 |
| kerstmis Bijenkorf (Photo credit: Gerard Stolk (vers le Noël)) |
"Wie belt er nu nog ?"
Vlug mijn broek aangetrokken boven mijn pyjamabroek, mijn kamerjas en de trap afgestommeld. Het rolluik naar boven, en eens voorzichtig door het raampje pieren, om te zien wie de onverlaat was, die daar -zo laat - aanbelde...
Ik zag een versteven jongeman, in zijn hemdsmouwen, door en door nat, die een fiets vasthield, met op de bagagedrager een jonge vrouw, lijkbleek en duidelijk in pijn.
"Wie is het ?" klonk het van boven. "Ik weet het niet, maar er lijkt hulp nodig" riep ik terug. Ik hoorde mijn vrouw ook uit bed komen... In haar slaapkleed, met daarover een kamerjas kwam ze ook de trap af, terwijl ik de sleutel twee keer omdraaide om het veiligheidsslot open te krijgen...
"Meneer... Helpe... Vrouw..." Hij wees naar achter op de fiets, waar de vrouw juist weer in elkaar dook in een erge pijnaanval.
Het was duidelijk een vreemdeling, een wat donkere huid, pikzwart haar, en de vrouw was ook van zo'n vreemd type, met een hoofddoek. Ik dacht aan al die verhalen die je hoorde over overvallen en diefstal. De vrouw kreunde weer.
"Kom binnen" zei ik. "Laat die fiets maar buiten staan"... De man keek een beetje vertwijfeld naar zijn eigendom. Ik stelde hem gerust, hier staan regelmatig fietsen en dergelijke buiten, hier zijn geen fietsendieven...
Ik hielp hem de vrouw ondersteunen, veel werk was daar niet aan, je kon haar bij wijze van spreken doodknijpen met één hand.
Toen zag ik dat ze hoogzwanger was. "Baby ?" vroeg ik, hij en zij knikten gelijktijdig.
Ik liet ze op de sofa zitten, en zei dat ik de dokter zou bellen. "Geen dokter, geen geld" de man zei het dringend en dwingend. "Sanspapiers ?" vroeg ik. Hij knikte. "Afghanistan" fluisterde hij.
Ik knikte. "Als alles normaal gaat, dan is het OK, maar als de geboorte hapert, dan moeten we toch een dokter bellen." Hij dacht na, en knikte dan, een beetje twijfelend.
Anny ging water opzetten, we zetten de centrale verwarming hoger, en Anny stommelde de trap weer op, om handdoeken en zo bij te halen. We gaven de man wat hete koffie en het dametje op haar vraag wat water. De weeën kwamen steeds vlugger en toen mijn vrouw eens keek hoe ver het was, kwam de man wat dreigend voor mij staan om zeker te zijn dat ik niets zag. "Moslim?" vroeg ik. Hij knikte. "OK, ik zal niet kijken..." En na een tijdje, "...en als het toch nodig is een dokter te vragen, vraag ik een vrouwelijke arts" Hij glimlachte opgelucht, en keerde zich terug naar zijn vrouw
Het duurde nog tot middernacht ongeveer, voor de kleine er kwam. Een zoon.
Ik dacht bij mezelf: Kerstmis in Mater, met sanspapiers uit Afghanistan...
"Hoe noemt uw vrouw ?" "Marjam" Fluisterde hij vol liefde en emotie... "En het kind?" "Isu ! zoals mijn vader" klonk het... "Heet jij soms Joesoef ?"... Hij knikte.
Jozef, Maria en Jezus in het Arabisch...
Hoe kan het bestaan...
We dronken thee van het pakje dat ik ooit meebracht uit de Turkse winkel te Ronse...met veel suiker. Ik goot de thee van heel hoog uit de mooie Arabische Theepot in de kleine theeglaasjes... De man glimlachte en greep mijn hand vol dankbaarheid.
Hij keek naar het kruis op de schoorsteen, "Christen?" Ik knikte wat schokschouderend, en toonde hem de ingekaderde Arabische tekst boven mijn bureel... Er is geen andere God dan Allah, en Mohammed is zijn profeet" maar dan in het Arabisch. Hij keek mij verwonderd aan.
"Voor ons en voor U is er maar één God, dat zal dan wel dezelfde zijn zeker ? " Ik dacht even na... "en u bracht ons, voor het eerst in mijn leven, een echte kerstmis !" Een moslim en kerstmis...
Kerstmis in Mater, Kerstmis in 2012, in een wereld waar steeds meer volkeren steeds meer door elkaar heen lopen.
"Nog een tas thee?
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten