Ik zit hier vlak bij het beregende raam, en zie mensen gebogen voorbij ijlen. Ze kijken niet op of om, alleen maar proberend de kille regen te vermijden op hun reeds verkleumde gezicht.
Zelfs hun kleren zijn kleurloos en nat, als een weergave van hun gedachten in dit kloteweer...
Hoeveel mensen zouden nu meer last hebben van hun depressie, door het grijze beeld van een verregende natuur ? Hebben mensen in Sahara dit ook ? Of staan zij dan te wippen en te springen in hun blootje in de heerlijk koude regen ?
Gek hé!
Wij smeken om zon, om vriendelijke kleuren, om de geuren van de warme bosgrond... en ergens anders zoeken ze wanhopig naar een plekje schaduw. Eigenlijk zouden we om de maand eens van plaats moeten kunnen wisselen, dan zouden we wellicht niet alleen meer genieten van wat we nu hebben, maar wellicht ook beter de anderen begrijpen.
Wedden dat we anders kijken naar werk, naar rijkdom ?
Hé, ik zie plots weer wat blauw in de lucht...of is dit alleen illusie ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten