Gisteren namiddag ben ik voor de eerste maal naar de les geweest over kunstschilderen (ziekenzorg).Ik was daar zo niet als eerste, dan toch gelijktijdig met een madamke als eerste... We maakten kennis, ook met de vrijgestelde en met de lesgever, en stilaan drupten de volgende deelnemers binnen...en bleek ik daar helemaal alleen tussen allemaal dames te zitten, en vermoedelijk ook als ouderdomsdeken (tenzij een van die dames plastische...je weet maar nooit vandaag de dag)
Ik was netjes aan een tafel gaan zitten, de met mij binnengekomen dame kwam er bij zitten, en ieder er na volgende ook...Gelukkig kon je maar met zes aan die tafel en waren er enkelen genoodzaakt ergens anders te gaan zitten. Ik voelde me een bedreigde minderheid...
Uit de voorstelling bleek dat ik zowat de enige was met wat teken- en schilderervaring...en dat bleek ook uit de eerste oefeningen...het indelen van het werkvlak in grote kleurvakken (voor de gelegenheid in grijstinten met potlood)
Sommigen snapten de bedoeling niet meteen, en anderen namen een foto met een strak lijnenspel, denkend dat ze daar het makkelijkste onderwerp hadden gevonden, omdat ze niet zagen dat daar nog veel meer dan anders de juiste verhoudingen primordiaal waren. Niettemin leek iedereen heel tevreden van de les, en had het gevoel bijgeleerd te hebben. Ik ook ! De leraar leerde mij enkele knepen om eens de zaak anders te bekijken en zo makkelijker de grote vlakken te zien en niet de details...Want dat is exact wat mij hindert, ik wil altijd te gedetailleerd werken, en verlies daardoor iets van de spontaniteit die een werk doet leven. Ik heb de indruk dat ik er heel wat kan bijleren. Jammer dat ik de tweede les al moet missen...ik zit dan namelijk in de ardennen met de bond van de gepensioneerden van mijn werk... Voor mij minder plezant dan voor Anny, want ik blijf altijd in het hotel terwijl Anny met de rest geniet van de steeds mooie uitstappen, iets wat ik helaas niet aankan. Maar ik heb wat huiswerk gekregen...kan ik misschien zelfs ginder wat oefenen...
De les (en de dames) vielen dus best mee, en alras was de sfeer goed, en hoorde je alleen de potlood en het papier...en bij sommigen luid zuchten... Misschien zullen we niet uitgroeien tot kunstenmakers, maar we zullen allemaal heel wat bijleren om voor onszelf mooie dingen te maken en onze tijd te vullen. Enkele data van de cursus moesten verlegd worden, en de leraar vroeg of we op datum x en y tijd hadden...Ik grinnikte en zei dat één van mijn problemen was dat ik te veel tijd had...bijna al de dames knikten, ze kenden dat blijkbaar ook...
Vandaag schijnt de zon, wel wat waterachtig, maar ze is er... Als ik richting Horebeke kijk zie ik alles tegen een helwitte hemel heel scherp afgelijnd staan. Gek, het licht die de kleuren geeft, neemt ze dus ook weg als je in de richting van de bron kijkt. Als de zon er zelfs vlak achter zit, dan heb je soms dat de grenzen van de huizen, bomen vervagen in het te helle licht en staan te dansen.. Licht is een gek iets, denk maar eens aan de asfaltbanen...als je in felle zon rijdt, dan zie je soms dat het asfalt voor je uit precies verandert in een natte baan, of soms zie je de lucht boven de baan dansen...Ook mooi is het om in een fijne streep licht te zien hoe het dwarrelende stof plots een kick krijgt als het in het warme zonlicht komt... Het lijkt of dode stof plots tot leven komt...
Als je in de nacht naar de hemel kijkt met de ogen van een kind, dan zie je geen oneindige diepte , geen heelal, maar een zwarte zoldering met kleine gaatjes in waar het zonlicht doorheen komt...Je vraagt je af wanneer en hoe dat dak boven je is gezet...Niet hoe diep en hoe groot het heelal is...
Wij zijn zo vertrouwd met de "aardbol", maar zijn vergeten dat wij ooit als kind verwonderd hebben geluisterd en gekeken naar die uitleg...
Waar ik naar toe wil is proberen die kinderlijke verwondering terug te vinden...De wereld van het kind is niet complex en beperkt zich tot zijn omgeving... iedere stap verder is een exploratietocht, een verkennen van het onbekende...
Kijk eens hoe een kind vol aandacht naar een vlieg kijkt, het wil vastnemen om het van dichtbij te bekijken, in zijn mond wil stoppen om het te proeven, vol verwondering luistert naar het geluid van de dikke bromvlieg... Wij stoppen zo'n tabula rasa in een auto en vliegen door de straten zo'n massa gegevens loslatend op een kind...Mocht men het met ons doen, we zouden vol schrik roepen om te stoppen...ons te laten bekomen...
Kijk eens naar de angst van de mensen in de negentiende eeuw voor de trein, hoe voor de auto's in de stad een man met een bel moest lopen om iedereen te verwittigen voor het gevaar, net alsof die dingen dan geen lawaai genoeg maakten...en wij stoppen een kind, een maagdelijke computerschijf plots vol met data...en we denken er niet aan dat wij zelf bij zo'n plotse ervaring, zo'n massale inbreng van zoveel beelden en gegevens, dat wij tilt zouden slaan...En het stopt niet! Toen ik klein was (héél lang geleden) kon je nog kind zijn, kon je de wereld nog verkennen, kon je nog in een boom kruipen en vol verwondering het verschil leren tussen een merelenest en een lijsternest. Nu denken de kinderen dat melk uit een doos komt...Zij hebben de kans niet gekregen om de wereld te ontdekken op hun eigen tempo...
Wij zijn verwonderd en verontwaardigd als een kind dan een ander kind met een mes in de keel steekt...maar we toonden hem via tv en virtuele spelletjes die wereld, waarin je na de dood op escape drukt en herbegint... Waar begint en eindigt voor zo'n kind het virtuele en waar begint en eindigt het reële ??
Oh, ik praat het niet goed, maar vraag gewoon of we niet een beetje de schuld zijn ? Ik hoor mijn kleinkinderen spreken van vampiers alsof ze er iedere dag mee te maken hebben, en zeg hen dan dat dit maar film is, maar televisie, dat dit niet echt is, en ze zeggen dat ze dat wel weten, en praten voort over die wereld die voor hen een bijna-realiteit is...
Oh, ik weet, ook ik bouwde als kind een hele wereld op van irreële zaken, maar dat was dan onze eigen fantasie, zelfs voor ons onwerkelijk, droom...Nu fantaseren ze niet echt, ze fantaseren met vertrouwde beelden...er hangt een zweem van echtheid op...
Soms vraag ik mij af of de kinderen die opgroeiden met Sponge, de levende spons, zouden schrikken als de spons in de gootsteen hen zou aanspreken... en vol verwondering keek ik naar de intens mooie filmpjes van spelende kleuters die ongeweten gefilmd worden, en waar plots hun teddybeer hen aanspreekt...Ze zijn niet verwonderd ! Geen moment ! Ze zitten in de leeftijd waarin alles nieuw is, alles wonder is, en eentje meer of minder...
Doen wij het wel goed ?
Is onze wereld nog echt een wereld om in te leven ?
tot de volgende...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten