Op het nieuws hoorde ik dat de chauffeurs van de lijn vroegen om geen das meer te moeten dragen, want die das was gevaarlijk ! Bij gevechten werden ze nog al eens bij die das gepakt, en werd dit blijkbaar ervaren als gevaarlijk door de chauffeurs.
Ja, als een aanvaller je bij die das grijpt en je dreigt te wurgen...
Maar zoals gezegd deed dit onderwerp me meteen aan heel andere dingen denken...
Aan mijn tijd bij de Chiro... Daar hielden we regelmatig dassengevechten. We deden dat niet met de das van ons uniform, want die was netjes gewassen en gestreken, maar met een lap van zo'n 10 cm breed en 30 cm lang ongeveer. We stopten die tussen de riem van onze broek, op onze rug. En dan moesten we proberen de das van de andere te pakken, en te zorgen dat we zelf onze das niet kwijtraakten.
Dat waren heerlijke worstelpartijen !
Dat was een van mijn favoriete spelletjes, want ik was zowat de sterkste van de bende. Ik had één groot nadeel, ik was niet heel vlug om te lopen, en ook in het maken van vechtbewegingen was ik trager dan de meeste anderen, maar ik compenseerde dat ruimschoots met mijn macht.
En zo bracht het bericht in het nieuws me regelrecht terug naar de Chirotijd...
Gek is dat... Wellicht is dat een van de symptomen van ouder worden, of... het is een van de dingen die maakt dat ik een haast onuitputtelijke fantasie heb.
Het is in ieder geval een feit dat ik heel veel weg droom, dat ik heel vaak zit te droedelen (je weet wel, het maken van kleine tekeningetjes op een verloren hoekje van het blad.).
Op een gegeven moment ben ik die droedels bij gaan houden, en nog later zorgde ik dat ik steeds een tekenblok bij had, waarop ik vrij kon droedelen. Want het was mij opgevallen dat die droedels nadien vaak een bron van inspiratie vormden voor het maken van beeldjes, sieraden, keramiek...
Ergens vind ik dat heerlijk, wat voor een ander verloren tijd is, is voor mij inspiratie. In veel gevallen teken ik die kleine dingetjes zonder er echt bij te denken. Meer zelfs, ik kan er mee bezig zijn, terwijl ik aan heel andere dingen denk. Soms heb ik de indruk dat dit me helpt om problemen op te lossen, het lijkt wel of dat droedelen op die momenten me alert houdt in plaats van me af te leiden.
Met andere woorden, vaak zit ik dus te tekenen, zonder dat ik me dat echt bewust ben.
Ik betrap me er soms op, dat ik, vooral op een weg die ik heel vaak rij, me plots moet oriënteren, om te zien waar ik al ben. Ik rij dan blijkbaar op automatische piloot. Ik reageer op alles, zonder mij echt te concentreren op wat ik doe. Ik ga op die momenten niets verkeerd doen, geen te hoge of te lage snelheid, niet vergeten te stoppen waar dat moet, wel degelijk uitkijken, maar toch doe ik dat zonder echt bewust met dat rijden bezig te zijn.
Ik denk dat de meeste mensen die al lang rijden met de wagen, ook niet voortdurend hun snelheid moeten controleren, je weet ook zonder kijken wel ongeveer hoe snel je rijdt, en je kunt die snelheid aanhouden, zonder voortdurend heen en weer van de weg op je kilometerteller te kijken... (In 't "Vlaams" je kilometriek). Ik denk dat dit ook de manier is waarop ik soms rij op automatische piloot, maar dan niet alleen wat snelheid betreft, maar het geheel van de rijvaardigheden.
Als er gevaarlijke situaties zijn, dan stopt dat automatisme meteen... Ergens gaat er inwendig een alarmknop af... En ben je weer 100% alert. Ook dat automatisch overschakelen is een automatisme, die je slechts verwerft na jaren ervaring als bestuurder van een voertuig.
Maar voor mij is het heel belangrijk, want het is tijd om mijn gedachten te laten "vlinderen"...
En dat, dat is voor mij een heerlijke tijd !
speeltijd
fantaseren, wegdromen, dagdromen
weet je, ik wens het jullie allemaal toe !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten