60 jaar gehuwd

Vanmorgen, toen ik aan het turnen was, moet er op een of andere manier plots een zenuw ergens klem geraakt zijn, en op slag kon ik haast niet meer bewegen.
Deze voormiddag was er dan ook nog een vergadering van het dagelijks bestuur van ziekenzorg, dus een pijnstiller "en surplus" genomen... Gelukkig duurde de vergadering niet zo heel lang, en zit ik hier nu al terug aan mijne kwampjoeter... te bloggen over de pijn, voor de zoveelste keer.
Ik hou mezelf voor dat u dat al meer dan genoeg hebt gehoord, dus ga ik daar niet over doorbomen.

In de plaats wil ik het een hebben over twee heel goede vrienden, Mandje (Armand) en Lea die deze week 60 jaar gehuwd zijn... Als je dat cijfer ziet staan, dan lijkt dat een hele tijd, als je achteruit kijkt naar je eigen huwelijk (dit jaar ook al 46 jaar), dan weet je dat dit pas gisteren was...

Het is gek, maar vooruitkijken lijkt altijd langer, verder weg, dan terugkijken. Als je een gewone uitstap maakt is dat al zo, de terugweg lijkt altijd korter dan de weg er naar toe.

Ik heb er ook geen verklaring voor, maar het is gewoon een vaststelling. Dus vermoed ik dat Mandje en Lea nu een beetje met verwondering achteruit kijken, en zeggen: 'Is dat echt al zo lang ???"...
Ik denk dat dit een goed iets is... Vooral omdat ook de minder leuke dingen ook sneller weg zijn, verteerd raken... Want als een mens begint te denken over het verleden, dan is het heus niet allemaal rozengeur en maneschijn... Ook niet bij die twee vrienden die nu al 60 jaar gehuwd zijn... Ze hebben mooie dagen gekend, maar ook heel droevige, leuke dingen, maar ook heel verdrietige, gewone dagen die zo maar voorbij gaan zonder dat er iets is dat je bijblijft, maar ook dagen die diep ingekerfd zijn in het geheugen...
Maar toch, toch primeert het feit dat je al zo lang mag en kunt samen zijn...
Het zijn ook twee mensen die ergens model kunnen staan voor de echte Liefde, met een hoofdletter.
Echte Liefde is niet torenhoog, is niet uitbundig, is niet klaterend, is geen vuurwerk... Echte Liefde kan wel nu en dan iets van dat alles hebben, maar het is vooral dat stil voor en met elkaar leven, dag na dag, zo heel gewoon dat je er eigenlijk niet echt bij stilstaat, omdat het zo normaal lijkt...
Het is niet zo maar normaal, het is een monument van Liefde...
En het is goed er eens bij stil te staan.

Ik heb het al gezegd, in een echt goed hecht huwelijk, daar is je partner je echte vriend, Vriend met een hoofdletter, je weet wel waar je alles zoudt voor doen, en die ook alles voor jou zou doen, zonder er bij na te denken, als een natuurlijk gegeven.

Ons moeder zei steeds: als je goed getrouwd bent, dan heb je geen vrienden meer nodig. Ze heeft gelijk ! Je hebt als mens een Vriend nodig, maar als je er een hebt, dan is één eigenlijk genoeg.

Anderen kunnen kameraad zijn, maten zijn, maar Vriend ? Nee, naast je huwelijk heb je er geen nodig !

De mensen menen veelal dat je geluk moet kopen, dat je vriendschap moet kopen, dat alles in het leven eigenlijk net onbereikbaar is, omdat je nooit echt geld genoeg hebt... Terwijl het in werkelijkheid gewoon voor je voeten ligt, je alleen hoeft te bukken om het op te rapen, en aan de ander te schenken, want geluk en vriendschap, dat is GEVEN, dat is de enige manier om het te krijgen...

tot de volgende ?