zie ik de lichtjes...

Vorige week reed ik door de stad, toen het al donker was...
Heb je ook al de feestverlichting gezien, in uw stad of gemeente ?
In Mater hebben wij alleen een verlichte bril (Van het wapenschild van Oudenaarde), maar in de stad hangt het vol met mooie verlichting.

Met de prijsstijging van "den illentriek" zal dat wellicht het laatste jaar zijn dat je daarvan kunt genieten. Van mij hoeft het er echt niet te hangen.
Ik zie weinig feestelijks in die kunstmatig opgepepte boel waarmee ze ons om de oren slingeren.
Hele dagen zien we allerlei filmpjes en beelden en folders en kaartjes om u aan te moedigen tot het kopen van... het eten van... het eten bij... het feesten bij... het drinken van... en ga zo nog maar eventjes door. Ik heb het dan nog niet eens over de diepzinnige psychologische verhalen die uw vrouw er van moeten overtuigen dat de aankoop van een stofzuiger door uw eega wel degelijk een teken van liefde is...

In de bus vind ik pakken kaartjes van mensen die na een maand of wat geleden stil te staan bij de doden, nu ook eens willen stilstaan bij de levenden. Bij de doden gaan ze nog even op bezoek, bij de levenden sturen ze een kaartje. Ik weet wel, ze menen het niet zo, het is een blijk van sympathie, het is goedbedoeld, maar nu en dan ben ik een zwartstezwartkijker...

In ons aller parochieblad vind ik meerdere slogans en artikeltjes om de bezitters van een wagen op te roepen om anderen mee te brengen naar de mis... de Kerstmis. Dit is nieuw, en komt door het sluiten van ettelijke kerken. Wie nu nog naar de mis wil, moet soms vele parochies verder zijn heil gaan zoeken. (In dit geval is dat voor hen een letterlijk te nemen zin).

Jààààààààààààààààren geleden, toen ik nog gezond was van lijf en leden, stond ik verbijsterd te kijken naar de gesloten kerken in La Douce France... Dat was toen nog ondenkbaar in het katholieke Vlaanderen. En ik vertelde dat ik soms het gevoel had ergens in de brousse te zitten, wachtend op de komst van de missionaris... Nu is het hier net zo.

Toen ik kind was, waren er kerken met één pastoor en wel drie onderpastoors... Nu heb je zeventien kerken die het mbataklanoeten stellen met één pastoor. Wij konden kiezen tussen de vroegmis over een hele gamma andere missen tot en met de slapersmis om 11 of zelfs om halftwaalf... Nu is je keuze veelal bepaald door bereikbaarheid, en past het uur niet, dan heb je pech.

Oudere mensen vertellen dat ze nu de zondag kijken naar de mis op tv... Hoelang zou die er nog zijn? Want als de groep gelovigen, kijkers steeds kleiner wordt, zal dit programma sluiten om reden van "niet-rendabel"... zoals zoveel andere dingen.

Ik heb de ontwikkeling meegemaakt van kerstfeest, als een familiefeest, waar we knus bijeen zaten, eens lekker aten, en dan met zijn allen naar de nachtmis gingen. Nu gaat het hem veel meer over het feestmaal en de pakjes dan over het kerstfeest... Eindejaarsfeesten, een soort feestmarathon. Wie houdt het uit, lichamelijk en financieel ?

Het enige wat voor mij nog echt waarde heeft, is dat we op die manier nog eens echt met heel het gezin, kinderen, kleinkinderen en heel de bataklan samen kunnen zitten. We eten samen (en dat is veel belangrijker dan wat we eten), en zijn weer voor een keer een echt gezin. (We missen er wel onze Koen, maar daar is niets aan te doen, in gedachten nemen we hem er ook bij)

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat vroeger de familiegeest sterker was dan nu. Maar ja, vroeger woonden we haast allemaal in dezelfde stad of hooguit een stad verder. Nu in de moderne economie is dat niet meer het geval. Kijk eens in je straat, en als je de mensen al kent, hoeveel zijn er nog die echt in de gemeente wonen waar ze ook opgroeiden?

Het is allemaal zo anders.
Nee, niet slechter of beter, anders... En we leven anders, veel meer naast elkaar.
Dat komt mede door de mogelijkheden van deze tijd...
Vroeger moesten we naar de buur om hem iets te vragen, nu sturen we een sms-je...
En kijk naar dat tafeltje waar jonge mensen bijeen zitten, lekker in de zon, met een glaasje wijn... Allemaal gebogen over hun smartphone... Zouden ze zo met elkaar praten?

djudedju

tot de volgende?

winter

We zijn vandaag winter... De kortste dag van het jaar...
Ik weet het wel, het voelt niet als winter, en om een of andere reden deert mij dit jaar de duisternis niet zo erg als anders... Tenzij ik er door moet met de auto. Ik heb een hekel aan het rijden in het donker.

De laatste dagen hoorden we - jammer genoeg - weer van fietsers die doodgereden werden...
Daarbij moet me iets van het hart.
Wie als voetganger of fietser de baan op gaat in duister weer, zou moeten verplicht zijn om fluoriderende kledij te dragen ! Ik heb ooit bijna onze Bart doodgereden die zijn hond aan het uit laten was. Bart in zwarte kledij, met een zwarte hond , en ik met de auto, ik kwam juist uit de bocht en zag pas toen ik al heel dicht was die twee donkere gedaanten...  Ik denk dat Bart ook geschrokken was, want hij reageerde niet op mijn donderpreek...

Stel je voor dat ik hem pas nog een meter of wat later zag, dat ik niet meer kon stoppen, ondanks het feit dat ik niet snel reed... Je mag er niet aan denken. Ooit hoorde ik van een man die zijn eigen kind doodreed op zijn eigen oprit... Het kind had zich verstopt in een kartonnen doos...

Ik heb het hier dus duidelijk over zichtbaarheid.
Ik zag een filmpje, een advertentie, van Volvo, over een nieuwe soort verf. De verf kan overal worden opgespoten, zonder hinder, want hij is onzichtbaar... Tenzij in de duisternis ! Als er een licht op schijnt, dan veranderd de verf plots in een hel oplichtend voorwerp ! In het filmpje bespoten ze fietsen, rugzakken, kledij...
Gek, maar buiten het filmpje zag ik nog niets... Is de verf zo onmenselijk duur, of is anonimiteit, onzichtbaarheid zoveel belangrijker dan veiligheid?

Trouwens, hoe onzichtbaar zijn we nog?
We zouden in ons land voortdurend in de gaten worden gehouden door meer dan 300.000 camera's... Ik weet niet of dit alleen de openbare camera's zijn, maar ik vermoed van wel, want als men de camera's op opritten, in winkelruimten, in banken... gaat meetellen, dan zijn er wellicht nog veel meer elektronische ogen die je in de gaten houden ! En dan spreek ik nog niet van al de sporen die je bewust of onbewust gaat achterlaten, dagdagelijks... Betalen met de kaart, bingo! datum, uur, tijd en plaats zijn bekend. Telefoneren, sms-en met je smartphone, met je gsm... Allemaal sporen.

Eigenlijk snap ik het niet goed dat ze zo lang moeten zoeken naar die verdachten van de terroristische aanslagen in Parijs... Er zijn zelfs al verschillende programma's die mensen kunnen herkennen in de menigte... Ze moeten die programma's toch ook wel kennen bij de politie? Of lopen die echt hopeloos achter ?

Nog nooit heeft men meer gezeverd over privacy, en nog nooit is er minder privacy geweest. Je kunt op geen enkele normale manier nog te weten komen waarheen je vriend Jan is verhuisd, als hij er niet op dacht je te verwittigen... Tenzij misschien, die gemeenschappelijke vriend wel weet...  Vragen op de dienst bevolking is niet toegelaten, dat gaat in tegen de privacy... Als wij, van Ziekenzorg, niet toevallig horen dat x zwaar ziek is, dan komen wij het gewoon niet te weten, want dit zijn vertrouwelijke gegevens, en die dienen tot bescherming van de levenssfeer... Toffe sfeer als je zo veroordeeld wordt tot eenzaamheid !

Eigenlijk hebben we het nog steeds over zichtbaarheid...
Waarom gaat Jan niet meer werken? Hij ziet er toch niet ziek uit ?
Soms zien wij ook niet de echte werkelijkheid, en hier helpt geen fluo-vestje of Volvo-verf...

... en soms willen wij niet zien... Willen we niet zien dat er ergens leed is, miserie...

Mijn hekel aan duisternis gaat niet alleen over de donkerte van de winterperiode, mijn hekel gaat vooral naar het donker waarmee wij zelf de dingen omhullen die we liever niet zien, niet horen...

21 december, winter, een paar dagen voor Kerstmis ... Feest van het licht.
Geen toeval als je het mij vraagt.

tot de volgende ?

vliegen

Ik zou willen vliegen... Niet hoog, 10 centimeter is me al meer dan genoeg, want ik heb wat hoogtevrees. 10 centimeterkes, juist genoeg om de grond niet meet te voelen, om te zweven, om geen druk van mijn lijf meer te hebben op die pijnlijke plaats in mijn rug, en in mijn voet...

Maar ja, zo kun je niet buiten !

Het minste windje waait je weg, en altijd in de richting die je net niet wou ! Je zou grabbelen naar iedere lantaarnpaal of de takken van de bomen... maar de speelse wind jaagt je juist wat te veel naar rechts of naar links, en zie, daar komt een vrachtwagen, die wanhopig met zijn koplampen naar je seint van "Ga weg !" in een soort dreigende morse.

Nee, ik zou heel mijn weg een soort reling moeten kunnen vasthouden... en dan kun je hoogstens één blokje om !

Nee, zet me waar weer met die pijnlijke voet (en) op de grond... Laat me dan maar weer de pijn voelen in voet en rug. Maar dan weet ik tenminste waar ik naartoe wil, ook al raak ik wellicht niet zo ver.
"Weet je nog, mama? Weet je nog hoe we de rugzak aangespten, jij ene van zowat 12 à 13 kilo, ik ene van 16 à 18 kilo... En daar trokken we mee door Haute Auvergne, bergop en bergaf, stonden we onder de beroemde brug waar Eifel zijn roem aan te danken had (Garabit), waardoor hij de kans kreeg die toren te bouwen in Parijs... We zagen over die brug een trein, heel traag en heel behoedzaam rijden... Nu nog steeds, nar al die tijd."

"Nu kunnen we -zelfs zonder die rugzak- niet eens een tochtje doen van een kwart van wat toen een dagetappe was..."

Ik buig het moede hoofd, en blader door het fotoboek, met het verslag van de tocht van toen... De foto's doen me wegdromen, ver buiten het kader van het beeld... Ik zie de mensen weer die we ginder ontmoetten, één keer, leuk en aangenaam, maar wetende dat het éénmalig was. De klagende boer (ook ginder ver klagen boeren altijd), de vrolijke opa met zijn zelfgestookte alcohol ("Combien de dégrés?" "Cinquantecinq, soixantecinq..." met dat leuke accent van de Languedocienne... Ik hoor het warempel weer.

Ik zou willen vliegen... Naar het verleden, weer genieten van al die dingen van toen, me weer kunnen boos maken, weer kunnen vechten, weer kunnen lachen, weer kunnen spelen, weer kunnen fluiten naar de meisjes... van hoog, onzichtbaar hoog uit de lucht, veilig om het niet echt weer te moeten doen, om niet echt weer ziek te moeten zijn, niet echt weer te moeten wenen van de pijn van de rammeling die ik kreeg, niet weer te moeten ...

Nee, het lijkt wel of er ook in het verleden een wind waait, die je niet altijd toelaat te dwalen waar je dwalen wil... Die je er op wijst dat het toen echt niet allemaal mooi en goed was, en dat het echt niet beter was dan nu... De rugpijn waren toen kopzorgen, pijn, onmacht, oeverloos vechten voor alle en nog wat... Dingen die je liever niet herinnert... Dingen die je liever niet meer zien wil, beleven wil...

Laat mij maar hier, met de pijn in mijn voet en de pijn in mijn rug... Ik herinner me dingen die véél erger waren...

Ik sta voorzichtig op, zet mijn voet neer zodat ik de knobbel zenuwen het minst voel, hou mijn rug zo dat ik hem het minst voel en stap zo dat het het minst... Maar ik stap nog, ik leef nog, ik lach nog - ik lach zelfs met mijn eigen ellende... Ik ben content, en we houden elkaar eens vast, lachen eens "Ziet ons eens gaan, precies Manten en Kalle !" We lachen en doen voort.

zonder zweven.

tot de volgende ?

kippen?voer

Gisteren ben ik twee zakken kippenvoer gaan halen.
Straks gieten we deze zakken in een ton, met deksel er op, zodat het eten onbereikbaar is voor muizen en ratten.
Toch gaat een behoorlijk groot deel van het voeder naar andere dieren dan mijn kippen !

Als je 's morgens het kippenhok binnengaat, dan hoor en zie je het gefladder van een heel pak vogels: mussen, ringmussen, heggenmussen (vogel van het jaar), roodborstjes en bij echt koud weer komen daar zelfs nog wat merels, lijsters en zelf één keer een koperwiek bij.

Zij komen er schuilen voor de regen en de kou (al is dat laatste dit jaar niet echt nodig). Ondanks het feit dat er een voedertafeltje staat, met heel wat vogelvoeder, vinden ze het kippenhok ook heel interessant.

Als er weer een vogelgriep zou opduiken, dan zou ik de kippenren moeten afschermen, zodat wilde vogels niet meer in de ren (en het hok!) kunnen, want zij worden beticht van het overbrengen van de vogelgriep. Als het moet, dan moet het, maar ik zou er eerlijk gezegd moeite mee hebben die diertjes in de kou te zetten.

- heb je bij dit relaas ook al eens gedacht op de vluchtelingen en daklozen? -

Het prachtige verhaal van de herberg zonder plaats van zo'n tweeduizend jaar geleden, is nog steeds actueel. Jammer genoeg.
Waarom bekijken we dat kippenhok anders dan onze ontbijttafel? Waarom zouden we de dakloze en/of vluchteling geen koffiekoek gunnen en wat warmte? En de mussen van het veld wel?
Gekke mensen.

Ons huis is een soort heiligdom, een plaats waar we niet zomaar iedereen binnen laten, laat staan dat ze aan mijn brood en mijn confituur gaan zitten. Een kippenhok, dat staat toch altijd open, daar kun je de dieren niet buiten houden, dan met drastische ingrepen. In mijn huis moet ik bewust de deur gaan openen. Met andere woorden, ik moet een daad stellen, het gaat niet van zelf.

Ik ken een braaf mensje dat honden red van het euthanasiespuitje, en de lijdende dieren nog probeert een mooi en waardig einde te geven. Dat is een bewuste daad, iets wat niet vanzelf komt, iets waar je veel meer dan je hart moet voor open zetten. Je moet je tijd en wat geld gaan opofferen voor dat lijdende dier.

Wij hebben daar bewondering voor, en voelen veel sympathie voor die dame. Doe het maar eens ! We zien het onszelf nog niet meteen doen.

En moeten we dan niet ergens eerst de reflex hebben om voor onze eigen soort eerst te zorgen, dus voor de daklozen/vluchtelingen ?

De enige godsdienst die we kennen, waar nooit godsdienstoorlogen zijn gevoerd uit naam van die godsdienst, is het Jaïnisme... Voor hen is ALLE leven heilig. De strengste belijders kijken waar ze stappen om toch zeker niet per ongeluk een kevertje te vermoorden, lopen met een mondkapje op om geen vliegje in te slikken.

Alle leven is heilig. Zij zijn louter veganisten, niets dierlijks mag gegeten worden. Voor hen is er dus geen verschil tussen het redden van een hond of een vluchteling: het is leven.

Ik  hou van alle leven, maar als ik een leliehaantje mijn lelies zie opvreten, dan haal ik de spuitbus er bij !

Maar geef toe, het is allemaal niet gemakkelijk... En ik begrijp heel goed dat er mensen zijn die het gezeur over de vluchtelingen beu zijn, en wijzen op het feit dat de daklozen daardoor wat in de vergeethoek sukkelen... Wat ik weiger te begrijpen is dat wij een scheiding maken tussen mensen op basis van huidskleur, taal, godsdienst...
Eigenlijk zijn we een beetje gek. Laatst liepen we op een grote tentoonstelling van vogels. En we keken vol verbazing en bewondering naar de kanarie...  Je hebt rassen die haast zo groot zijn als een kleine zanglijster, en soorten die kleiner zijn dan ons winterkoninkje, soorten waar  pluimen "en frisé" staan, en tientallen kleuren...
Als het over mensen gaat, dan willen we maar één soort, onze eigen soort, eigen kleur, eigen zang...
Gek !

tot de volgende ?

Warm ?

Toen ik gisteren omstreeks 17.30 uur van de vergadering naar huis reed, was het buiten al donker, maar de temperatuur bedroeg nog steeds 15 graden ...
Dat is geen normale temperatuur voor de tijd van het jaar. De weermannen vermoeden, op basis van de huidige weerkaarten, dat we tot eind januari nog steeds geen wintertemperaturen zullen hebben.
Voor mij niet gelaten, het is goed voor de rekening van de verwarming, en minder verwarming is op zich dan weer goed voor het milieu, en een goed milieu is dan weer goed voor het klimaat, wat op termijn zou moeten leiden tot weer normalere temperaturen in de toekomst.

Maar dat is allemaal toekomstmuziek... en wie weet hoe het allemaal evolueren zal...

Maar nu is het (te) warm. Op tv zagen we warempel mensen op terrasjes zitten met een ijsje... En straks gaan ze voor de zwembeurt van de ijsberen ijsblokjes moeten in het water doen.

In de tuin bloeien er nog steeds fuchsia's en verschillende lentebloemen komen al in bloei. Onder meer op de camelia bespeurde ik al een bloem !

Twee jaar geleden hadden we ook geen winter, dan bleven de fuchsia's heel de winter door bloeien. Wie nu nog niet gelooft dat er iets aan de hand is met het klimaat, die is ziende blind.

En toch... Als je met Jan met de pet praat, dan zijn er nog steeds die weigeren te geloven dat er iets aan de hand is.

Natuurlijk is het voor ons niet mogelijk om de gevolgen van de klimaatsverandering in te schatten. We horen allerlei elkaar tegensprekende berichten, maar wat mij het meest overtuigt, dat zijn de beelden die ik zag van die eilanden ginder ver, die steeds meer van hun grond zien verdwijnen door het wassende water. Als het water daar stijgt, dan stijgt het hier uiteraard ook, alle oceanen hangen immers aan elkaar, en je kunt niet de ene oceaan laten stijgen terwijl je de andere doet dalen. Deze zin klopt niet helemaal, want je moet rekening houden met het feit dat de aantrekkingskracht van de aarde niet overal even groot is. Op de oceaan kan het water op de ene plaats een meter of meer hoger zijn dan op een ander gebied. Ook de getijden moet je in kaart brengen, en daar moet je dan rekening houden met de maan... Maar globaal gezien stijgt het water, want je ziet die mensen hun grond verdwijnen in zee.

Men spreekt nu van een vluchtelingenprobleem, maar als er gebeurt wat men verwacht, dan zijn er straks 250.000.000 klimaatvluchtelingen ! Dat is heel wat anders dan wat we nu kennen tengevolge van de oorlogen.

Het is dus ook in ons profijt dat we zelf ook proberen bij te dragen aan een beter klimaat, aan minder vervuiling.

Zorg dat je verwarming goed is afgesteld, dat je wagen goed is afgesteld, en als je een nieuwe wagen moet kopen, ga dan niet voor een SUV, maar kijk naar de wagens die minder vervuilen ! Tenslotte dient een wagen om je van a naar b te brengen... en dat is aales. Of het dan een grote auto of een kleintje is, heeft eigenlijk weinig belang, tenzij je een groot gezin hebt, of materiaal moet vervoeren.
Probeer plasticverpakkingen en draagtassen te vermijden... en zo voort...

Tot de volgende ?

kaal

De linde voor mijn raam is eindelijk kaal. Er hangen wel nog een paar blaadjes, maar ik heb de indruk dat die veeleer ergens gevangen zitten tussen het takkenwerk dan echt nog aan de tak hangen.
Nu is het voor mijn bomen pas winter.
Voor mijn raam staat ook een lantaarnpaal, en als het regent, dan zie je 's morgens, in de goudgele gloed van de lamp de takken van mijn linde opblinken als ware het een meesterwerk in edelsmeedkunst.

Zo is er altijd, aan alles ook wel een mooie, een goede kant... Ook al zien we die niet meteen.

Gisterenmorgen, na een slapeloze nacht opgestaan, zwaar hoestend, tedju! ik heb een valling vast. Bij mij is een valling altijd meteen eerder een bronchitis dan een neusvalling. Ik denk dat dit een van de gevolgen is van mijn medisch verleden: ik lag drie keer op sterven voor mijn 2 jaar, aan longontsteking... Was de penicilline niet uitgevonden, dan was ik er wellicht niet meer geweest.

Zat ik dan hoestend aan mijn computer, door mijn tranende ogen te turen naar het scherm, en las ik daar toch wel dat gember een van de beste geneesmiddelen was tegen vallingen, hoest, blaasontstekingen, lever en zelfs tegen kanker zou zijn. Anny drinkt hier al een hele tijd Indische thee, nu een variëteit waar gember in zit... Niet verlet, een grote pot thee gezet, er nog wat verse gember bovenop gedaan (Gember is een heerlijk kruid !) en zoet gemaakt met honing... Al na de eerste slokjes voelde ik het weldoende effect. Ik heb gisteren meerdere koppen gedronken, en geloof het of niet, mijn bronchitis komt al los, en ik ben eigenlijk niet ziek geweest er van (Wat ik anders altijd wel ben!) Ik ga straks nog wat thee zetten met verse gember er bovenop... Het smaakt lekker en het is inderdaad een goed middel tegen de hoest en de vallingen ! Probeer het maar eens zelf ! Je hoeft er geen Indische thee voor te zetten (Tulsi kun je in België niet kopen, Bart brengt het mee uit India voor zijn ma ! (en nu dus ook voor mij !)).
Maar je ziet, zo is er zelfs aan de computer en het hebben van een valling, een goede kant ! Ontdek je de ongekende geneeskracht van gember !

Menslief, ik wil maar zeggen, ga niet in een hoekje zitten, voel je niet altijd en overal het slachtoffer van alle denkbare en ondenkbare tegenslagen... Zelfs in een tegenslag zit er altijd wel iets goeds, ook al zien we het niet meteen. Toen ik plots, haast volledig geblokkeerd zat door mijn rug, zat ik ook in zak en as. Maar ik heb altijd het vermogen gehad om bezig te zijn, bezig te blijven. Dus zocht ik dingen die binnen mijn mogelijkheden lagen.Ik stelde vast dat er een heel pak mogelijkheden verdwenen waren, maar er bleven er nog over. En daar heb ik mij dan op geworpen, wetende dat bezig zijn héél belangrijk is als pijnbestrijder.

En ja, ik heb pijn terwijl ik die dingen doe, maar het is telkens weer het maken van een bewuste keuze. Is het me waard wat pijn bij te krijgen, als ik dingen kan doen die ik graag doe? Ja ! En in veel gevallen is het zelfs zo dat de pijn vermindert door het bezig zijn ! Ook al is dat in feite belastend. Natuurlijk zijn er ook momenten waar ik met meer pijn uit de bezigheid kom, maar ik heb ondertussen behoorlijk mijn grenzen leren kennen, en stop voor het te erg wordt. (Rommelmarkten moet ik soms halverwege het parcours verlaten, maar dan ga ik weg met het besef dat ik toch van die ene helft deugd heb gehad.

Nu zit Anny ook op de sukkel, en omdat ik weet wat het is, kan ik haar bijstaan met alle mogelijkheden die ik heb. We bouwen samen aan een nieuwe wereld binnen de mogelijkheden. Misschien lijkt dat gek als je niet ziek bent, geen pijn hebt, maar toch is het zo.

Dat is ook de formule naar en van het geluk ! Tevreden zijn met wat je hebt, met wat je kunt. Het hebben van onmogelijke verlangens, dat is de poort naar niet-geluk !

Ik heb de indruk dat we Geluk, Liefde, Hoop (en wellicht ook Geloof), een veel te hoge waarde toekennen. We schatten het veel te hoog in, we streven veel te veel naar onhaalbare hoogtepunten... En in feite ligt het gewoon voor ons voeten. Je moet haast opletten om er niet over te struikelen. Geluk is aanvaarden en er het beste van maken, Liefde is graag zien, en dingen doen voor de ander, gewoon om hem of haar gelukkig te kunnen zien, hoop is niet een verlangen naar het onbereikbare, maar pogen telkens een stap dichter te komen bij het doel... Het is allemaal niet zo groot, het is eigenlijk heel klein, zo klein dat velen er overheen stappen zonder het te zien. Ziek zijn is voor mij geen ongeluk, haast integendeel, het heeft me zo traag gemaakt dat ik ook die kleine dingen voor mijn voeten zie, dat ik nederiger ben geworden en blij ben met een goede dag. (Zowel een groet als een dag zonder pijn zijn welkom).

Streef niet te veel, het is niet gezond om de lat telkens weer net niet bereikbaar te gaan leggen. Een heel leven op de toppen van je tenen lopen moet verschrikkelijk zijn voor de geestelijke kuitspieren !

tot de volgende ?

moord

"gotferdegotferdegotfer !!!"
Het was zijn gewoonte niet, maar Max was woedend !
Heel zijn leven had hij dienst gedaan als bewaker van het terrein van "censuur" in de haven van Antwerpen. Het was een behoorlijk groot terrein, en bij een paar inbraken was Max zelfs een paar maal gewond geraakt, eenmaal zelfs getroffen door een kogel. Gelukkig was het maar een oppervlakkige vleeswonde geweest...
En nu !
Gotfer !
Van vandaag op morgen was hij afgedankt en meteen ook dakloos geworden, want Max woonde en werkte op het bedrijf, zijn bedrijf, noemde hij het...
Maar nu, nu hij oud werd, niet meer zo snel, last had van artritis en artrose, werd hij hij zomaar, van vandaag op morgen afgedankt !
Ze voerden hem naar een soortement rust- en verzorgingstehuis... Klootvis ja !
Dit was hier geen rusthuis, dat was hier een gevang, en een moordhol !

Max bromde naar de verzorger die hem eten gaf. Sinds hij eenmaal gedreigd had aan te vallen, schoof de schijthaas het eten via een luik naar binnen.

Max zat in een kamer alleen.
Nu ja, kamer... Noem jij een hok met tralies voor een kamer ?
Naast hem zaten ze met z'n drieën.
Tenminste tot gisteren...
Gisteren kwam een van de verzorgers, greep de kleine oude  Fedor beet, zo maar bij de nek, en sleurde hem de kamer uit en de gang door. Max keek hem na, zover hij kon...
Fedor kwam niet meer terug.
In de plaats van Fedor kwam een oud krikkemikkig onding er wonen bij de twee overblijvenden.

Max vermoedde dat Fedor vermoord was !
Hij zat er als langste, en er was plaats tekort.
Fedor was niet de eerste ! Haast dagelijks werden oudjes meegesleurd, en kwamen niet meer terug.

Wanhopig poogde Max zich tussen de tralies door te wringen, maar dat lukte niet. En in de grond een put maken, zonder materiaal door een betonnen vloer ... Vergeet het...

Het eten was ook maar zo en zo, iedere dag hetzelfde, samen met een pot water voor de dorst.
Op die koude vloer slapen deed hem geen deugd.
Hij werd volledig stijf en stram en verging van de pijn in spieren en gewrichten.

Toen kwam de verzorger, samen met de veearts... Ze keken naar Max "Tja, niets meer aan te doen ! We doen er beter aan hem te verlossen uit zijn lijden !"

De verzorger greep Max, met een lus aan een stok, wurgde hem haast om hem stil te houden, de veearts kwam nader, een prik...

Geef toe, zolang je dacht dat het over een mens ging, was je verontwaardigd...
Toen het over een hond ging vond je het al veel normaler, maar is het dat wel ?

Als het over een huisdier gaat, beslissen we in zijn plaats over het al dan niet toepassen van euthanasie. We denken er niet aan of we daarmee wel handelen in overeenstemming met de wil van het dier. Misschien hangt ook het dier wanhopig vast aan het leven, hoe pijnlijk dat ook is.
Ik zit al twintig jaar thuis, met een pijnlijke rug, kan haast niets meer doen. Moest ik een hond zijn... Maar ik wil wel nog leven ! Ik voel me, met pijn en al, toch nog een gelukkig mens.
Maar de hond, de kat? Daar kan men de mening niet vragen en we beslissen in zijn plaats. Och, we doen het meestal uit echt medelijden, omdat we zijn leed niet meer kunnen aanzien... Doe je dat straks ook met Opa ?

tot de volgende ?