de tuin

Oef, vandaag komen de tuiniers, om de tuin een beetje te fatsoeneren voor de winter echt winter wordt. Straks moeten ze hier verschijnen, en het ziet er naar uit dat het toch iets klaarder is dan gisteren rond dit uur. Ik was al bang dat ze het onkruid op de tast zouden moeten zoeken...

Het is de ploeg van Geraardsbergen die komt (Giesbaarg'n)...  Wellicht ken ik er al enkelen van, en haast even zeker zijn er bij die ik nog niet eerder zag. Het is een vereniging die werkt met mensen die niet of slechts zeer moeilijk aan het werk kunnen komen, om diverse redenen. Opmerkelijk is het feit dat anderstaligheid blijkbaar nog steeds een hinderpaal is om aan werk te geraken. De meesten van die categorie verstaan dan wel Vlaams, maar spreken het niet of zeer moeizaam. Het moet wellicht ook moeilijk zijn als je uit een gans andere taalgroep hier gedropt wordt, en dan met een taalbad het Vlaanderland wordt ingestuurd.

Wij kennen ook bij ons mensen die, al kregen ze lessen in het onderwijs, toch geen weg kunnen met een vreemde taal. Bij kinderen van vandaag zie je dat ze veelal wel verbaal sterk staan in Engels, maar in de schooluitslag, waar ze ook de talen moeten schrijven, is het andere koek. Door de idiote hetze tegen de Walen in ons Vlaanderen, vinden vele jongeren het Frans een verderfelijke taal, en ze leren het niet, of zeer tegen hun goesting. Dan is het ook geen wonder dat ze het niet goed meer kunnen en kennen... (Idioot ! maar ja, wat doe je er aan?)

Je moet je dan maar eens voorstellen dat ze je droppen in een land met niet alleen een andere taal, maar ook met andere zeden en andere cultuur... Je verstaat ze niet, maar je hebt ook geen of weinig aanknopingspunten, er haast niets waar je je in herkennen kunt. Het klimaat is anders, het eten is anders, ze wonen anders, ze gedragen zich anders, hebben een andere godsdienst, kortom, er is haast niets waar je houvast aan hebt.

Als ik naar een ander land ga, dan babbel ik met de mensen, wellicht maak ik vele en grote fouten, maar ik leer het al doen. Maar er zijn niet veel mensen die dit durven en doen. De meesten zijn bang fouten te maken, bang dat de mensen met hen gaan lachen... Ik heb daar geen schrik van, ik lach mee, want ik lach ook wel eens met iemand die zich verspreekt of een taalfout maakt. Dat is van mij niet kwetsend bedoeld, en ik denk dat het ook van hen niet kwetsend is. Maar zo leer je het best en het vlugst een taal. Maar je kunt maar praten over dingen waar je aanknopingspunten mee hebt. Als je heel ver weg gaat, naar een land waar een taal wordt gesproken waarin je geen aanknopingspunten vindt, waar zelfs wat je ziet allemaal vreemd en onbekend is, dan is het zeer moeilijk om een taal te leren. Voor kinderen die veel makkelijker zich aanpassen aan het nieuwe leven, is het veel makkelijker, en je ziet dan ook veel van die vreemden, die hun kinderen meebrengen om met ons te spreken, of om zich in regel te stellen met de ambtelijke zaken... De kinderen zijn dan de tolk.

Bijkomend is er dan nog eens de moeilijkheid dat de meeste mensen een vorm van dialect spreken, die soms hemelsbreed verschilt van het aangeleerde Nederlands... Sta er maar eens voor...

Het is heel gemakkelijk om te zeggen dat ze zich moeten aanpassen aan onze wereld... Het is veel moeilijker om het te doen. Natuurlijk is het juist dat ze zich moeten aanpassen, maar ik denk dat we hen daar ook moeten bij helpen, en hen bijstaan. In de winkel wat geduld hebben, en hen helpen met Nederlands tegen hen te spreken in de plaats van ons mooie dialect... Zeker in het begin zullen ze je daar dankbaar voor zijn. Maar uiteraard moet je dat doen in alle omstandigheden, niet alleen in een winkel.

Ook op het werk is veelal voor hen alles anders. Als ik in Europa al vaststel dat de manier waarop men een huis bouwt verschillend is, dan zal het voor hen wellicht nog meer verschillen. Ik zag dat men in een van onze buurlanden tijdens de ruwbouw het raam reeds in de muur mee opbouwt, waar men bij ons pas nadat de hele ruwbouw er staat, begint aan de ramen... Dat is nu niet onoverkomelijk, maar het vergt wellicht een aanpassing in de manier van werken... Als alles anders is, dan wordt het pas heel moeilijk.

We krijgen de laatste tijd veel van die mensen uit andere culturen bij ons binnen. Velen hebben daar schrik van, anderen staan er vijandig tegen (want het is vreemd)... Ik probeer met die mensen te praten, zelfs over hun godsdienst, en ik stel vast dat ze meestal heel begrijpend zijn tegen over onze zienswijze. Als we er extremisme zien, dan is dat dikwijls het gevolg van verzet tegen onderdrukking, uitstoting. Ik heb met vreemden samengewerkt, en kan geen enkel voorbeeld geven van slechte ervaringen te wijten aan hun vreemd zijn... In tegendeel, gewoonlijk deden ze meer hun best, want ze werden veelal meer geviseerd...

tedju, ik had het eigenlijk over mijn tuin...

tot de volgende ?

Wij waren...

thuis met zijn zessen... Pa, ma, Suzanne, Pierre, ikke en Lieve... Twee meisjes en twee jongens en hun ouders. Een mooi gezin waar de dagen aaneen hingen, in wat een eindeloze rij leek...
Maar geen enkele rij is eindeloos...
Vader stierf, broer stierf, ma stierf... in die volgorde, en tussen broer en ma stierf ook nog eens onze Koen.

Nee, dit wordt niet opnieuw een stilstaan bij de dood... Integendeel !
Ik wil niet stilstaan, ik leef !
Nu en dan haperen we eens, aan de voorvallen van dat leven, we trekken zelfs soms een scheur in het vel , maar we gaan door, en die scheur die geneest, of die vormt een lelijk litteken. Meer niet. Mensen zetten zelfs tattoos op hun vel, als een kunstig (?) litteken.

Het is goed zo.

Mochten er geen uitzonderlijke dingen gebeuren, dan zou het leven maar saai zijn. Stel je maar eens voor dat je leven een draad is... Als er geen hoogte- of laagtepunten in zitten, dan kun je dat leven voorstellen als een eindeloze rechte draad, waarvan je het begin al niet meer ziet, maar waarvan je het einde makkelijk kunt raden... Gewoon alsmaar rechtdoor... Nee, in het leven horen hoogtepunten en dieptepunten...  Ik denk dat dit de punten zijn waaraan we onze draad kunnen vastmaken, punten die stevigheid geven, die de draad toelaten wat minder strak op te spannen, die je toelaten het eens te laten hangen, je hebt immers wat speling met die hoge palen daar...

Laten we dus niet klagen als er wat gebeurd, laten we denken aan Het Leven, aan onze draad...
Meer zelfs, probeer maar eens een draad naaigaren 100 meter lang mooi in een rechte lijn te houden... Wedden dat hij ergens knapt ? Gelukkig moet dat dus niet, kunnen wij de draad vasthechten aan die hoogtes en laagtes... En dan is het duidelijk dat zelfs die laagtes zin hebben. Zo kunnen wij de draad veel langer laten meegaan.

Ach, het is natuurlijk maar beeldspraak, maar toch...
Heb je ook vol verbazing gehoord dat er zoveel depressieve studenten zijn?
Herinner jij je uit jouw jeugd depressieve momenten? Oh ja, toen je lief het uitmaakte, maar zelfs dat was aan die leeftijd meestal vlug vergeten... De wei staat vol blommen. Nee, ik had wel eens verdriet, had wel eens een slechte dag, voelde me wel eens rot slecht, maar depressief? Depressief dat wil zeggen dat je een hele periode aan een stuk door het niet meer ziet zitten... Uitgeblust, terneer gedrukt, je voelen alsof de bobijn op is... Nee, dat kan ik me niet herinneren. (Een beetje gek: als ik tekende of schilderde, dan was dat altijd donker, met mensen met verwrongen gezichten... Ik vermoed dat ik alle negatiefs zo van me afzette.)
Och, ik was niet het zonnetje in huis, ik had een kort lontje, was rap kwaad, maar ook rap weer alles vergeten. Ik heb je al verteld dat ik 's middags in het naar huis fietsen ruzie had met Odiel, we vochten dat het haar stoof, en na het middagmaal ging ik Odiel weer roepen om samen naar school te fietsen... Voor mij is dat hoe het hoort te zijn als kind, je mag niet wrokkig zijn, je moet leven.

Als er nu zoveel depressieve studenten zijn, dan maakt dat me ongerust...  Ik denk dat de jeugd te weinig speelt, te weinig ruzie maakt en het dezelfde dag nog vergeten is, dat de jeugd te weinig in het groen kan spelen, dat de jeugd te weinig kans krijgt om eens echt lichamelijk moe te zijn, zij het door sport en spel, zij het door mee te gaan werken op het veld... Maar ja, er is haast geen groen meer voor de jeugd. In de bossen mag je niet meer echt ravotten, mag je niet in de bomen klimmen (en er uit vallen) mag je geen takken meer afbreken om een zwaard te hebben, mag je geen kamp bouwen, mag je niet meer thuiskomen van onder tot boven vol modder, mag je niet meer...
Als ik naar de jeugd kijk, dan heb ik soms de indruk dat hun leven meer "niet" dan "wel" bevat.
Ze kijken naar de tv (dan zijn ze stil)
Ze spelen met hun tablet (dan hoor je ze niet)
Ze sms-en met vriendjes (want echt met elkaar babbelen dat durven en kunnen ze niet meer)

Ik zie de volgende generatie al zo voor me: Stille stugge mensen die recht voor zich uit ziend langs elkaar heen lopen, zonder elkaar te durven bezien, zonder elkaar te durven aanspreken. Geen wonder dat er zoveel eenzamen zijn in een stad vol mensen !

tot de volgende ?

Verdriet

Gisteren had ik een man aan de lijn. Je hoorde zo het immense verdriet in zijn stem.
Zijn echtgenote is na een lange ziekte bijna een jaar geleden gestorven, en de man raakt niet over het verdriet...

Als vader van een overleden kind hoorde en hoor ik dat dit het ergste is, wat een mens het diepst raakt.

Maar eerlijk gezegd, ik weet het niet.
Je kunt verdriet niet meten.

Het deed pijn vader, moeder en een broer te verliezen, het deed veel meer pijn een zoon te verliezen, maar dan heb ik alleen mijn verdriet, kan ik alleen in mezelf kijken.

Volgens mij heeft het onnoemelijk veel te maken met het verwerken van het verlies.
De ene mens verwerkt makkelijker de dingen dan een ander. Misschien heeft het te maken met optimisme of pessimisme, misschien heeft het te maken met het vastklampen aan, of net met het makkelijker loslaten. Misschien heeft het te maken met het zich al dan niet omringen met herinneringen of rituelen...

Net zoals lichamelijke pijn, is ook pijn door verdriet een allerindividueelste emotie ...
Ik ken mensen die iedere dag naar het kerkhof gaan, zelf ga ik daar bijna nooit.
Voor mij zit mijn zoon in mijn hart, niet in de aarde. Maar voor sommigen is het net dat tastbare waar ze nood aan hebben.
Persoonlijk denk ik dan: "Pin je niet vast aan dat verdriet, mens!", maar misschien heb ik vanuit mijn manier van verwerken, wel makkelijk praten.
Toch was dit voor mij één van de manieren om het verdriet te verwerken: je niet vastpinnen. Ik heb het uur waarop ik 's avonds at bewust een halfuur opgeschoven, weg van het idee, "dan kwam Koen thuis", ik heb bewust de verbindingen die er waren door bepaalde handelingen veranderd, om me niet vast te pinnen op het verdriet. Natuurlijk helpt dat niet meteen, natuurlijk denk je de eerste keren aan het feit dat je het bewust hebt veranderd, maar voor mij was het een manier om die link te verbreken.
Daar ging het mij om, niet vastklampen aan het verdriet, het een beetje wegduwen.

Verdriet is een verwerking. Iedereen doet het wellicht op zijn eigen manier, maar je ziet ook mensen die er niet uit raken, die zich lijken vast te klampen aan de overledene, die niet los kunnen laten.
Verdriet gaat niet over, het vermindert niet, wat buitenstaanders ook zeggen, maar het wordt minder scherp, de hoeken gaan er af. Van een scherpe steen die je kwetst en wonden rijt, verandert het in een ronde kei, die je wel nog voelt, maar die niet meer kwetst, je niet meer openscheurt.
Maar je moet wel loslaten.

Bij mij was dit een haast bewust proces, het veranderen van gewoontes, van rituelen van het dagdagelijkse leven, voor anderen gat dit wellicht op een andere manier. Ik ken mensen die makkelijk over hun verdriet praten, ik kon het niet. Dat deed dan net te veel pijn, en dat verhoogde de pijn nog.

Bezig zijn is wel een manier, maar dan moet je wel zoeken naar een bezigheid waar je met je gedachten bij moet zijn, iets wat je dwingt op je werk te denken, en niet op je verdriet. Als je bezig bent aan een werk dat haast een automatisme is, dan heb je nog steeds alle kansen om met je gedachten weg te zweven naar je verdriet. Lees een spannend boek, een spannende film, maak iets wat al je aandacht vraagt... En neem bij voorkeur dingen die niet verbonden zijn met de overledene. Ga geen kruiswoordraadsels invullen als je dat vroeger altijd samen deed...

Heel gek, maar ik heb momenten gehad, waar ik kwaad was op mijn zoon, ik nam het hem kwalijk dat hij er niet meer was. En hoe stom het ook klinkt, dat was ook een deel van het verwerkingsproces. Maar ook dat zal wel een heel individuele manier zijn... Zoals eigenlijk alles.

Uiteindelijk kan ik, vanuit mijn ervaring, maar één raad geven: wég denken.
Het verdriet niet tot onderdeel van je dagelijkse leven laten komen.

Wij zijn ooit een bezoek aan een rommelmarkt gaan brengen, om weg te zijn van thuis, van de stilte om ons heen, van het haast tastbare verdriet... en hebben er een favoriete bezigheid in gevonden. Toch blijft er ergens de link met Koen en het rommelmarkten, maar eerder als een uit-weg dan wel als een brug naar het verdriet. Ook dat is een manier om te verwerken, ook dat is een bezig zijn met andere dingen.

Maar mijn verdriet is niet uw verdriet, en wellicht ervoer Anny haar verwerking anders dan ik, maar ook zij vond een uitweg, op haar manier.

Straks, volgend voorjaar, verdwijnt het graf van Koen.
Maar Koen verdwijnt niet uit ons hart, zelfs niet uit onze gedachten, maar deze gedachten doen geen pijn meer, of toch geen snijdende pijn meer... Het verdriet is gelouterd.

Ik hoop dat mijn vriend ook spoedig zijn weg vind naar verwerking.
Dat moet.
                 en het kan !

tot de volgende ?

Flantaart

Marcel heeft voor 80 man taart gebakken, flantaart !
Het is niet de eerste keer dat Marcel voor Ziekenzorg de taarten bakt. Je moet het maar doen, een hele dag taarten bakken, zo maar, gratis, voor niets, uit sympathie voor Ziekenzorg.
En het was lekkere taart !
Bedankt Marcel, het was van lik-mijn-lipje !

Eigenlijk is dat een beetje het wonder van Ziekenzorg...
We zijn niet zomaar een vereniging, niet zomaar een clubje, nee, we hebben het op ons genomen om voor de zieke medemens iets te doen.
Ik schrijf wel eens meer over Crea, omdat ik dat zelf bij de mensen breng, maar eigenlijk is dat maar een heel klein iets in het hele gebeuren van Ziekenzorg !

Waar ik persoonlijk een enorme bewondering voor heb, dat is voor de mensen die zo maar zieken gaan bezoeken... Ze horen of komen op een of andere manier te weten dat Piet of Mie ziek is (we spreken over ernstig en meestal langdurig zieken), en dan gaan ze daar alleen, of soms met zijn tweeën op bezoek.

Soms raken ze niet verder dan de deur, maar meestal zijn de mensen gelukkig om iemand te zien, en veelal blijft het niet bij één bezoekje, maar gaan ze nu en dan...

Ik heb voor dat werk een enorme bewondering ! Ik kan het niet. Ik, die nochtans een praatvaar ben, en tegen een hond met een hoed op ook zou praten, ik weet nooit wat ik moet zeggen tegen zieke mensen, zeker niet tegen zwaar zieken of mensen waarvan je weet dat de ziekte uiteindelijk fataal zal zijn. Dan sta ik met mijn mond vol tanden.

Ik vind dit de  grootste en edelste taak van Ziekenzorg, daar maken we onze naam waar, zorg dragen voor de zieken van onze dorpsgemeenschap. Daar draait het eigenlijk allemaal om. Dat we crea doen, dat we jaarlijks een uitstap doen met de zieken, dat twee keer in het jaar een feestnamiddag hebben, met een optreden van een of andere artiest, dat is allemaal belangrijk, maar peanuts in verhouding met het bezoeken van zieken.

Gisteren was er dus ons Herfstfeest... Een tachtigtal aanwezigen vulde de zaal. De tafels waren door de medewerkers netjes gezet, vrolijk versierd met kleine ornamenten en bloemstukjes, de borden stonden op de plaats, bordjes met suiker en melkjes ... De tafels zagen er netjes en uitnodigend uit. De nieuwe stoelen waren voor velen een verrassing, en de meesten waren héél tevreden dat de stoelen er niet alleen beter uitzagen, maar ook veel beter zijn !
Na koffie met taart, trad Luc Oppeel op. Hij wist gans de zaal mee te trekken, en ik denk dat bijna heel de parochie ons heeft horen zingen ! Ambiance tot en met. Geen wonder dat mensen die ook instaan voor andere organisaties de gegevens van die leuke entertainer gingen ophalen na het optreden !

Nadien een lekkere boterham (koekebrood !) met koffie, en tot besluit een gratis tombola voor de aanwezigen.

Voor de medewerkers is echter daarmee de kous niet af...
Dan moeten ze nog alle tafels afruimen, de schotels wassen en alles weer netjes in de kasten stoppen, de zaal uitvegen, de tafels en stoelen weer wegzetten, zodat de zalen weer klaar zijn voor een volgende gebruiker. Anny en ik hebben het niet uitgehouden tot het einde... We hebben ons best gedaan om zoveel mogelijk te doen (Anny maakte de koffie, en ik smeerde al de boterhammen, en na het feest waste Anny een groot deel van de schotels af, en hielp ik wat bij het opruimen van de zalen)

's Avonds, moe maar tevreden in onze zetel gevallen, nog naar het nieuws gekeken en Anny naar Familie, en dan naar ons bed.
Alle twee met pijn.
Maar het feest is weer eens geslaagd !

tot de volgende ?

terug...

Ik kreeg al mailtjes om te informeren naar mijn gezondheid... Nee, ik ben niet ziek geweest ! Vrijdag zijn we met vrienden gaan shoppen naar Floralux, voor de laatste keer om een bloemstukje voor het graf van onze Koen, dan eens lekker gaan eten, een bezoek aan Dupont Zoo en terug naar huis... Zaterdag was er een initiatief van CM MiddenVlaanderen voor Crea, waar we in de voormiddag de zaal klaar hebben gezet en leuk versierd (Halloween), en 's namiddags kwamen er een dikke 70 deelnemers aan het gebeuren. Er waren lessen in emailleren, lessen in het maken van bloemen met tape, en verscheidene mensen gaven dan ook nog eens demonstraties (ik gaf demo in het weven van mandala's...)

Zondag was er rommelmarkt te Merelbeke... Een beetje een tegenvaller: er waren zoveel kraampjes in de zaal opgesteld, dat het niet meer te doen was. Een mens met een rolstoel of een kinderwagen en de gang was hopeloos versperd. Ik heb er luidop de vraag gesteld wat er zou gebeuren bij een brand of bij een persoon die onpasselijk werd, en waar de ambulance moest bij kunnen??? Zelfs de marktkramers zelf gaven me 100 % gelijk, ook zij voelden het aan als niet veilig !
En de activiteiten stoppen nog niet !
Vandaag is er ons Herfstfeest Ziekenzorg Mater-Welden. Rond het middaguur gaan Anny en ik er al naar toe: Ik smeer er de boterhammen voor een dikke 70 aanwezigen, en Anny maakt er tot twee keer toe koffie voor...
... en morgen moet ik naar de tandarts... Ik mocht al vroeger, maar moest het weigeren omdat ik niet kon gaan wegens al die andere activiteiten... Het leven van een gepensioneerde...

Maar dat houdt ons jong !
We blijven bezig, we zitten niet neer bij de pakken, we blijven actief, binnen onze mogelijkheden.
Gisteren op de rommelmarkt een volledig gewei van een edelhert kunnen op de kop tikken, dat geeft me weer de mogelijkheid om weer eens zelf wandelstokken te maken ! (Ik heb er nog niet genoeg!)

Zaterdag of zondag, we moeten de mogelijkheden nog bekijken, gaan we alvast naar de tentoonstelling Kleinvee te Merelbeke... Kippen en konijnen bekijken... Ook eens leuk.

Voorlopig is de rest van de week nog vrij... Maar ik moet de boekhouding van ziekenzorg weer op punt stellen, want we hebben de laatste weken heel wat activiteiten gehad. Daar zal ik ook wel een paar uur mee zoet zijn... (Ik heb alles netjes bijgehouden tot na het feest, zodat ik dan weer een periode minder schrijfwerk heb aan dat boekhouden... (Wie heeft er in hemelsnaam het idee gekregen om net mij daar mee op te zadelen !!!))

We (Anny en ik), behoren tot de grote groep van de pijnpatiënten, mensen die de gelukkige bezitters zijn van chronische pijnen...  Maar zolang we het kunnen, vechten we daar tegen, en blijven actief, tot aan de grenzen van ons kunnen. Soms gaan we er wel eens over, en dan beklagen we ons dat, want dan kan het dat we gestraft worden voor onze overmoed, en dat we enkele dagen tot een paar weken niets meer kunnen, omdat de pijn te overheersend is... Bezig zijn is een zeer goede pijnstiller, maar zoals alle pijnstillers, heeft het ook zijn beperkingen.

Buiten is het echt herfstweer... donker, nat, kil.
Wellicht komt ook de wintertijd er aan, en zullen we ons weer eens moeten aanpassen aan die nieuwe uurregeling, heel ons systeem zal weer een paar weken ontregeld zijn, we zullen honger hebben op de verkeerde uren, en op het uur van etenstijd heug tegen meug moeten eten, omdat er ergens ver weg een deel idiote politici het nodig vinden ons zelfs te ambeteren met de klok !
Ik hoor hier steeds meer mensen zeggen dat ze zullen verhuizen (of zouden verhuizen mochten ze jonger zijn of hier nog niet een eigen huis verworven hadden) naar Wallonië... Vlaanderen wordt steeds duurder en duurder, Wallonië blijft veel betaalbaarder.

Bovendien valt het op dat men in Wallonië ook veel meer leeft in een samenleving, iedereen spreekt tegen iedereen, de mensen leven er nog echt in gemeenschappen. Wij gaan er regelmatig naar rommelmarkten, die meestal samenvallen met de plaatselijke kermis. Daar doet werkelijk iedereen mee aan het gebeuren. Men leeft er veel meer met elkaar dan hier. Wij, die hier hier vlak bij de taalgrens wonen, zien dat verschil wellicht beter dan de mensen die een heel end van Wallonië wonen, en die er zelden of nooit komen.

Zelfs tegen ons, die er als vreemde bezoekers rondlopen, wordt er gepraat, en is men er dienstvaardig. Het valt werkelijk op ! Dat is voor ons niet nieuw ! Toen we - lang geleden- nog met de rugzak op pad gingen, en Wallonië doorkruisten, hebben we dat ondervonden. Meerdere keren mochten we ervaren dat de mensen ons binnen riepen in hun huis, ons te drinken gaven, probeerden ons te helpen als we de weg eens kwijt waren, zelfs bereid waren ons tot daar te voeren (hebben we nooit gewild)... Dat waren dingen die we in Vlaanderen nooit ondervonden hebben. Jammer maar waar.

Ach, we zitten ongewild weer verzeild in "de politiek"... Erg hoe zich dat moeit met het mens zijn, met het samen leven...
djudedju

tot de volgende ?

Zoo

Gisteren op het nieuws gehoord...
De Zoo (Antwerpen) gaat de concurrentie aan met Pairi Daiza, en gaat voor gorilla's en Chimpansees "open" verblijven maken, eilanden waar de dieren in een semi-vrijheid kunnen buiten lopen...

Dat is pas goed nieuws !
Voor de dieren dan !

De Zoo van Antwerpen heeft jammer genoeg geen ruimte genoeg om een tweede Pairi Daiza te worden, maar als ze de dieren een dierwaardig bestaan willen geven, dan zijn we eindelijk op de goede weg !

Gelukkig heeft de Zoon te Muizen hun Planckendael... Wat een mooi gebied is, en waar de dieren een waardig bestaan hebben.

Maar hebben we eigenlijk dierentuinen nodig ?
Dat was een moeilijke vraag, dat is het helaas niet meer... Ja, we hebben dierentuinen nodig !
Niet meer om aan het volk de kans te geven om de dieren te showen (we zien ze vaak veel beter en in hun eigen milieu op tv), maar zonder dierentuinen waren er wellicht nog meer diersoorten verdwenen dan nu al het geval is.
Dierentuinen moeten volgens mij dan ook meer en meer "beschermtuinen" worden, waar men er alles op alles zet om de soorten in stand te houden. Dus spreken we over bedreigde diersoorten.

Bedreiging kan meer dan een gezicht hebben: ik denk niet alleen aan de soorten die werkelijk met uitsterven bedreigd zijn, maar evenzeer op diersoorten die alleen op een zeer klein gebied te vinden zijn, waardoor de kans op een ramp met uitsterven veel groter is dan voor dieren die op verschillende delen van de wereld te vinden zijn.
Er zijn ook dieren die bedreigd worden door epidemieën, denk maar aan de Tasmaanse Duivel, waar men bezig is om gezonde dieren te plaatsen op gebieden waar de ziekte niet aanwezig is, en ondertussen zoekt naar een middel om de ziekte uit te roeien.

Als men over voldoende grond beschikt, zou men misschien - naast de bescherming van de Fauna, ook de bescherming van de Flora op het lijstje kunnen plaatsen, en naast de dieren ook proberen om bedreigde plantensoorten te beschermen en opnieuw in een voldoende aantal terug te krijgen.
Een prachtig gebied als Pairi Daiza, met zijn briljant mooie park, zou zeker geschikt zijn om ook planten te gaan beschermen en te gaan kweken.

Dat men naast de werk aan bescherming ook aan educatie doet, lijkt mij logisch, en dus hoort een soort kinderboerderij er zeker ook bij, maar die mag naar mijn idee dan wel wat meer educatief zijn voor de iets oudere kleuters en kinderen.

Op die manier kan de dierentuin aan een werkelijke behoefte voldoen, en voor de dieren en voor de mens als lid van de Fauna... Want uiteindelijk zijn wij ook een deel van het grote geheel.

Als ik hoor dat Antwerpen terug naar de glorie van de oude gebouwen wil terug keren, dan juich ik dat architectonisch toe, maar men gaat toch niet weer de dieren in piepkleine tentoonstellingskooien gaan zetten???? Dat zou dan weer een ramp zijn voor de dieren.

Ik heb nog één bedenking, een heel persoonlijke bedenking...
Toen ik in Arnhem in Burgers Zoo voor het eerst slijkspringers zag (dat is een vis die op het land rond wandelt), dan was ik verbaasd dat dit zo'n klein dier was. De tv had me op het verkeerde pad gebracht, en me geen enkel houvast gegeven over de grootte van die beestjes. Als men dan ook dieren die geen bescherming nodig hebben aan ons wil tonen, dan hoeven dat voor mij niet altijd levende exemplaren te zijn (tenzij ze die makkelijk een goed leven kunnen aanbieden in dierwaardige omstandigheden), het mogen van mij best kunstmatige gemaakte exemplaren zijn, maar dan op ware grootte en met filmpjes uit het werkelijke natuurlijke milieu, waar we de dieren kunnen zien in hun echte natuurlijke habitat.

Misschien iets minder spectaculair, maar we moeten als dierentuin vooral de  bescherming en de educatie voorop stellen... Dus waarom ook niet een tentoonstelling van de diersoorten die al uitgeroeid zijn tijdens de laatste twee, drie eeuwen... (En door wie en wat, en hoe en waarom ze uitgestorven zijn...)

We hebben een verantwoordelijkheid, en het is hoog tijd dat we die op ons nemen !

tot de volgende ?

de druk van druk

Een heerlijk blogje van Sopdet over tijd deed me weer eens wegdromen...

Ik droom dat ik de Pasja ben van Lamentabelbad... Ik lig op een massa kussens, gevuld met de zachtste eiderdons, naast me staat een mooie slavin gekleed in haar niksje, met een waaier van mooie struisveren te zwaaien om me koelte toe te zwaaien en de vliegen weg te jagen.
Ik hoef slechts te kijken naar mijn gouden beker opdat een ander slaaf me de beker aan de lippen zet, en ik kan drinken.
Voor me staan de heerlijkste exotische spijzen...
En langs de muur staan wel 100 verleidelijke wezens te wachten of ik soms zin heb in andere dingen...

Ik zucht.
Ik lig steeds dikker te worden van het lekkere eten en het nietsdoen, word kortademig en verveel me grandioos.
Ik eigenlijk zou ik best eens iets willen doen, eens zelf een verfborstel vast nemen en de muur schilderen in een zacht groen... Maar als ik dat doe zouden mijn slaven denken dat ze me niet genoeg ter wille zijn, en de grootvizier zou ze wellicht allemaal laten ombrengen...
Eigenlijk mag ik niets doen, dan genieten.
Maar dan genieten op een luie manier.


Ik mag er niet op denken...
Eventjes niksen is heerlijk, maar verplicht niksen ??? Nee, laat maar !
Ik hou er van bezig te zijn... Aan alles en nog wat, meestal aan zoveel dingen tegelijk dat het soms lijkt of ze nooit af raken, dan weer aan enkele dingen die moeten gebeuren, dingen die op de agenda staan, en dingen die me opgedrongen worden (Vroensdag 17 septober om 10 uur bezoek aan de dokter)...
Ik hou van die mengelmoes van moeten en kunnen, doen en moeten doen.
En zelfs in het moeten zoek ik een zekere vrijheid.
We hebben al een tijdje een lieve dame die komt poetsen. Anny kan het niet meer, ik kan het al lang niet meer, dus moest er hulp komen. Maar op een halve dag per week kan die dame niet alles doen, en dus resten er nog wat dingen, die we zelf doen. Sinds Anny ook zo'n pijn heeft, probeer ik ook mijn steentje bij te dragen. Ik maak dagelijks het bed op, en eergisteren heb ik alle ramen beneden  aan de buitenkant gepoetst (zonder strepen !) (ben ik fier op). (Ik kan dit - op één klein raampje na - zonder een ladder of een trapje te gebruiken)
Dat zijn dingen die je moet en niet moet doen. Je moet het bed opmaken, maar eigenlijk kun je best ook in een onopgemaakt bed slapen, je moet de ramen poetsen, maar er zal geen mens er van wakker liggen als je dat nog een weekje zou uitstellen... Dus leg je eigenlijk jezelf de taken op.
In alle vrijheid.
Als je het zo bekijkt, zijn eigenlijk alleen de dingen die door een ander beslist worden voor jou een moeten... De dokter beslist dat je dan "mag" komen, maar eigenlijk is dat een moeten.
Thuis "moet" je haast niets. Je kunt de schotels best maar één keer per dag wassen, of zelfs eens een dagje laten staan. Je moet niet zo nodig warm eten, je gaat echt niet dood van een brooddagje, en het zou je zelfs wellicht eens goed doen een maaltijd over te slaan...
Kortom, veel van ons moeten ligt eigenlijk in het gebied van de vrijheden... Niet helemaal, maar toch, je kunt rustig wat sjoemelen.
In de tijd dat ik nog ging werken, was er meer moetenstijd... Je moet op je bureel zijn van - tot, je moet die en deze taak in orde brengen... Soms moest je echt toveren om alles gedaan te krijgen binnen de gestelde tijd, soms was het eens wat minder druk. Maar het was tijd in de sector ven het moeten, een stukje van je leven dat je geleefd werd.
Tussendoor zat je eigen tijd, veelal gevuld met van die dingen die ook "moeten", maar van dat moeten in vrijheid, je moet echt eens weer de muren behangen met een nieuw papiertje, maar uiteindelijk ben jij het die beslist over het exacte tijdstip en zelfs over de kleur en het dessin (Samen met je wederhelft !!!)...

Moeten is dus niet altijd strikt... En het mag gek klinken, als gepensioneerde heb je zeeën van tijd, en het lijkt net of je nooit echt tijd hebt... Omdat je jezelf wilt uit de sector van het moeten houden, en iedere aantasting van die eigen tijd lijkt een aantasting van de "vrije" tijd...

Maar je kunt alles ook net andersom gaan bekijken... Je MOET het bed opmaken iedere dag, je MOET het middageten maken, je MOET de ramen poetsen, je MOET... je MOET...
Het is een beetje hoe je het zelf bekijkt.
Hoe je het zelf wilt bekijken
Hoe je je zelf druk oplegt of niet.

Ergens moet je zelf beslissen of het moeten wordt ...of net niet... Op zijn minst met de tijd die niet ingevuld wordt door de anderen.

... en zelfs daar ligt er een periode van vrijheid in... Je bent echt niet verplicht om je in te schrijven in die cursus, maar je doet het omdat je het wil doen, dat is dus vrijheid, maar een vrijheid die best eens kan aanvoelen als druk op sommige momenten.

Gelukkig dat we geen Pasja zijn, en niet MOETEN niksen !!!

tot de volgende ?