Neropolis

English: Bust of Nero at the Capitoline Museum, Rome (Photo credit: Wikipedia)

Ik ben een heerlijk boek aan het lezen, met de titel Neropolis...
Geen makkelijk boek, geschreven door een man (Vrouw?) die een zeer gedegen kennis heeft van de Romeinse tijd, de toestand in het Rome onder keizer Nero, maar het is ook iemand die heel goed beslagen is op gebied van kennis van het beginnende Christendom. (Ik weet de naam van de schrijver niet, het boek ligt boven, naast mijn bed, en ik heb té veel pijn om vlug eens over en weer te lopen...)

In het verhaal zijn onder meer Paulus en Lucas belangrijke figuren.

Het is geen geschiedenisboek, maar het is een boek die wellicht meer dan gewone geschiedenisboeken licht werpen op het oude Rome en het ontluikende Christendom.

Ik vind het heerlijk, ook al moet je er heel attent bij blijven, en soms moet ik een paar bladzijden terug, omdat ik ergens iets niet meteen kan plaatsen.

Maar ik ben nu eenmaal verslingerd op dergelijke boeken.
Ik zou het kunnen vergelijken met de boeken "Stalingrad" en "Leningrad" en "Moskou", waar de schrijver ook niet meteen geschiedenis schrijft, maar waar je na het lezen van die boeken veel meer inzicht hebt in de geschiedenis.
Ik ben er me van bewust dat een roman, ook al werkt het verhelderend, altijd wel een "kleur" heeft, maar ik heb je al gezegd, ook het beste zuivere geschiedenis boek blijkt dat ook te hebben. Zo heb ik nog maar een geschiedenisboek gelezen die niet mee heulde met de Christelijke stelling dat de Romeinen hier de beschaving brachten, maar die de Romeinen gewoon bekeek als de bezetters, die heel wat goed, maar ook heel wat kwaad over onze contreien brachten...
Dat na de Romeinen de "duistere" middeleeuwen kwamen, is voor veel zaken een overroepen iets, maar er is niettemin een soort terugval, in die zin dat al het Romeinse afgezworen werd... Vermits zowat de enigen die de schrijfkunst machtig waren in kloosters zaten, is het niet moeilijk dat het verlies aan die Romeinse steun sterk overbelicht werd...

Dat is precies wat ik bedoel met het kleuren van de waarheid. Je kunt perfect de waarheid vertellen, en sterk afwijken van een ander die net zo goed de waarheid vertelt.

U doet het, ik doe het, iedereen doet het... We zijn immers allemaal behept met onze opvoeding, onze achtergronden, onze visie op de feiten in het geheel van de maatschappij zoals wij die zien.

Erg is dat niet, ik zou zelfs zeggen, integendeel, dat maakt het precies aantrekkelijk om je te verdiepen in de geschiedenis, en te pogen je eigen kijk te vormen op dat stuk verleden. En die eigen visie, hoe je ook je best doet, zal ook weer gekleurd zijn.

Wat is dan het nut ? Je verrijkt jezelf met kennis, en vooral, je leert steeds meer en steeds beter de zaak te onderscheiden in zijn achtergrond en zijn feitelijkheid.
Vermits de mens niet veranderd is, geeft het je ook een kijk op het mensdom... Wat helaas niet vleiend is voor onze soort...

Al bij al zijn we een heel speciale soort... We moorden, voeren oorlogen, stelen, bezetten en plegen overspel, en tezelfdertijd zijn wij ook de soort met naastenliefde, heldenmoed, opofferingszin, kunst en wetenschap... Het lijkt wel of we als soort eigenlijk behept zijn met alle extremen, zowel in de positieve als in de negatieve zin...

En het wordt minder en minder gemakkelijk om een "goed" mens te zijn, in een steeds kleiner wordende wereld. Toen ik klein was, was er nog geen sprake van een derde wereld, het enige wat we hoorden over die landen, kwam van de paters missionarissen. Nu en dan kwam er een prediken en ons medelijden opwekken in de kerk. Voor de rest wist je alleen wat de meester je leerde in aardrijkskunde en in geschiedenis... Op de wekelijkse markt kwam er nu en dan een neger "karaboedjah" verkopen, een soort snoep met een sterke anijssmaak, en als kind wilden we altijd van die snoep, om die rare mens eens beter te kunnen bekijken, en te zien of hij wel op die negers leek die op de briefjes van 50 frank stonden (van Rubens). Nee, hij leek er niet op, hij was veel zwarter, en zijn gezicht was veel negroïder dan die negers van Rubens...

Rubens zakt in onze achting. Wisten wij veel dat er veel soorten negers waren, veel stammen die helemaal niet op elkander leken, net zoals de blonde Noren niet leken op die kleine donkere Spanjaarden... Ook die waren toen trouwen bezienswaardigheden. Minder dan die negers, maar toch... Nu kijk je niet meer op als er een mens van een ander type, een ander huidskleur, andere Aziatische ogen passeert...

En meer nog, dank zij de TV zijn hun landen zowat dagelijks te zien in onze huiskamer. Ze liggen vlak voor mijn sofa dood te gaan van de honger, en het begrip naaste werd op die manier heel en heel veel groter dan vroeger, en naastenliefde wordt zo uitgebreid dat je er geen doen meer aan ziet...

En plots wordt de geschiedenis van de mens ook weer uitgebreid, en als je eerlijk bent, dan ben je wel wat beschaamd over je eigen voorouders en hoe zij ginder ver weg huis hielden..
Je krijgt er als het ware een nieuwe erfzonde bij cadeau.

Geschiedenis...
Heb je al eens gekeken hoe weinig goede dingen er daar in verhaald worden?

djudedju

tot de volgende?