Hoewel het hier blijkbaar niet ging over een dametje die zichzelf wat wou "opschonen", maar over een mens die door een ziekte een abnormaal mager gezicht had, heb ik toch mijn bedenkingen bij het "knutselen" aan je eigen schoonheid...
Siliconenborsten, botox in de rimpels, liposuctie en ga zo maar door... Als het gaat over herstel na een ziekte (bv borstamputatie) of door een duidelijke afwijking van de norm, dan kan ik me alleen verheugen over het feit dat men die mensen een menswaardig uitzicht en dus ook een menswaardiger leven kunnen bezorgen, maar waar het gaat over trezekes die denken de wereld te veroveren met een behaatje in een maatje meer, daar heb ik geen greintje begrip voor...
Ik ken heel mooie vrouwen die me helemaal niet bevallen, omdat hun karakter dwars door die lichamelijke schoonheid heen de boel verziekt, en ik ken mensen die je met de beste wil van de wereld niet mooi kunt noemen, maar die toch mooi zijn, omdat hun karakter die zachtheid en liefde uitstraalt... Met andere woorden, mooi zijn is niet in de eerste plaats een lichamelijk iets! Vriendelijke mensen zijn altijd net een tikje mooier dan die hautaine dwarsdoor-de-mensen-heen kijkende exemplaren.
Als ik een voorbeeld moet zoeken, dan denk ik op Pepé van Wannegem, die is de leeftijd van mooi zijn al lang voorbij, maar zodra je die mens ziet, lijkt hij sympathiek, gewoon omdat zijn ogen steeds lachen, hij heeft een guitige oogopslag. En die oogopslag is een weergave van zijn karakter, pepé lacht graag, is graag bij de mensen. Je ziet dat aan al die rimpeltjes en rimpels, die de glimlach bijna ingroefden in zijn gezicht.
Maar wellicht ken je pepé niet, maar je kent wel ook in uw omgeving van die mensen, die gewoon sympathiek zijn, zelfs al ken je ze niet of amper... Er is iets in hun gezicht, in hun manier van bewegen... ze stralen hun karakter uit! En dat is zo met iedereen, je kunt er best rekening mee houden! Karakter heb je zelf voor een groot stuk in handen, dus heb je ook je eigen schoonheid in handen!
Er is nog goed nieuws op het gebied van schoonheid! Bij Vogue heeft men de beslissing genomen dat de vrouwen die hun blad sieren niet meer van dat ultradunne mogen zijn! Ze moeten wat vlees hebben, wat vulling...met andere woorden, het mogen weer vrouwen zijn in de plaats van pannenlatten.
Hopelijk zal dat ook de tendens tot extreme magerte wat afremmen, want nu vallen er te veel slachtoffers van die idiote gril tot magerzucht. Hopelijk krijgen ze nu ook weer wat oog voor het echte vrouwelijke silhouet! Want iedere keer ik bij toeval een modeshow zag in het nieuws, viel mij op dat die "dames" bij het wegwandelen van de catwalk, helemaal geen vrouwelijk profiel meer toonden! Het konden net zo goed opgeschoten knapen zijn die daar wegwandelden... Die magere dingen vertoonden helemaal geen mooie heupen meer, dat mooie van het vrouwenlichaam, dat voorbestemd zijn tot het moederschap, dat leek helemaal niet meer te mogen. Net of het niet behoorde tot de natuurlijke schoonheid van het vrouwelijke. Het is een van de natuurlijke verschillen tussen een vrouwenlichaam en het lijf van een man, het hoort er bij, het is de natuur en het is een van die dingen die een vrouwenlichaam een veel zachtere lijn geven dan dat van de man, die eerder hoekig en recht is.
Maar de mens heeft niet alleen de laatste tijd de neiging om de dingen scheef te trekken... Honderd jaar geleden snoerden ze de vrouwen zo erg in, dat er werkelijk misvormingen van het skelet ontstonden. Dat de vrouwen in die tijd om de haverklap flauw vielen, was geen modegril, maar een van de gevolgen van die abnormale insnoering van het middel. En zo zijn er wel heel de geschiedenis door dingen gebeurd aan het menselijk lichaam om hen "mooier" te maken... Tatoos en piercings zijn niet nieuw, maar millenia oud!, we kenden schedelvervormingen, ingesnoerde voeten, giraffennekken en noem maar op, in iedere regio was er wel iets. Maar of dat nu echt mooier was dan de natuur???
Wij hebben ook de neiging een haag te snoeien en buksboompjes in bizarre vormen te tailleren...in ons gevoel voor "schoonheid"... Zo hebben we van de honden geen werkdier gemaakt, maar er ook hele kudden soorten van schoothondjes van gemaakt, en kweekten dwergkonijnen, niet om op te eten, maar om te knuffelen... en zelfs van de geit, bron van melk en vlees kweekten we dwergexemplaren om in de tuin te laten lopen, gewoon als levende ornamenten...
We zullen wel nooit veranderen... altijd moeten we aan de dingen prutsen om ze te "verbeteren", of dat wat wij daarvoor aanzien... En als we in het park die groene "beelden" zien, dan zijn we vol lof en bewondering, zo erg dat we vergeten eens te kijken naar die prachtige majestueuze beuk die er achter staat. We doen het allemaal! Toen ik vorige week plots een papaver in mijn tuin zag die in plaats van de enkele bloemblaadjes rond zijn reeds zichtbare zaaddoos, een massa bloemblaadjes vertoonde, en gevuldbloemig was, zei ik dat we moesten proberen daar zaad van te nemen... Maar de natuur laat zich niet zo maar dwingen weet je, die bloemen hadden dan van de weeromstuit geen zaaddozen meer...
Och, erg is dat niet, en als ze er nu eens kwamen, dan zullen ze wellicht nog wel eens tevoorschijn komen, in een andere zomer... en kan ik me weer verheugen over die speciallekes...net zoals het jonge ding over die piercing in haar lip...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten