zijn de luchten,
waar is het blauw...zucht verhafstoot in zijn bloedend parlement...
Vanmorgen zijn we naar de rommelmarkt geweest in Wetteren...In de zaal van Walter Govaerts, de diene die afgescheurd is van de VLD, en de lijst Respect oprichtte...en nu zich zelf en zijn lijst heeft aangesloten bij Dedecker...Je weet wel de diene die een tatami wil leggen in t parlement, zodat ze het kunnen uitvechten.
De rommelmarkt was niet veel zaaks, minder dan anders, maar ik vond er enkele mooie boeken... Waar ga ik deze nu nog leggen? (nadat ze zijn uitgelezen...) Ik lijd aan chronisch plaatsgebrek.
Dinsdag moet ik weer naar de specialist met tante... Ik begin me af te vragen waarom??? Ze wil niet meer eten, ze wil niet minderen van drinken of ze wordt histerisch...Ze deed het zelfs bij de huisdokter, die weet nu ook hoe ze is... Niet simpel om mee om te gaan hoor...
Bart is nu vermoedelijk al weer aan 't reizen, van India terug naar huis. Ik geloof dat hij in de loop van de zondag weer thuiskomt... Hij vliegt altijd vanuit Parijs, waarschijnlijk is er daar een betere verbinding, of is het merkelijk goedkoper. Hij rijdt naar Lille, en vandaar op de TGV naar Parijs... Hij zal wel steendood moe zijn, in minder dan één week tweemaal je bioritme overhoop halen...en dat is nog niet alles ! Ik weet niet hoeveel uren het scheelt, maar het zijn er veel !
Gelukkig doet hij dat graag, en hij krijgt steeds meer verantwoordelijkheden, maar hij lijkt dat ook aan te kunnen, en het graag te doen. Ik denk dat dit het geheim is om goed werk te leveren: het graag doen ! Soms ben ik een klein beetje jaloers op hem, je ziet dat hij zich op zijn werk als een vis in het water voelt. Ik geloof niet dat ik ooit zo zeker van mezelf was als hij nu uitstraalt !
Ik ben blij dat hij zo gelukkig is en zich zo goed voelt in zijn vel.
Met mij gaat het al een paar dagen wat minder, wat meer pijn dan anders, en ik kan amper nog een uurtje aan mijn pyrografie werken, en dan moet ik al weer stoppen en een hele poos rusten. Nu ja, ik mag niet klagen, ik kan nog altijd een deel dingen doen en ik verveel me nog steeds niet echt. Het is alleen de pijn die steeds sneller toeslaat... Ik zal weer mijn manier van leven een beetje moeten bijstellen... Zolang er ruimte is om bij te stellen gaat het ...
Heb je het ook al gemerkt ? De dagen zijn al een heel stuk langer geworden! Je krijgt stilaan weer het gevoel dat er een dag is, een periode om te leven, te spelen en/of te werken, in een periode van licht die lang genoeg is om echt dag genoemd te kunnen worden... Je voelt je weer wat mens ! Ik begin al weer naar mijn visgerief te lonken... en ik verwacht Luc en Willy hier om hun onderlijntjes te maken, want ook bij hen zal het al wel beginnen kriebelen... Hopelijk hebben we veel dinsdagen met mooi weer, vijvers met veel vis, veel vis die veel bijt, veel plezier en veel deugd aan het elkaar plagen...en geplaagd worden...
'k ga stoppen voor vandaag, 't water komt mij in de mond...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten