Midlife ?

English: The IJzer river (Province of West Flanders, Belgium) Nederlands: De IJzer (West-Vlaanderen, België) Français : L'Yser (Flandre Occidentale, Belgique) (Photo credit: Wikipedia)

Eergisteren belde ik naar Ewoud, mijn kleinzoon, "Woensdag ga ik vissen, als je mee wil, om 12 uur hier zijn !"
Tot mijn verrassing hoorde ik Bart zeggen "Ik ga ook mee, ik ga ook eens vissen!"

Dat is geleden van ...
Heel lang...
Van toen hij een jaar of 10, 12 was... Meer dan 30 jaar geleden !
Hij kocht al een soortement Vespa, die wij de naam Midlife crisis gaven, nu dat vissen...
Bart komt duidelijk in zijn tweede jeugd (ik ben al in mijn 17°).

Dus ga ik vanmorgen maden halen, en deze namiddag gaan we samen vissen bij pepee... Ik ga hier in mijn voorraad nog een hengel of twee opdiepen, zodat ik hen kan gerieven... En wellicht zal er niet veel gevist worden, wel veel rondgelopen... Ewoud moet voortdurend beet hebben om stil te blijven, en als mijn herinnering goed is, was Bart ook zo... Nu, ze kunnen wat rond de vijver lopen, ze kunnen niet verdwalen, zo groot is het niet.

Maar ergens ben ik blij...
Er is toch iets blijven hangen van het genotszaadje "hoe plezant vissen is"... En straks gaan we met drie generaties aan het water zitten, en in gedachten ga ik er ons vader ook nog bijdenken, die mij leerde vissen, die mij besmette met de vis-microbe... Ook al zul je het niet zien, we gaan er in feite met vier generaties bijeen zitten. Ons vader zal wel zitten zagen dat er geen paling zit, en dat bliekvissen, de teljoor niet vult, maar hij zal content zijn nog eens aan het water te zitten. (Pas op Pa, er zitten hier karpers - herinner je nog aan de IJzer ?)

Gek, hoe ouder ik word, hoe meer ik weer met ons vader en ons moeder "babbel"... En zeggen dat er een tijd was dat ik zo vlug mogelijk van onder dat ouderlijk gezag uit wou... Ik wou dat ik er nu weer onder zat.  Nee, ik word niet dement, ik kruip niet terug in het verleden, maar ik denk gewoon weer veel meer op hen, en hoe zij dat zouden doen...

Om het eens anders te stellen, er is niets meer over van de rebel in het huishouden... In tegendeel, nu zou ik al de regels en al de bevelen aannemen, omdat ik nu in zie dat ze goed waren, goed bedoeld waren, overdacht waren... Maar misschien zou dat ook niet goed zijn. Misschien is het wel goed dat de jeugd rebels is, dat ze "anders" wil zijn... Misschien is dat net één van de redenen waarom we als mensheid vooruit gaan... Misschien is het ook de reden waarom we telkens weer struikelen...

Ik zie nu mijn kleinzoon rebelleren, "Hij zit in zijn puberteit" zucht Els dan...
Hij wordt groot, denk ik dan, hij rukt zich los...
Het zit in de natuur der dingen. Kijk naar de dieren, hoe de jonge dieren bij het begin van de volwassenheid weg trekken uit de groep... Vooral bij de mannelijke dieren is dit het geval, en kijk, ook bij mensen zit dat tikkeltje puberteit bij jongens anders in elkaar dan bij meisjes...
Het is dus allemaal heel gewoon... alleen...
Wij mensen moeten daar zo nodig over piekeren. Wij moeten dat zo nodig op blazen...
En we wéten dat alles toch weer op zijn pootjes terecht komt, en gewoonlijk zijn de ergste pubers later diegenen die de band met de familie het engst aanhalen...

Maar als ik steeds meer terug denk, dan komt dat door die kloeke basis die ik mee kreeg. Onze ouders bouwden niet echt ons huis, maar ze legden een heel stevig fundament, en hoe onafhankelijk we ons ook opstelden, alles berustte, hoe dan ook op die stevige grondvesten van het gezin.

En dat is dan meteen de vrees die ik heb over al die kinderen in de verscheurde gezinnen, nieuw-samengestelde gezinnen, wankele gezinnen... Hoe leggen ze daar in hemelsnaam de basis voor een stevige toekomst ?

djudedju


tot de volgende ?