Ik schrijf het zoals wij het in West Vlaanderen (Oostende) uit spreken, in die andere taal, het West Vlaams: Klakoars, waarbij de oa een soort klank tussen beide in moet voorstellen. En met een k, want je splitst het woord in onze moerstaal kla - koars
Er bestaat ook een Nederlands woord voor: verloren brood, en ik hoorde ooit al eens het veel leukere en veel juistere: gewonnen brood... Want het echte gewonnen brood, was een manier om oudbakken brood te revalideren, en er iets lekkers van te maken.
Je klutst enkele eieren, met een scheut melk, een beetje suiker en een snuifje zout, en weekt daar dan het brood in. Ondertussen zet je een pan op het vuur, en daar bak je dan de doorweekte boterham in... Je eet die warm op, kwistig bestrooid met bruine suiker... Lekker !
Hoe ik daar nu over begin te bloggen? Kijk, zondag door ik weet niet wat, dacht ik plots op klakoars, en meteen kreeg ik goesting... Zondagavond kon niet, want dan lag het avondmaal al lang klaar in de frigo, maandag was er het feest van 30 jaar Ziekenzorg, dinsdag moest er iets dringend op gegeten worden, want de vervaldatum dreigde, dus heb ik gisterenavond - eindelijk - klakoars gegeten... En 't heeft gesmaakt !
't Was wellicht al meer dan een jaar geleden dat we dat nog eens gegeten hadden. Gewoon niet op gedacht... We hebben tegenwoordig (in het Maters segenwoordig) zoveel keus, dat we de oude lekkere dingen, die in geen winkel te vinden zijn, wel eens vergeten... Anny heeft het met evenveel smaak gegeten, en alle twee waren we van oordeel dat dit wel eens meer mocht... Ik voorspel dan ook, dat we nu een periode regelmatig eens zullen genieten van klakoars, tot we het weer stilletjes voor een hele tijd zullen vergeten, om dan veel later weer eens er aan te denken, goesting te krijgen en weer aan het eten slaan van de heerlijke ouderwetse klakoars...
Eigenlijk leven we weelderig, dat we het gewone eten voor een hele tijd kunnen vergeten...
Ik ga het anders zeggen: In Auchan vinden we - in wat dan de Frans Haute Cuisine heet - een heleboel van die oude lekkernijen terug, en dan brengen we van uit La Douce France de Vlaamse kost van toen terug mee naar huis...
Want hier vinden we ze niet meer, hier is de mode veranderd, en moeten we zo nodig allerlei liflafjes vreten. Worsten met het bakkes van Piet Piraat of kabouter Plop in kleurtjes in het vlees ingespoten... Heel lekkere kleurstoffen voor de kleuter.
We moeten nu zo nodig ons vlees zo flinterdun snijden, dat we niet meer mogen zuchten of het hangt in het haar van onze overbuur.
Nu moet alles bereid zijn en gekruid, en gezouten en vol vet...
Wij kopen een stuk hesp, en maken dan zelf onze vleessalade, met lekkere zelfgemaakte mayonaise, van lekkere verse eieren, met wat kappertjes, wat zure uitjes en augurkjes er in fijngesneden, en dat smaakt nog naar vlees... is dus ouderwets.
Nu en dan krijgen we immers nostalgische honger... Honger naar de gewone dingen van toen.
Dingen die dateren uit een tijd dat er nog niet al die soorten toespijs op je lagen te wachten bij de beenhouwer...
Dingen die voor een stuk dateren uit de tijd dat we het wel met minder moesten doen, omdat we het niet hadden...
Ik droom wel eens van die aardappeltjes, restjes van 's middags, die ons moeder bakte op de plaat van de kachel, op een beetje zout. Dat drooggebakken korstje met die smaak van zout was heerlijk !
Ik weet zeker dat, als straks mijn zus dit leest, ze ook weer goesting krijgt in die patatjes...
Nee, het was toen niet beter !
Maar moeten we zo nodig ook het lekkere van in die tijd over boord gooien?
Nee toch !
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten