Kalfaten

Breeuwen.
Met werk en teer de scheepsnaden dichten.
Opknappen
Prutsen
Knutselen.

Vermits er haast geen schepen in hout meer worden gebouwd, zal het kalfaten wellicht op een laag pitje staan.

Hoe ik daar nu in hemelsnaam bij kom ? Door dat hele dagen horen praten over het Kalifaat. Ik weet wel dat het niets met elkaar te maken heeft, maar door een nieuwslezer op de radio werd het woord nogal haastig uitgesproken en ik, die maar met een half oor zat te luisteren, hoorde plots "kalfaat", en spitste de oren. (Er zijn niet zoveel mensen meer die nog de oren kunnen spitsen, maar ik behoor tot die minderheid die het nog kan.)
(Ik herinner me dat ik, als kind, ooit bij de kapper zat, te staren naar mijn eigen zichzelven in de spiegel, en uit verveling met mijn oren en mijn neus zat te wiebelen, tot ik plots opmerkte dat er twee heren mijn gedoe in de gaten hadden en zaten te lachen...)

Nu weet je hoe ik of kalfaten ben gekomen. Door een misverstand.

En nee, ik ga het niet over het Kalifaat hebben, noch over Syrië, noch over Gaza, noch over Oekraïne, noch over andere gebieden waar mensen zich onledig houden met het uitroeien van hun soortgenoten... Nee, in tegendeel ! Kalfaten is een positief begrip ! Het is het dichthouden van de scheepswand, want anders gaat het schip ten onder.
Dus, waar al die oorlogmakers het schip doen zinken, moeten wij de maatschappij kalfaten. En zelfs al zou het in overdrachtelijke zin zijn, en eerder wat knutselen of zelfs wat prutsen, het is positief, zeker ten opzichte van oorlog voeren.

Als een buur zijn buur doodt omdat zijn haag iets te hoog is doorgegroeid, dan haalt dat de pers, en dan praten de mensen over de agressie en het ongebreidelde geweld dat die buur heeft betoond voor zo'n stomme haag...
Maar eigenlijk is dat gewoon een oorlog in het klein, en van oorlog aanvaarden we dat het "normaal" is, dat er doden vallen. Nu de meesten beschikken over zeer gesofisticeerd oorlogstuig, aanvaarden we niet meer dat er burgerslachtoffers vallen, en zou de oorlog moeten beperkt blijven tot de soldaten, de vechters... (Maar de soldaat is ook iemands kind, iemands vader...)
Bij I.S., of Het Kalifaat gaat men weerloze mensen, gevangenen, burgers in veroverde gebieden zo maar gaan doden, of liever, niet helemaal zo maar, nee, men doet het in het publiek, men toont het aan gans de wereld, als afschrikwekkend voorbeeld tot wat ze in staat zijn.

Dat is niet nieuw, we dachten dat het voorbij was, dank zij die gesofisticeerde wapens, maar in de laatste wereldoorlog werden van weerszijden steden vol burgers platgebombardeerd zo maar, ter afschrikking... zo van "Zie ne keer hoe wreed wij kunnen zijn !".

Als het Kalifaat nu iets dergelijks doet, dan zijn we verbaasd en hogelijk verontwaardigd. Terecht, maar hier deden wij het ook. En van  de verliezende partij vonden we dat verschrikkelijk, en als de geallieerden Dresden helemaal plat bombardeerden en brandden, dan dachten wij eerder aan hoe zoet wraak wel was, dan aan "Verschrikkelijk ! Arme mensen !"...
Ondertussen gaat de meerderheid van de mensen hier ook anders denken, en vinden wij Dresden ook verschrikkelijk, en mensonterend, ook al kwam het van de "goeden"...

Hoe meer ik over dergelijke dingen denk, hoe meer ik overtuigd ben dat er in oorlog geen goeden zijn. Of je nu je buur doodt omwille van een haag, of een Rus doodschiet omdat hij soldaat is aan de verkeerde kant, het is en blijft het doden van een medemens. En ik kan me geen enkele reden indenken die voldoende zou zijn om iemand te doden.

We klagen de landen waar de doodstraf nog bestaat aan, als landen waar ze nog niet tot die graad van beschaving zijn gekomen, waar wij al wel zijn... Maar oorlog, dat mag, dat kan. (Maar liefst heel ver weg).

Steeds meer stel ik vast dat mensen, vooral jongeren, in hun opvoeding, in hun groei naar volwassenheid, gaan redeneren dat je eigenlijk ook geen recht hebt om dieren te gaan doden, ook niet om op te eten... Het Leven (met hoofdletter) is steeds meer Heilig. Maar oorlog, dat kan. En het is leuk de vijand uit te schakelen in een videospelletje. En diegenen die met een drone vijanden uitschakelen kijken op net zo'n schermpje, en duwen op net zo'n knopje om honderden kilometers verder mensen effectief, echt, te doden...Op een schermpje, maar ook in 't onwaarschijnlijke echte leven.

Heel lang geleden was een mens doden nog "handwerk"... Nu doodt je een medemens die je niet eens meer echt kunt zien. En dat doden voel je niet meer "aan de lijve"...
Tenzij ze plots executies gaan uitvoeren, als "voorbeeld"... dan plots lijkt dat schermpje weer heel dicht en heel reëel.

" Gij zult niet doden"
Waar hebben we dat nog gelezen???
djudedju

tot de volgende ?

Schoolverkeer

't Zal wel weer geen goed Nederlands woord zijn, maar straks zitten we weer met het schoolverkeer opgezadeld...

Ik zou mij niet zijn, als ik niet eens terugdacht aan héél, héél lang geleden, toen ik nog school liep... Toen kwam zowat iedereen te voet of met de fiets naar school. Als er al eens eentje met de auto werd gevoerd, dan was hij het middenpunt van spot en was hij de facto een moederskindje, tenzij het natuurlijk iemand betrof die werkelijk last had om zich te verplaatsen.

Regen, kou, sneeuw, ijzel... wij moesten er door, en we reden veelal in groep, met zijn tweeën naast elkaar op het fietspad, naast de snelweg. Babbelend en lachend, elkaar uitvragend of hij wel dat moeilijke vraagstuk had kunnen oplossen...

Nu is wie te voet komt, of met de fiets, een uitzondering... Bijna iedereen wordt naar de school gevoerd, door mama, of door opa, of met een groepje samen bij elkaar in één wagen.
De auto's staan elkaar dan te verdrummen om zo dicht mogelijk bij de schoolpoort te kunnen stoppen, want de kindjes zouden eens nat worden ! Kinderen die te voet zijn, of met de fiets, worden in de hoek gedrumd door koning auto, en het is voor hen inderdaad gevaarlijk !

Wie op het vermaledijde uur van de scholen ook naar zijn of haar werk moet, zal het geweten hebben. Het verkeer is plots verdubbeld ! En er zijn al zoveel auto's op baan.

Kinderen zijn geen kinderen meer zoals wij waren in de tijd van toen. Nu zijn het kasplantjes in verhouding met toen. Wij dronken aan hetzelfde flesje, we hadden geen helm op op onze fiets, en geen reflecterende hesjes (bestond dat al ?), we klommen in bomen, vielen wij en hadden wij een wonde aan ons been, dan moest het al héél erg zijn voor iemand zou praten van naaien... Wat mercurochroom er op, en een lap er rond was al heel veel... Ik heb massa's littekens op mijn benen en aan mijn hoofd. Als de wonde vuil was, dan werd hij uitgewassen met bruine zeep... (En ons moeder was van de harde school, vraag het maar eens aan mijn jongste zus, die was gevallen op een assenwegel, en ons moeder schuurde de wonde uit met een borstel... Later bleek dat door die behandeling een deel van de assesteentjes in de wonde waren gewreven in plaats van er uit...)

Nee, dat was geen betere tijd dan nu, maar ik denk dat we veel gezonder waren. We speelden buiten (er was geen TV en zeker geen computerspelletjes of smartphones...) in zon en regen, warmte en koude. We kweekten door onze manier van leven veel meer weerstand tegen alles en nog wat, omdat we er midden in leefden. Nu maken ze op TV reclame om je huis te poetsen met producten die alle mogelijke ziektekiemen doden...

Natuurlijk was het een andere tijd... Wij woonden op een hoek van de straat, en in de twee straten bijeen (en de gouwelozestraat was een lange straat !) waren er twee auto's en twee vrachtwagens... Dat was alles. Wij konden op straat spelen, er was amper verkeer. Op warme zomeravonden zaten alle volwassenen buiten op een stoel en de kinderen speelden in de straat tot het te donker werd.

Dat kunnen de kinderen nu niet meer... Zelfs waar ze snelheidsbeperkingen invoeren tot 30 km/h, is het nog niet echt veilig om te spelen. En straten zonder verkeer, die zijn op één hand te tellen.

Er is meer gevaar, en om de kinderen te beschutten voor al dat gevaar worden ze nu maar liever voor de TV gezet, worden ze maar liever met de auto naar school gevoerd... En het gevaar wordt er nog groter door...

Nee, ik heb geen oplossing... Tenzij men met grote verboden zou gaan zwaaien... en we worden al zo erg betutteld door de regering, zonder dat ze ook daar nog eens...

En zo sukkelen we voort.
Een straatje zonder eind... Een luxe-probleem zonder luxe-oplossingen.
De steden slibben toe.
Net zoals de buurtwinkeltjes verdwijnen ook de buurtschooltjes, en worden alle kinderen en alle goederen in grootwarenhuizen en grote schoolcomplexen gezet... Alleen, aan die warenhuizen zijn gewoonlijk grote parkings, aan de scholen zelfs geen veilige stopplaatsen...
djudedju

tot de volgende ?

De landkaart

Als onderlegger ligt hier, onder mijn klavier een grote plastic-landkaart met daar op heel Europa. Ik weet niet of alle landen er nog correct op staan, want de laatste jaren is er nogal een en ander veranderd...
Vroeger kwam Rusland tot aan onze achterdeur, maar nu zijn er een heleboel landen terug onafhankelijk geworden, en sommige daar van nog eens gesplitst in diverse kleinere brokken.
Haast iedere dag kijk ik naar Oekraïne om te zien of het nog steeds zo dicht bij ligt, in de gegeven omstandigheden had ik het liever wat verder weg... Maar als ik iets verder kijk, dan zie ik aan de rand van de kaart (en die rand is ook al niet ver van bij ons !) Syrië, Irak en Iran en weet ik dat heel die gloeiende onderkant van de Middellandse zee eigenlijk ook helemaal niet ver weg is...
Ik  leg één hand op de kaart, en ons landje en Oekraïne zijn bedekt, mijn hand iets draaien, en het zichtbare stuk van Syrië is ook verdwenen... Op een handbreedte van ons is het oorlog...

Je kunt geen krant, geen tijdschrift open doen, je kunt de TV niet aan zetten, of je zit weer midden in de Groote Oorlog, nu 100 jaar geleden. Net zo lang dat er geen soldaten meer van over zijn. Net zo lang dat het eigenlijk haast verdwenen is uit het geheugen van de gezinnen... Maar niet zo lang dat de sporen niet meer te zien zijn.

100 jaar, drie generaties, en met de stijging van de gemiddelde levensduur eigenlijk zelfs geen twee meer...

Als je op een van die soldatenkerkhoven loopt, en de duizenden gedenkstenen ziet, en de duizenden namen van dezen die ze nooit meer hebben teruggevonden, en je bekijkt de data, dan zie je dat er zowat een hele generatie afgemaakt is. Allemaal jonge mensen, net begonnen aan het stichten van een gezin, of er nog niet eens aan kunnen beginnen.

We hebben in die honderd jaar niet één, maar twee keer die waanzin zien over onze contreien gaan... Twee keer dat men de jeugd voor een groot stuk uit het geheel knipte... En er dan piëteitsvol een kruisje of een ander gedenksteentje op plaatste. Niet te groot, want ze hadden er veel van doen, verschrikkelijk veel.

Na de oorlog kwam dan de babyboom... Een beetje logisch, natuurlijk zelfs, want de gaten moesten worden opgevuld. Ik ben er één van. Ik ben geboren in 1946, was net oud genoeg om me de schrik te herinneren bij de oorlog in Korea, oorlog die officieel nog steeds niet is afgesloten...

De babyboom, er werden kinderen gemaakt dat het een lieve lust was, want er was veel werk te doen, en er waren handen tekort. Men voerde zelfs arbeiders in, eerst uit Italië en Spanje, nadien uit Marokko en Turkije... We hadden handen tekort !

Nu ben ik op pensioen, en ben ik een van die generatie waarvan er veel te veel zijn... Je weet niet wat dat kost zeker ? En wat doen al die vreemden hier ? We hebben zelf al geen werk genoeg... Gek hé, hoe alles in één mensenleven kan veranderen? We werden geboren als antwoord op de enorme groei die zich aankondigde, men voerde arbeiders in van overal waar men ze krijgen kon... en nu zijn die vreemden en die oude peetjes een last.

En zolang we nog min of meer ons zelf kunnen onderhouden gaat het nog, maar eens dat niet meer kan, dan kosten we handenvol geld aan de maatschappij. De maatschappij die we eerst hebben recht geholpen van uit de oorlogsput.

Ja, de maatschappij is veranderd... Heel erg veranderd ! Er is niet meer zo'n nood aan mankracht. Waar kracht nodig is, daar zijn nu machines. We hebben nu meer nood aan aan die andere soorten werkkrachten, de hooggeschoolden, en minstens goed geschoolden. Handen ? Niet meer nodig. We hebben geen mijn meer, we maken geen sleuven meer in de grond met de spade, daar hebben we machines voor...

De maatschappij is zo erg veranderd dat ik me zorgen maak over een grote groep mensen in onze maatschappij... Mensen die het niet aankonden om geschoold te worden. Vroeger was dat geen probleem, er was werk genoeg voor al wie "poten aan zijn lijf" had... Nu mag je sterk als een beer zijn, zonder diploma geraak je aan geen job. De Wever mag dan wel stellen dat iedereen werk kan vinden... Ik ken mensen die van job naar job lopen, maar niet aan de bek geraken: geen diploma, geen rijbewijs...

En dan komt -bijna logisch - de kreet dat we al die vluchtelingen niet kunnen blijven opvangen, we hebben zelf al werklozen genoeg !
Uw grootouders, of de generatie of misschien al twee generaties voor jou, die waren ooit ook vluchteling... In de eerste oorlog naar Nederland, Frankrijk, Engeland... In de tweede oorlog van de regen in de drup, want de oorlog liep sneller dan de mensen vluchten konden...
Dankzij het feit dat ze daar opgevangen werden, ook al was dat niet de hemel, het was een overleven, dank zij dat feit, ben jij er.

Herinner je de Groote Oorlog maar, maar denk dan ook eens aan het vluchten, aan het opgevangen worden...

tot de volgende ?

dju toch !

Is dat nu niet erg ?
De zon is er eindelijk eens terug, en nu moet ik het rolluik wat laten zakken, anders zie ik mijn computer niet meer...
En ik ben pertang meer dan content dat het zonneke er eindelijk terug is ! Na al die regen is het heerlijk om weer zon en zonlicht te hebben. Boven de velden hangt nog wel wat smoor, maar die wordt ook hel verlicht door de zon, en het lijkt veeleer een witte wollige deken dan wat anders...
Alle kleuren zijn weer terug op volle kracht, zelfs het zwartste zwart van de schaduwen.

Het is gek, maar op een of andere manier voel ik me ook beter als de zon er is. Niet fysiek, het is eerder iets psychisch, een gevoel van welbehagen... De pijn gaat ook redelijk, al had ik vanmorgen een ander gevoel, maar met de dagelijkse turnoefeningen is het weer goed gekomen. Ik zie dat Anny ook weer wat beter rond trampelt dan daarnet... Iedere morgen kruipt ze kreunend uit bed, sukkelt dan voetje voor voetje voorbij de badkamer waar ik me sta te wassen en gaat heel voorzichtig de trap af. Met een gezicht vol zeep vraag ik "Gaat het?" "Och, 't is ieder morgen hetzelfde, ik moet in gang geraken..." ...(Eigenlijk gaat het eerder zo: "Hoat ut ?"" Och, 'tis assan 'tzèèfste, 'k moeten in roete hraken")
Ik heb compassie, ik weet wat het is.
Eigenlijk heb ik die mate van pijn nu gewoonlijk maar nadat ik een of ander te lang heb gedaan, te lang gestaan, te lang gezeten in één houding, te lang gewandeld... noem maar op. Bij Anny lijkt het haast omgekeerd. Ze heeft veel pijn als ze zit, als ze 's morgens opstaat, en ze is het best als ze wandelt of staand in beweging is. Schotels afwassen doet weinig pijn, vooral als ze ondertussen wat rond stapt... Maar deze morgen is het weer erger dan anders. "Ik sta te zweten van 't zeer" zucht ze.
Hopelijk vindt ze soelaas in de pijnkliniek binnen een dag of veertien... Ondertussen is het nog steeds de calvarie.

Wellicht doet het weer er ook iets aan... Bij mij lijkt dat alleszins een rol mee te spelen. Mensen denken dat slecht weer nefast is, maar ik heb de indruk dat het eerder de verandering van weer is die een rol speelt. Vast weer lijkt het best, zelfs als het hondenweer is, gedurende langere tijd, lijkt dat niet zo erg als verandering.

Sinds enige tijd heb ik er een nieuwe turnoefening bij... Ik maak iedere dag de bedden op. Na een beetje zoeken heb ik een manier gevonden die me haast geen pijn doet. Bedden opmaken is bij ons zwaar werk, want haast iedere morgen is het onderlaken van mijn bed veranderd in een rolletje... Ik moet in mijn slaap verschrikkelijk veel draaien en keren ! (Vermoedelijk pas ik onbewust het systeem van van houding veranderen zelfs in mijn slaap toe). Maar dat betekent dat je dan ook iedere keer de matras moet opheffen. Dat is niet zo verschrikkelijk zwaar, maar het is een "slechte" beweging voor de rug. Vraag het aan iedere rugpatiënt, er is niets zo slecht als scheef (schuin) buigen en heffen. Recht-vooruit buigen is niet zo erg, maar vanaf het moment dat je deze beweging scheef maakt, is de kans op pijn héél groot.

Dus heb ik moeten zoeken hoe ik het bed kan opmaken zonder of met zo weinig mogelijk schuine bewegingen, en als ik schuin moet, dat zeker niet combineren met belasten... En dat lukt.
Vermits ik het bed opmaak voor ik naar beneden ga, leg ik het dekbed niet open over het bed, maar opgeplooid op het voeteinde, zodat het bed heel de dag kan "verluchten"... En het raam, tenzij bij felle wind, staat altijd open op kiepstand, als het fel regent zak ik het rolluik tot bijna volledig beneden, maar zo kan er toch verse en frisse lucht binnen. (We doen dat ook in de winter, tenzij bij jachtsneeuw ).

Aan het eten en de afwas mag ik nog niet helpen "Want ik ben beter als ik bezig ben...".

Voor volgende maand hebben we alvast bekomen dat de poetsvrouw twee keer zal komen. Dat is niet echt optimaal, maar het is toch al een verbetering. Hopelijk krijgen we zo spoedig mogelijk een vaste wekelijkse kracht. Al moet ik zeggen dat dit voor Anny heel erg is... Ze voelt het als een persoonlijk te kort schieten dat ze dat niet meer aan kan. En haar werk in handen geven van een ander, dat valt haar zwaar. Al was ze heel gelukkig dat het gedaan was, want het feit dat het"niet proper" lag, dat vond ze nog erger. (En kuisen valt ook buiten mijn mogelijkheden !).

Maar we trekken ons plan, en het gaat zoals het gaat. En we denken aan onze vriend Armand die volgende week aan zijn rug moet geopereerd worden... De man is al een end in de tachtig, en zakt nu regelmatig gewoon door zijn benen, zo maar, zonder verwittiging. Hij is zo bang, en ik hoor dat hij soms stilletjes zit te wenen... En dan denken we dat het met ons al bij al nog zo slecht niet gaat.

Naast het brandende olielichtje bij het portret van onze Koen, branden we nu ook eentje voor "Mandje"...

Tot de volgende ?

à l'eau !

Dit wordt een heel kort blogje, want ik heb nog heel veel werk te doen !
Straks leveren ze hier tien vrachtwagens timmerhout, en kan ik aan mijn ark beginnen. Ik heb iets meer tijd dan de lui die hier lager wonen, maar ik ga me toch moeten haasten om klaar te zijn voor de grote overstroming...

Heb je ook het gevoel dat we stilaan aan het verzuipen zijn, hier in ons Vlaanderen? (Wat moet dat niet zijn bij onze broeders in Nederland, die wonen meestal onder de zeespiegel (als ik me goed herinner uit mijn aardrijkskunde van het 5° studiejaar)...

Regenen, regenen, water gieten !
Vannacht zijn we wakker geworden van het lawaai van de regen. Je hoort dan de de dakgoten gorgelen terwijl ze in wanhoop proberen het water te slikken.

De suikerbieten voor de deur hebben nu allemaal een reddingsboei aan, en drijven meer dan dat ze nog geworteld staan in de modder.

In de holle wegen stromen brede beken, bruin water, verzadigd van de meegesleurde aarde van de velden. Velden? Straks zijn het compleet meren !

... en dan woon ik nog hoog en ... nee, niet droog. Wat moet dat zijn op de laaggelegen velden? De Scheldemeersen die vroeger een natuurlijk wachtbekken vormden, gaan weer grote plassen vormen rond de bebouwing die daar nooit had mogen toegelaten worden.

Maar ja, de Belg met zijn baksteen in de maag, bouwt waar er ook maar een meter grond vrij is...

De "Global Warming" brengt momenteel geen opwarming (te contrarie !), maar water, veel water...

Ik kan natuurlijk niet oordelen of wat de weermannen ons vertellen ook daadwerkelijk klopt, maar mij valt het op dat we bijna maandelijks horen dat we een of ander record hebben gebroken inzake het weer, en is het geen record, dan zitten we steevast in de top tien van uitzonderlijk weer. Soms is het te warm dan weer te koud om normaal te zijn, of te droog en nu weer veel te nat... Als dat juist is, dan zitten we, hoe dan ook in een periode met abnormaal weer.
Of dat nu door toedoen van de mens is, of de normale gang van zaken, dat weet ik niet... We hebben in de geschiedenis nog al perioden gekend met raar weer... Blijkbaar is de Nijl in de loop van de bekende geschiedenis op zijn minst twee keer dichtgevroren... En dan spreken we dus over de perioden waarop dit gegeven genoteerd is, dus niet over een of andere ijstijd in een heel heel heel ver verleden...

En natuurlijk gebeurt dat net nu, nu ze steeds meer bebouwen en asfalteren, zodat er steeds minder grond overblijft waar het water kan wegsijpelen... En de velden waar dat wel zou moeten kunnen, zijn bewerkt met zo'n zware machines, dat de grond veel te hard is toe gestampt, en quasi ondoordringbaar wordt !

Dat alles bij elkaar maakt dat dergelijk nat weer voor veel mensen een periode is van schrik en beven voor dreigende overstromingen...

Ik hoop dat het straks weer droger wordt... Een heel stuk droger ! Want als ze op een dergelijke natte velden met die grote machines gaan moeten rijden om te oogsten, dan wordt het hier mooi ! Niet alleen wegen vol modder (en dus ook onze auto's !), maar de velden die er dan heel de winter bij liggen als een slagveld vol diepe sleuven waarin je haast kunt verzuipen in de modder.

't regent maar door...

en 't is nog koud ook.
Straks gaat de verwarming nog in gang schieten, gewekt door een thermostaat die hem veel te vroeg wekt... Gelukkig is het huis behoorlijk geïsoleerd.

djudedju

tot de blub-blub volgende ?

Huisgoden

Wie zich zijn geschiedenislessen herinnert, of boeken las over Chinese of Japanse gezinnen of iets dergelijks, zal zich ongetwijfeld nog herinneren dat men in heel wat diverse culturen huisgoden had, meestal met een huisaltaar waar ze vereerd werden.
Huisgoden horen thuis in religies waar ze meer dan één god vereren, althans, dat lijkt de stelregel...
Maar als ik hier in veel huizen binnen kom, dan kan ik mij niet ontdoen van de gedachte dat men hier, in ons katholieke Vlaanderen toch ook bezighoudt met het uitbouwen van huisaltaren...
Meestal is het niet zo, dat het beperkt blijft tot één plaats, één altaar, nee, in on Vlaanderland vind je veelal op zowat iedere schoorsteen een kruisbeeld, maar veelal vind je er ook een of enkele heiligenbeelden. Er is een tijd geweest waar die beelden precies aan het verdwijnen waren, samen met het verschijnsel van processies en bedevaarten... Maar de laatste tijd lijkt er een revival aan de gang, men verkoopt weer meer heiligenbeelden, kruisbeelden die ook al aan het verdwijnen waren komen terug, en de bedevaartplaatsen kennen weer een stijgend succes... Wanneer begint men weer aan de processies rond de kerk? Maar nee, dat laatste zie ik niet zo meteen gebeuren, want het aantal trouwe kerkgangers is nog niet aan revival toe...

Als ik denk aan ons moeder (Hoe ouder ik word, hoe vaker ik terugdenk aan pa en ma !), dan herinner ik me dat ze, toen de teruggang van het aantal kerkgangers nog maar amper merkbaar was, zei dat ze wel allemaal zouden terug komen gekropen, op hun blote knieën, als het weer oorlog werd...

Ik denk dat ze gelijk heeft... In nood zoekt de mens hulp, en God is een klassieke bron van hulp en rust.

Maar terug naar het Vlaanderen van nu... We zien in ons Vlaanderland tegenwoordig dat niet alleen het Kruis, en een of enkele heiligenbeelden de schoorsteen sieren, maar veelal zie je er ook een Boeddha, of een Visjnu of Ganesha of zoiets staan... Die staan er meestal niet uit godsdienstige redenen, maar omwille van het exotische aspect, het feit dat het een beetje mode is, het feit dat men ze mooi vindt...

Ik behoor niet tot het klassieke beeld van de Vlaming... In mijn huis hangen heel wat kruisbeelden, maar de meeste hangen er vooral omdat ik ze mooi vind... Er staan ook hier en daar heiligenbeelden, Heilige Families, en massa's exotische goden en godinnen... Die staan er allemaal alleen omdat ze mooi zijn. Aan het kruis en de heiligenbeelden hangt nog een beetje devotie vast, maar toch zoek ik dat meestal te combineren met wat ik mooi vind.

Voor mij is een beeld gewoon een beeld, in plaaster, hout, steen, brons of wat dan ook. Ik heb er geen religieuze binding mee. Op dat stuk hoor ik wellicht eerder thuis in de vleugel van de protestantse kristenen... Voor mij is een beeld een zielloos stuk materie. Ze staan hier dus alleen omdat ik ze graag zie, mooi vind. En je kunt er Boeddha vinden naast een Lievevrouwenbeeldje, en een fetisj uit donker Afrika, vol stukken ijzer en met op de buik een doosje vol tovermiddelen...

Ik ga dikwijls kerken binnen, waarbij ik eerst de kunst, het mooie ga opzoeken, en soms, nadien als de sfeer me daar echt toe roept, ook om eens te mediteren...  De ene kerk is ook op dat gebied de andere niet. Er zijn kerken die nopen tot bidden, er zijn kerken die je op alles doen denken uitgezonderd meditatie... Maar eigenlijk kun je dat van iedere ruimte zeggen. Ooit liep ik quasi alleen in een oud operagebouw, half verlicht met daar heel ver, op het toneel een lichtje dat haast onzichtbaar door een gaatje in de zware gordijnen piepte... Ik kreeg er een wonder gevoel van iets wat welhaast devotie kan heten...

Ook in een bos, tussen de rijzige stammen van oude beuken, voel ik soms iets religieus mijn gedachten binnen sluipen... Ik wil maar zeggen, de sfeer, het aan voelen van een sfeer bezorgt me meer religieuze gevoelens dan een overdadig versierde kerk...

Ik heb een huis waar meer goden staan dan in de meeste huizen die ik ken, maar voor mij zijn dat alleen maar beelden... Ik heb nog nooit iets van meditatie ervaren bij een van die prachtige Afrikaanse beelden... Ik voel er geen magie, geen religie, maar ik kan wel de liefde voelen waarmee de beeldhouwer zijn kunnen in het werk heeft gestoken.

Voor mij kan mediteren overal, op elk moment...
Je hoeft er geen speciale ruimte voor, je moet alleen jezelf een moment weten af te zonderen in je eigen zelf, je wereld terug te brengen tot één punt. En voor mij komt dat meestal op plaatsen waar ik onder de indruk kom van iets wat voor mij "groots" is...  In Saint Omer in Frans Vlaanderen staat een oude kerk, een ruïne haast, zonder deuren, ramen... Maar net daardoor rest alleen de prachtige gotiek, rijzig, ijl en ik voel daar mezelf haast verdwijnen in een ...niets. Daar ontroert een ruïne me zo erg, dat ik werkelijk een religieuze ervaring heb.
... in een ruïne...

Je ziet maar, misschien is dat "je klein voelen" te vinden in een barokke tempel, of  gewoon onder een brug waar auto's boven je voorbij razen, onzichtbaar...

Ik denk dat het religieuze ervaren voor iedereen anders is... Maar ik vind dat die momenten van verdwijnen binnen jezelf, heerlijk zijn. Ik wens het je toe !

tot de volgende ?

atoom

Al dat gedoe over de kerncentrales deed me denken aan radioactiviteit, aan het feit dat de everzwijnen in Duitsland nog steeds niet eetbaar zouden zijn ten gevolge van de radioactiviteit van de ramp in Tjernobyl (Hoe lang is dat nu al geleden?)...
En zo denk je dan aan Het Atoom.
Een kern, daarrond draaien dan kleine maantjes rond, en onlangs vond men nog een kleiner dingetje dat daar ook rondvliegt, iets waarbij ik me een soort minuscule mini-komeet voorstel... Maar alles bij elkaar: bijna niets.

Als ik het goed begrijp is de afstand tussen de kern en zijn manen heel groot (Nu ja gemeten op schaal van het atoom dan hé)... Maar het komt er eigenlijk op neer dat een atoom, neem nu bijvoorbeeld ijzer, dat dit veel meer niets is dan wel iets.
De afmetingen zijn zo klein dat je niet kunt zeggen dat er lucht zit tussen de kern en de elektronen, want lucht, dat is een mengeling van andere atomen, maar dat beeld maakt het ons gemakkelijker om het te begrijpen. Je zou het ook kunnen vergelijken met de aarde als kern en de maan daarrond als elektron.

Ik wil eigenlijk gewoon stellen dat dat iets, dat atoom ijzer, veel meer niets is dan wel is.

Gek, we smeden een ontelbare massa van die ijzeratomen aan elkaar, en slijpen dat zo scherp, dat chirurgen er heel precies mee in je lijf kunnen gaan snijden en de zieke stukken van je organen er mee kunnen wegsnijden. Om het anders te stellen je maakt een heleboel meer niets dan iets aan elkaar vast, en daarmee kun je gaan snijden in een ander soort meer niets dan iets.

Ik vind het op zijn minst bizar.

En het maakt me nederig. Ik ben in mijn leeftijdsgroep tamelijk groot, ik ben behoorlijk dik, en maak me daar zorgen over, en eigenlijk is dat veel meer niets dan het wel iets is.

Als ik kijk naar de aarde en de maan, dan weet ik dat middelpuntvliedende krachten en zwaartekracht daar een rol spelen om de maan rond de aarde te doen draaien... Zou dat bij de atoom ook het geval zijn? Het lijkt me eigenlijk logisch, maar het is allemaal zo ontstellend miniem, dat we ons bijna onmogelijk kunnen voorstellen, dat die kern van een atoom ook aantrekkingskracht uitoefent...

Kortom, ik snap het niet. Ik weet het wel, maar eigenlijk roept dat "weten" bij mij veel meer vragen op dan antwoorden. En ik heb dat bij veel dingen.
Ik zeg altijd dat ik veel te veel dingen weet, waar ik eigenlijk niets mee kan doen, maar die "kennis" leert me vooral dat ik niets weet. Want hoe meer ik denk te weten, hoe meer vragen ik heb. Soms wellicht heel idiote vragen.

Als ik kijk naar dat filmpje op YouTube, over die goochelaar, die zijn hand zo door de ruit van een aquarium naar binnen steekt, en daar iets uithaalt, zijn hand terug trekt, duidelijk nat, maar aan de ruit is niets meer te zien... En dan gaat mijn fantasie, mijn wetende onwetendheid met mij op de loop: heeft die man ontdekt hoe je door de lege ruimte van de atomen heen moet glippen ?
Ik weet dat dit niet kan, maar toch denk ik het... Omdat ik het niet snap.

Zo heb ik wel meer van die gekke ideeën... Als de aarde waarop we leven de kern is, en de maan een neutron, zou het dan niet kunnen dat de atoomkern van dat ijzer een planeet is, met neutronen als manen... Een planeet waarop dan in hun maat weer leven is, mensen, die verwondert door een elektronenmicroscoop zitten te turen naar de structuur van hun atomen... en zo eindeloos door, je weet wel, zoals dat schilderij waarop je het tafereel telkens weer ziet in een steeds kleinere versie...

Ik maak me helemaal geen zorgen over het feit dat er zo veel is dat ik niet snap, omdat ik die wetenschap niet meteen nodig heb om te overleven... Meer zelfs, ik weet dat er heel veel zorgen komen van weten... wellicht meer dan van niet-weten...

Ik heb voor mezelf trouwens wel een antwoord op al die dingen die ik niet snap: God. Want een kracht die alles kan, is uiteraard ook het alles-dekkende antwoord. En dat is voor mij meer dan een stoplap, het is een ervaren van mijn onmacht, mijn on-weten, mijn tijdelijkheid, mijn onvolmaaktheid, mijn kwalen en een weten dat het anders kan, dat het niet alleen een antwoord is op alles wat ik niet weet, maar ook wat ik niet kan, wat ik niet vermag, wat me kwelt.

En dat aanvaarden, dat heet te-vreden zijn, en tevreden zijn, dat is de eerste voorwaarde van geluk. Geluk is niet wat je niet hebt, geluk is tevreden zijn met wat je hebt.
Ik ben een tevreden mens.
Ik ben gelukkig.
Ook al heb ik pijn, ook al loop ik over van medelijden met Anny voor haar pijn, want ik aanvaard wat ik heb, wat we hebben, zowel het goede als het kwade. Ik vecht tegen onze pijn, maar dat overheerst me niet.

Ik wens u allemaal gemoedsrust toe, gerust zijn in het ervaren van je leven.

tot de volgende ?

De ijsemmer-uitdaging...

Persoonlijk vind ik het een heel stomme, idiote bedoening, die echter één groot positief punt heeft: men weet er A.L.S. mee in de aandacht te brengen...tenminste als ze het nog de moeite vinden om het doel te vermelden ! Want op veel van de honderden filmpjes met idioten die een ijsemmer over zich heen laten kappen, wordt met geen woord meer verwezen naar het doel !
De ijsemmer, het leuke, het toegelaten mensjes-pesten lijkt steeds meer en meer het hoofddoel te worden.
En dat, dat is dood en dood jammer...

ALS is een verschrikkelijke ziekte. Ik heb hier in de buurt een nog jonge man, vader van twee kinderen, echtgenoot van een lieve dame weten sterven aan een ziekte die heel dichte familie was van ALS, want veelal lijkt het niet zo simpel om exact de ziekte te bepalen. Maar alle verschijnselen en alle kenmerken van ALS waren er...

Je ziet een jonge man, in de bloei van zijn leven zo, voor je ogen aftakelen. Na het slecht te been zijn, kreeg hij steeds meer en meer moeite met het spreken... Ik vond het verschrikkelijk om steeds weer en weer "Wablief?" te moeten zeggen, en soms heb ik geknikt, voortgaande op de toon, veeleer dan op het begrijpen.

Wie dagelijks met hem omging begreep nog veel meer dan ik, maar ik vond het verschrikkelijk. Het was bovendien een man die goed geleerd was, boeken had geschreven over de tuin en de bloemsierkunst, en plots kun je niets meer. Je tokkelt met heel veel moeite letter per letter aan op het klavier van je computer, en je zoekt troost in de muziek omdat de rest steeds ontoegankelijker wordt... Hij hield van eten en van koken, en ook dat werd hem ontnomen... Het eten werd steeds moeilijker, slikken werd een huzarenstukje...
En toch had hij nog de moed om net dan al zijn recepten te verzamelen... Hij vroeg aan allen waar hij eens iets lekkers had gegeten, om het recept, en hij maakte op die manier zijn kookboek, een kookboek voor de bourgondiër, een kookboek waarbij hij wellicht de smaken in zijn geheugen weer wist te proeven.
Zijn laatste werk was het uitgeven van dat kookboek... Ik heb het hier ook... en dan lees je dat dit recept komt van Maria, en dan weet ik precies wie die Maria is...

En dan zie ik weer dat aftakelen en die moed.
Het was een man die heel veel steun vond in zijn diepe geloof.
Ergens was en ben ik jaloers op zo'n diepe overtuiging, terwijl ik het aan de andere kant ergens van me afstoot, omdat het tegen mijn logisch denken lijkt in te gaan. Ik geloof, maar niet op die onvoorwaardelijke manier...
Ik geloof in zo veel dingen, maar op het moment dat men het gaat "versieren" met ritus en betuttelende voorschriften, dan verlies ik haast het geloof uit weerzin voor wat ik tierlantijntjes vind... Maar ik ben er me van bewust dat net die "tierlantijntjes" voor veel mensen de kapstok zijn waaraan hun geloof stevig ophangt. Ik veroordeel het dus niet, omwille van de anderen, maar het hoeft niet voor mij !

En zo voel ik dat ijsemmergooien ook een beetje aan als een tierlantijntje, en net zoals ik me niet in die andere tierlantijntjes kan vinden, zie ik dat ook hier, dat ijsemmergooien bij velen alleen het tierlantijntje is, niet meer de kapstok waaraan het idee hangt, nee, alleen nog het plichtmatig water over zich laten gooien... Zonder ook nog maar één tel stil te staan bij ALS...

De mantra, het gebed kan zinvol zijn, het is veelal echter een leeg opdreunen van geluid...

Als ik met dit stukje kan bekomen dat jij bij het zien van al die grappige filmpjes met die emmer met ijskoud water, nu ECHT gaat denken aan ALS, als je bij gelegenheid er ook eens iets voor doet, om de research te steunen, of -minstens even belangrijk - een patiënt te bezoeken, dan ben ik heel tevreden, dan denk ik dat ik op zijn minst ook één goede daad heb gedaan... (Nee, ik ben geen scout, ik ben Chiro, maar dat is voor mij eigenlijk ook een beetje hetzelfde... niet het uniform maar het feit van de jeugdbeweging weet je wel...)

tot de volgende ?

1/7

Eén op zeven van de vrachtwagens op onze wegen, zijn eigenlijk te slecht om op de baan te mogen komen...
Onthutsende cijfers...

Ik had tot nog toe alle sympathie voor de vrachtwagenbestuurders die voortdurend beticht worden van asociaal gedrag en zo, maar ik moet mijn mening dringend gaan herzien ! Zich in het verkeer begeven met een wagen die niet in regel is, niet aangepast is aan het verkeer, in slechte staat is, dat is ronduit asociaal. In de meeste gevallen moeten we echter niet in de eerste plaats de chauffeur bekijken, maar het bedrijf, die veelal de chauffeur dwingt met dergelijke dingen de baan op te gaan, of hun werk te verliezen. (Dit laatste fenomeen is niet nieuw, en ik weet niet hoe het nu zit, maar vroeger hoorde ik dat ook regelmatig van chauffeurs die op de baan waren met een bus !!!)

Ik weet dat de druk hoog is, en dat de onmogelijke concurrentie met de vrachtwagens en -chauffeurs uit het voormalige Oostblok daar zeker ook in mee speelt, maar toch: je speelt niet met mensenlevens ! Stel, dat je met je eigen wagen op de baan bent, en plots stel je vast dat er iets niet meer functioneert..., dan ga je proberen dit onmiddellijk te herstellen, of als dit niet lukt, zo voorzichtig mogelijk verder te rijden, tot aan de eerste garage of tot aan je thuisbasis... Je bent niet meer op je gemak, je bent bang dat je iets zult voorhebben, dat je misschien zelfs wel een ander mens zoudt kunnen kwetsen, of erger nog: doden, met een voertuig dat niet in orde is...
Ik heb het nog niet voor gehad, maar alleen al vaststellen dat ik op baan was zonder geld en zonder identiteitsbewijs, was voor mij van die aard, dat ik helemaal niet gerust meer reed.

Wellicht is dat ook met u zo...
Stel dan dat je vrachtwagenbestuurder bent, je weet wel, bestuurder van zo'n grote kolos, en je weet dat de remmen niet in orde zijn, de banden versleten zijn... En je wordt gedwongen om toch te rijden. Je moet bovendien ook nog eens snel rijden, want je leveringen moeten in tijds gedaan zijn, en je moet tijdig ter plaatse zijn om de retourvracht op te pikken...

Nee, ik beeld me dat niet in... Heel onlangs hoorde ik nog een chauffeur zo'n verhaal vertellen. Hij had tijd om me op te bellen, want hij stond daar toch langs de baan... Hij had de baas verwittigd van het dreigend mankement, maar hij moest rijden, want de goederen moesten... Gelukkig was er alleen schade, de verwachte schade aan de vrachtwagen... Maar leuk is het niet, en niemand kon of kan verzekeren dat het altijd zo goed zou aflopen.

Nee, ik ga hier niet gaan kafferen op die bestuurders of zelfs niet op de werkgevers... Men zou op een of andere manier iets moeten doen aan de oneerlijke concurrentie... Men zou moeten een systeem kunnen uitbouwen, waarbij de kosten (loon, brandstof, afschrijvingen... enz...) voor iedereen ongeveer op zelfde hoogte zouden liggen. Men zou dit misschien kunnen via een belasting op het gebruik van de wegen van een land, belastingen die zouden geheven worden in functie van de totale kostprijs van dat vervoer, om zo een evenwicht te creëren. Ik weet wel dat dit een enorm werk zou zijn, dat dit pas een eind na de feiten kan gebeuren, maar we hebben legio werklozen... Die dan misschien een zinnig werk zouden doen.

Och, misschien is het zo niet te doen, maar er moeten toch wel middelen zijn om te komen tot een systeem waarbij onze bedrijven en onze chauffeurs niet in het verdomhoekje geduwd worden! Er zijn wellicht genoeg knappe koppen om zoiets uit te werken.

We leven in een wereld die steeds kleiner wordt... Terwijl we nog steeds met al die landelijke en zelfs regionale lonen en voorwaarden zitten. Zolang we dat doen, gaan we moeten systemen uitdokteren om dergelijke problemen op te lossen... Ik ga niet weer herhalen dat ik nog nooit een grens heb gezien... Grenzen zijn kunstmatige dingen, uitgevonden door de mens, enkel en alleen om te voldoen aan zijn eigen ikje, mijn land, mijn eigendom, mijn taal, mijn huidskleur... djudedju

tot de volgende ?

Jong en dynamisch

Gisterenmorgen zijn we met ons beiden naar de huisarts gegaan... We hadden wat voorschriften tekort om onze medicamenten te kunnen aankopen... En door een opmerking van mijn schone schoondochter (twee keer schoon ! Nu krijg ik zeker goede punten) ook eens te laten nakijken of mama toch geen suiker zou hebben. Dat zou niet verwonderlijk zijn, want dat werd al eens vastgesteld, waarna ze op dieet moest gaan leven... We hebben dat consequent gedaan, maar de laatste tijd stelden we vast dat Anny veel meer water en frisdrank drinkt dan vroeger, en dat zou kunnen wijzen...
Enfin, om een lang verhaal kort te maken, er is geen suiker vastgesteld.

Maar het verhaal moet ik eigenlijk vroeger beginnen... In de wachtzaal...

Zoals gewoonlijk waren we 10 minuten te vroeg op de afspraak, en er zat nog een paar mensen te wachten in de wachtzaal. Ik zocht en vond een tijdschrift en ging me verdiepen in een of ander artikel, toen plots de man vroeg "Niets voor u, madame ?" Dat moest wel tegen Anny zijn, dus keek ik op. De man en Anny keken beiden naar een papiertje dat aan de muur hing, waarop men een jonge en dynamische dokter zocht om mee te werken in de praktijk... Anny lachte en schudde het hoofd, waarop de man aan mij vroeg of ik me niet geroepen voelde... Ik lachte ook, en zei dat ik niet meer jong was, en dat dynamisch was er ook al niet meer bij... Waarop de man zei dat dit er vroeger dan wellicht wel was geweest... Ik knikte, en wou een repliek geven, maar toen kwam de dokter zeggen dat het aan de volgende was, en het koppel verdween...

Toen het aan ons was, zei ik de dokter dat hij ons bijna kwijt was als klanten: Toen hij op verlof was, kwam zijn vervanger bij Anny, en ik vertelde dat zijn vervanger bij ons véél méér aandacht had voor mijn wandelstokken (vooral die met wapens) en mijn Afrikaanse beelden... dan voor Anny. Waarop de dokter repliceerde: "Oei, straks krijg ik weer de vraag of je nog niet dood bent, want dat hij geïnteresseerd is om die boel over te nemen"... We lachten en ik vroeg "Doet hij dat echt ?" "Jaja" grinnikte onze dokter. Waarop ik zei dat ik toch maar niet zou overschakelen op hem als nieuwe huisdokter, "Zie dat hij mijn verzameling wat vroeger zou willen overnemen..."...

Kijk, dat vind ik fantastisch aan het leven, je kunt lachen !
Voor hetzelfde geld zou je dat ook héél serieus kunnen gaan opnemen, en die dokter gaan verdenken van... Wat natuurlijk helemaal niet waar is, en wat onze huisdokter ook helemaal niet zo bedoelde... Daarvoor kennen we elkaar al te lang en te goed. Nee, we vinden het beiden leuk dat we elkaar kunnen doen lachen.
Ik hoef geen dokter die niet kan lachen... En ik heb een gloeiende hekel aan dokters die zogezegd over lopen van compassie en zitten te zeggen van "Oeioeioei, dat doet zeker wel pijn hé !" ... Het doet al pijn genoeg zonder dat er een ander dat er nog eens moet inwrijven ! Nee, geef me maar een dokter die kan lachen, en die je moed geeft.

Ik herinner me nog, dat ik, de eerste keer dat hij bij ons kwam, hem dat ook heb gezegd ! Ik heb hem verwittigd dat hij bij ons niet moest beginnen van oei en ai, maar moest zorgen dat de oei en ai verminderden. En dat we veel meer deugd hadden van eens te lachen dan van ene die komt mee bleiten.

Hij keek wat raar, en wist wellicht niet meteen wat hij van me moest denken, maar nu begint hij al te glimlachen als hij ons ziet. en hij geniet van alle dwazigheden die ik debiteer... Toen Anny haar rugpijn kreeg zag hij wel dat ik overliep van compassie met haar, maar hij vroeg of ze jaloers was van mij... Waarop we alle drie weer zaten te grinniken... En Anny zei van ja... en ook zij lachte in al haar miserie. Kijk, dat is wat ik verwacht van een dokter !
Hij helpt u een beetje uit de put, niet er in, met mee te jeremiaden.

De pijn gaat echt niet over met compassie, maar vermindert wel een tikkeltje met humor en een gulle lach !
Mijn mentor van -och zo lang geleden - ging eens op ziekenbezoek bij een vriend, naar het hospitaal... Die vriend lag daar niet alleen, ook zijn echtgenote was zwaar ziek, en ze lagen daar beiden in één kamer van het hospitaal... Maurice kwam binnen, bekeek ze beiden: "Ach, 't is hier dat jullie de ziekenkas zitten leeg te vreten !" Zijn gezicht spleet daarbij open in een brede smile, en beide zieken moesten, in al hun ellende lachen... Kijk, dat is wat ik een positief ziekenbezoek noem !

tot de volgende ?

Heel gewoon...

Bij de meeste mensen stel je wellicht vast dat ze zichzelf liever zien dan een ander. het lijkt ook een beetje logisch. Je zorgt voor je zelf, je eet voor je zelf, je drinkt voor je zelf... Daarom dat in de meeste filosofieën en religies de liefde voor de medemens als een der eerste en voornaamste geboden staat.
Maar nu en dan kom je een mens tegen die niet in de klassieke rij loopt, en die zichzelf haat, of toch zichzelf niet lief heeft.
Of mensen die alleen zichzelf liefhebben, en de rest van de wereld niet eens meer zien...

... en dan denk ik: "Liefde is zo heel gewoon"
en toch zijn er mensen die het niet kennen, niet kunnen beleven.

Je voelt het meteen. Na twee woorden weet je het. Er hapert iets aan die mens. Die is nooit tevreden, en zeker nooit gelukkig... Mensen die altijd meer pijn hebben dan de ander, mensen die altijd net iets ergers voor hebben, mensen die altijd net die mooiere wagen bij de buren zien, mensen die altijd zichzelf ongelukkig maken.

Want klagen, daar wordt je echt niet beter van.
In tegendeel.
Het is zo belangrijk voor jezelf om tevreden te zijn. Tevreden met wat je hebt, met wat je bent, met wat je kan... Dat wil niet zeggen dat je niet meer moet streven naar verbetering, maar dat je blij bent met wat je nu hebt. NU.

NU... Je leeft altijd maar op één moment. Het verleden is onherroepelijk voorbij, en de toekomst die bereik je nooit echt, want als je aan morgen komt, dan is dat je vandaag. Dus je leeft altijd in het heden, in het nu, niet één seconde kun je achteruit of vooruit leven !

Waarom zou je je dan zorgen maken over wat weg is of wat komen zal ? Ons moeder zei altijd "Je moet je geen zorgen maken voor morgen, morgen heeft zijn eigen zorgen"... En dat klopt, en meestal zijn dat dan niet eens de zorgen die jij je nu maakt over dat morgen. Meestal heb je zorgen gehad voor niets, of wordt je geconfronteerd met heel andere besognes dan wat je verwachtte...

Waarom zou je dan je medemens niet graag zien, of jezelf gaan verfoeien ?
Omdat in het verleden ... ? Maar het verleden is voorbij, en je kunt er niet meer heen om het te veranderen ! Omdat morgen? Wat weet je eigenlijk van morgen?
Nee, je leeft nu in het heden, en iedereen komt op dat heden toe met een nieuwe lei, blanco, net.

Oh ja, denk je dan, en wat doe je dan met wroeging, met spijt over wat je deed?
Ja, wat kun je daar mee doen?
Je kunt proberen het weer goed te maken, vergiffenis te vragen, je spijt uit te drukken... Maar eigenlijk wist je dat al bij voorbaat ! Daarom moet je in het heden leven, en zorgen dat het heden goed is...
En dat is heel gewoon... Liefde.
Je moet beginnen en eindigen met liefde, al de rest hangt daar ergens aan vast. Als je houdt van de mensen én van jezelf, dan ga je echt niet vlug kwaad doen, echt niet vlug spijt moeten hebben, en zul je je veel minder zorgen maken over de tijd die nog komen moet.

Stel dat je morgen naar de dokter moet, dat je dan zult horen of je al dan niet kanker hebt... We hebben hier ook een tijdje met die vraag moeten omgaan, en dan maak je je zorgen, dan zie je alle doemscenario's zo voor je... Maar stel dat het zo is, help je dan jezelf met dat doemdenken? Help je dan jezelf met die zorgen die je maakt? Nee, in tegendeel, het is zeker dat mensen die er in slagen optimist te blijven ook meer kans hebben om te genezen.

En dat is eigenlijk voor alles zo. Maak je geen zorgen... Het leven is veel milder voor wie er door kuiert, dan voor wie amper de volgende stap durft te zetten.
Maak je zelf gelukkig door iedereen graag te zien, door tevreden te zijn met wat je hebt, wat je bent, ja zelfs met de pijn die je hebt... Het kon veel erger zijn. En of je er nu boos om bent of verdrietig of het gewoon aanvaardt, het is er toch, en hoe meer je ermee bezig bent, hoe meer je het voelt.
Het klinkt gek, maar eigenlijk straf je jezelf met doemdenken !
Zowel als het over pijn gaat, of over je leven, je vrienden, je gezin.
Wees tevreden, optimist, deel je glimlach uit aan heel de wereld, en zie, je krijgt die glimlach terug !

Denk maar eens na, bij wie voel je je best, bij de mens die optimist is, of bij de pessimist, de klager, de jaloerse, de doemdenker ? En met wie moet je ieder moment van je leven door maken? Juist, met jezelf ! Zorg dan dat die eeuwige compagnon ook een goede is, een optimist, een tevreden mens !

tot de volgende !

regen: geen rommelmarkt...

Gisteren was er een leuke rommelmarkt in Melle, en eergisteren te Dottignies (Dottenijs) (met faciliteiten pour les Flamands).
Vandaag zouden naar Geraardsbergen gaan, maar toen ik vanmorgen het rolluik omhoog deed, zag ik dat de straat nat lag... Dan moet je echt je wagen niet meer uit halen om naar een rommelmarkt te rijden... Of ze schermen hun tentoongestelde waren af met plastic, waardoor je niets meer ziet, of ze kramen op en laten de markt maar markt zijn...

Het is voor mij een wonder fenomeen... Ik heb al herhaalde keren verteld dat een rommelmarkt voor mij een pijnlijk iets is. Dat wandelen is voor mij een inspanning die pijn doet. En het is een bewuste keuze om de pijn er bij te nemen, een beetje in het adagio "Een kermis is een geseling waard". Maar voor Anny betekent dat wandelen net een vermindering van de pijn.
Niet dat ze dan pijnvrij is, maar het gaat stukken beter.

Maar laat ik maar niet meer schrijven over pijn, ik ga op de duur vervelen. Maar ja, voor ons beheerst dit momenteel ons leven.

Augustus heeft ons nog niet veel zomerweer gebracht ! Normaal moet de Oogstmaand de heetste en droogste maand van het jaar zijn, waar je de boeren op het veld, letterlijk in het zweet hun aanschijns de oogst ziet binnen doen... Maar ook dat beeld klopt niet meer. De oogst valt tegenwoordig een stuk vroeger en een stuk later. Dat komt omdat men nu de groei, de bloei en de rijping der vrachten gaat beïnvloeden op scheikundige wijze. Ze sproeien iets als ze vinden dat het graan hoog genoeg is, waardoor de groei meteen stopt, en de vruchtzetting vervroegd gebeurd. Dan sproeien ze om die vruchtzetting te verhevigen, zodat de vruchten of groter of talrijker worden, en als dat hen voldoende lijkt, dan sproeien ze om de rijping te doen gebeuren... Zo te zien is het haast een wonder dat ze nog zaad en natuur nodig hebben... en grond, al is dat laatste er eigenlijk ook niet meer volledig bij. De bodem is zo dood als een pier. Maar dit is een volstrekt verkeerde beeldspraak, want er zijn geen pieren meer. Als je momenteel pieren wilt, dan kun je die kopen op wormenkwekerijen, en dan kun je kiezen uit compostwormen of talrijke andere soorten, er zijn er zelfs om je GFT zelf te verwerken in de knusse ruimte van je appartementje... djudedju.

Maar het komt er dus op neer, dat niet meer de vrucht, maar de boer met zijn sproeistoffen regelt wanneer de oogst er zal zijn. Ik herinner me dat ik als kind meeging met mijn vriend die boerenzoon was, om de aardappelen te oogsten. Dat was tijdens het verlof. Je zag het zo gebeuren, onder de hitte van de augustuszon vielen de aardappelplanten dood, en dan was het "de" moment om ze uit te doen, en mochten wij mee om te rapen...

Nu krijgt die augustuszon (Waar is die ???) geen kans meer om de patattenplanten ineen te doen zakken, nee, de boer sproeit iets en de planten blijven fris groen, en groeien weelderig door, met als gevolg meer en grotere aarpels...
En en zijn geen kinderen die op hun knieën achter het machine aan kruipen om de patatten te rapen ! Nee, nu komt er een machine zo groot als de werkmanshuisjes van vroeger, het veld op gereden, en de patatten worden zelfs van aarde ontdaan, netjes in de klaarstaande karren gegoten...

Ja, vroeger was het boerenwerk veel zwaarder, de risico's waren wellicht ook groter, maar het was een werk, waarbij de mens werkelijk één was met de natuur. Nu is de natuur ondergeschikt aan de mens...in zover dat natuurlijk kan, in zover de natuur geen uitweg zoekt, in zover de natuur zich niet op termijn gaat wreken...
Nu zijn ze zelfs bezig om de planten genetisch te wijzigen, zodat ze niet meer onderhevig zijn aan die of aan die plantenziektes... Maar wat dat op lange termijn met zich gaat brengen?
Komen er geen nieuwe en moeilijkere en gevaarlijkere ziektes in de plaats, die in de natuur gewoon geen plaats konden hebben, omdat de natuur dit opving in zijn vangnet van natuurlijke selectie ? Denk maar even aan de mens en de antibiotica...
Maar misschien ben ik te pessimistisch, misschien staan we werkelijk voor de geboorte van de Nieuwe Mens op een Nieuwe aarde...
Gisteren las ik er een artikeltje over... Hoe de tijd nabij is, dat de machine de mens zal overklassen. Op sommige vlakken is dat wellicht nu al het geval... In het artikel wees men er ook op dat het niet altijd puur machines zullen zijn, maar dat het ook zou kunnen dat men de mens gewoon zou "versterken" op de punten die men nodig had voor dit of dat werk... Die dingen bestaan eigenlijk al, maar worden nu alleen gebruikt om mensen te helpen hun handicap te overwinnen, maar men zou het inderdaad ook kunnen gaan gebruiken bij gezonde mensen om meer en beter te presteren...

Maar er zijn nu al zo veel werklozen... Of gaan ze dan het werk weer net meer laten doen door de kunstmatig "opgefokte" mens?

Soms ben ik blij dat ik zo oud ben.
Ik, die zo hou van de natuur, en de eigenlijk zwakke mens die voorzichtig de aarde naar zijn hand zet... We leven nu in een tijd waarin de natuur niet meer naar de hand wordt gezet, maar verkracht, uiteen gereten, vernietigd...

En we zijn op de "goede" weg om eindelijk te gaan denken aan echte ruimtereizen, zodat we, als deze wereld naar de knoppen is, er een onmetelijke voorraad werelden klaar liggen om ook naar de Filistijnen te helpen...
djudedju

tot de volgende ?

Pijn

"Zou je geloven dat ik bang ben om op te staan?" en na een kleine stilte "Als ik in bed lig voel ik niets, en zodra ik op sta, verrek in van de pijn!" Ik kijk meewarig naar haar, wat kan ik daar op zeggen?
"'t Zal wel weer beteren met in beweging te zijn, en met die zware pil" (Een samenstelling van diverse pijnstillers)...
Ik ben stilletjes naar mijn computer gegaan, terwijl zij zich voorzichtig beweegt van de eetplaats naar de keuken en terug...Wandelen doet deugd.
Een tijdje later " Ik ga me wassen, en ik zal mijn haar wassen ook", dat zegt ze omdat ze dan langer boven is, want ze wast niet alleen haar haar, ze draait er ook nog krulspelden in. Ik zeg haar dat ze misschien eens moet proberen om haar haar te wassen zoals ik het doe, op mijn knieën voor het bad, en over de kuip leunend...
Maar ze zegt dat het nog wel gaat...

Ik heb ook meer pijn dan anders, en dat komt wellicht door dat ik nu meer zelf doe... Vroeger kon ik mezelf "sparen", en Anny was mijn "soigneur"... Nu moet ik doen wat ik kan om Anny niet of zo weinig mogelijk te belasten. Zo maak ik tegenwoordig iedere morgen het bed op... Maar al die kleine dingen liggen op de rand van mijn kunnen. Als ik "les" ga geven voor de Hobby van Ziekenzorg, dan doe ik ook altijd meer dan ik eigenlijk kan, en kom ik steevast thuis met veel pijn. Nu lijkt het wel of ik iedere dag een beetje over mijn grens ga.

Gisteren hebben we -gelukkig !- voor de eerste keer een poetsvrouw in huis gehad. Anny is er niet gelukkig mee. Het valt haar moeilijk een stuk van haar "domein" aan een ander over te laten. Als de dame weer weg was, zei ik "Ze heeft proper werk gedaan hé?" Ze knikte, "Ja, het was nodig hé, want ik kan het niet meer -diepe zucht."
We weten nog niet wanneer er weer iemand komt, want nu was het een vervangster, omdat ik telefonisch gezaagd en geklaagd had en gezegd heb dat het broodnodig was... De poetsvrouw heeft, zonder dat wij er om vroegen, beloofd dat ze in de dienst zou aandringen om zo spoedig mogelijk weer iemand te zenden, " Want ik zie dat het niet meer gaat, hé!"

Ik denk dan terug aan de begintijd van mijn ziek-worden... En hoe het aanvoelde dat er iemand anders je werk kwam doen... Ik begrijp Anny zo goed, en ik vervloek meer dan ooit mijn eigen onmacht.

Denk niet dat wij hier naar elkaar zitten te kijken en te baden in onze miserie, nee, we leven, en we leren te leven binnen de mogelijkheden die ons resten. Vroeger moest ik dat alleen doen, nu doen we het met zijn beiden. Misschien is dat onderdeel daardoor voor Anny iets minder zwaar, want zij had haar leven al aangepast aan mijn kunnen.

Het zal voor velen onbegrijpelijk zijn, maar we zijn gelukkig. Natuurlijk hebben we pijn, maar dat mag ons leven niet overheersen. In de hobby hebben wij daar een dame zitten, die niets doet dan klagen en zichzelf ongelukkig maken. Je kent het type ongetwijfeld, van die mensen die denken dat het zij alleen echte pijn heeft. Ze heeft wellicht ook pijn, en de pijn zal wellicht op die manier haar leven gaan overheersen, en dan is zij ook werkelijk een duts, een sukkelaar ! Als je chronische pijn hebt (ik wens het niemand toe !), dan moet je leren de pijn opzij te zetten, je moet voortdoen met je leven, en je aanpassen aan de nieuwe grenzen van je bestaan.
Dan blijft de pijn weliswaar, maar het is zeker minder dan op het moment dat je je overlevert aan die pijn. Ik heb het al dikwijls aangehaald, bezoek is voor chronische pijnpatiënten zo enorm belangrijk, omdat ze zich op die momenten beter voelen ! En dat beter voelen, dat komt door dat je op dat moment je gedachten niet meer focust op de pijn !
Je moet leren dat ook te doen zonder dat je bezoek hebt. Geef je over aan een boek, aan een knutselwerkje, aan een mooie film op tv, aan iets wat je graag doet (Voor ons een rommelmarktje bezoeken)...
Bezig zijn, lichamelijk of geestelijk, is op zich al een pijnstiller !
Ik ben voor het ogenblik bezig een boekje te lezen over Mindfulness, en ik stel vast dat ik eigenlijk zelf een beetje een soortgelijk systeem voor mezelf toe pas. Misschien kan een cursus van die mindfulness (is afgeleid uit het boeddhisme ) wel pijnpatiënten helpen met het leven met pijn ?

Misschien moeten we vanuit ziekenzorg wel eens kijken of daar niets inzit voor onze leden ?

tot de volgende ?

Elektrische logica ?

Door de al dan niet opzettelijke panne in de kerncentrale van Doel, dreigt men weer eens dat het wel mogelijk zou zijn dat in de komende winter, de landelijke gemeenten zonder elektriciteit zouden komen te zitten...

Ik denk dat dit geen logische oplossing is !
Het is een algemeen bekend feit, dat het in de steden sowieso warmer is dan op den boerenbuiten. Door de dichtere bebouwing waardoor de wind er minder zijn afkoelende rol kan spelen, door het feit dat huizen altijd toch iets of wat van de huiselijke warmte naar buiten toe uitstralen, gewoon door de warmte die door grote hoeveelheden mensen en dieren wordt uitgestraald.
Op de boerenbuiten speelt dit allemaal niet.
Daar staan de huizen veel meer verspreid, zitten er minder mensen en dieren op een kluitje... Ho, hoor ik u zeggen, Ho ! en de stallen met koeien en varkens dan? We, zoals u komt te zeggen het zijn stallen, dus heel erg plaatselijk, en ze staan niet in een dichtbebouwde kern, maar net meestal helemaal weg van de normale bebouwing. (Waar het varkens betreft, daar plaatst men die door de reukhinder, meestal nog verder van de bebouwing dan de andere stallen.)

Het zou dus logisch zijn dat men eerder een stad zonder elektra zet, dan een heel pak landelijke gemeenten. Ja, u leest goed, één stad zou immers al gauw het equivalent zijn van een heleboel landelijke gemeenten !
Er is nog een tweede fenomeen, mensen op de buiten zijn meestal wat zuiniger, en verbruiken meestal wat minder elektriciteit dan de stedelingen. Dit komt onder meer door de verwarming, want op de buiten zijn mensen veelal in staat nog meer hout en dergelijke te verbranden (en te stockeren !) dan in de steden.

Nu, ik begrijp de regering wel... Als ze bijvoorbeeld Antwerpen zonder stroom zouden zetten (Ondenkbaar ! Want daar woont de potentaat !), dan is door het feit dat daar veel mensen op een kleine oppervlakte samenwonen, het risico op betogingen, stakingen en rellen veel groter dan op de buiten. Dus zal men weer de logica laten varen voor de druk van de massa...

Nee, natuurlijk meen ik dat niet echt (of toch maar een heel klein beetje...)
Als we hier een schuldige moeten zoeken, dan is het de regering en zijn beleid.
Dus, in eerste instantie moeten wel het parlement, de deelregeringen, de senaat en de ministeries zonder stroom zetten ! En vooral, we moeten Electrabel en co meteen hun bevoegdheden af pakken inzake het beheer van de voorzieningen !
We zagen hier in Ruien de elektriciteitscentrale afbreken (en op nog heel wat andere plaatsen idem dito !). Terwijl men zich heel goed bewust was van het feit dat we op die manier echt de normale hoeveelheid stroom niet meer zouden ter beschikking hebben om het land te voorzien van de nodige energie ! Maar ja, eigenlijk is Electrabel daar niet echt in geïnteresseerd, want het is geen Belgisch bedrijf meer, en al wat telt is de netto winst !
En men mag nu nog duuzend keren gaan staan lullen over het verenigd Europa, als het er op aan komt zal La Douce France echt zijn eigen inwoners niet op de knip zetten om de Belgen warm te laten hebben... Dus zal Frankrijk zijn elektra voor zijn eigen zichzelven houden als het er op aan komt, en de minste echte winterkou is al reden genoeg.

En dan horen wij onze regeringen wel verkondigen dat ze alles doen om de Kyoto-normen te halen, dat ze echt bekommerd zijn voor het milieu, dat de Global Warming ook voor hen een onontwijkbaar gegeven is... maar zij gaan er wel voor zorgen dat we weer overal op de buiten de mensen gaan verplichten om kachels te gaan inzetten om te zorgen voor huiselijke warmte... Smog, het woord is niet ontstaan door de vervuiling door fijn stof uit de dieselmotoren, maar door de rook van de duizenden kachels die vette kolen stookten om zijn inwoners te verwarmen... Smog die dodelijk is.

En dan praten we nog niet eens over het feit dat verwarming met kachels veel gevaarlijker is voor brand en voor verstikking... Maar ja, daar dit op de buiten zal gebeuren, zal de massa niet meteen gealarmeerd worden... En zal Antwerpen niet massaal gaan demonstreren...

Regering, zorg dat er zo vlug mogelijk nieuwe elektriciteitscentrales bij gezet worden, geef die niet in handen van een maatschappij die straks in vreemde handen kan komen... Zorg dat het oude Adagio weer waar wordt, en dat het land, ons land weer voor zichzelf kan zorgen ! Ook al zou dat voor een deel van de politieke PDG's minder inkomen betekenen. Want kijk maar eens hoeveel politici je vindt in alle grote bedrijven, ook elektrabedrijven !!!

djudedju !

tot de volgende ?

David en Goliath

Heb je op internet of op TV ook die kleine zien staan met het afgehakte hoofd van een man in zijn pollekes ?

Een verschrikkelijk beeld, dat de wereld schokt.
Ik dacht meteen aan David en Goliath, je weet wel, de nog jonge knaap die de reus Goliath omver kreeg met een steen uit zijn slinger, en die dan het hoofd van de reus met diens eigen zwaard afhakte en toonde aan het verheugde Israël...

Er bestaan legio schilderijen en beeldhouwwerken van, maar als je plots in het echt zo'n kleine ziet staan met een hoofd in zijn handjes...Nee, verwijder dat hoofdstuk maar uit de bijbel, mij doet het voortaan huiveren.

Veel leuker vond ik het bericht over die helderziende uit Limburg (Ik vermoed Nederlands Limburg, maar ik ben niet helemaal zeker)...
Op een beurs stond een helderziende de toekomst te voorspellen (tegen betaling, want de toekomst heeft heel veel waarde !).
Hij zag blijkbaar niet dat hij de toekomst aan het voorspellen was van een controleur van de Sociale Zekerheid. In een losse babbel vertelde de voorspeller dat hij dat ook thuis deed, uiteraard ook tegen vergoeding...
Tja, de ziener was gezien...
Boete en sociale zekerheid kwijt.

