vuurwerk

Gisteren, pas in bed, een grote donderslag, tedju, 't is kermis Mater, en 't is vuurwerk... Het was dat lawaai dat ons er deed aan denken, we hadden inderdaad een tijdje geleden een foldertje gehad, maar we zijn nooit kermisgangers geweest, dus was dit direct verticaal geklasseerd...
Veerle kwam vandaag verslag doen, er stonden heel wat mensen van de wijk, buiten voor hun deur, meest in pyama, naar het dorp te kijken, waar het vuurwerk grotendeels zichtbaar was...

We zijn dus niet alleen die weinig betrokken zijn met kermissen, maar allee, de dieë kwamen nog voor de deur staan, wij deden zelfs die moeite niet.

Eén was er waakzaam, Bobby, zat angstig rechtop in zijn mand, zolang het vuurwerk bezig was !

Vroeger was ik te zelden thuis om echt bij het dorpsleven betrokken te zijn, en nu ik thuis ben, is het de pijn die me verhinderd er bij te zijn. Maar als ik heel eerlijk ben, het zegt me ook niet zoveel meer...Het is precies of dat na het overlijden van Koen, ons "openbaar leven" geëindigd is. Ik weet, het is dwaas, maar het is zo. Er is niets dat ons nog echt aanlokt om bij de mensen te zijn. Ik denk dat het minder zo is bij Anny dan bij mij, maar ik voel dat ik mij van langs om meer aan 't afzonderen ben van de wereld. Ik weet dat dit niet goed is, dat ik dat niet mag doen, maar toch... Het raakt mij niet meer, het is allemaal zo onbelangrijk geworden.

Ik weet niet of het de dood van Koen is, of mijn ziekte, of beiden, maar ik leef dag in dag uit, en probeer vooral me niet te vervelen. En hoe gek het is, het stilvallen na mijn diarree lijkt permanent te worden, zonder dat ik er tegen vecht. Ik ga het moeten in andere gaten gieten, dat is en kan niet gezond zijn. Ik moet weer in gang schieten, ik moet me verzetten tegen de stilstand, tegen het oeverloze niets...

Ik ben blij dat ik deze blog heb, en dat dit voor mij nog steeds een soortement verplichting vormt. Het is momenteel zowat het enige wat ik nog "presteer". Ik heb mij nu ingeschreven in een cursus van ziekenzorg, om me te dwingen weer in gang te schieten. Het enige wat nog aktief is in mij, is mijn kop... Ik lees, ik fantaseer, en nu en dan krabbel ik wat op papier, maar verder dan een schetsje raakt het niet. Ik ben bezig aan een werk op koper, maar ook dit gebeurt telkens met tussenpozen van enkele dagen tot een of meer weken... Ik weet dat ik maar enkele uurtjes kan bezig zijn, maar het lijkt mij niet meer de moeite om er aan te beginnen... Ik heb er al aan gedacht om mijn dag anders in te vullen, en meer afwisseling te brengen in mijn aktiviteiten, om zo de lichamelijke pijn te minderen terwijl ik toch bezig zou blijven, maar het lijkt me zo onzinnig om aan iets te beginnen als ik het maar voor minder dan een uurtje kan volhouden. Ik weet dat ik daar naar toe moet, maar de brug is nu nog te ver.

Hoor mij hier klagen, terwijl er anderen zijn die er veel erger aan toe zijn dan ik, en die toch voortdoen...

Dat het weer rot weer is zal er wellicht ook op werken, maar ook dat is geen echte reden.

Ik zie gele blâren aan mijn linde, en op mijn oprit liggen reeds de eerste noten. Veel te vroeg. Ik heb nog nooit zo veel peren gehad op mijn perelaarke, maar ze vallen bijna allemaal af, rot, doorstoken. Ik heb ieder jaar onbespoten peren gegeten, maar nu lijkt het dat mijn perelaarke massaal is aangevallen door horden insekten en de te grote vochtigheid. Eén ding is mij opgevallen, tot nu toe heb ik hier bijna nog geen wesp gezien...Andere jaren was die een plaag, nu lijkt hij afwezig.

Anny is er blij om, want zij heeft schrik van die beesten, zij heeft een allergie, en een beet is bij haar een drama. De laatste keer heeft zij een inspuiting gekregen om de zwelling wat te doen minderen, en nu heeft ze pilletjes bij die (hopelijk) ook wat zouden helpen de reactie binnen de normen te houden. Raar is dat zij die reactie niet heeft bij bijensteken. Er is dus een verschil tussen het gift van de bij en het gift van de wesp.

Het is ook zo dat een bij je maar één maal kan steken, en dat doet hij maar bij wat hij als een erge bedreiging ervaart, want hij weet dat als hij steekt, hij ook zichzelf doodt. De angel, met een stukje van zijn achterlijf scheurt af, en blijft in het slachtoffer zitten en de bij gaat dood aan zijn wonde. Bij wespen is dat heel anders, die kunnen meermalen naeen steken, hun angel breekt niet af, en hun voorraad gift is ook groter. Wespen zijn wellicht daarom ook agressiever ?

Gek is het te zien hoeveel gift er in de natuur zit...Dieren die te klein zijn om zich echt te kunnen verdedigen hebben ofwel wapens met gift of zij smaken verschrikkelijk slecht of zij beschikken over de gedroomde camouflage, ofzelfs over alle drie. De natuur is wonderbaar. Er zijn zelfs bomen die elkander verwittigen als zij worden aangevallen ! De acacia die in Afrika nogal eens wordt gegeten door de giraffen, verwittigt op een of andere manier zijn "medestanders", en die produceren op slag een stof in hun sappen, die hun bladeren veel bitterder maakt en dus minder aantrekkelijk. Weet jij nog waar de grens ligt tussen dierlijk en plantaardig leven? Het reageren op een aanval lijkt niet meteen plantaardig hé ? en toch is het er !

Ik heb met zo iets ooit geld gewonnen in een radioquiz... De naam van het programma schiet mij niet te binnen, maar het was onder leiding van Luc Appermont dat een panel moest raden wat het juiste antwoord was op de vragen die ingestuurd werden door de luisteraars. Het was een zeer leuk programma, met uitgezochte panelleden zoals Margriet Hermans, Walter Capiau en dergelijke lolbroeken meer... Ik had een vraag gemaakt over een plant (een cycas) waar op het moment dat de planten geslachtsrijp zijn, de mannelijke plant zijn temperatuur met meerdere graden laat stijgen... Ik had de vraag grappig opgesteld, en het panel had meer gelachen dan gezocht naar het antwoord, en ik was gewonnen... (Leuk was ook de reactie van de luisteraars ! Blijkbaar was het programma ook zeer geliefd bij familieleden en kennissen, want mijn telefoon stond meer dan een uur roodgloeiend na en zelfs al tijdens de vraagstelling...)

Maar ik wilde er nu alleen op wijzen dat de natuur niet zo maar in vakjes in te delen is...De grens tussen plant en dier lijkt soms wel heel klein, en van sommige zeedieren is er nu na jaren van discussies een beslissing genomen dat koralen dieren zijn en geen planten...om maar te zeggen. Dat is het ook wat ik reeds enkele malen heb aangehaald, wat is het verschil tussen denken en instinkt, of anders gezegd, wat is het verschil tussen mens en dier ??? En ook daar lijkt de grens steeds moeilijker te bepalen, hoe meer onderzoeken men doet, hoe moeilijker het wordt om te zeggen: voila, dat is nu een mens, dat is een eigenschap die alleen de mens heeft...dat is nu verstand, dat heeft geen een dier ... Ik voel me daar niet minder door, maar wel veel nederiger... en het lijkt plots allemaal veel logischer te zijn om toch maar in de evolutie te geloven... Of is geloven nu juist het verschil tussen mens en dier ????

God jongens, ik ben weer op gang hé, ik heb het je al gezegd...Ik lees te veel, en het enige dat nog echt aktief is in mij, zijn die grijze cellen...en je kunt ze steeds beter terug vinden, ze zijn in't grijs verpakt...

tot de volgende ?