Humor

Wat is humor? Ik heb de indruk dat humor altijd ten koste van gaat.
Er is altijd een domme, een slachtoffer, een duts van de situatie. . . en toch doen we er niet altijd iemand pijn mee. Soms lacht het "slachtoffer" nog het hardst van allemaal, omdat ook hij het geestige van situatie inziet.
Soms wordt het slachtoffer boos, en de laatste dagen zien we dat de boosheid somsgeorkestreerd wordt, dat de mensen worden opgezweept...
En dan is het plots geen humor meer, dan zitten we ons met ons allen af te vragen of er grenzen zijn aan humor. Ik weet het niet, ik herinner mij wel dat toen wij met de school een bezoek brachten aan een instituut voor zwaar-gehandicapte kinderen, wij plots heel wat kluchten vertelden over gehandicapten. En dat wij dat wel moesten doen, om de schok van de confrontatie te kunnen verwerken. Sommigen waren gestoord, maar het was een therapie voor de meesten onder ons. Gek hé ?
En heb je al bij je zelf vastgesteld dat je moppen vergeet, maar niet wat je zelf hebt meegemaakt?
Zo is er een historie die ik nog altijd niet kan vertellen zonder weerzo te lachen dat ik bijna niet meer voort kan vertellen.
We waren met de 14-jarigen in Zwitserland, Maloja, op een van die roemruchte reizen van de mutualiteit. 's Middags kregen we na de maaltijd boterhammen, chocolade, hesp en stukjes smeerkaas en een plastic zakje om een vieruurtje in te pakken. De smeerkaas is daar niet zoals bij ons, en heel wat kinderen lieten de kaas dan ook liggen. Mijn vriend echter die was verslingerd op die kaas, en propte zijn zakken vol met de kaasjes die op tafel waren blijven liggen.
In die zalige tijd moesten we 's middags een half uurtje platte rust doen op ons bed. En waar we meestal niet sliepen, waren wij die middag toch eens in slaap gevallen. Zoals gewoonlijk was er ook die middag weer ergens kabaal op de slaapzaal (voor ene keer niet bij ons) en iedereen moest rechtop gaan staan aan de voet van het bed.
Plots stak mijn vriend zijn handen in zijn zakken, zijn gezicht vertrok, en met een vies belabberd gezicht begon hij met gespitste vingers voorzichtig zijn broekzak binnenstebuiten te keren, ondertussen de kaas afpulkend...
Degenen die er rondstonden brulden van het lachen, de leiders kwamen brullend afgestormd, zagen de sukkelaar staan kaas pulken, en verdwenen weer, met alle moeite hun gezicht in de plooi houdend.
Ik weet de naam niet meer van die vacantievriend, maar ik zie hem nog zo voor mij, met een vies gezicht staan pulken...
Humor ? Voor mij is er géén betere...
Hé, al gezien ? 't regent vandaag (nog) niet ...
tot morgen ?