Je kunt niet geloven hoe de wereld verandert als de zon schijnt. Alles ziet er beter uit, groen is plots veel groener en het licht omvat alles met sterke schaduwen.Ik zie de koolmeesjes weer aan het werk in de takken van mijn lindeboom, zoekend naar allerlei beestjes, beestjes die weer naar buiten gelokt worden door het zonnetje.
Binnenkort mogen we weer gaan vissen, stilletjes genieten van het goeie weer in het park van Oudenaarde, en hopen op beet...maar zelfs als ze niet bijten, we zijn toch buiten, we genieten.
Ik heb al mijn onderlijntjes gemaakt voor mijn vriend Luc en voor mij, laat de karpers maar komen. Mijn boilies zijn klaar, mijn lokaas moet alleen nog gemengd en bevochtigd worden met water en XXX (Of dacht je hier de geheimen van de visser te vinden?)
In maart zetten we weer aan, zodra het weer het toelaat, en de pijn.
Vissen zou voor mij eigenlijk al lang niet meer kunnen, maar mijn vriend, Luc, helpt mij met het dragen van het materiaal, en zelfs, als het een grote is, met het bovenhalen van de vis.
Morgen voert hij mij ook weer naar het UZ te Gent, naar de pijnkliniek, waar ze mij hopelijk van een gedeelte van de pijn af kunnen helpen.
Je ziet, het is een échte vriend, zo een die altijd klaar is om te helpen. Wie zo'n vriend(en) heeft is altijd een gelukkig man, zelfs al gaat het dan eens slecht, zelfs al is er dan pijn.
...zelfs al regent het, dan is er nog steeds een VRIEND, en dat is onbetaalbaar. Tot morgen, als ik tijdig terug ben van het UZ, anders wordt het vrijdag of zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten