Toen de dokter vroeg hoelang er tussen de beide valpartijen van Anny zat, dachten wij beiden: één maand ongeveer, bij nazicht bleken het er veeleer twee te zijn...
En zo gaat het met alles.
En hoe ouder je wordt hoe vlugger de tijd schijnt te "affeseeren".
Ik stel zelfs vast dat het wachten bij de dokter mij veel minder lang duurt dan vroeger? Als men mij in de tijd een vol uur had laten zitten in een wachtzaal, dan zou ik waarschijnlijk al 5 keer aan het plafond hebben gehangen en weer afgedaald...Nu zit ik daar gewoon, in mezelf gekeerd te denken en stel vast dat ook die tijd veel vlugger dan vroeger passeert...
Heb je dat ook, dat gek gevoel dat je steeds meer het "vermogen" hebt om in je zelf, te dwalen, te mediteren, rond te struinen, weg te zijn uit de wereld en in je zelf te keren ??? Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen, maar dat is het gevoel dat ik heb, ik slaag er in op een of andere manier mij zelf uit de circulatie te nemen, en in een eigen circuit rond te dwalen, tot iemand plots roept "Meneer Goderis" of "Mevrouw Vandenbroucke"...en dan val ik meteen terug in de wereld van de anderen. Anny heeft dat niet, zij kan dan zitten zuchten en blazen, dus is het misschien ook een kwestie van oefenen, ik heb al zo véél uurtjes doorgebracht in wachtzalen allerhande dat ik mezelf een vluchtweg heb gebouwd.
Wat mij wel wat verontrust, is dat ik het ook buiten de wachtzalen begin te doen... Anny ziet graag "Familie", terwijl mij dat geen lor kan schelen, en soms zit ik dan ook weg in mijn wereld, wellicht omdat dit ook een wachtperiode is, vooraleer we slapen gaan. Niet dat het een vaste regel is dat we samen op hetzelfde tijdstip moeten gaan slapen, maar 99.9% van de keren gebeurt het toch zo. Het is maar als ik nog eens (heel uitzonderlijk !) naar iets wil kijken, of omgekeerd dat ik te veel pijn heb, dat we niet samen naar boven trekken. Vroeger, toen ik nog werkte, en meer avonden laat thuis kwam dan er andere waren, bleef Anny steeds op mij wachten, tot ik thuis was en tot na dat ik wat was bekomen (ik kan nooit rechtstreeks van buiten naar boven gaan)... Het was zelfs zo erg, dat toen we nog in Oudenaarde stad woonden, ik een garage had die ongeveer twee straten van thuis lag. Ook toen kwam ik thuis, Anny trok haar frak aan, en we gingen de wagen wegzetten, en wandelden rustig door de stille straten naar huis. Als je dat niet zag, dan wou dat zeggen dat er zieken in huis waren en dat Anny niet mee kon of durfde.
Eigenlijk is deze blog ook zoiets, ook een ronddwalen in mijn hoogst persoonlijke tijdsruimte.
En net zoals in de wachtzaal spring ik in deze blog soms van hot naar her.
Zou dat de reden, of één van de redenen zijn, waarom bij het ouder worden de tijd steeds vlugger lijkt te gaan??? Ik vermoed dat ik niet alleen ben, als je om je heen kijkt, dan zie je veel mensen die in zichzelf gekeerd zitten te zitten, waarbij je steeds het gevoel hebt: aan wat zit die nu te denken ??? En kijk maar naar schilderijen van oudere mensen, op veel van die schilderijen zie je ook die typische blik van de in zichzelf gekeerde denkende mens. Ik ben dus geen uitzondering, misschien alleen een uitzondering omdat ik het besef en er bij stil sta.
Ik heb het al gezegd, met ouder worden hebben wij immers een ware schatkamer opgebouwd van herinneringen, wetenswaardigheden, leuke en triestige momenten, zoet herinneringen en wrede dingen die nu nog zeer doen...een ganse immense bibliotheek, die bij een fervent boekenlezer als ik ben, nog eens is uitgebreid met de herinneringen van talloze schrijvers, de fantasiën van vele science-fiction-boeken en noem maar op...te veel om op te noemen...maar het IS een ganse grote wereld om in rond te kuieren !
Met te denken aan sciencefiction, denk aan het boek de plasticvreters, een boek dat me, ik weet niet waarom steeds als eerste te binnenschiet als ik op sf denk. Het is geen boek die bij de meesterwerken gecatalogeerd staat, het is eerder terug te vinden in de stationsliteratuureluur.
Maar op een of andere manier heeft dat boek mij dus geraakt. De inhoud is eigenlijk simpel, een geleerde zoekt een oplossing om al die onverteerbare kunsstoffen die de wereld vervuilen, toch op te ruimen, en hij ontwikkeld een bacterie die allerlei soorten plastic opvreet...Door een stom ongeval ontsnappen die beestjes, en beperken zich niet tot het plastic in de vuilnisbelten, maar eten lustig alle plastic op, alle electriciteit valt uit, vliegtuigen storten neer, boten drijven stuurloos rond en noem maar op, liften vallen, je ziet mensen die vast kleven aan hun vinyltapijt enz...enz... Wellicht omdat het zo makkelijk is om zelf de rampen in te vullen dat het boek en het idee me steeds weer terugkomt, en misschien omdat je beseft dat je ooit op de tv hoorde dat men inderdaad bezig was met zoeken naar systemen om die kunststoffen op te ruimen...????
Voila, dat is dus een schoolvoorbeeld van dwalen in mijn privé-wereld. En geef toe, het is er spannend, helemaal niet vervelend, en dus vliegt de tijd in deze wereld voorbij, en de tijd in de normale wereld vliegt mee...en het wachten in de wachtzaal wordt helemaal niet zo erg meer.
De laatste dagen zit ik in die schat aan herinneringen vooral te dwalen in de laatste 40 jaren...Vandaag was het 40 jaar geleden een donderdag, want ik ben op een vrijdag getrouwd. Vanavond lag ik 40 jaar geleden plat op mijn buik op d het tapijt te lezen in een Suske en Wiske, en kwam -? Frans Goegebuer ?- binnen met de Raak , het gazetje van de KWB.
De man kon niet begrijpen dat ik er zo rustig bij lag te lezen... Precies of het zou helpen om heen en weer te springen van de zeenuween... Ik heb die dag ook zeker nog twintig preken vol goede raad gekregen, die ik allemaal naast me neerlegde, want morgen was ik mijn eigen baas...Hoe dikwijls heb ik in de beginjaren nog aan al die raadgevingen gedacht ? Niet erg veel, het was in die tijd genoeg om me te zeggen dat ik het zo en zo moest doen, om het precies andersom te proberen... Ik was een typisch geval van het middenste kind, ouderen die altijd wijzer waren (ook al wist je soms heel goed dat ze ook domme dingen deden) en jongere die iets meer mochten of het leek zo... Bovendien was het bij mij wellicht nog erger door het feit dat ik zes jaar de jongste was geweest en pas dan in een derderangsrolletje terecht kwam, en bovendien was ik in die zes jaar overbeschermd geweest omdat ik zo vaak en zo erg ziek was...Mijn val van het pjeedestalleke was bij mij veel dieper dan bij de meeste anderen... Toch waren er die nog diepere vallen beter wisten te doorstaan dan ikke...Ik kende een vriend die zo lang na alle anderen geboren was, dat de kinderen van zijn broers en zusters hem beconcureerden op zijn plaats in het gezin...Hij was nonkel van kinderen die ouder waren dan hijzelf... Je hoorde aan zijn verhalen dat hij ook niet gelukkig was met die concurrentie... Gek dat dit allemaal een leven lang meegesleurd wordt, en ook al zit je te grinniken met je ideeëngoed van toen, toch zitten er heel diep nog restjes...
Hoe zeer ik ook mijn best deed om dat te vermijden, stelde ik vast dat Bart ook revolteerde tegen zijn plaatsje in 't midden... Gek allemaal... Weet je, ik heb ooit eens, gewoon op basis van iemands reactie gevraagd of hij broers of zusters had, en ja hoor, bingo, hij was inderdaad ook een midden-kind...
Ik ga stoppen, ik zit nu weer een beetje weg te dromen, ik vraag me af hoe het zit bij de kinderen zoals bij Kristel, daar is één oudste zus, en dan een tweeling...Wie van die twee zou daar de middenrol op zich genomen hebben???
tot de volgende ? Als er morgen geen blog is, je weet waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten