kerkliedjes

Ik las een leuk berichtje: een jongen van 11 die ontvoerd werd, kwam vanzelf vrij, omdat de ontvoerder horendol werd van het aanhoudend gezang van kerkliedjes door de knaap... Het was in Amerika, en 't was een zwart manneke, dus zullen het wellicht gospels geweest zijn, maar dat doet er wellicht weinig toe.
Gelovigen van de kerk waarvan de knaap lid is, zullen wel te horen krijgen dat het komt door de kracht van het gebed (en zingen is tweemaal bidden!), tegenstanders zullen het misschien hebben over de a-musicale manier van zingen van de knaap...
Maar ook dat doet er uiteindelijk weinig toe...

Waar het uiteindelijk over gaat, is dat de knaap vrijgelaten is. Volgens mij liep hij door zijn gezang misschien wel meer risico dan hij zelf besefte... Een boze ontvoerder, moegetergd door het gekweel, kon net zo goed het gezang stoppen met een doodslag...

Maar ik zou echt wel eens de pers van ter plaatse, en de clerus van ter plaatse willen horen. Geef toe, het is een onderwerp om over te preken die je niet iedere dag krijgt...

Persoonlijk vind ik dat de ontvoerder nog geluk heeft gehad ! Stel je voor dat hij een zeer kerkelijke Vlaamse knaap zou hebben ontvoerd ! De liedjes die ze bij ons in de kerk zingen, zijn naar mijn gevoel van een veel minder gehalte dan de gospels die we ginder horen... Maar dat kan natuurlijk ook een persoonlijke voorkeur zijn. Maar in ieder geval, de gospels swingen veel meer... En als je beelden ziet van kerken vol gospel-zingende negers, dan zie zie je ze ook heupwiegen, ja bijna dansen... Ze bidden er niet alleen met hun stem, ze bidden met heel hun lijf.  En ik moet toegeven, als ik hen bezig hoor, dan moet ik me intomen, of ik zit er ook al te zwaaien met mijn mijn bovenlijf (slecht voor mijn rug).

In ieder geval spreken die gospels me oneindig veel meer aan dan de mantra's uit de Boeddhistische wereld. En de Oosterse muziek met een heel andere tonaliteit dan de noten die wij kwelen, die liggen me ook al niet echt.
Dus vind ik het eigenaardig dat wij, hier bijna allemaal wel mee swingen met gospel, jazz, folk en wat er allemaal is aan muziek met een eigenlijk sterke Afrikaanse inslag.
We vinden ons niet terug in al die andere wereldmuziek, maar wel bij die soort. Ik vind dat bizar. Och, ik geef toe dat ik wel eens kan luisteren naar Indische muziek, of eventjes naar de didgeridoo van Australië, maar ze moeten dat toch echt niet de hele dag draaien op de radio, of ik verander vlug van zender.

Maar blijkbaar hebben wij een ingebouwde muzikale verwantschap met Afrika... Als we de wetenschappers mogen geloven, stammen wij uiteindelijk allemaal uit Afrika, want daar zou de wieg hebben gestaan van de mens... (Al zijn er tegenwoordig ook al weer andere stemmen, die spreken over meerdere soorten van mensen, uit verschillende bronnen van oorsprong, die dan wel zo dicht elkaar nabij staan dat ze onderling perfect te kruisen en te kweken zijn... (Lijkt mij héél onwaarschijnlijk!)).

Wat mij ook aanspreekt in de gospels, zijn de eenvoudige teksten, en de beklemtoning door herhaling.
Maar misschien nog het meest van al het sterke ritmische.
Nu ben ik muzikaal een analfabeet... Ik ken geen noot uit de ander. Ik zing heel graag, maar ben niet echt een virtuoos, eerder het tegendeel. Maar dat vind ik niet erg, ik zing ook niet voor anderen, ik zing alleen maar voor mezelf en ik fluit voor mezelf omdat de muziek voor mij een uiting is van me goed voelen.

En dat is misschien wel waar het eigenlijk over gaat ! Heb je al eens die negers gezien als ze gospels aan het zingen zijn ? Ze stralen gewoon blijheid uit, ze leven !

... en wellicht is dat het geheim van die muzieksoort ?

tot de volgende ?