Ze belde om te weten of het paste om eens langs te komen???
Tuurlijk, ik ben wel alleen (voor één keer ben ik de baas hier), maar ik zou een lekkere pot koffie zetten, dus kom maar af..."'t Is maar dat we hier een deel pompoenen hebben, voor eu kleindochter, die allergisch is, en die dat zo graag eet... -een kleine stilte - En natuurlijk owk veur ulder, hé, en veu Veerleke ! "
Dus heb ik na het nieuws van één uur een lekkere pot koffie gezet, een paar tassen van het servies op tafel gezet, een paar lepeltjes, suiker, melk en de doos met pralines... (De koffie werd goedgekeurd !)
We hebben de ganse namiddag zitten babbelen en keuvelen over van alles en nog wat... In de garage liggen een een hele hoop pompoenen.
Toen ze weer weg waren, toen kwam Gwendolyn om de kippen te voeren en de eieren te rapen, en Frederik kwam de schotels wassen. (En nadien een pintje drinken en nog wat blijven zitten, terwijl ik mijn boterhammekes at met een sneetje beleg, en nadien wat fruit verorberde...)
En dan de Tv aan, op die reeks van die dokters in VTM... altijd interessant, je voelt je altijd zo lekker ongerust en doodziek na het kijken. En je leert een heleboel ziektes kennen waar je je vroeger niet eens ongerust kon over maken, want je had er nog nooit over gehoord. Zou ik nu ook drager zijn van dat defecte gen ? djudedju...
Heel de dag veel, heel veel pijn gehad, en dus kroop ik nog voor dat de lieden van Familie uitgeput een pause gaven om zelf ook eens naar de reclame te luisteren, in mijn bed... Nog wat liggen lezen in een boek van Toon Kortooms, daar voel je je zo beter van worden, en dan licht uit en slapen... Heerlijk slapen, tot vanmorgen 5 uur. Gaan plassen en wat zitten lezen over de Maya's, en terug het bed in. Na 5 minuten toch maar het licht aan gemaakt, en weer wat lezen in "Mijn kinderen eten Turf"... Wat liggen lachen, en iets voor zevenen opgestaan, en gaan turnen. De pijn is immers grotendeels weg gegaan tijdens de nacht. Oef.
En hier zit ik nu, te bloggen. Bart is al langs geweest, met mijn middagmaal, en deze namiddag is er academie. Dus weer een korte dag. Geen tijd om te treuren en me weduwnaar te voelen.
Het enige ambetante is dat ik 's morgens vroeg niet meteen aan de koffie kan, maar hem eerst zelf moet zetten... Oh ja, ik heb ook mijn bed opgemaakt, wel een beetje à la Toontjes, maar allee, vanavond kan ik er weer in slapen.
Als ik het zo bekijk, dan zou de eenzaamheid wellicht pas beginnen als ik met de gevolgen op langere termijn sta te staan. Ik weet op geen honderd jaar hoe de wasmachine werkt, en van het meeste van wat wij hier allemaal bezitten weet ik niet waar ik het vinden kan... Eigenlijk leven wij mannen gerust hé ? Heel het hoofdstuk huishouden draait op moeder de vrouw, wij trekken ons daar niets van aan.
djudedju.
Mocht ik echt alleen vallen, dan zou ik een dikke sukkelaar zijn. Van zodra we het dagdagelijkse overschrijden zit ik daar uitgeschud, verloren... Best dat mijn kinderen er zijn.
Dank zij hen overleef ik.
... maar het lukt me nog veel beter met Anny er bij...
tot de volgende ?
1 opmerking:
Het schiet al op Toon. Nog 2 dagen afzien. Toch is het wel goed om te zien dat jullie een groot sociaal vangnet hebben. Dus echt bezeren zul je je niet die laatste twee dagen van Anny's afwezigheid. :-)
Gr. Henk
Een reactie posten