaliter verlies je al die nakomelingen uit het oog. Een deel ervan waren eigenlijk al "verdwenen", maar kwamen dank zij facebook weer boven water.

Anemoon zat hier op haar gemak, en we babbelden honderduit over haar vader, en over Pallieter en de kinderen daarvan... en over het toneelstuk dat haar vader schreef, en waar ik een rolletje in speelde... Toen ze weg reed (ze had Ewoud gevoerd tot hier), at ik rap een geuteling of twee (dank je wel Eddy !) en ondertussen was Frederik hier ook beland, die vertelde over zijn dag in Gent.

Toen Frederik weg was, zat ik amper weer achter mijn computer, toen Els en Lieselotte binnenkwamen, met de twee honden. Ook met hen weer wat zitten babbelen en wachten tot Bart hier toekwam van zijn werk... Dat was de laatste bezoeker van de dag. Oef. Heerlijk zo'n dag waarin je eens over dingen kunt praten die buiten het normale huishouden vallen. (Of buiten de nieuwsberichten vol moorden en oorlog)...

Vannacht lag ik dan te denken aan al die babbels, en aan facebook...
Heerlijk om zo toch nog een beetje in contact te blijven met al die mensen die al tot het verleden behoorden.
Wie zegt dat Internet geen goede kanten heeft ?
Ik heb eerlijk gezegd heel weinig slechte ervaringen met Internet. Maar ik ga dan ook niet naar websites waar je (veelal onwettig) kunt downloaden, ik ga niet naar porno-sites en dergelijke, en ik werk met Linux, waardoor je eigenlijk gaat vergeten wat virussen zijn...
Of... het moet zijn dat ik totaal onverwacht op zo'n rare site terecht kom... In Ronse was er een Action gekomen, dat was nieuw in de streek, en Bart en Els hadden er over verteld. Toen ze weg waren ging ik op internet even die winkelketen opzoeken... Maar ik wist niet hoe de naam juist  geschreven was, en googlede Aktion... Dat bleek Duits te zijn, en ik kwam op Duitse porno terecht... djudedju
Ondertussen is er ook al een Action in Oudenaarde, en gaan we regelmatig eens binnen in deze winkel, als we in die buurt moeten zijn.

Weet je, we hebben een heerlijk leven, hebben nog veel contact met heel veel mensen, op een manier waar je gespaard blijft van de negatieve roddels. Leve Internet !

tot de volgende ?

ramp op bevel

In India gaan ze op de Godavari, na de Ganges de grootste stroom van India, een dam van 7 km lang bouwen... Daardoor gaan 276 dorpen van de landkaart verdwijnen en verliezen er een dikke 200.000 mensen hun woning.

Als zoiets hier gebeurt, dan is er een procedure van onteigening, krijgen de mensen een vergoeding, is er protest, betogingen en zelfs soms spraken van bezetting van het terrein... Denk maar aan de uitbreiding van de Antwaarpse haven...
Wat doet men ginder ?
Niets.
Nothing.
Rien.
Nada...
De mensen moeten moeten maar zien dat ze ergens anders terecht kunnen.
Punt.

Ik weet niet hoe het daar zit in het stroomgebied van de Godivari, maar dikke kans dat het ook weer een van die arme streken is van India. Dikke kans dat het sukkelaars zijn, die gewoon nog eventjes wat dieper in de miserie worden geduwd, tot meerdere eer en glorie van de staat.

Ik weet niet wat de gevolgen gaan zijn op gebied van milieu, maar we weten ondertussen dat heel wat dammen eigenlijk ook ecologische rampen zijn.

We hopen dat de bouw degelijk zal zijn, en niet binnen afzienbare tijd de aanleiding zal zijn van enorme rampen.

We weten wel dat er daar 200.000 mensen op de dompel zullen zijn.
Allemaal voor de vooruitgang.
Je moet dat dan maar eens gaan uitleggen aan die 200.000 dutsen.

Onze Bart was - voor zijn werk - al een paar keer in India, en zag er in en rond Varanasi (vroeger noemden we dat Benares) de armoede van de mensen.