Toen dacht ik er aan dat dergelijke berichten koren op de molen zijn voor hen die alle zieken en alle werklozen over de kam van het profitariaat scheren... Zie je wel, weer een die ten onrechte misbruik maakt van de sociale zekerheid !

Niemand lijkt op het idee te komen om te zeggen dat ze zo erg opvallen omdat ze zo uitzonderlijk zijn ! De profiteurs bedoel ik, en met profiteurs bedoel ik de echte profiteurs, die een echt inkomen bijeen rapen in het zwarte circuit...

De Horeca protesteert momenteel luidkeels dat ze zonder zwart circuit echt niet kan bestaan... Ergens doet dat me grinniken... Ooit, heel lang geleden, zaten we met een groep in een restaurant lekker te schransen. In de grote zaal van het restaurant was op het zelfde ogenblik ook nog een groot huwelijksfeest bezig, waarvan nu en dan een polonaise-sliert tot door "onze" eetzaal kwam, en we door de toen opengaande deuren en het lawaai en het volk konden waarnemen. Tientallen obers renden heen en weer, naar de zaal en naar de eetzaal bij ons... Plots viel alles stil...
En we zagen tot onze verbijstering plots de eigenaar en zijn madame heel druk en hoogrood van inspanning weg en weer koersen met eten en drinken... Geen enkele ober was nog te zien...
Nadien, een heel eind nadien, doemden ze plots weer op, en kregen we weer eten en drinken...
Maar zo'n drie kwartier had alles bijna stilgelegen...
Bleek dat de sociale inspectie binnengevallen was, en het merendeel van de obers had het hazenpad kunnen kiezen...

(Bijna) Iedereen in Vlaanderen vindt het nu "in", om op de werklozen te kafferen, als profiteurs, maar ze gaan bijna allemaal dolgraag op restaurant, de sector die vlak af zegt dat ze niet kan bestaan zonder zwart werk...
... een beetje dubieus vind je niet ???

Ach, we leven in het land waar iedereen weet hoe je het goedkoopst je huis kunt wit laten schilderen: in het zwart.

Een beetje bittere humor, maar zo is het toch ?
Ik ben er van overtuigd dat de misbruiken veel minder zijn dan de politici momenteel laten uitschijnen, maar het misbruik is slechts mogelijk dank zij hen die de mensen in het zwart bij hen laten werken, omwille van de goeikoop. Al die anderen dat zijn profiteurs, maar de dienen die bij hen thuis komt, dat is er enen die toch nog wil werken...

Op dit moment is hier voor de eerste keer een poetsvrouw aan het werk... Nog niet de vaste, want ze hebben mensen te kort om aan alle noden te voldoen. Vroeger waren bijna alle poetsvrouwen aan het werk in het zwarte circuit, nu met diensten checks en dergelijke zitten ze allemaal in dat systeem, want nu kan men de poetsvrouw, de strijkdame, de tuinier en de behanger in mindering brengen bij de belastingen...
Profiteurs bij de werkloosheid ?
djudedju

tot de volgende ?

Wat zou jij doen ?

Stel dat morgen IS (islamitische staat) ons land veroverd... Wie geen Islam is, of zich niet bekeert tot de Islam, wordt gedood...
Wat zou jij doen?

Ik denk dat ik meteen luid zou verklaren dan Allah groot is en Mohammed zijn profeet...

Wat ik echt zou denken zou wellicht iets heel anders zijn...
En dan vraag je je misschien af, welk nut heeft dan een gewapend opleggen van een religie?
Heel wat !
Misschien zou ik de rest van mijn leven lege woorden prevelen, maar de generatie die opgroeit in dat geloof, in het onderwijs die godsdienst mee binnen lepelt, die geen werk krijgt als ze niet van de juiste religie zijn, die meer belastingen moeten betalen als ze niet van de juiste religie zijn... Die generatie zou steeds meer echt zo gaan leven, en hun kinderen zouden zich van bedrog of valse houding van de vorige generaties niet meer bewust zijn, en quasi heel de gemeenschap zou in 100 jaar duidelijk en echt gekozen hebben voor de Islam.

We hebben ervaring... Indertijd was dat een beetje wat onze voorouders hier meemaakten met het Kristelijke geloof... Wie niet gelovig was, socialist was, die werd in het verdomhoekje gezet. En zo mogelijk heel wat dingen ontzegd.

Wie honderd jaar geleden het aan durfde om zich tegen de Christelijke religie te verzetten, moest heel moedig zijn, zeker in de kleine gemeenten en gehuchten. In de steden was het iet of wat makkelijker, omdat toen, net zoals nu, de individuele druk op de mens daar kleiner is. De mensen zijn er anoniemer. Als in een kleine gemeente Piet de zondag niet in de kerk zat, dan was dat een onderwerp van gesprek. In de stad niet, want daar zou bijna niemand weten dat hij Piet heette, laat staan waar hij woonde, wie hij was, wat hij deed...

Nee, ik maak me geen illusies. Bekeren met het zwaard zou ook vandaag nog lukken, net zoals het in het verleden is gelukt.
Het enige wat een echte bedreiging is voor de religie, is de scholing en de welvaart. Wie welvarend is, heeft geen noodzaak om druk te aanvaarden, en wie gestudeerd heeft, heeft heel wat minder vragen, heel wat minder verwqondering over, en vult dat dus ook niet op met God...

Alles wat niet begrijpelijk is, kan ingevuld worden met het idee God, hoe minder er rest dat we niet begrijpen, hoe minder je God als stoplap kunt gebruiken. Met andere woorden, voor een mens die veel weet, een grote kennis heeft, is het godsbesef heel anders dan voor een onwetende massa.  Wie als gestudeerde mens nog gelooft, ziet zijn beeld van God heel anders, veel ideëler dan de doorsnee gelovige.

Met andere woorden, het is voor een man met een grote kennis veel moeilijker om te geloven, of om het anders te zeggen, het is veel makkelijker te geloven als je niet veel weet. Ik denk dat dit de grootste reden is van het feit dat de religie achteruit gaat in onze wereld. Ik denk ook dat wie nu, als jonge en gestudeerde mens nog gelooft, eigenlijk een dieper, bewuster geloof heeft dan de massa van vroeger.

De gewone man geloofde, want dat hoorde zo, dat was zo, iedereen deed het. Wie nu gelooft maakt een bewuste keuze.

Maar net zoals vroeger zou je ook nu nog, geloof manu militari kunnen opleggen. Geloven of geen eten, Geloven of sterven zou ook nu nog een effectieve vorm van bekeren zijn. (En de winnaar heeft ook nu nog, altijd gelijk ).

Zuid Amerika is nu zowat het meest katholieke werelddeel... En iedereen weet hoe het gekerstend werd... Ach, ik heb het niet over de priesters en de missionarissen, daar zullen best echt wel goede, heilige mensen onder gezeten hebben, maar in die tijd waren kerkelijke functies voornamelijk bestemd voor de rijken, de adel. Er kon maar één zoon de baron opvolgen als baron, dus de andere kon best bisschop, abt, kardinaal worden... Zelfs toen ik in het college school liep, waren de kinderen van de notabelen veel liever gezien dan de kinderen van het plebs... Het woord college doet nu nog steeds rillingen over mijn rug lopen ! Niet omwille van het onderwijs, maar omwille van het duidelijk standen-onderwijs.

En toen mijn kinderen school liepen, riep de deken van Oudenaarde eens de oudercomité's van alle katholieke scholen bijeen... Hij begon zijn redevoering met een Speciaal welkom aan Mevrouw van de apotheker, de heer notaris, advocaat de dienen en dokter den dezen... en begon dan zijn redevoering. Hij deed niet eens de moeite om er de andere mensen ook welkom te heten !!! Ik kon me niet houden, en zei heel luid en duidelijk: "En een speciaal welkom aan diegenen die straks het werk gaan moeten doen..." De vergadering is een stille dood gestorven...en daar ben ik nog steeds een beetje fier op.

Ik heb een hekel aan mensen die een verschil creëren tussen de mensen onderling ! Of het nu op basis is van huidskleur (racisme), of taal (bv. Flamingantisme), of stand, wie dat doet is voor mij niet meer bestaande.
Iedere mens is voor mij gelijk. Iedere mens is voor mij een goede mens, tot hij zelf het tegendeel heeft bewezen door zijn gedrag.

Het maken van verschil tussen de mensen, dat is in se een streven naar macht. Dat is het instellen van een pikorde zoals bij de kiekens ! En gek genoeg, verzetten de slachtoffers van dit systeem zich niet tegen het systeem, nee, wie onderaan zit in die pikorde zoekt het meest en het ijverigst naar nog een lagere, en zal daar nog veel intenser op gaan pikken. Zo is het bij de kippen, zo is het bij de mens !

Ik probeer bewust niet aan dat systeem mee te doen. Ik distantieer me bewust van racisme en van standenverschil, al moet ik toegeven dat ik, van uit mijn jeugd een neiging heb om de "hogere" standen te verachten. (En wellicht zitten daar best ook heel brave mensen tussen...) Eigenlijk ga ik veelal een stuk verder, en keer ik de pikorde om, en pik op wie "hoger" staat...  En dat is wellicht even verkeerd.

Maar ik ben er van overtuigd dat het in het leven veelal gaat om het krijgen van kansen! Neem een kind uit een pas ontdekte stam uit het oerwoud, geef het een zeer degelijke opvoeding en onderwijs, en het zal een degelijke en bekwame medemens zijn in onze moderne maatschappij. Laat het in zijn stam zitten en het zal opgroeien in een ontwrichte maatschappij waar ze hangen tussen stenen tijdperk en de moderne kookpot in inox...
Geef een kind uit een arm gezin dezelfde kansen als het kind uit het rijke gezin ! Maar ja, straks gaan ze de toegangsgelden tot de universiteit verhogen, straks gaan ze het onderwijs weer duurder maken...

djudedju

Waar zijn we mee bezig ????

tot de volgende ?

Wolkenzwangere hemel

(Onder een wolkenzwangere hemel ijlt wanhopig een vlucht voorbij, Oh wanhoop, het is Gent dat vlucht, der vrijheid laatste hope... Uit Sneyssens van Albrecht Rodenbach)

Ik stam nog uit de heerlijke tijd toen we gedichten moesten (mochten !) leren op school... Ik heb de indruk dat dit nu niet meer tot het pakket behoort, of toch zeker veel minder... Of mijn kleinkinderen horen bij de massa die gedichten maar dom en vervelend vinden...
Ik niet, ik hoor bij de groep (bijna schreef ik "selecte groep") die dit graag leerde...
Ik ken hele stukken van die gedichten van buiten, en tot mijn groot genoegen vind ik, met die enkele zinnen die ik nog ken, praktisch alle gedichten terug via Google...

Zo kan ik weer wegdromen met "Iris" van Jacques Perk, genieten van Boerke Naas van Guido Gezelle, en bewondering hebben voor de wat bizarre werken van Paul Van Ostaeijen en een heleboel andere dichters. In mijn boekenkast zitten zelfs een heel deel gedichtenbundels van diverse kunstenaars.

Hoe kom ik daar nu weer op ?
Gewoon, door naar de grijze lucht te kijken, een echt "wolkenzwangere" lucht...
Je ziet her en der nog een flard blauw, en daar bovenop drijven grijze, grauwe, wolkenmassa's in honderden tinten van grijs, soms met iets van paars er in, soms dreigend naar het zwart neigend.

Eigenlijk is het best mooi om naar te kijken. (Zolang je niet moet in de regen lopen...). Ik vind het mooiste een grijsgrauwe lucht, dreigende wolkenmassa's, duidelijk voortgejaagd door een woeste wind, waarin plots een scheur zit, met fel witte, stralende randen, waardoorheen de zon piept, die dan een flard licht en kleur werpt op een haast duistere wereld... Daar kan ik genieten van kleur én licht... Rembrandt op zijn best.

Een strakke blauwe hemel is mooi om onder te flaneren, maar niet om naar te kijken. Er zit geen kleur, geen beweging in.

Als je schilderijen ziet uit meer Zuiderse landen, dan verwondert mij altijd dat felle blauw. Onze luchten hebben een veel teerder blauw, veel lichter, veel intiemer... en veel koeler, zuiverder licht.

Vroeger zag je kunstenaars intrekken in oude fabriekspanden, omdat ze in die panden het beste, zuiverste licht hadden. Dat kwam omdat men vroeger in die fabrieken in het dak schuine ramen stak, die alleen het noorderlicht binnen lieten. Op die manier was er nooit echte inval van zon, bleef het licht altijd min of meer gelijk...

Of je nu tekent, of schildert of beeldhouwt, het licht is heel belangrijk. Ik zeg altijd dat ik pas echt heb leren tekenen, toen ik leerde beeldhouwen. Dat kwam omdat ik pas dan heb leren kijken !
Dan pas heb leren zien.
Een beeld moet juist zijn in al zijn dimensies. Een tekening, een schilderij is vlak, je kunt de zijkant, en zeker de achterkant niet zien.
Je moet eens eens een tekening maken, of een tekening of schilderij vastnemen, en het voor de spiegel houden, en het spiegelbeeld bekijken. Je zult vaststellen dat plots "fouten" die je eerst niet zag, nu duidelijk worden.
Bij een beeld moet alles kloppen, van uit alle richtingen bezien.

Je kunt veel makkelijker "foefelen" in een tekening, een schilderij, net omdat die derde dimensie er niet is.

Dat "foefelen" hoeft niet verkeerd te zijn, in tegendeel, het laat je toe dingen te doen, die bij beeldhouwen niet mogelijk zijn.

Ach, ik kan daar uren over babbelen... Weet je wat, probeer eens gewoon voor je zelf, om beter te kijken, echt te zien. Hou eens een tekening, een schilderij voor de spiegel, en als je een beeld ziet, wandel er dan eens rond, bekijk het van alle kanten (als je kunt zelfs van boven !)... Leer kijken.
Want de meeste lopen ziende blind rond in deze fantastische wereld !

tot de volgende ?

Peren en varkens...

Ik zal wel weer verweten worden van pessimisme, maar de gespannen sfeer tussen Rusland en Europa staat me niet aan. Europa (wij... ?) leggen Rusland sancties op, maar Poetin doet niet wat van hem verwacht wordt, in plaats van te bibberen en te beven, legt hij op zijn beurt sancties op aan ons. Straks vergaan we in onze peren en in het varkensvlees... Want Poetin wil het niet meer.

Diep in mezelf kan ik Poetin niet eens ongelijk geven. Geef toe, als wij, als enkeling, een por krijgen, dan gaan we proberen een por terug te geven. Het mag nog van grootste en de sterkste zijn, we gaan zoeken hoe we het kunnen terug lappen... Wraak is zoet.

Ik weet het, het is niet de christelijke manier, als ze mij op mijn kaak kletsen, dan zou ik mijn andere kaak moeten aanbieden, maar dat is zo verheven boven de eerste reactie, dat ik wellicht allang een klets terug heb gegeven, vooraleer ik ook maar denk aan de christelijke manier van denken.

Maar als Poetin op dezelfde manier gaat denken aan de grens met Oekraïne, dan zitten we straks met oorlog.

Als we optimistisch zijn, denken dat Rusland na het wegvallen van het communisme in een economische put is gevallen, dat zij wellicht enige achterstand hebben opgelopen inzake bewapening... Ik denk dat die achterstand helemaal niet groot is, en dat Rusland in ieder geval zo immens groot is, dat je dat land quasi onmogelijk kunt veroveren... Nog niet eens gesproken van de Russische winters. (Vraag het maar eens aan Napoleon en aan Hitler...)

Bovendien zitten wij in een economisch dal, en Rusland in een hausse !

Er is nog meer... We raken met het Westen stilaan in een geïsoleerde positie op wereldvlak. We hebben momenteel nog heel wat in de economische pap te brokkelen, maar er komen andere spelers naar voor, die ons verdringen van de eerste plaats. Het lukt ze nog net niet, maar het zijn niet de minste ! Brazilië, Rusland, India, China en Zuid Afrika vormen een economisch blok, de BRICS-landen, die de laatste tijd serieus gaan drummen om de eerste plaats te gaan innemen.

Als zij ook op het gebied van Oorlog aan één zeel zouden gaan trekken, dan moet je eens stilletjes nadenken over het aantal mogelijke soldaten, en de enorme wereldoppervlakte die zij innemen...
Ik heb het gevoel dat we stillekens bezig zijn in het verdomhoekje terecht te komen... We moeten stilaan gaan inzien dat we als "macht" niet meer zo hoog van de toren moeten gaan blazen.
Het wordt tijd dat we beseffen dat we hooguit nog speler zijn, maar zeker niet meer de spelleider. En als we dat nog zijn, dan met steeds minder allure en steeds minder overwicht.

Als de BRICS-landen de dollar en de euro onder druk zetten, de beurzen gaan aanvallen, dan zouden wij kunnen verschieten.

Het zou ons stilletjes gaan passen, om niet meer te pretenderen dat we de leiders zijn, maar te opperen dat we graag willen blijven mee doen in het grote spel van de Economie.
In werkelijkheid zijn het niet de landen die regeren, het is het kapitaal. Laat ons eerlijk zijn, als ik één van de grote kapitalisten zou zijn die deze wereld beheren, dan zou ik wellicht me niet meer vast pinnen aan de "zekerheid" van het rijke Westen, maar zou ik op zijn minst een deel gaan investeren in de opkomende economieën en dan zit je wellicht bij de BRICS-landen.

Hoe node we het ook zeggen, oorlog is niet meer en niet minder dan economie.
Je hoort en ziet en leest steeds meer dat onze economie een zeepbel is... En het is ook zo. Een zeepbel in stand houden is heel moeilijk, en het kapitaal zou wel eens kunnen opteren om het dan maar te laten in een klappen, en te zorgen dat zij eigenaar blijven van het economische zeepsop, waarmee zij later naar eigen goeddunken kunnen oordelen of zij het gezond sop laten blijven, waarbij de welvaart van het individu helemaal niet meetelt, of dat zij weer wat schuim willen, met wat welvaart voor het plebs, het schorum, zij die economisch niet echt meetellen, buiten het feit dat ze kunnen gebruikt worden om de bel weer groot te laten worden.

Pessimist? Nee, eerder realist, vrees ik...

Als ik pessimist zou zijn, dan zou ik wijzen op de manier waarop wij vanuit het rijke westen hebben gehandeld met die andere landen. Hoe hebben wij gehandeld met Brazilië, India, (Zuid-) Afrika, China ... En zou ik er op gaan wijzen dat zij wel eens wraak zouden willen nemen... Dat zij dat aanbieden van de andere wang ook zouden vergeten...

Op het grafiekje hierboven zie je in het blauw USA, rood is China en geel India... Zoals je ziet is in 2050 USA helemaal voorbijgestreefd...

djudedju

tot de volgende ?

't Rint !

Het regent zeggen we in het ABN... In 't Westvlaams klinkt het: De rute e hebrok'n en ot rint, rint 't erin... De ruit is gebroken, en als het regent, dan regent het er in...

Taal... een heerlijk ding, waaraan we zowat alles hebben te danken... Onlangs hoorde ik in een van die stomme tv-spelletjes de vraag: "Wat is de bijzonderste uitvinding?"... Een mens verwacht dan iets als het wiel, maar nee, het antwoord van 100 Vlamingen ging over computer en dergelijke. Voor mij is de voornaamste uitvinding: de taal...
Daar hebben we eigenlijk alles aan te danken.
Taal is de verwoording van het denken, en heeft het denken naar een hoger échelon gebracht. Als tweede grootste uitvinding zou ik daar meteen het schrift aan vast koppelen.
Nu en dan vinden ze nog ergens in een van de weinige resterende stukken oerwoud op deze wereld, een "onbekende" volksstam. Deze volkeren zitten dan nog ergens in het stenen tijdperk, of hooguit een veredeld stenen tijdperk met gekochte/gevonden/gestolen/veroverde metalen voorwerpen.

En dan vraag je je af: hoe kan het dat één volk daar nog in die tijd zit te leuteren... Hoe kan het dat je daar nog leeft zoals in Adams tijd, terwijl rondom je de wereld aan sneltreinvaart vooruitsnelt in de moderne tijd ???

En dan zie je dat ze weliswaar wel een taal hebben, maar geen schrift.
En dan denk ik bij mezelf: daar zijn twee dingen die hen hebben tegengehouden, het schrift en het contact met anderen. En die dingen hangen ergens aan elkaar.

Het isolement lijkt heel belangrijk te zijn in deze non-educatie.
En dan denk ik bij me zelf: Is dat in het klein niet ook een beetje zo met de mens die midden onder ons woont, en geen contact heeft met de medemens?

En er zijn er meer dan je denkt !
Er zijn in die massa die wij vormen, een verdomd groot aantal eenzamen.

Mensen die buiten de TV, de radio, de beenhouwer en de juffrouw aan de kassa in de supermarkt, nooit contact hebben met een mens van vlees en bloed. Mensen die eigenlijk kluizenaar zijn zonder dat het hun bedoeling is.

Kluizenaars zijn mensen die doelbewust kiezen voor de eenzaamheid, als middel om beter, makkelijker in contact te staan met God.

Mensen die eenzaam zijn, zitten net zo goed alleen, maar ook nog eens zonder doel, zonder dat gekozen contact met God. Zij kunnen best religieus zijn, maar hun leven is niet gericht op dat religieuze, en dus is dat religieuze alleen een stukje van de leegte met een beetje invulling... Een lege kamer met een stoel midden in.
Kluizenaars opteren voor zo weinig mogelijk dingen, omdat alles wat hen kan afleiden bewust verwijderd wordt. Mensen die niets hebben zijn arm... en veelal ook eenzaam.

Eenzaamheid komt niet alleen van de eenzame. Eenzaamheid lijkt vanuit de eenzame uit als een muur om je heen. Een wal die je niet kunt slechten. De anderen zijn onbereikbaar geworden.
Hoe dieper je in de eenzaamheid wegzakt, hoe hoger de muur om je heen wordt !

En ook voor die mensen is, net als voor die stam in het oerwoud, het schrift eigenlijk bijna verdwenen... Het bestat wel, ze kennen het, maar het gebruik is uitgeschakeld. Alleen de onderschriften bij de film op TV is er nog om echt te lezen. De rest van de tijd is ... leeg.

Soms zie je in een drukke stad, waar dagelijks honderden mensen door de straat lopen, een gezicht half achter een gordijn verscholen. Daar zit een mens, die als tijdverdrijf mensjes kijkt, mensjes, waar ze geen contact mee hebben, mensjes die onbereikbaar zijn... Je ziet aan hun gezicht dat ze de mens niet echt zien, ze zien slechts de beweging. Ze konden net zo goed kijken naar het bewegen van een blad aan een boom.

Afgesloten van de wereld.
Soms lijkt dat een aantrekkelijk idee... Weg van al die oorlogen, weg van Gaza, weg van ebola, weg van...
Maar stel je maar eens voor dat het werkelijk weg is, dat het iets is van een andere wereld, niet jouw wereld, want die wereld van u is een kamer, misschien een huisje groot.

't Regent... Wie niet buiten moet blijft binnen.
Wie altijd binnen zit kijkt naar buiten naar de regen, ziet hoe een blad een schokkende beweging maakt als er een druppel op valt, en begint die beweging op te zoeken... iets om de verveling mee te doorbreken...
eenzaamheid

djudedju

tot de volgende ?