There they are - slot

De eerste maanden verliepen foutloos, de euforie overheerste alles.
En niets wees er op dat dit zou veranderen.
Toch was er al iets aan het veranderen, ongezien, haast zonder besef. Eigenlijk begon het met TV-uitzendingen.
Het duurde wel zes, zeven maand vooraleer men opnieuw begon te denken aan het maken van TV-uitzendingen zoals vroeger. In het begin draaide alles, maar dan ook alles om de nieuwigheden, om de verworvenheden, om de vooruitgang, om de welvaart voor iedereen...
En het leek haast heiligschennis toen een TV-zender het aandurfde om via een duidingsprogramma enige kritiek te uiten. Het was een vroegere patronale organisatie die het aandurfde te stellen dat door de concurrentie er wellicht meer individuele vooruitgang zou geboekt worden, dan nu door het gebruik van wat zij noemden het "gemiddelde der gemiddelden"... Zij wezen daarbij op het feit dat bedrijven geen spectaculaire winsten meer maakten, dat er geen verschil meer was in automodellen of zelfs in de detail-uitvoeringen van auto's, dat er geen echte leiding meer was, die er was om knopen door te hakken ten voordele van het bedrijf.
Er stak een storm van protest op. Hoewel er ook geen vakbonden meer waren (alle noodzaak leek verdwenen), vergde het geen enkele moeite om de massa op te zwepen tegen dergelijke infame plannen en verlangens.
Het gekke is dat TV-stations dergelijke gevolgen bekijken als "respons", en dus begonnen ze allemaal met het uitzendingen van dergelijke programma's, met het brengen van oude werkwijzen, en de "goede" punten er van sterk af te laten steken tegen het feit dat nu alles voor iedereen gelijk was.
Men had programma's die er op wezen dat je vroeger jezelf als individu kon profileren door het dragen van aparte kledij, ook al was die kledij niet zo praktisch, het was "apart", het was  individueel. Nu kon je hoogstens wat doen aan kleur of lengte van de kledij, want men was er toe gekomen de volmaakte kledij te maken, die reageerde op temperatuur en vochtigheid. Je kon perfect gaan wandelen op de Zuidpool in de meest barse kou, en met het zelfde pak aan in de tropen gaan flaneren. In beide gevallen zorgde de stof ervoor dat je je behaaglijk voelde.

Hier kwam al minder protest tegen, waarom zou men de nieuwe stoffen niet kunnen gebruiken in individuele ontwerpen? Waarom zou men het isolerende behangpapier, dat zowel warmte- als geluidsisolerend was, niet kunnen maken met leuke prints. Anderen stelden dat je dan weer naar een tijd zou evolueren waarin de mode je haast verplichte om ieder seizoen nieuwe kledij te kopen, met als gevolg weer verspilling van grondstoffen en belasting van de natuur...

Kortom het was eigenlijk heel makkelijk allemaal samen te vatten tussen een strijd tussen gevoel en logica...
Het leek dan ook allemaal niet zo erg...
tot...

Een van de vele Amerikaanse zenders slaagde er in een van de octopusachtigen te strikken voor een confrontatie met enkele leiders van diverse religies...
In het begin leek alles heel zacht en zoet te verlopen. Je had de indruk dat iedereen zich wat op de vlakte hield, om de anderen niet voor het hoofd te stoten, tot een Joodse Rabbi haast terloops wees op het feit dat zowat iedere Godsdienst er van uitging dat wij, mensen, geschapen waren naar Gods beeld en gelijkenis...

De octopus had niet mogen lachen !
Dat lachen was er wellicht de grote oorzaak van dat niemand eigenlijk nog geïnteresseerd was in zijn repliek, meer zelfs, niet alleen de aanwezige leiders van de aardse religies reageerden allemaal door elkaar, maar ook de aanwezigen in de zaal en eigenlijk ook allen die het programma aan het volgen waren...

In minder dan één week (aardse tijd) werden alle octopussen vriendelijk verzocht om de aarde te verlaten. Alle diplomatieke betrekkingen zoals men dat noemt, werden verbroken.

De wereld reageerde met een verwerping van heel wat van de nieuwe verworvenheden. Men begon plots weer, uit reactie, met het oprichten van concurrerende bedrijven, die auto's maakten met een iets ander uitzicht (de techniek bleef gelijk, want die was eigenlijk niet te verbeteren), wasmachine -producenten maakten wasmachines die weliswaar perfect hetzelfde deden, maar er nu iets anders uitzagen, meer aangepaste aan de modetrents voor de keukens, die ook niet meer alleen effectief waren, meer modieus...

En we zagen weer bedrijven die meer winst maakten, werkgevers die meer verdienden, macht die groeide, opkomst van nieuwe vakbonden... Kortom we gingen eigenlijk weer naar af...
Want eigenlijk was de grootste verwezenlijking van al die nieuwe verworvenheden niet het bereiken van volmaakte producten, zelfs niet het bereiken van welvaart voor iedereen, neen, de grootste verwezenlijking was dat iedere mens gelijk was geworden.
En net dat ging weer teloor...

Ondertussen is dat allemaal al lang weer geschiedenis. We reizen door de ruimte, hebben weer contact met de octopussen en heel wat andere bizarre wezens op andere planeten, hebben allang het technisch volmaakte bereikt, maar nog steeds zijn wij zowat de enige planeet in het universum, waar men spreekt van rassen, waar men spreekt van bazen en knechten, van rijk en arm...
Wij zijn ook de enige planeet met honderden diverse religiën...

En ik bekijk - vol heimwee - nog eens de dvd van de bewuste uitzending, waar alle miserie begon, waar heel de wereld recht veerde in heilige verontwaardiging over het gelach van de octopus...

En ik probeerde uit die massa van reacties en uitroepen, verbaal en via gedachtenoverbrenging, de reactie te puren van de octopus... En na dagen ingespannen filteren, corrigeren, invullen van ontbrekende stukken, kwam ik tot iets als volgt:
"Niet naar beeld en gelijkenis, naar GEEST gelijkend..."

Maar wie zou me geloven, in deze wereld, waar we opnieuw opnieuw evolueren naar het vormen van naties, van grenzen en betwistingen daarover, van honger en van landen die geboycot worden en het recht ontzegd worden mee te delen in de gedachtenoverbrenging en dus in de overbrenging van de volmaakte kennis.

djudedju
weer een gemiste kans
weer door onze eigen stomme schuld...

het mensDOM