Vriendschap

Vroeger dacht ik dat dit een heel eenvoudig begrip was, maar niets is minder waar!
Tot mijn verrassing stel ik vast dat ik enkele vrienden heb die ik zelfs nog nooit echt heb gezien, en wellicht ook nooit echt zal ontmoeten... Internet-vrienden...
Eentje heb ik leren kennen via zijn hobby, schilderen...Hij maakt prachtige schilderijen! Maar hij doe dat niet zo maar, want de jongeman in kwestie is volledig verlamd tengevolge van een ongeval. Hij heeft geleerd te schilderen met de mond !
Ik heb eens geprobeerd iets te tekenen met een potlood tussen mijn tanden...en eigenlijk was is dan nog niet eens eerlijk, want ik bewoog mijn hoofd...en toch bracht ik er niets van terecht, toch niets dat er op trok ! Nu en dan snuister ik dan ook eens op zijn website, stuur hem een verjaardagskaartje, en zend hem ook al de leuke e-mails door die ik ontvang van zoveel vrienden.
Een ander heb ik leren kennen via een site over...pijn. Deze dame is ook een pijnpatiënte, en regelmatig stel ik vast dat haar mailbox aan 't overlopen is... Ik heb haar daartoe naast haar gewone mailbox ook een mailbox van Google bezorgd, die raakt nooit vol, dus dan schakel ik over op die box van Google, en nu en dan probeer ik dan eens haar gewone box...Raak ik er weer binnen, dan stuur ik even een mailtje, blij dat ze terug "verrezen" is... Deze dame is er blijkbaar veel erger aan toe dan ikzelf, want nu en dan kan ze zelfs haar pc niet meer bedienen. Ze sukkelt ook niet alleen met pijn, nu en dan wordt ze ook nog ziek door heel andere zaken, zoals onlangs door een longontsteking en ademgebrek... Ze wijt heel wat van haar sores aan de medicatie voor de pijn...en maakt mij zo wel wat bang voor wat komen kan...
Maar beiden zijn op een onnaspeurbare manier verweven in het net van vriendschap dat iedere mens wel ergens weeft in een hoekje van zijn hart... Vermoedelijk zijn zij dan geweven met zwarte zijde in het donkerste hoekje van mijn vriendschapsnet, want ik weet begot amper hoe ze eruitzien... Van Jean Christophe zag ik wel eens een foto op zijn site, maar van Christianne heb ik er geen idee van... Ik moet zeggen, het interesseert me niet zo erg ook, het is niet hun uiterlijk, maar hun innerlijk die mij boeit.
Vriendschap is geven en krijgen.... ik probeer hen met mijn mailtjes wat plezier te bezorgen, soms -vooral naar Christianne- stuur ik een mailtje met wat moed, en ik krijg van hen vooral het besef dat ik niet moet klagen, niet moet zagen, dat ik nog bij de gezonden hoor. Ze geven me moed door hun lijden. Klinkt dat cru ? Toch is het zo, ik kan het niet anders stellen, als ik een dipje heb, dan denk ik aan hun situatie, dat maakt mij niet beter, maar doet mij beseffen dat het nog veel erger kan !
Ik hoop dat ze mij dat niet kwalijk nemen, maar misschie doen zij met mij wel hetzelfde, en putten zij troost uit het feit dat ik dan met pijn zit, en bepaalde dingen niet meer kan... Mensen zijn gekke wezens...
Ik denk dan aan de bedevaartsoorden zoals Lourdes, waar vele mensen getroost vandaan komen...en als je hen dan hoort praten, dan gaat het vooral over de vele "sukkelaars" die ze daar hebben gezien... Is dat niet (op zijn minst voor een stuk) de troost die uitgaat van die gebedsoorden?

Is dat verkeerd ? Ik denk van niet, om het even wat soelaas biedt, neem het met beide handen aan! Het is ook weer één van die gekke kronkels van de menselijke hersens...Net zoals wij veel makkelijker het slechte vergeten en het goede herinneren, zoeken wij bewust en onbewust soelaas voor alles wat ons tegengaat, om op het even welke manier dat ook is... Dat is ook wat ons doet lachen als er iemand valt, en pas nadien reageren of er geen pijn is...We zoeken eerst het plezier, en dan pas ons medevoelen met een ander...

Is dat slecht ? Nee, het is een van de zaken in het pakket van The Survival of the Fittest, de strijd om te overleven, die ons op die manier doet reageren...

ik ga moeten stoppen , er is bezoek...tot de volgende ?