Op weg naar Houffalise

Ik weet niet meer in welk jaar het was, maar we waren met een ganse bus bestuursleden en hun gezin op weg naar Houffalise... Onder weg stopten we even aan een herberg, kwestie van de dorst te lessen en de blaas te ledigen. En toen we weer de bus wilden opstappen, zagen we daar, aan de andere kant van de brede baan, Freddy en zijn Myriam... We zaten gisteren nog op zijn trouwfeest, en blijkbaar hielden zij daar een stop op hun huwelijksreis...
We riepen eens naar elkaar, en ieder vervolgde zijn weg.

Eén van die kleine dingen in het leven, waar je nooit meer op denkt, tenzij...
Freddy is overleden, juist 60 jaar geworden, na een lange slepende ziekte, DE ziekte waar we allemaal schrik van hebben.

Morgen gaan we naar zijn begrafenis.

De brave man is op nieuwjaar overleden. Een stomme dag om te sterven, een dag, die hoe dan ook iedere keer weer de pijnlijke herinnering zal bevatten, op een moment waarop de rest van de wereld feest viert.
Hoe dan ook zijn Kerstmis en Nieuwjaar kwade dagen voor wie iemand op zijn levensweg heeft verloren, gewoon, omdat of Kerstmis, of Nieuwjaar een feest is, waar je met de familie samen zat, waar de overledene zijn vaste stek had... En hoe je de tafel ook schikt, je altijd het gevoel hebt dat er iemand ontbreekt. Hoe erg moet het dan zijn om een overledene te hebben op die feestdag zelf !

Ik zit reeds gans de week op hem te denken. Niet constant, maar heel vaak.
Niet dat we elkaar zo vaak zagen. De laatste keer op de rommelmarkt hebben we hem niet gezien, maar we spraken met zijn zoon en met Myriam, en beiden hadden goede hoop dat het de goede kant op ging. Ze waren optimistisch. Dat is maar enkele maanden geleden.

Dan zagen we Myriam nog eens, aan het hospitaal, waar we waren voor de rugpijn van Anny: "Er is toch niets met Freddy" Nee, met Freddy was alles goed, het was Myriam zelf die wat op de sukkel was, en die eigenlijk zichzelf te kort deed om Freddy alle mogelijke en onmogelijke zorgen te geven.

Allemaal van die kleine feitjes, waar je het eerste uur nog wel eens onder elkaar over praat, maar dan vergeet. Ik vroeg wel nu en dan aan de een of de ander van zijn familie hoe het met hem ging, maar we hoorden eigenlijk altijd hetzelfde relaas, een weg van up and downs...

En ergens voel je jezelf een beetje schuldig, je had best eens kunnen op bezoek gaan. Tijd is nooit een echte reden, tijd is iets wat je maakt. Toen ik nog werkte had ik heel weinig vrije tijd, maar toch vond ik tijd om dingen te doen die we graag deden. Nu heb ik in verhouding met toen, zeeën van tijd... Maar we maken zo zelden tijd voor de echt belangrijke dingen in het leven. De mens naast ons.

Nochtans zit ik op de goede plaats om te beseffen hoe belangrijk een bezoekje is voor een mens die thuis zit door ziekte of pijn.

Morgen is het de uitvaart... Het kan gek klinken, maar dit definitieve afscheid helpt. In ieder geval heb ik het zo ervaren bij de uitvaart van mijn zoon. De begrafenis was de afsluiting van die ene soort van verdriet. Wat rest is als het ware fantoompijn... (Fantoompijn is een medische term die duidt op de pijn die mensen lijken te voelen in een lidmaat die afgezet is ) Niet dat die pijn minder erg is, maar het is anders, het voelt aan als verwerking, niet meer als het snijden in je lichaam, maar als het genezen van een wonde, ook al geneest het nooit echt.

Ik weet dat ik morgen wellicht weer meer op de begrafenis zal zitten van onze Koen, dan wel op die van Freddy, maar toch ga ik er voor Freddy.
Mens zijn is lastig.
dat denken zou je eens een tijdje moeten kunnen afzetten...

tot de volgende ?