weemoed

Vandaag moest ik naar de bank van tanteke, om een en ander te regelen. Die bank is vlak bij het acv, en dus mijn oud bureel...
Ik ben eens binnengeweest, er waren er nog twee van in mijnen tijd...
Ze vertelden me dat de zitdagen van hout en bouw meer niet dan wel opgevolgd worden...
God, wat heb ik gewroet en gewerkt om dat alles uit te bouwen en op te bouwen...en nu behandelen ze mijn kind als een ik weet niet waddeke...
Goh, ik werp geen stenen, er is zoveel veranderd, dat ik niet weet wat nog kan en niet kan, maar 't doet me toch pijn. Veel pijn.

't Is weer heel de tijd aan 't smuiken, zo van de schotse mist die de vlamingen nat maakt. Echt herfstststweer. Alles is grijs en vervalt tot een heel sober kleurenpalet. Zelfs de zogeroemde herfstbladeren liggen nu allemaal op de grond en verzinken zachtjes in en tot modder.
Voor mijn deur staat echter nog steeds het veld in een fel groen kleed. Het lijkt nu duidelijk dat het geen groenvoer is, maar dat het zal dienen tot groenbemesting. Normaliter is dat al allemaal herleidt tot gele stokjes met hangende flinters van verlepte blaren, maar nu, er is nog geen echte vorst geweest, staat het onnatuurlijk groen te zijn. Het past eigenlijk niet in het palet.

Ik ga weer kosten hebben aan mijne computer, mijn dvd-lezer en mijn cd-rom lezer-schrijver hebben het opgegeven. Van mijn dvd wist ik dat al lang, maar nu ook mijn cdrom-drive...Nu ja, die is meen ik al heel oud, dateert nog van mijn vorige pc... Vroeger gingen alle dingen veel langer mee, maar hoe meer dingen er aan zitten, hoe meer er aan kan kapot gaan... Gelukkig zijn dat geen dure stukken, en kan men ze steeds verder gebruiken, ook in een andere pc.

Mijne computer staat nu nevens mij te werken, zonder haar kleren aan. Ik zie het binnenwerk voornamelijk draadjes in allerlei kleuren, grijze linten vol gestopt met draden, en groene plaatjes en platen, vol met lijntjes en met kleine "huizekotjes" in dat kunstmatige gazon.
............................en stof.........................stof.................

Gisterenavond kreeg ik onder mijn voeten van Anny. Ik was naar boven gegaan, en Anny deed de lichten uit en haalde haar fles water voor 's nachts (met haar vals gebit heeft ze veel meer een drogen mond dan vroeger). Ik had al mijn kleren uit, mijn pyama aan, en zou naar het wc gaan, toen het mij opviel dat Anny er nog niet was, en ik hoorde beneden ook niets...Ik de trap af, de deur open. Anny stond daar met de electrische vliegenmepper, ze had een mot zien vliegen... "Ik was al ongerust"...dat had ik niet mogen zeggen, ze is niet ziek, ze doet nu alles wat ze moet doen, ze zal nu toch...............

Inwendig zal ze wellicht toch blij zijn met mijn bezorgdheid, maar meer nog voelt ze zich aangetast in haar "eer"... Best dat zij niet veroordeelt is tot niets meer kunnen, ze zou de muren oplopen...

Natuurlijk heb ik weer pijn, de pijn lijkt me niet echt meer te verlaten, wellicht door de spanning en de onrust, maar vannacht heb ik toch geslapen, in tegenstelling met de vorige nacht, dan heb ik bijna de ganse nacht gelezen... Ik denk dat mijn onrust stillekes zal moeten wegebben, maar er zal altijd wel een stukje onrust blijven zitten...

Ik heb van uit de bank een deel documenten die moeten getekend worden door tanteke. Hopelijk lukt haar dat nog, heeft ze een goede dag. Vorige vrijdag was ze weer redelijk goed, ze wandelde mee naar de cafetaria, en haar pintje smaakte haar. Voor het eerst in haar leven had ze ook belangstelling voor de ziekte van een ander, anders is het altijd van "ja, een ander kan ook eens iets hebben...", duidelijk makend dat het hare (al heel haar leven) veel erger was dan alle andere leed van heel de wereld. Nu vroeg ze Anny of het nu ging... We waren er beiden van geschrokken. Wij kennen tanteke al heel haar leven als een mens die gans de wereld rond haar eigenzichzelvens ziet draaien... Niet dat ze slecht was, maar ze kon binnenkomen en iets zien staan, en als ze dat mooi vond, dan was ze wat gestoord als ze het niet kreeg. Gaf je het haar mee, dan kreeg je negen keer op tien een cadeau die tien keer zoveel waard was, maar ze had het gevoel dat ze "iets kreeg", dat ze belangrijk was. Nu, hier was dat niet erg, maar ze deed dat bijvoorbeeld ook in een restaurant of zoiets... tja, tanteke... Eigenlijk is het geen wonder dat er bijna niemand meer bij haar op bezoek komt...Toch zit er geen kwaad in, ze is gewoon tanteke, en je moet haar zo maar nemen ook...

Ik ga stoppen, tot de volgende ?