Hij zag er ook hoe verdeeld de mensen er zijn. De moslims wonen er in een wijk, die niet echt toegankelijk is voor anderen. Bij de Hindoe's heb je, ondanks alle inspanningen, nog steeds te maken met het kastenstelsel. Kortom, er heerst veel en verschrikkelijke armoede. Onze Bart die in de textiel werkt, kreeg de kans om er thuiswevers aan het werk te zien. Een soort van werk die hier alleen nog bestaat voor het maken van exclusieve stoffen of al even exclusieve tapijten, maar ginder is het een armoedig bestaan. Bart zag een weefgetouw die in een put in de grond stond (kon anders niet staan in de schamele behuizing), waar een wever de fijnste zijden stoffen weefde voor een hongerloon.

Wellicht zal de situatie in de getroffen streek niet beter zijn, veel kans dat het er slechter is, gezien dat er 276 dorpjes getroffen zijn met in totaal een 200.000 mensen. Dat zijn dus dorpjes met een gemiddelde bevolking van zo'n 750 mensen per dorp. Dat zijn dus heel kleine dorpjes, met wellicht een soort bestaan zoals de dorpen hier hadden ver voor 1900... Dorpjes met een soort eigen economie, in die zin dat ze haast alles in het eigen dorp maakten, en waar meer een soort ruilhandel heerst dan wel een geldcircuit om de economie te onderhouden. Zet zo'n mensen dan maar eens buiten dat dorp, buiten de gemeenschap waarin en waardoor en waarvoor ze leven.

Heb jij iets gehoord of gelezen over deze ramp ?
Nee, hier lezen we alleen dat het optreden van de para's al meer dan 500.000 euro heeft gekost aan de maatschappij. Grotendeels dus om Bart Dewever en zijn citeetje te beschermen... djudedju

Ach, die 200.000, dat is maar peanuts tegenover de totale massa van mensen op deze wereld die honger hebben, of dorst, of honger én dorst... Dus zal er wellicht niemand van de grote wereldleiders wakker liggen van dit kleine fait diver... Buiten een oen zoals ik, die in de vele uren wakker liggen dan op al deze dingen lig te chicaneren... Dingen waar ik niets kan aan doen, maar die me toch pijn doen.

En dan denk ik aan de miljarden van een Coucke en een Bill Gates en consorten, en vraag me af...
djudeju

foto 1: een bootje op de Godavari... Je ziet, geen klein riviertje !!!
foto 2: hindoes aan de Ganges in Varanasi.
tot de volgende ?

I, robot

In Zuid-Korea is een vrouw aangevallen door haar robot-stofzuiger.
Het is maar een piepklein artikeltje, zoiets waarmee ze een verloren hoekje in de krant opvullen, of iets wat ze gebruiken als er geen belangrijk nieuws is...
Maar mij viel het op.
Het artikeltje legde uit dat de vrouw, languit op de grond, een schoonheidsslaapje aan het doen was, toen de stofzuiger haar hoofd wou opzuigen... en waar hij normaliter rond een object moet rijden, bleef hij halsstarrig "aanvallen".
"Ach" denk je dan, " dat hoofd kan nooit opgezogen worden, dus is het allemaal niet zo erg!"  Maar daar gaat het hem helemaal niet over, het gaat hem over het stukje waar men vaststelt dat de stofzuiger bleef aanvallen, ondanks het in feite geprogrammeerd is om rond objecten te gaan...

(Stel dat de vrouw leed aan een extreme vorm van microcephalus... Wat dan ?)

Ik leer uit het artikeltje dat, ondanks de programmering, er altijd iets kan mis lopen. Stel dat het gaat over zo'n onbemand vliegend tuig, die uitgezonden is om een bom te laten vallen op X, en plots vindt dat hij dat beter kan doen op zijn vertrekbasis... Stel dat een roltrap plots besluit om het rollen te stoppen zodra hij, met zijn elektronisch oog, een persoon op de trap ziet stappen... Of dat het wasmachine besluit te staken als men wasgoed in de trommel stopt, of...

Misschien denkt u dan aan mechanische defectjes, maar stel, - het zijn immers allemaal robots- , stel dat het in feite een soort staking betreft, een opstand van de robots !

Begin je bang te worden ?
Ikke niet !
Volgens mij is dit het begin van de grote bevrijding !

Want momenteel probeert men altijd en overal menselijke arbeiders te vervangen door steeds gesofisticeerdere robots. Heel wat arbeiders hebben schrik dat ze hun werk zullen verliezen, en dat is ook zo ! Zeker voor de mensen die eenvoudige taken doen. Robots zijn immers nooit ziek, staken nooit, staan altijd zonder morren klaar om overuren te doen... Maar als ze eindelijk ook in opstand komen, dan is er hoop, dan moeten wij zo vlug mogelijk de robots gaan aansluiten bij de vakbond ! Samen staan we nog veel sterker !

Ach, ik weet het wel, ik ben aan het zeveren... Maar ik doe het bewust, omdat ik heel erg bekommerd ben over een grote groep arbeiders... De laaggeschoolden. Mensen die door een of andere omstandigheid niet kunnen leren, geen diploma konden behalen, mensen die dit gewoon niet aankunnen. Ze hoeven daarvoor niet eens dom te zijn, het kan best zijn dat ze aanleg hebben voor totaal andere dingen waar u en ik dan weer helemaal geen aanleg voor hebben, maar dat die aanleg geen enkele economische waarde heeft...

Ik ken er zo wel enkelen... Die al jaren wanhopig proberen aan werk te geraken.
Eentje struikelt voortdurend over het feit dat hij geen rijbewijs heeft... (Hij kan het ook niet halen, omdat leren voor hem veel meer iets is van zijn handen dan van zijn hoofd)
Momenteel hebben wij dan nog een regering die zegt dat je de werkloosheid moet beperken in tijd, om hen te dwingen werk te zoeken... Ik ga niet beweren dat er geen profiteurs zijn, maar ik ken er geen. Ik ken wel een deel sukkelaars die geen werk vinden, en waar ze nu dreigen de werkloosheidsvergoeding van af te pakken.
Ik ken jonge mensen, die er maar niet in slagen om een diploma te halen, en als er sommigen dan een diploma "krijgen", omdat de school ze op een of andere manier properkes kwijt wil, dan is dat letterlijk een vodje papier... Een nietszeggend document.

Dat zijn ook mensen, het kan uw kind zijn, of uw vader of moeder... Mensen met een hart lijk een koekebrood, overlopend van goede wil, braaf en gehoorzaam, maar alleen in staat taken uit te voeren onder constante leiding...

Vroeger waren er massa's jobkes waar die mensen terecht konden. Maar onder meer door de robots, zijn al die taken verdwenen.

Onze maatschappij heeft alleen oog voor winnaars, niet voor losers.
Misschien is die robot makkelijker en op termijn goedkoper, maar als dat ten koste gaat van een mens, dan is die robot veel te duur !
Het gaat ook niet alleen om werk voor de sukkelaar in onze maatschappij, het gaat ook om hun gevoel van eigenwaarde !
Het meest verschrikkelijke wat er bestaat is jezelf nietswaardig vinden.
En dat doet men met die mensen.
En ik ben er zeker van dat heel wat van diegenen die luidop zeggen dat ze het maar goed hebben op den dop, in feite veel en veel liever een job zouden hebben, en zichzelf weer zouden kunnen waarderen !
Hun luchtig gepraat is alleen camouflage, het verbergen van hun innerlijk leed.
Het kan zijn dat de robots het werk lichter maken, maar als het gaat over het verwijderen van de ongeschoolde taken, dan is het verwerpelijk !

Economisch is het misschien niet, maar voor mij komt de mens eerst, en dan pas de netto winst... Als winst ten koste gaat van menselijkheid, dan kost het véél te véél !

tot de volgende ?

't smoort

Voor onze Nederlandse vrienden: er hangt mist.
Niet dat 't erg is, maar de horizon verdwijnt in grijstonen, en zelfs het zwerk is grijzig getint.
Vanmorgen zag het er naar uit dat het vroor, en ook het weerbericht op mijn computer sprak van 2 graden onder nul ! Maar het voelt niet echt koud aan, daar er bijna geen wind is. Het ziet er ongezond weer uit.
Ik weet niet waarom, maar we koppelen dergelijk weer aan het idee dat het slecht is voor de gezondheid, en helder vorstweer zou dan weer gezond zijn. Ik denk dat dit zever is, buiten één ding: als de luchtinversie er is, dan hangt er heel veel fijn stof in de lucht, en dat is zeker niet gezond.
Wellicht is dan ook daardoor dat gezegde ontstaan ! Fijn stof is niet van deze tijd alleen, ik herinner me dat er in een stad als Londen honderden doden waren ten gevolge van de smog ! Dat woord is een samentrekking van smoke (rook) en fog (mist), en het verschijnsel was grotendeels te danken aan het feit dat de meeste woningen verwarmt werden met kolen, en ook de industrie werkte nog grotendeels met koolgestookte verwarming en -machines. Bij inversie kwam de rook samen met de mist laag hangen, en was de lucht haast niet meer in te ademen. Mensen met zwakke longen hadden veel last, en er waren honderden doden.

Je kon de smog niet alleen ruiken, je kon het ook zien, de mist had een wat gelige tint. De mist met fijn stof heeft geen kleur meer, tenzij een soort blauwige schijn, maar gewone nevel veroorzaakt ook het wat blauw wegdimsteren van de horizon, dus is het niet echt duidelijk. Maar mensen met zwakke longen hebben ook nu last van het fijne stof, net zoals vroeger met de smog.
Bijkomend is inversie sowieso gevaarlijk, zeker voor mensen die met een kachel hun huis verwarmen ! Er is dan een groot gevaar voor CO2 vergiftiging !
In het Vlaams hebben we dus :
- nevel : slierten mist die over de velden hangen, en gewoonlijk de voorbode zijn van stralende warme dagen
- mist: de gewone mist, wolken die laag hangen, waardoor we eigenlijk in de wolken rond lopen. Veelal wordt je na een tijd nat doordat minieme druppeltjes vocht zich op je kledij zetten.
-smoor: vuile mist, familie van de smog, duidelijk te danken aan een samengaan met fijnstof. Je kunt het hebben bij stralend mooi weer, waar dan de horizon niet zichtbaar is, en verdwijnt een blauwig nevelachtig verschijnsel. Dit noemen we ook soms heiig weer.
Eskimo's hebben een grote woordenschat over de soorten sneeuw, wij vinden duidelijk mist belangrijk. In West Vlaanderen spreekt men ook van Schotse mist, dat is als je de mist ziet "uitvallen", als je de indruk hebt dat dat je door fijne regen wandelt. Hebben jullie nog termen om bepaalde soorten mist te omschrijven?

Ik vermoed dat onze Nederlandse vrienden wellicht nog termen hebben, want ook zij hebben hun spreektaal, en zij spreken geen ABN, maar veelal ook een dialect, die dan wel eerder Nederlands klinkt, waar onze dialecten eerder Vlaams klinken. In Zeeuws Vlaanderen hoor je ook nog het Vlaamse.

En zo zit ik weeral over taal te lullen...
Gisteren was er crea, we hebben verder gewerkt aan onze papavers, en daarna hebben we een tas beschildert met keramiek-verf, die je in de gewone oven kunt bakken, waarna deze keramiek wasbestendig is (Ik heb hen wel afgeraden deze tassen dan in de vaatwas te stoppen, want ik vrees dat die dingen voor veel zaken te agressief is...
Anny was verbaasd dat ze allemaal tot mooie resultaten kwamen, je ziet dat we stilaan er in slagen hen een en ander bij te brengen ! Joepie !

tot de volgende ?

Awel plezant !

Blijkbaar zijn er weer enkele vernuftelingen die zich over onze taal hebben gebogen, en die het lef hebben woorden uit het Vlaams af te keuren omdat ze "geen Nederlands" zijn. Nogal wiedes, 't is Vlaams.
Awel en plezant mogen dus niet.
Foert !
Als ik het plezant vind, awel, dan zeg en schrijf ik dat toch.
Dat is geen verarming of verkrachting van de taal, dat is een verrijking.
En wie wil nu niet rijk worden ? (Als is het dan aan taal)

Ik heb heel wat Nederlandse lezers, en één van de redenen waarom ze mijn blogs lezen, is volgens hun eigen zeggen het feit dat het in dat mooie sappige Vlaams is.
Heren professors trek uw bek maar in uw pluimen, het volk heeft gesproken, en "Vox populi, vox Dei"...

Wat is er mis aan: "Kom hier loetse, da' 'k eu 'n beze geve" (Gents) ? Of " Kom' d'ier moksje, da' nk je eu totje geven"(Oostends) ? Dat is twee keer  "kom hier, schatje, dat ik je een zoen geef..."

Maar dan begeef ik me op de heerlijke weg van het dialect... Dialect, die de laatste tijd weer aan belangstelling wint. Er is een provinciale actie bezig om het West Vlaams te promoten (Preus lik fjirtig), en je vind in de sociale media legio acties om de eigen streektaal te promoten. Ik ben lid van die West Vlaamse actie (door mijn roots) en van de Oudenaardse omwille van mijn liefde voor de streek waar ik mag wonen.
Mijn West Vlaams is ondertussen "besmet" door het Oudenaards, en mijn Oudenaards klinkt nogal West Vlaams, maar ik voel me bij beiden thuis, begrijp het perfect, en beide zijn mijn taal geworden. (Ook al spreek ik het met vreemde accenten)...
En ook mijn schrijftaal is wellicht door mijn spreektaal beïnvloed, maar dat mag de pret niet drukken, in tegendeel. Ik herhaal, voor mij is het een verrijking, en heel wat woorden die nu wel "aanvaard" zijn, zijn er in gekomen door dat een schrijver het woord uit zijn eigen spreektaal introduceerde in zijn boeken. In Nederland hebben Van Kooten en De Bie heel wat woorden in de taal gebracht, woorden die zij gemaakt hadden voor hun sketches.
Dus, wie weet... Misschien blijft er ooit ergens een van mijn woorden hangen in de taal, gewoon omdat ze leuk zijn, of veelzeggend, of verduidelijkend, of om welke reden dan ook.
Ik zou het een grote eer vinden !
Maar is het niet zo, dan lig ik daar niet wakker van.
Voor mij is deze blog een kans om creatief bezig te zijn, en voelt het bijna hetzelfde aan als tekenen, schilderen, beeldhouwen of welke andere creatieve bezigheid dan ook.
En je weet ondertussen dat creatief zijn voor mij héél belangrijk is !
Een mens die niet creatief is, mist een stuk van het menszijn !
En creatief zijn hoef je echt niet alleen in de kunstrichting te zoeken, een kok, een naaister, een breister, een haakster, een ... kan best creatief zijn in zijn hobby. We hebben teveel het idee dat alleen de "grote kunst" echt creatief is... Niet dus ! Iemand die een nieuw soort handvat bedenkt om handiger te kunnen werken, is creatief, en is eigenlijk belangrijker dan een kunstenaar ! Want van die kunst kunnen we wel genieten, maar dat handvat maakt ons allen het leven gemakkelijker ...

Maar creatief zijn is net daarom belangrijk ! Het is het middel om het gewone te doorbreken !

Vandaag is het weer Crea Ziekenzorg... en ik ga weer mijn best doen om bij die mensen de grenzen open te trekken, de deur open zetten naar creativiteit !

tot de volgende ?

communicantjes

Ik heb, na het nieuws gezien te hebben, nog eens gekeken naar de fotootjes van de eerste communie van mijn kleinkinderen, je weet wel, kleine pagadders van 6 jaar oud, die heel mooi uitgedost en weifelend tussen hun geloof en de drang naar de geschenkjes staan te wiebelen voor een wanhopige fotograaf.
Zie je ze nog voor je geestesoog ? Herinner je je nog wat van je eigen eerste communie ?
Misschien het eerste fotootje waarop je prijkte met een lange broek? Hangt een beetje af van je leeftijd, ik kreeg mijn eerste lange broek voor mijn plechtige communie, want dan was ik al groot, ik was al 12 !

Misschien zit je nu te denken: "Wat heeft hij in het nieuws gezien dat hem deed denken aan de eerste communicanten?"

Ik zag kleine kinderen van die leeftijd, die een militaire opleiding kregen en gebrainwasht werden om klaar te staan voor de strijd tegen de "ongelovigen"... Terwijl een paar honderd kilometer verder mensen van dit zelfde geloof staan te betogen tegen die organisatie "omdat dezen het geloof verkrachten"...

Iedere keer ik kindsoldaten zie, doet mijn hart pijn.
Onafgezien van huidskleur, geloof of overtuiging, vrijwillig of gekidnapt en gedwongen, maar allemaal gebrainwasht en allemaal met een kalasjnikov of een ander wapen in de kinderhandjes... Kinderhandjes waarin je bikkels, of marbollen of treintjes wilt zien, maar geen dodelijke wapens !

Je gedachten dwalen af naar "Het" land van de vrijheid, waar ze zo vrij zijn dat ze het recht opeisen en verdedigen dat ook kinderen een wapen mogen hanteren, en waar je nu en dan verslagen luistert naar verslagen over kinderen die kinderen doden...

Waar is die pop, waar is dat treintje ?
Waar is de tijd waar ieder kind zou recht moeten op hebben, de tijd om kind te zijn, de tijd vrij van zorgen, de tijd waarin ze recht hebben op scholing, de tijd waarin ze gevormd worden tot verantwoordelijke mensen die passen in een vlot functionerende maatschappij... Kinderen die spelen en al spelen leren.

En dan zie je die grote loebassen op het scherm, in hun zwarte pyjama's, hun hoofd volledig ingewikkeld in een zwarte doek om ze onherkenbaar te houden, die stokken stukslaan op de ribbenkastjes van die kinderen, om hen te "harden". Hier reageren er verontwaardigd op de paus als hij een pedagogische tik niet wil afkeuren...

Ik denk aan dat meisje dat laatst de Nobelprijs won, en die voortdurend praat, predikt, zaagt, klaagt, eist dat kinderen recht moeten hebben op scholing, op vorming... Dat meisje dat komt uit een van die landen waar ook zo'n mannen zijn die dromen van zwarte pyjama's...

Het mensDOM...

Soms heb ik het idee dat wij de enige diersoort zijn op deze aarde die GEEN verstand hebben... De enigen die voortdurend pogen onze eigen soort te vernietigen.

En toch kan het anders !
Toch zijn er nog miljoenen mensen die gewoon willen leven, zo comfortabel mogelijk van de ene dag wandelen in de andere... Zonder iemand kwaad te doen, integendeel, samen met die anderen praten, lachen en werken.
Mensen die niet denken op macht
mensen die content zijn met wat ze hebben en zijn
mensen die elkaar liefhebben
mensen die hun kinderen opvoeden in liefde
mensen die gewoon mens zijn
mensen die vol enthousiasme praten over hun tuintje, hun patatten en hun prei
mensen die aan de kassa zich niet staan op te winden omdat dat oude mensje zoveel tijd nodig heeft om te betalen
mensen die een ander even helpen om dat zware pak in de auto te leggen
mensen die elkaar een warme knuffel geven
mensen die je een goede dag toewensen
mensen die  gewoon mens zijn met hun medemensen...

mensen die het niet begrijpen dat er andere zijn, die niet begrijpen dat er zijn die anderen willen overheersen, die geld willen verdienen ook al gaat dit ten koste van de gezondheid van anderen, mensen die politiek willen bedrijven om zichzelf belangrijker te voelen dan de anderen, mensen die eigenlijk het liefst zouden zien dat mensen gewoon mens zouden zijn, zonder macht, zonder geld, zonder rijker dan, zonder verschil...
Utopia...
Utopia was een droom van een staat waar de mensen mens zouden zijn.
Utopia was een tuin van Eden
Utopia een wens van de mens

djudedju

tot de volgende ?

ijzig

De ijzig schrale wind blaast uit het noordoosten, en voor de eerste keer deze winter liggen de beide visvijvers bijna toe... Alleen waar de luchtbelletjes van de luchtpomp blazen, en op de plaatsen waar het water van de ene vijver naar de andere loopt, is het nog open water.
Geen paniek dus.
Ik moet pas de pomp stilleggen als het water niet meer loopt, want dan zuig je de ene vijver leeg en loopt de andere over. Zolang alles blijft lopen, is er geen probleem, in tegendeel, door dat lopend water blijft het zuurstofniveau ook normaal. (Dat is nog niet vaak gebeurd, daarvoor moet het echt berekoud zijn !)

Maar het is wel een aanduiding dat het erg koud is ! Het vriest behoorlijk, en de gevoelskoude ligt, met die schrale en scherpe wind, nog een heel stuk lager.

En... de griep is in het land. We horen steeds meer van zieke medemensen, mensen die "met de griep" zitten. Ook zij die ingeënt zijn, zijn dit keer niet safe, want er is een griepvariëteit op gang, die niet in de entstof vervat zat. Griepvaccin is een telkenjare wijzigend vaccin, gemaakt op basis van de verwachtingen, gebaseerd op de griep van het jaar daarvoor. Soms hebben de makers iets over het oog gezien, of komt er out of the blue een totaal nieuwe variëteit, en dan staan we daar met onze inenting.

Vandaar dat er nu wellicht meer zieken zijn dan in een normale winter. Griep is niet gelijk aan wat we een "griepje" plegen te noemen ! Griep is een heel serieus iets, en voor zwakkere mensen kan griep een dodelijke ziekte zijn. Ik ben, voor zover ik me herinner, twee keer geveld geweest door de griep. De eerste keer door de A-griep, toen waren Lieve (mijn 6 jaar jongere zus) en ik getroffen, en de rest van het gezin niet. We waren toen nog heel jong, en heel veel herinner ik me niet, buiten het feit dat Lieve toen van iemand een speelgoedpianootje kreeg, waar ik oeverloos Broeder Jacob op tokkelde... De tweede keer was ik een jaar of 16 oud, en toen had die griep zich voornamelijk op mijn hoofd gezet. Ik heb nog niet vaak hoofdpijn gehad, maar die pijn van toen, herinner ik me als de dag van gisteren. (Zelfs mijn broer had medelijden, en onder broers moet het dan wel heel erg zijn !)

Maar ik kan je verzekeren dat ik die keer echt heel ziek was ! Griep is niet om mee te lachen. We zijn nu in de periode dat we ons -doordat het 100 jaar geleden is- speciaal de eerste wereldoorlog herinneren, waar miljoenen, vooral jonge mensen de dood vonden. Vlak na die oorlog kwam de Spaanse Griep, die nog veel meer dodelijke slachtoffers maakte dan heel die verschrikkelijke oorlog ! Wellicht heeft het ene met het andere te maken ! Veel mensen zullen verzwakt zijn geweest door de honger en ellende van de oorlog, en zwakke mensen kunnen makkelijk sterven aan griep !

Bovendien hadden we in die tijd ook nog niet de medicamenten die we nu hebben, al is er eigenlijk nog steeds geen medicament tegen de griep. Dat klinkt een beetje tegenstrijdig, maar het is het niet echt. Het ergste van griep is immers niet de griep op zich, maar de nevenverschijnselen, de zieketen die profiteren van de zwakkere weerstand om echt door te breken. Dat kan gaan van een bronchitis tot zware longontstekingen en nog heel wat andere ziekten. Als de griep alleen maar de griep zou zijn, dan zou je je een periode ellendig voelen, overal pijn hebben, je echt mottig voelen, koorts hebben, maar niet veel meer dan dat. Het gevaar zit hem in het ondermijnend effect, waardoor een heleboel andere ziekten plots hun kans zien door te breken.

De medicamenten die we hebben zijn -gelukkig maar- meestal wel efficiënt voor die andere ziekten, waardoor we het meeste leed kunnen opvangen. Maar bij oudere en zwakke mensen blijft griep een gevaarlijke ziekte !

Er komen maar heel weinig mensen te voet of per fiets voorbij vandaag, en wie zich er toch door waagt,  is dik ingeduffeld, en gaat op die typische manier van mensen die het koud hebben. Een beetje "gesloten", een beetje "zich zo klein mogelijk makend", je weet wel, in een gekrompen bijna, om het oppervlakte dat blootstaat aan de kou zo klein mogelijk te maken.

Weet je, aan dergelijke kleine dingen kun je bijvoorbeeld een kunstenaar herkennen. De kou moet niet alleen uit het landschap blijken, maar ook uit de houding van de figuren die er op staan. Dat is voor mij altijd één van de dingen die ik bekijk, als ik een kunstwerk zie. Het moet allemaal passen bij elkaar. (Of het moet echt helemaal met elkaar botsen, zodat je een shockeffect krijgt, wat dan de bedoeling moet zijn)

Tijdens de creatieve namiddag die ik geef aan onze mensen van Ziekenzorg, is dat één van de dingen die ik hen probeer bij te brengen ! Ze leren hun ogen echt te gebruiken, het geheel echt te zien, de samenhang, de houding, het effect... En heel stilletjes zie ik dat enkelen het beginnen te "hebben", ze kijken echt naar de dingen, niet alleen zien, maar bezien.

Rechtsboven in mijn scherm, zie ik het weerbericht van hier, en de temperatuur... Het blijft vriezen, en ik zie door het raam dat er nog steeds behoorlijk veel wind staat...
berekoud !
brrrrrrrr

tot de volgende ?