Ik weet niet of dat eigenlijk wel een goede zaak is...
Ik heb het niet zo op wapens.
Ik vrees dat we dan de weg zouden opgaan van Amerika, waar ze nog steeds in het stadium van de cowboys lijken te leven, met alle gevolgen van dien, zoals kinderen die hun leraar en een hele bende van hun klasgenootjes doodschieten omdat ze slechte punten hebben of zoiets triviaals.
Ik weet wel dat er een of andere Romeinse keizer zegde: "Wilt ge de vrede, bereid dan de oorlog voor !", maar ik geloof niet echt in deze stelling. Ik geloof veel meer dat het ongewapende bestaan voor iedereen heilzaam zou zijn. Wapens zijn niet meer wat ze in de tijd van de Romeinen waren !
Toen ging het hem nog over strijd van man tegen man, en al deden tactiek en opleiding voor een leger er wel toe, uiteindelijk moesten de soldaten nog steeds vechten van man tegen man. Met hooguit een uitzondering voor de boogschutters, waar je ook al van vechten op afstand zoudt kunnen spreken.
(In de strijd tussen Frankrijk en Engeland speelde de longbows een heel belangrijke rol !)
Maar oorlog en vechten is geëvolueerd ... In de laatste versie is oorlog geëvolueerd tot een soort computerspel. Een man zit aan een scherm, ziet via de camera van een drone zijn doel, en doodt de vijand terwijl hij veilig in zijn zetel zit, vele kilometers van het strijdtoneel.
Je kunt die drones zo maar kopen in het grootwarenhuis. Weliswaar zonder bewapening, maar een camera is er wel al bij. Handige knutselaars zullen geen probleem hebben daar een wapen bij te plaatsen...
(Wellicht kun je al bouwplannen vinden voor dergelijk knutselwerk op het internet ! Toen ik, op basis van wat men in het nieuws vertelde eens zocht naar het Engelstalige blad van Al Qaida, kon ik lezen hoe je met huis-, tuin- en keukenmateriaal een autobom kunt maken...)
Ik hoor nog bij de generatie die vond dat het slachten van kippen en konijnen bij de huistaken van de man behoorde... Mijn schoonvader leerde me hoe ik die dieren kon doden op een snelle manier, en met zo weinig mogelijk pijn voor de dieren (? maar wat is dat ?)... Ik heb heel wat kippen en konijnen dood gedaan en gekuist, klaar voor de keuken. Maar ik heb het nooit graag gedaan. Het was iets wat nu eenmaal moest. Dat hoorde bij de taak van de huisvader, die op de buiten woonde en kippen en konijnen hield. (Nu leven mijn kippen tot ze van ouderdom sterven, en konijnen hou ik niet meer).
Maar dat doden, dat was een lichamelijke daad, en helemaal niet leuk.
Ik denk dan ook dat het doden van een medemens op die manier véél en véél moeilijker is, dan het doden op afstand, laat staan zonder dat je hem nog echt ziet (alleen bewegende doelen op een schermpje !!).
Maar stel je even voor, dat je aan de andere zijde staat... Aan de kant van het doelwit, dat je het doelwit bent !
Dat je weet dat "de vijand" je kan doden vanuit een piepklein vliegend tuig, dat je wellicht alleen bij toeval kunt zien of horen.
Dat je weet dat de vijand daar ergens ver weg, veilig, zit over jouw leven te oordelen.
Dat je weet dat de vijand over allerlei gesofisticeerde wapentuigen beschikt.
Zou je dan ook op haast absurde manier gaan terugvechten?
Zou je dan ook bereid zijn een bommengordel om je lichaam te hangen, en je te laten ontploffen midden een drukke markt. (En dan nog hele dagen te horen krijgen dat dit de snelste weg is naar de eeuwige zaligheid)...
Als ik het zo bekijk, dan lijkt het plots veel minder absurd dat mensen dit doen. Niet dat ik het kan goedkeuren, maar ik kan die drones net zo men goedkeuren. En het spelletje van "zij zijn begonnen" wil ik ook niet mee spelen, omdat het haast niet meer uit te maken is, wie eigenlijk begon. Misschien begon het op een heel andere manier en escaleerde het tot doodslag... Maar mij interesseert vooral hoe het kan gestopt worden.
Als kind was dit gemakkelijk, of je kwam tot een situatie waarbij je een even toestand behaalde, of de leraar of je ouders deden het stoppen. En ik herinner me nog hoe ik ruzie had gemaakt met Odiel, ik had wat blauwe plekken en Odiel een bloedlip toen we 's middags thuis kwamen. Na het middageten stopte ik gewoontegetrouw aan het huis van Odiel en riep in het poortgebouw dat ik er was. We hadden gevochten, en het was effen. Punt. Ik kreeg alleen nog wel een reprimande van de moeder van Odiel, die niet begreep dat we na dat gevecht onmiddellijk weer vrienden waren.
Bij volwassenen lijkt dat niet meer te kunnen.
En toch is het de enige oplossing. Stoppen en het gewone leven hernemen.
Je hoeft daarom niet echt plots van vijand in beste vriend te veranderen, maar stoppen is de enige oplossing.
Het niet hebben van wapens lijkt me daarbij veiliger dan het bewapenen.
Iedereen moet beseffen, dat je het verleden niet kunt uitwissen. Dat ik dat nog weet van het gevecht met Odiel, dat bewijst dat er iets is blijven hangen, dat er iets verdwenen was in de vriendschap, of dat er iets was bijgekomen die het belastte...
Maar wij wisten te stoppen, wisten voort te gaan op de manier van voor de "oorlog". En dat lukte.
Het kan dus.
Als het kon als kind, dan moet het toch ook kunnen als volwassenen ? Zegt men niet dat die verstandiger zijn dan een kind ?
Wraak, vergelding lijkt me nooit een oplossing.
Ook al kun je iets niet vergeven en vergeten, je kunt het toch zeker wel negeren.
En je hoeft niet de winnende partij te zijn, om uiteindelijk toch de oorlog te beëindigen. En beëindigen betekent niet dat de winnaar moet overheersen of buit moet opeisen... Nee, stoppen. Gewoon stoppen. Van beide kanten.
En het gewone leven hernemen.
Is het niet in vriendschap, dan gewoon omdat het de beste oplossing is.
de enige oplossing.
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten