storm

Opel Olympia 1 (Photo credit: Wikipedia)

Het waait verschrikkelijk hard, hier boven op de berg... In de wei naast mijn deur is de afsluiting stuk en één paaltje stuk, door een afgevallen dikke tak van die populieren die daar staan.
Wij hebben die buur al een paar keer er op gewezen dat die populieren ziek zijn, en nodig moeten opgeruimd worden, maar hij hoort niet aan die kant. Ik heb er wel wat schrik van, want mochten ze mijn kant uitvallen, dan denk ik dat ze tot op mijn huis vallen !

Ik heb Mario verwittigd van de schade aan zijn afsluiting, hopelijk gaat hij wat meer druk uitoefenen op de buur van de populieren...

Eigenlijk zijn we machteloos tegen de natuur... Water, wind, vuur... begin er maar iets tegen.
Wij zitten hier nog goed, als je de beelden en de berichten ziet en hoort, dan is het hier altijd nog iets minder erg dan bij de buren. Blijkbaar hebben wij hier heel zelden te maken met echte extremen in weer. Dus mogen we eigenlijk helemaal niet klagen. Als je die beelden ziet van Tyfoons, orkanen en dergelijke, dan is dat hier maar een briesje...
In een ver verleden heb ik op de mailboat gewerkt, en heb ik de gezamenlijke kracht van wind en water aan den lijve ondervonden. De mailboat is een betrekkelijk grote boot, en toch was bijna iedereen, ook van de bemanning, zeeziek als er een echte storm was, ik gelukkig niet. Blijkbaar heb ik echte zeebenen... Ik moet zeggen dat ik veel banger was van de mist dan van de wind, de storm. Als door erwtensoep moet varen, overal toeters en bellen hoort van onzichtbare schepen en boten, dan voelde ik me helemaal niet gerust.

Maar toch, als het nu hier stormt, dan zit of lig ik te luisteren of ik niets abnormaals hoor. Houden die nieuwe vorstpannen het ? Zou het kippenhok de storm doorstaan? Zouden er geen takken of iets afwaaien en op ons huis belanden. Heb je die plasticzak zien voorbijkomen? Ik heb nog geen enkele fietser gezien. Ik herinner me plots dat ik ooit, als kind, voor onze deur een man met fiets en al omver zag waaien... En vroeger, in de Opel Olympia, voelde je bij hevige windstoten, hoe je van links naar rechts zwaaide, en zag ik mijn vader trekken en wroeten aan het stuur...

En met de grote overstroming in februari 1953 (of was het 52 ?), stond ook Oostende onder water en aan de Opex (een wijk van Oostende) was er zelfs een dode. Dat was zo'n verschrikkelijk nieuws dat me heel wat van die details zijn bijgebleven, ook toen ontsnapten we nog aan het ergste, Nederland was véél erger getroffen, en in de krant keken we met verschrikking in de ogen naar de beelden van de ramp.

Heel het gezin ging kijken naar de overstroomde stad Oostende, ik niet, ik was weer eens ziek, en ik hoorde nadien de verslagen van mijn gezinsleden. Wind en water... Verschrikkelijke krachten.

Ooit was er een hevige stormwind na een heel natte periode, en toen we 's morgens op stonden na de stormachtige nacht, waren er in het Maria Hendrika Park voor onze deur, honderden bomen omgewaaid... Maanden nadien hoorden we nog de snerpende zagen...

In die tijd maakten die overstroming, die omgewaaide bomen me niet bang, het was sensationeel, ik zou bijna zeggen leuk om eens te zien... Nu, oud en grijs en iets wijzer, maakt de wind, en die grote afgevallen tak me al bang...

Gek. Schrik heeft duidelijk ook iets met besef te maken.
Ik vermoed dat, mocht ik als kind de overstroming aan den lijve hebben meegemaakt, ik dan wel al schrik zou hebben gehad... Maar nu keek ik van op veilige afstand toe, luisterde naar de radio, keek in de krant (Er was nog geen TV, noch bij ons, noch bij een of andere buur)...

Soms denk ik een beetje met weemoed aan de tijd dat gevaar nog iets van veraf was, iets uit de krant...

djudedju

tot de volgende ?