Liedje van héél lang geleden...Naar ik mij meen te herinneren was het een van de hits van de zaterdagse wasdag.
Wij hadden nog geen badkamer, en iedere zaterdag werd de "basseing" een zinken waskuip, op de keukenvloer gezet, ons moeder deed er warm en koud water in, en één voor één moesten wij kinderen dan het bad in. Dat was een soort familiegebeuren, en ik herinner me dat ik dan op vaders knie zat mee te zingen met al die heerlijke oude vlaamse liedjes uit vaders repertorium... Mijn Vlaandren heb ik hartelijk lief, 't Zijn weiden als wiegende zeeën, al die zullen de kaperen varen, 't Was in de mei, de blijde mei... en ga zo nog maar een tijdje voort. Die liederen zijn in gouden letters in mijn hart gegrift, en een groot stuk van mijn liefde voor mijn Vlaenderland dank ik aan al die mooie liederen... Hoe zal ik ons kindeken douwen, Een smidje in zijn smisse, sjongejongejonge ik wed dat er nu heel wat jongere mensen stom naar die tekst zitten te kijken, terwijl in mijn hoofd en hart de melodieën zingen...
Ik hoor nog het stoveken zingen en een enorme hitte verspreiden in de kleine keuken, ik voel nog hoe ik gewikkeld in een grote handdoek op vaders knie zat... De uitvinding van onze badkamer heeft meteen het einde betekend van een stuk gezellige familiale warmte. Misschien was het niet zo hygiënisch als de douche van nu, maar het was veel gezelliger.
Je ziet het al aan het meubilair...In de badkamer is alles gericht op koude hygiëne, witte koude tichels, een wit bad...blinkende kranen en een doucheslang die dreigt je te wurgen... De keuken van vroeger was heel anders, veel gezelliger, met mooie tichels op de grond, in de ene hoek een grote wassteen met pomp en met een kraantje (alleen koud water!), daarnaast het gasfornuis, waar de ketels op stonden waarin het water gewarmd werd voor de waskuip... Tegen de muur stond het kleine kacheltje rood te gloeien en te zingen, op de schoorsteen hing het kadertje met Onze Lieve vrouw van Smarten... en aan het raam stond de keukentafel, en rechts daarvan zat ik, op vaders knie...te zingen. Ik zong altijd veel te enthousiast, te luid, gewoon omdat het zo plezant was. Ik hoor ons moeder nog zeggen "zo luid niet", maar ze lachte er bij, want die zaterdag dat was zowat het familiemoment van de week. Vader was immers niet zo vaak bij ons, hij was reeds vroeg gaan werken, en 's avonds moest hij vergaderingen gaan geven, zodat de gezellige avonden dat we allemaal thuis waren wel heel zeldzaam waren...
Misschien zijn het juist daarom blinkende parels in mijn geheugen.
Ik denk dat mijn jongste zus dit niet meer, of niet meer bewust heeft meegemaakt, dat toen de vermaledijde badkamer er al was. Ik zeg nu wel vermaledijd, maar op het moment dat die er kwam, voelden wij ons plots modern en mee met de moderne tijd... Pas nadien besef je wat je er voor verloor. In het begin dat we getrouwd waren, woonden we weer in een huis zonder badkamer, en kwam de "bassin" weer in de keuken op de vloer te staan... Maar de sfeer was toen een heel andere dan toen... Wat wil je, jonggetrouwd in de keuken stoeien...Ook plezant, maar weet je, ik heb meer heimwee naar die tijd van de liedjes dan naar die begintijd van ons huwelijk. Misschien omdat die kindertijd weg is, en het huwelijk er nog steeds is? Misschien heeft ook hier mijn herinnering de zaken weer bijgekleurd, en het veel mooier gemaakt dan het toendertijd echt was...Maar ik voel nog de warme handdoek rond mijn lijfje en de knieën van mijn vader, zijn grote handen die me veilig vasthielden...
Met het te schrijven voel ik me een beetje terugglijden in de tijd, zie ik het gezicht van Pa weer zonder rimpels, zie ik hem weer met zijn alpinomuts in plaats van de latere pet. Zie ik mijn zus met krullen, krullen die er alleen in de onderste helft van haar haar waren, boven op haar hoofd was het strak gekamd... Wellicht was dat toen de mode.
Wat een rijke mensen zijn we toch, dat we zoveel schatten hebben in ons geheugen. Oud worden is geen straf, het is een zegen, een langzaam opbouwen van een hele bibliotheek aan herinneringen. Herinneringen waarvan de confrontatie met mensen die deze deelden, mij heeft geleerd dat die herinneringen wellicht op een of andere manier werden bijgekleurd...Onbewust, wellicht dat er een soort gouden glans op komt door het voortdurend oppoetsen er van? Dat lijkt mij een mogelijkheid, want geef toe, een mens koestert zijn leuke herinneringen, en probeert de andere zorgvuldig te vergeten of toe te dekken onder grote dikke stenen van spijt of verdriet.
Dat komt omdat die leuke herinneringen je nu nog doen glimlachen, en die andere doen je nu nog wenen...en dat laatste is zo'n trieste bezigheid.
Maar wellicht is er niets in het leven echt zonder doel. Ik ben als kind veel ziek geweest, en heb toen leren vechten, leren weerstand bieden. Ik wou niet ziek zijn, ik wilde spelen en ravotten zoals de anderen, ik wilde die verscheurende hoestbuien niet hebben, en ik maakte er me er woedend op, en daardoor moest ik nog meer hoesten. Maar ik heb dan geleerd te vechten, wat me nu nog steeds goed van pas komt. Ik herinner me dat ik enige tijd geleden een cursus schilderen volgde binnen ziekenzorg. Ik was ook toen weer de enige man, en de vrouwen die er waren waren ook langdurig ziek. Ik hoorde ze ondereen vertellen over wat ze allemaal deden, en stond stomverbaasd, zij waren net als ik pijnpatiënten, maar ik kan en kon dat allemaal niet! En zij zaten dan heel de tijd te jeremiaden. Eén keer heb ik hen dat gezegd, mijn verwondering uitgedrukt, en hun klagen was gedaan...ze durfden wellicht niet meer. Maar klagen helpt je niet vooruit, in tegendeel! Het enige wat echt helpt is bezig zijn, je gedachten zetten op andere dingen dan die pijn, dat helpt wel !
Dat is iets wat ik, in de hobby wil meegeven aan de mensen, dat pijn naar de achtergrond schuift als je bezig bent met iets wat je graag doet. Het speelt geen rol wat je doet, als het je maar helemaal in beslag neemt, dan heb je geen tijd om de pijn te laten je leven vergallen. Dan ben je de pijn meester.
Dat hoeft niet thuis te horen in het knutselen, het kan net zo goed een beklijvend boek zijn, of een heerlijk kruiswoordraadsel of sudoku, het moet gewoon iets zijn waar je al je aandacht moet aan geven.
Dat is de grote truuk van "vechten" als het gaat over gezondheid... Wie zijn aandacht op zichzelf richt, is ook de slaaf van zichzelf!
tot de volgende ?
(Ik vind geen foto van een echte ouderwetse "galvanisé" waskuip...)
1 opmerking:
Als ik het goed begrijp Toon, kreeg je met die badkamer je eerste koude douche.
Als ik lees wat jij nog allemaal doet: petje af! Het staat weliswaar deels in het teken van het gevecht tegen lichamelijke malheur, maar het getuigt van een goede mentaliteit en van een onverwoestbare Vlaming.
Gr. Henk
Een reactie posten