Denken

Een paar dagen geleden schreeuwde ik mijn verwondering uit over het kijken.  In de loop van het artikel raakte ik even de rol van de hersenen aan, want het zijn uiteindelijk de hersenen die de verschillende beelden tot een beeld samenvoegen...
Dit deed me nadenken over...nadenken.

De hersenen zien er niet uit alsof je er veel mee kunt doen, maar dat is het geval met de meeste organen, als je de lever, de nieren bekijkt, dan zie je ook niet welke fantastische scheikundige fabrieken dit eigenlijk zijn. De hersenen, dat is een grijze massa, uiterlijk wat gerimpeld.
Veel meer kun je over dat uiterlijk niet vertellen, tenzij je specialist bent in die dingen, en dat ben ik niet.

Ik ga dus ook hier geen wetenschappelijke zaken ten berde brengen, of slechts heel terloops.
Zo wil ik wel stellen dat er geen of zeer weinig verband is tussen het volume of gewicht van de hersenen en het verstand (De hersenen van Einstein waren zowat 20% kleiner dan het gemiddelde). Als er iets van belang is, dan is het niet de massa, maar de werking van die hersenen.
Om het heel simpel te houden, je hersenen hebben de mogelijkheid om linken te leggen. Om het anders uit te drukken: verbindingen te maken. Dit is een letterlijk te nemen iets. Hoe meer verbindingen je hebt, en hoe drukker je die verbindingen gebruikt, hoe slimmer je bent. En dat slimmer kan dan nog heel verschillend zijn. Je kunt van Wiskunde niets bakken, en toch heel slim zijn op andere gebieden. Je kunt van muziek geen noot kunnen onderscheiden, en toch heel sterk zijn in andere dingen. Men onderscheid meestal 7 soorten verstand, sommigen gaan tot negen soorten, maar daar wil ik het allemaal niet over hebben.

Ik haal dit wel aan, omdat ik wil aantonen dat we al behoorlijk weten hoe de hersenen werken...

Wat we echter nog helemaal niet weten is in feite waar het volgens mij over gaat...

Mijn moeder en mijn vader zijn beiden al jaren overleden, toch heb ik geen enkele moeite om hun beeld weer te voorschijn te toveren uit die grijze massa. Als we spreken over een dagpauwoog, dan zie ik die bepaalde soort vlinder, en ik kan me zelfs geluiden herinneren, de stem van ons moeder kan ik als het ware nog horen. En Moby Dick begint met "Call me Ishmael"...

En daar hebben we geen verklaring voor !

Het gaat niet over het geheugen op zich, dat is ook al een wonder, maar over het feit dat we kunnen denken, in beelden, begrippen, woorden, voorstellingen, abstracties... en noem maar op.

Ik mag gerust veronderstellen dat uw hersenen heel sterk op de mijne lijken, qua uiterlijk. Misschien heb jij heel andere sterke punten, maar grosso modo lijken hersenen het best van al op hersenen... Toch haal jij een ander beeld te voorschijn als je "moeder" denkt.

Het idee, wellicht ook de verwerking van het idee is identiek, maar de afbeelding, de fotografische herinnering is anders, omdat jouw moeder iemand anders is. En zelfs als het dezelfde moeder betreft, is het goed mogelijk dat jij een meer glimlachende en ik een neutrale moeder naar voren breng.

Dat op zich is al een wonder, maar het feit dat de elektrische impulsen in onze hersenen bepaalde beelden naar voor brengen, dat is pas het echte wonder. Waar we nog steeds geen uitleg voor hebben. We kunnen bijvoorbeeld nog niet een kleine elektrische stoot bij geven, waardoor jouw moederbeeld gaat schaterlachen. We weten zelfs nog niet eens hoe beeld en verbinding gekoppeld zijn. We weten wel al in welk deel van de hersenen we het moeten plaatsen, maar veel verder staan we niet.

We weten ook niet waarom bepaalde beelden bij Jan makkelijk blijven hangen, en bij Piet helemaal niet. We weten nog niet waarom Miet muzikale aanleg heeft, en An helemaal niet.

Kortom...
Voor mij horen de hersenen bij de wonderen.
Er is zoveel aan dat ik niet snap, dat het voor mij hoort bij dat grote deel van de wereld dat ik catalogeer  bij het begrip onuitlegbaar, en dat grote hok kreeg bij mij de naam God.

Zolang er dingen zijn, en die zullen er altijd zijn, die ik niet kan uitleggen, die ik niet begrijp, dan blijft er voor mij een God bestaan. Met andere woorden, mijn God kan iets groter of iets kleiner zijn dan de uwe. En misschien meet jij aan jouw God niet alleen het stuk Wonder en Onuitlegbare toe, maar geef jij hem ook nog almacht, en invloed op je doen en laten...
Misschien schuif je zelf heel dat onvatbare in het vakje religie, met alle dienstbaarheden daar bij, misschien zelfs aan een welbepaalde religie... Allemaal je goede recht. Misschien wil je het onverklaarbare gewoon voor je uit schuiven "Ooit zullen we ook dat wel kunnen uitleggen"... Allemaal goed voor mij, maar voor mij zit daar het Wonder, de God.

Ik kan, met mijn bevattingsvermogen immers een hele boel dingen niet uitleggen. Ik sta iedere keer weer verbluft over de manier waarop iets gaat, werkt, bestaat, is...

Zelfs dus, of misschien net vooral, die dingen die ik zelf kan vaststellen in mijn eigen lijf...
We zijn op zich al een wonder

djudedju

tot de volgende ?