een koning gaat, een koning komt: Leve de koning !

Borstbeeld van Albert I, Bellevue (Photo credit: Wikipedia)

Nederlands: Koning Albert II van België, 21 feb 2005 (Photo credit: Wikipedia)

Eigenlijk is dit veel leuker dan; "De koning is dood, Leve de koning!"...
Maar dat terzijde, ben je nu voor of tegen het koningschap. Het mag en kan niet de vraag zijn "ben je voor of tegen Filip?", want daar het het eigenlijk niet over.
Het gaat over het koningschap.

Ik heb bij mezelf een beetje een gewetensonderzoek gedaan... Ik ben voor de koning, maar waarom ?
1) Ik ben nog steeds de overtuiging toegedaan dat een koning een iets goedkopere formule is dan het presidentschap. Bij een president heb je immers niet alleen de kosten van de zittende president, maar ook de beschermingskosten van alle vorige, en niet te vergeten de kosten van de verkiezing, die hoe dan ook uiteindelijk door het volk worden gedragen. Zeker nu de familie steeds meer uitgesloten wordt van dotaties lijkt het systeem koning mij beterkoop.

2)Het biedt een vastheid. Het is niet een steeds wisselende figuur, hij (of zij) is ook een figuur die werkelijk neutraal is of moet zijn. Natuurlijk is het een mens, en heeft hij of zij ook een mening, maar dit mag en kan niet politiek geuit worden. We krijgen dus geen belachelijke Amerikaanse systemen van een rechtse president met een links parlement of omgekeerd.

3)Het vormt de lijm van het land. We hebben een land met meerdere bevolkingsgroepen. Walen en Vlamingen als hoofdmoten, maar ook een kleine groep Duitstaligen, en steeds meer een groep immigranten die een ander geloof aanhangt en veelal ook een andere taal spreekt. De koning is de enige figuur die echt van allen is. Ook al wordt dit in alle toonaarden ontkent. Vroeger, toen de koning in werkelijkheid Franstalig was, werd hij vooral gedragen door het katholieke Vlaanderen, nu hij meer Nederlands spreekt wordt hij meer en meer gedragen door de Walen. Ook dat lijkt mij typisch Belgisch...

4)De koning is een vast punt. Alles wijzigt, de structuur van het land verandert, de koning blijft wie hij (zij) is... Het is een soort ankerpunt. Hoezeer politici ook dromen van splitsing, wij hebben een land dat zo vergroeid is in het systeem, dat splitsing onmogelijk is, tenzij men werkelijk de boel verscheurt. Denk aan onze hoofdstad, Brussel, die midden in Vlaanderen ligt, en die je met de beste wil van de wereld niet meer kunt onderbrengen bij Vlamingen of bij Walen. De inwoners zijn multicultureel, hebben niet alleen verschillende talen en nationaliteiten, zij zijn er in geslaagd een nieuw soort samenleving te vormen in al die verscheidenheid. Er zijn nog steeds heel veel moeilijkheden, maar het is duidelijk dat het steeds meer een eigen identiteit aan het krijgen is... Je zou steeds meer kunnen stellen dat het een werkelijke eigenheid is.

5) Misschien vind je dit een flauw punt, maar hoe ouder ik word, hoe meer ik hecht aan vaste punten in het bestaan. Als ik kijk in de huidige wereld, dan zie ik steeds meer persoonlijke vrijheden, steeds hogere normen op privacy, steeds meer ongebondenheid... en zie ik meteen ook steeds meer onzekerheid, onvrede, miskontentheid... Ik kan verkeerd zijn, maar in de oude wereld, de wereld van mijn jeugd, was alles veel meer georganiseerd, alles veel meer geregeld, alles en iedereen had zijn duidelijke plaats, de gedragsregels werden minder door pietepeuterige wetten afgedwongen, dan wel door de aard van de samenleving. Men kan rustig stellen dat er minder persoonlijke vrijheid was, maar het bood veel meer bescherming. Als je in het rijtje liep, dan was er veiligheid en vastheid. Het kan bizar lijken, maar het leven was toen veel eenvoudiger.
Ik heb niets tegen persoonlijke vrijheid, in tegendeel, maar ik heb de indruk dat voor heel veel mensen die persoonlijke vrijheid in werkelijkheid is geëvolueerd tot een persoonlijke druk. Je hebt geen plaats meer in de maatschappij, je moet je plaats veroveren en voortdurend waken op het behoud van die plaats. Er is geen vaste structuur, meer een pikorde, en wie de scherpste en hardste bek heeft, het meeste macht heeft, het slimste is, die staat bovenaan.
Daar zit iets goeds en iets logisch in, maar de meerderheid zit dus onderaan in de maatschappij. En wie niet mee kan is gezien... Er wordt steeds meer geëist op het gebied van intellectuele weerbaarheid, en wie niet slim is, glijdt de maatschappij uit...
Er is steeds minder plaats voor laag- of ongeschoolden... Ook al zullen die er altijd zijn.

In die maatschappij droom ik steeds meer naar de oude ankerpunten... naar vastigheid, naar zekerheden ook voor de minsten... En het mag gek klinken, dan heb ik een beetje heimwee naar het geloof van toen, de structuur van toen... en de koning zat toen al in dit rijtje.
Laat dan nostalgie mijn laatste reden zijn om te kiezen voor een koning...
het zij zo


tot de volgende ?