 |
| Nederlands: Grubbenvorst: slottermolen in de sneeuw (Photo credit: Wikipedia) |
"Het regend' en sneeuwde en miek er zo koud, de rijm lag op de daken..."
Is er iemand die mij kan uitleggen hoe je rijm combineert met regen en sneeuw? Oh ja, van sneeuw gesproken, sinds 1900 hebben we al 11 (elf) keer een witte kerst gehad in ons Vlaanderlandje... Geen wonder dat ze met zoveel heimwee daar over kunnen kwelen, het is immers een zeer uitzonderlijk gebeuren.
Je kunt dit en een heleboel andere wetenswaardigheden vinden op de website van ons aller Frank De Boosere... Moet je echt eens bezoeken, het is de moeite waard er eens rond te kijken ! Ik heb een abonnement genomen op de tweets van Frankske, krijg ik iedere dag wel enkele dingen te lezen die ik meestal nog niet wist. (Er is veel wat ik niet weet, veel meer dan wat ik wel weet... Eigenlijk weet ik vooral dat ik niet veel weet)
DE (met hoofdletters) WINTER, die ik mij het best herinner, is de winter van 62-63... Maanden hebben we toen in de bijtende koude gezeten. Als ik mij goed herinner sneeuwde het een of enkele dagen na Kerstmis 1962 en heeft de sneeuw blijven liggen tot een eind in maart 1963. Ik reed dan met mijn fiets naar school over de bevroren vijver van het Maria Hendrikapark ('t bosje) te Oostende... Dat jaar was de zee bevroren... Dat was geen vaste massa, maar eerder drijvende massa's ijskorrels, verzameld in een soort schijnbaar vaste bodem. Je kon er een stukje op gaan, maar het bewoog onder je, en dus riskeerde je niet meer dan een paar stapjes. We zagen dat jaar vogels die we nooit eerder zagen in onze streken.
Maar dus ook dat jaar geen witte Kerst...
Als je zo eens gaat grasduinen in die pak gegevens op de website van Frank De Boosere, dan kun je zien dat we vroeger ook heel wat ijzige winters kenden, maar ook heel wat vooral natte... En mooie warme lange zomers naast verzopen ondingen. Gek, je herinnert je daar heel weinig van. Alleen zo'n uitschieters zoals het genoemde 62/63... Dat herinner je, de extremen.
Toen de kinderen nog klein waren, hadden wij heel wat winters met massa's sneeuw, en de kinderen speelden en ravotten met de hond in de sneeuw, die soms zo dik lag, dat je ze niet meer zag lopen. Ons huis was in die dagen nooit proper, keer op keer kwamen ze binnen met vuile schoenen, en als zij voor één keer wijs waren en hun schoenen aan de voordeur afdeden, dan was er nog altijd onze Bobbie, die met zijn poten vol sneeuw en ijs rondcroste in huis, jankend van de pijn aan zijn opwarmende pootjes.
Je moet je dan ook nog eens daar bij inbeelden, dat het hier het hoofdkwartier was van de jeugd van heel de wijk... Mijn huis zat haast altijd vol met een hele bende jongeren... (Met vuile voeten)
Ze hadden een slede gemaakt, en Bobbie moest hen voorttrekken. Het brave beest plooide zich dubbel en de bende juichte van pret op de slee.
Je ziet het... ergens heb ook ik een beetje heimwee naar dat wit... En als het er ligt, dan vervloek ik het, omdat het glad is en gevaarlijk op de baan. Een mens weet nooit wat hij wil !
Ik ga stoppen, ik wens jullie allemaal een Zalige Kerst, veel plezier en... een beetje denken aan hen die zo veel minder hebben...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten