 |
| Dora Maar au Chat, 1941 (Photo credit: Wikipedia) |
 |
| Pablo Picasso, 1937, Guernica, protest against Fascism (Photo credit: Wikipedia) |
Een Chinees heeft een duif gekocht aan 310.000 euro...
En zo kun je regelmatig nog wel van die feitjes vinden in je krant of op TV... Ik noem dat decadent.
Een fles champagne van bijna een miljoen oude Belgische Frankjes, een duif van 12,4 miljoen Belgische Franken, dat is niet meer normaal, zeker niet tegen een context van mensen in armoede.
En voor die armoede moeten wij echt niet naar de derdewereldlanden... We vinden hier ook arme mensen.
Dat men zoveel geld uitgeeft is niet het decadente er van, maar dat men dat doet voor zo'n vergankelijke stomme dingen. Een fles Champagne is na enkele minuten weg, leeg, vergoten... En een duif is een beest die morgen kan dood liggen in zijn kooi. Dat men een belangrijke som uitgeeft om een eigen woning aan te schaffen, dat kan een even hoog bedrag zijn, maar daar gaat het hem over iets wat normaliter meer dan een mensenleven lang meegaat, het heeft een zekere waarde, en het behoudt gedurende lange tijd die waarde, meer zelfs, meestal krijgt het met de tijd nog een meerwaarde.
Als men een dergelijke som uitgeeft voor een kunstwerk, dan heb ik daar ook bedenkingen op... Ik heb er een gloeiende hekel aan dat men tegenwoordig namen koopt in plaats van Kunst... Wellicht hebben de kunstenaars met naam wel een of heel misschien enkele echte Kunstwerken gecreëerd, maar lang niet ieder werk van hen is ook een echt meesterwerk ! Kunstenaars die meer dan één echt verbluffend meesterwerk maken, zijn heel grote uitzonderingen. Heel goede kunstenaars houden weliswaar een hoog gehalte aan in een heleboel van hun werken, maar dat is daarom nog geen meesterwerk. Daarvoor zou men nog geen verschrikkelijk hoge sommen uitgeven, maar als het iemand is met naam, dan koopt men de naam... en dat mag dan veel kosten. Ik vind dat gek. Ik vermoed met redelijk grote zekerheid dat heel wat van die kunstenaars inwendig lachen met al die "kunstkenners"... Eentje kleefde er zelfs spiegels in, zodat de koper zichzelf in zijn kapitaal kan bewonderen...
Bovendien, als het een echt meesterwerk is, een hoogtepunt, een werk dat bepalend is voor de groei van de Kunst, dan hoort dat niet in privé-bezit te zijn, dan hoort dat eigendom te zijn van de gemeenschap !
Let wel, ik blijf er bij dat een kunstenaar een heel pakket mooie werken kan maken, neem een Rubens, een Rembrandt, een Picasso en nog vele anderen... Toch zijn niet alle werken van hen als meesterwerk te bestempelen. Dat het gehalte van de oude meesters schijnbaar hoger ligt, zal voor een groot gedeelte liggen aan het feit dat hun "gewone, modale" werkjes in de loop der tijden verdwenen zijn... Ik vermoed dat na een tijd het effect "naam" als investeringsgoed een beetje verwatert, om na een hele tijd plots weer te stijgen, wellicht mede door de oudheid er van.
Maar hoe dan ook, ook het investeren (?) in kunst vind ik op het randje van decadent. Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat men zich geen kunstwerk kan en mag aanschaffen, integendeel, maar het aanschaffen als investering, dat is er verkeerd aan. Ik zie "kunstwerken", van mensen die momenteel een grote naam hebben, die alleen omwille van die naam gekocht worden... En heel wat van die dingen zouden helemaal geen kans hebben verkocht te worden, stond die naam er niet op !
Ik bedoel maar, we leven in een decadente tijd... Een tijd waarin bezit, naam, verteren, genieten veel te hoog op de ladder staan. We zijn echt niet meer zo ver af van het "Brood en Spelen" van het Romeinse rijk... Kijk maar eens hoe veel volk er gaat kijken naar zaken waarbij het levensgevaar voor de "artist" heel hoog is... Gaat men echt gaan kijken naar de man die met zijn motor over twaalf autobussen springt, of gaat men kijken naar de man die zich zelf te pletter gaat rijden???
(Is het ramptoerisme daar geen familie van ?)
Noem jij dat geen decadentie ?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten