Nog Klaas

Deze namiddag mag ik nogmaals Klaas zijn in de Academie te Zottegem... En zaterdag voor de laatste keer dit jaar nog eens, maar dan voor Okra.

Vanmorgen heb ik dus weer eens op mijn knieën gezeten.

Wellicht zie jij de samenhang niet meteen, geachte lezer, maar ik ben dus rugpatiënt met chronische rugpijn. Als ik Klaas moet (mag !) zijn, dan moet ik daarvoor heel goed mijn haar en mijn baard wassen, zodat alles er zo wit mogelijk uitziet. Haar wassen dat kan ik maar op twee manieren... Ofwel helemaal in bad gaan en mijn haar wassen terwijl ik aan het baden ben, ofwel, op mijn knieën voor het bad zitten en voorover leunen over het bad, om zo mijn haren te wassen met behulp van de douchekop...

Sinterklaas zijn is dus een oefening in nederigheid.
Ook een beetje van pijn, want dat voorover hangen in de badkuip is ook niet zonder pijn.
Maar ik doe het graag, dus heb ik het er voor over.
Mensen die geen chronische pijn hebben, zullen dit wellicht niet snappen, maar ik heb het reeds meerdere keren gezegd langs deze blog... Pijn is voor een stuk ook een keuze... Of je doet niets meer, en dat is op zich ook niet gezond, of je doet wel nog dingen, en je neemt de pijn er bij. Op dat moment begint pijn een keuzevak te worden... Voor welke activiteit heb ik het over om pijn te lijden?
(Ik heb altijd een basispijn, maar die tel ik niet mee, ik spreek over de soms heel fel snijdende pijn die optreedt bij activiteiten... Staan, wandelen, langdurig een zelfde houding aannemen... dat zijn allemaal dingen die de pijn heel snel heel hoog kunnen opdrijven. Zelfs in bed, tijdens mijn slaap lig ik -onbewust- steeds te draaien en te keren, om telkens een andere houding, een andere belasting te hebben op de rug...)
Dus selecteer ik de dingen die ik heel graag doe, en neem de pijn dan daar boven op.
Sinterklaas zijn hoort daar dus bij...

Ik heb ondertussen de pijn heel goed leren kennen. Dat maakt dat ik tamelijk precies mijn grenzen ken. Dat wil voor mij zeggen, dat ik tamelijk goed weet hoe hoog en hoelang ik de pijn mag laten opbouwen vooraleer ik moet stoppen. Als ik die grens overschrijd, dan loop ik dikke kans dat de pijn zich "vast zet", en ik dagen of zelfs weken in die hoge felle pijn blijf zitten.

Maar dat is dus mijn keus. Een bewuste keus waar ik perfect mee kan leven.

Ik heb al dikwijls op ons vader gedacht, die ons regelmatig voorhield: "Een kermis is een geseling waard", en als we de zaterdag eens wat laat weg waren geweest, dan riep hij ons de zondagmorgen heel vroeg op, om naar de vroegmis te gaan... De pijn is nu mijn vroegmis...

De foto hierboven is van vorig jaar, dit jaar heb ik een veel wittere baard, uit een spuitbusje... Een soortement witte haarlak, en dan mag ik, na het Klaas-zijn, nog eens boven het bad gaan hangen, om dat uit te wassen... Ook mijn wenkbrauwen zijn nu wit geschminkt.... Met die wenkbrauwen zie ik er meteen 20 jaar ouder uit !

Ik kan me niet wassen daar in de Academie, dus rij ik, "gewit" naar huis. Ik vraag me af welke reactie ik zou krijgen mocht ik eens een wegcontrole krijgen... Mag je eigenlijk wel geschminkt de weg op ? Enfin, ik ben niet onherkenbaar, alleen zie ik er heel wat ouder uit. En geef toe, de flikken kunnen niet iedere dag een Sint controleren hé...

Ik ga stoppen, me geestelijk voorbereiden (hm) op mijn zware taak...

tot de volgende ?