Voorbij

Hopelijk passeren deze "feestdagen" weer heel vlug...
Nee, dat is geen uitdrukking van de oude, bezadigde opa zelf, maar van zijn kleindochter... "Ik heb liever dat alles gewoon gaat ..." "Wij ook, meisje, wij ook..."
"En hoe was 't op school ?"
"Goed"... Bij haar is het altijd echt goed, ze doet altijd behoorlijk haar best... "En met broer ?" Een gezicht van "'k zal je daar gaan hebben..."... Niet goed dus. "Veel buizen?" " Ja"
"Dan zullen we het onderwerp best vermijden zeker, als we allemaal bijeen zitten ?"
"Och, Mama en papa zeggen niks meer, ze zijn het moe!"

Ken jij die gesprekken ook ?
Er is er altijd wel eentje die echt zijn best doet, en ook net wel eentje die het veel minder doet.
Hoe kun je kinderen diets maken welk belang die school heeft voor hun ganse leven?

Soms denk ik dat het voor kinderen onmogelijk is om de gedachtesprong te maken naar eigen verantwoordelijkheden. En soms krijg ik de indruk dat het ook steeds minder nodig blijkt. Heel wat kinderen komen tot volwassenheid, zonder tot verantwoordelijkheid te komen.
Ze stichten geen eigen gezin meer, ze hebben een partner, maar ze blijven beiden thuis wonen, in hotel "bij Mama"...
Ze hebben veel meer geld, want ze eten van het ouderlijke bord, ze leven heel makkelijk, zonder ook maar één verantwoordelijkheid, ze hebben hun natje en hun droogje, ze hebben seks als ze eens lust hebben, zonder risico op verantwoordelijk ouderschap, want waar is de pil anders voor...

En soms denk je dat dit nog niet de slechtste formule is, want je ziet er ook veel die gewoon gaan samenwonen, zonder boterbriefje, een feitelijk gezinnetje, maar wettelijk net niet.
En plots krijg je dan de melding dat ze alsnog gaan trouwen...
Je moet geen geschenkjes kopen, want ze hebben alles al, maar je kunt storten op rekeningnummer...
En zes maand later hoor je van de echtscheiding.
Het lijkt wel of dat huwelijk een allerlaatste poging was om het samenzijn alsnog te redden (te rekken?).

Dit zijn allemaal zaken die voor mij "vreemd" zijn... Ik herinner me nog als gisteren dat ik zo snel mogelijk op eigen benen wou staan. Zelf beslissen, en zelf verantwoordelijk zijn over je eigen zaken. Nu lijkt dat precies omgekeerd.

Stel nu eens, dat je zo'n dochter of zoon hebt lopen, in je "Hotel Mama", maak je je dan geen zorgen? Vraag jij je niet af, wat er zal gebeuren als jij komt te sterven? Hoe zal die dan al 40 jarige knaap of deerne dan plots overschakelen op zelfredzaamheid in die boze vreemde wereld vol regeltjes en wetten?

Vroeger had je links en rechts wel van die mensen die "jong" bleven, die gewoon geen partner leken te vinden, en die alleen door het leven gingen. ook die bleven veelal in "Hotel Mama", en voor velen is dat maar goed ook... Tot Mama er plots niet meer is, en je die mensen stilletjes ziet vergrijzen, bijna letterlijk, want sommigen kennen niets van wassen en kuisen, en alles krijgt de kleur van de grond.

Opvoeden is je kinderen voorbereiden op het zelfstandig staan in de wereld...
Blijkbaar doet men de laatste tijd iets verkeerd, of er zijn er die heel bewust die keuze weigeren te maken.

Ach, ik zou kunnen zeggen: het zijn mijn zaken niet... Maar verantwoordelijkheid dat sleur je mee, ook over de generaties heen, over je eigen gezin mee...

djudedju
Er is altijd wel iets om je over te bekommeren...

tot de volgende ?