Vannamiddag moet ik weer met tante naar de specialist...
Je ziet ze achteruitgaan, ze eet niet, alleen nog haar pintje(s), iets wat ze zeker niet mag doen... Maar probeer haar maar eens te stoppen! Ze maakt zich kwaad, en jaagt zichzelf op tot een staat van histerie...met alle risico dat ze er ogenblikkelijk in blijft...wat doe je dan ? Juist dan geef je haar dat pintje, tegen beter weten in. En hoe slecht ze ook ligt, we stellen vast dat ze zodra ze alleen is, ze zelf de kelder in gaat en een pint pakt. Dan kun je twee dingen denken: of ze is niet zo slecht er aan toe als ze voorgeeft, of ze pleegt een soort trage zelfmoord...
Ze zegt voortdurend dat ze dood wil, maar ze wil ook voortdurend aandacht. Ze heeft nooit beseft dat ze zelf al haar vrienden heeft weggejaagd ! Iedereen die er ging kreeg er eerst verwijten dat hij bijna nooit langskwam, dan begon ze steeds haar jeremiade over haar eenzaamheid, haar zwakte en deed de bezoekers naar de kelder gaan om bier, tot ze in veel gevallen zat was en de bezoekers uitschold... Of de bezoekers aldus de kans gaf om haar geld (en andere dingen ?) te pikken. Tante wist het toch niet... Zo heb ik in de rekeninguittreksels dingen gevonden... en tante weet niet wat er gebeurd is ...??? Het is niet makkelijk om zo iemand bij te staan, alles wat er gebeurd buiten je om, heb je niet onder controle... Ik hoop dat ik met de huidige werkwijze een eind heb gemaakt aan al die bizarre "verdwijningen" van roerend goed in de breedste zin van het woord ! Ik kan alleen mijn best doen ! En het feit dat ze nu bijna niet meer buiten kan, maakt die controle iets makkelijker. Erg dat je zoiets zelfs maar moet denken.
Heeft het gisteren en vannacht ook zo gewaaid en geregend bij jullie ? 't Was erg hé !
Zaterdagmorgen zag ik, op we naar de rommelmarkt, scouts van deur naar deur leuren met pannekoeken of zoiets... Waar is de tijd dat wij met de chiro oud papier inzamelden om de kas te spijzen... Eerst enkele weken lang reclame maken in 't parochieblad en met gestencilde briefjes in iedere bus, en dan op de aangekondigde verlofdag met man en macht, en met hulp van diverse vrijwilligers (die ons stootkarren gaven, of met ons meereden met een tractor met een grote boerenkar achter, en soms een vrachtwagen van een aannemer en/of van "La Couronne" een bedrijf van gerookte haring en rolmops...) van deur tot deur al het papier ophalen en op de karren naar ons "Heem" voeren, waar wij het mochten opstapelen in de overdekte speelplaats van de school. Voor mij was dit ieder jaar een feestdag ! Niet het ophalen, maar het opstapelen en ondertussen neuzen in de pakken naar interessante boeken, die ik dan mee nam naar huis...Ik kwam ooit eens thuis met een pak prachtige tijdschriften...dingen die ik nu heel vaak en heel duur op de rommelmarkten zie liggen, maar die restanten waren van de duitse propagandamolen.... Ik ben nog nooit zo vlug terug naar de papierberg teruggestuurd als toen ! Nu denk ik telkens op de rommelmarkt "tedju ! zied'eens wat da nu kost !"... Oorlog...zelfs zo'n vijftien jaar na de feiten nog steeds een pijnlijk iets...wat moet dat niet geweest zijn ?
Ik ben van juist na de oorlog, maar toch vonden wij nog hopen kogels en bommen in de duinen van Bredene... Als je een bom vond, dan moest je dat aangeven aan de kazerne, daar vlak bij, en dan kreeg je "vindersloon"...Veel was dat niet, maar genoeg om een klein pakje sigaretten te kopen en in de duik op te "smoren". Ik zie die pakjes nog voor mijn ogen "Zemir", bij mijn weten bestaat dat al lang niet meer... Toen we vaststelden dat we evenveel kregen voor 10 bommen als voor één, was het niet moeilijk meer...Toen we eens tientallen bommen vonden, verborgen we die netjes en "vonden"er dan telkens één... Op den duur viel die militair zijne frank toch, en dan dreigden ze met de gendarmes tot wij heel de hoop bommen toonden..
Ons moeder had het moeten weten... Leuk was wel dat we dan thuis koffiebonen pikten,om te knabbelen na het roken van die sigaretjes, dan rook onze adem niet meer naar toebak.. (?) Stom, want zowel vader als moeder rookten, en zouden dus onze adem niet hebben kunnen ruiken...Maar wellicht hielp het toch wat, want moeder overste (mijn oudste zus) heeft het nooit opgemerkt en overgedragen... Tja, een zo'n brave zus hebben, die nooit iets misdeed, dat is erg als jonge knaap...zeker als die niet zo braaf was, en je kon veel goeds van mij vertellen, maar braaf was ik zeker niet... (dus kon je ook heel veel minder goede dingen van mij vertellen )
Je ziet, ik begin al heel wat van het begin van mijn cirkel te zien...(blog van gisteren)...
Tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten