Ja, 't is van dat, we zitten met een zieke in huis...Ons Gwendolyn is hier vanmorgen afgeleverd met pijn aan oog, oor, wat diarree en overgegeven vannacht... Nu ziet ze er redelijk uit, maar ja, ik mag er om 11 uur mee naar de dokter...
Ik ga er van profiteren om mijn bloed te laten onderzoeken (Ik moet dat toch laten doen voor mijn jaarlijks hartonderzoek...- nee, ik heb niets aan mijnen moteur), en wat voorschriften voor medicatie voor Anny...
Daarmee zijn we wel vroeger dan anders uit ons bed gezet, maar ik mis toch vooral mijn koffie, dat vroeg opstaan is niets, maar geen koffie mogen drinken (voor dat bloedonderzoek) dat is erg !
Wij zijn blij dat we op die manier ons kinderen kunnen bijstaan, want wij woonden ver van onze familie, en moesten maar onze plan trekken...Zo herinner ik mij een keer dat ik heel de nacht van het ene bed naar het andere moest crossen, Koen, Bart, Veerle en Anny zaten met diarree en overgeven... 's Morgens belde ik dan maar naar Ma, mijn moeder te Oostende, en 't brave mens scharrelde een buurman op (Frans van Sylvie) (Mijn vader was al overleden) om naar Oudenaarde te komen. (Dat was overmacht, in zo'n geval kwam moeder direkt)
Wat het was heb ik nooit geweten, de dokter vermoedde dat het van iets te eten was, maar ik had exact hetzelfde gegeten, en ik wist van niets. Gelukkig duurde de "schijterij en de brakerij" niet erg lang, maar ze waren allemaal toch wel een paar dagen mottig. Bovendien was ma ook druk bezig, de kamers kuisen en verluchten, nieuwe lakens en dergelijke op al de bedden, alle vuilgemaakte "goeds" wassen... En weet je, toen ik 's middags van mijn werk thuis kwam, stond er eten op tafel...Ik had gezegd dat een boterham goed genoeg was, maar nee, voor ons ma was dat niet goed genoeg. 't Mens heeft heel haar leven veel gewerkt, maar hier die keer, was er echt héél véél te doen, en ons ma...die deed dat, zonder klagen, met plezier, en blij dat ze nog eens bij de kleinkinderen was. Wellicht was haar afwezigheid thuis een ramp voor mijn zussen, want 's middags ving ons moeder de kleinkinderen daar op...Blijkbaar is alles goed verlopen, ik heb er tenminste niets van gehoord...en deemoedig moet ik zeggen, ik heb er op dat moment zelfs niet op gepeinsd...En wellicht was het ook goed voor ons moeder, kon ze haar gedachten eens op wat anders dan haar grote verdriet zetten.
"Ze" zeggen dat het een teken van oud worden is, dat je veel meer dan vroeger, op het verleden denkt...Goed, dan ben ik aan het oud worden zeker? Maar weet je wat ik daarvan denk? Ik denk dat het precies dat verleden is dat ons heeft gemaakt tot wat we nu zijn...en dat is niet slechter, maar wel veel bedachtzamer, veel voorzichtiger.
Toen Bart als klein ventje op de trap gekropen was, en er van viel, dan kreeg hij nog een klets op zijn broek (ja, den dien dat hij aanhad !), als nu een van de kleinkinderen valt, dan zijn we direct bezorgd, en is er zeker geen sprake van nog een klets bovenop te geven omdat ze dingen deden die verboden waren... Beter ? Slechter ? Laat het me zo stellen, het is voor een kind heerlijk om eens "bedorven" te worden van oma en/of oma...En het is goed dat een kind dat ook eens meemaakt, heerlijk geknuffeld te worden.
tot morgen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten