Toen ik vanmorgen, weer tevergeefs, op mijn "troon" zat, en zat te "duwen", bekeek ik eens mijn benen...Waar zijn de spieren naartoe ? Toen ik nog halve en driekwart marathons liep, mocht ik mij verheugen is sterke, gespierde benen.
Nu heb ik van die oudemannenbenen, slap en dunnekens (alhoewel dunnekens nogal meevalt met mijn gewicht)
Ik voelde stillekens aan mijn biceps...pfff...ook maar flauwkes meer.
Ziek zijn, en niets meer kunnen doen houden dus rechtstreeks verband met atrofiërende spieren. Ik heb zelfs al gewaargeworden dat, waar ik vroeger speeches hield -zonder micro- voor een zaal vol mensen en dat gedurende meer dan een uur, nu na wat babbelen mijn keel voel, en dat mensen mij vragen wat luider te spreken...
Ik teer weg !
Mààr !!! Na een grondig zelfonderzoek, daar zittend op 't watercloset, ontdekte ik dat dit niet voor het ganse lichaam opging !
Ik ontdekte, oh vreugde!, een paar spieren die veel sterker geworden waren dan vroeger!
Mijn kaakspieren, van op mijn tanden te bijten...
Goed hé ?
Tot morgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten