Geklemde zenuw

Bij nr 2 (Bee nr 2) (Photo credit: Jan de Graaf)

Ik heb een dag of drie weer eens met een geklemde zenuw rondgesjokt.... Dit is een heel andere pijn dan de ontstekingspijn, en is ook extra gevoelig op andere momenten dan een ontsteking.
Gelukkig is het er op een nacht weer uit gegaan... Toen ik in mijn bed kroop maakte ik blijkbaar een verkeerde (Of de juiste?) beweging, waardoor een verschrikkelijke pijnscheut tot twee keer toe door me heen schoot. Toen ik 's morgens opstand was de hernia min of meer weg.
Min of meer, want je voelt nog wel de gevoeligheid...
Bij mijn morgen gymnastiek durf ik bepaalde bewegingen niet te doen, omdat ik dan meteen weer de pijn voel op komen...
Het komt er dus op aan voorzichtig te zijn, en bewegingen te vermijden die de uitstralingspijn in gang zetten... Dus is wellicht de beklemming niet helemaal weg, anders zou die uitstraling er niet zijn. Maar ik ben al content dat de ergste pijn weg is.

Gisteren in de Colruyt een pak van een hoog rek gepakt voor Anny, en ik voelde meteen de verwittigende pijn op komen...

Het is niet voor het eerst dat ik die pijn ken... Eigenlijk leef ik voortdurend op het randje van, maar nu en dan zit een zenuw echt vast, komt niet meer los uit de beklemming, en dan doet het verdomde pijn. Bij heel veel mensen kan men dan operatief gaan ingrijpen om de zenuw te bevrijden, maar bij mij is het stuk ruggengraat dat aangetast is, zo groot, dat dit niet mogelijk is. Dus voorzichtig leven en de pijn verdragen.

Ik heb mijn pijnstillers tijdelijk weer op het maximum gezet, en bij te erge pijn neem ik dan nog een pijnstiller van een andere soort er boven op. Dat mag van de specialist.

Maar voor de rest gaat het goed met mij, ik ben er nog, en buiten die pijn is zelfs mijn gezondheid redelijk goed. Ik ben immers stilaan op de leeftijd gekomen, dat er altijd wel ergens iets lijkt scheef te zitten aan je lijf... Vanmorgen vroeg ik aan Anny " Heb jij soms ook zo'n pijn alsof een stuk van je vel verbrand is? Er is niets te zien, niets te voelen van zwelling of van gloeien, het doet gewoon veel pijn, het duurt een hele tijd, en dan, even plotseling als het gekomen is, is het weer weg... Anny beaamde dat ze dat ook soms had. "Het zal de ouderdom wel zijn" zuchtte ze er bij...
Er bestaat een mopje over: Een vrouw maakt 's morgens heel vroeg haar man wakker om hem te zeggen dat ze dood is. "Dood, En je spreekt nog! Waarom denk je dat je dood bent?" "Ik heb nergens pijn !!!!".

Het zal dus wel zo zijn, dat bij de ouderdom ook pijntjes horen, en wellicht nogal dikwijls pijntjes van onbestemde oorsprong. Als ik in ziekenzorg zit, dan hoor ik dezelfde soort verhalen. Soms is het de maag, dan weer de blaas en soms de knie, maar het lijkt wel of er altijd wel iets ergens niet in de haak zit... Erg is het allemaal niet, maar soms is het wel pijnlijk en vervelend. Vooral omdat je er geen idee van hebt wat het is, wat de oorzaak is. Je moet er ook niet mee bij de dokter gaan, want tegen je daar bent, is het gegarandeerd over... Alleen die rug blijft er altijd.

Dus is het best al die kleine pijntjes te negeren. Als het iets is dat echt blijft, dan is het wellicht tijd genoeg om alsnog te reageren.
Ooit bezocht ik een museum waar ze onder meer een stoommachine hadden die nog werkte, en die via aandrijfriemen een hele werkplaats vol machines deed draaien... De man die de stoommachine aan de praat moest krijgen vertelde over al de kleine dingen die er altijd wel ergens iets deden haperen, maar toch werkt de machine nog goed... Het zal de leeftijd wel zijn, zuchtte hij, het is al een oud beestje, en hij wreef liefdevol over de blinkende stangen... Ik denk dat wij net als die machine zijn, alles werkt nog perfect, maar altijd is er wel iets dat het een korte tijd moeilijk heeft om in gang te geraken...

Dat machine is over de honderd... Ik heb dus hoop.

(Wat moet Methusalem afgezien hebben !)

Maar we zijn, hoe dan ook, bij de "goei"... We zijn er nog.
De laatste tijd ben ik al naar veel te veel begrafenissen geweest van veel te jonge mensen... Je weet, ik vertelde je al eerder, dat hier dan de doodsprentjes een tijdje blijven staan op de kast... Iedere keer je dan toevallig in die richting kijkt, zie je weer Roland, Nico, Greet en soms nog anderen staan. Ik denk dan soms ook nog aan de prentjes die onlangs in de grote doos zijn verdwenen, bij al die andere prentjes... Je denkt dan nog eens op die mensen, en ik denk dat dat denken dan op zich een soort gebed is. Ik weet niet of bidden helpt, maar het geeft me in ieder geval een gevoel dat ze niet echt weg zijn, op een of andere manier blijven ze bij me, zolang ik op hen denk, en dat systeem van die prentjes op de kast doen me steeds weer op hen en op anderen denken...

Misschien is ook dat "oud worden"...
Maar het verzacht het "afgeven".
En dat is goed

tot de volgende ?