kopen !

Geluk zit nu in een flesje.
Zomaar te koop,
en niet eens duur.
Kijk maar eens naar de reclame van Coca-Cola...

En het gekke is dat dergelijke boodschappen geslikt worden.
Dat kan haast ook niet anders, want het hoort bij wat we nu "onze cultuur" noemen. Onze cultuur is de cultuur van het hebben, de cultuur van het bezit, de cultuur van overtreffen, de cultuur van "in" zijn.
Het is bijna tot een religie verworden.
Het is het belangrijkste in het leven: hebben, bezitten, overtreffen.
Een tijdlang hebben wij het "amerikanisering" genoemd, die cultuur van kopen, van moderner huishouden, cultuur van de bevrijding...
Want geef toe, vroeger waren we slaven, waren onderdrukt door het groot-kapitaal, de adel en de kerk. Wij moesten netjes in de rij lopen en onze hoed afnemen voor de baron en de pastoor.

Vroeger woonden we in kleine huizen, ongezond, met een pomp op het gemeenteplein.

Maar wanneer is dat veranderd ?

Ik denk niet dat er zo maar een beginpunt is vast te stellen. Was het de opkomst van de vakbonden, het zich verheffen tegen de macht van het kapitaal? Was het de eerste wereldoorlog, die heel veel mensen ontheemde, in contact bracht met anderen, met andere culturen, andere talen ?
Was het de naoorlogse tijd, waarin men groeide naar een voor die tijden ongekende welvaart?
Was het de grote crisis, die plots alle vastheid, alle grond van onder de voeten uit haalde?
Was het de vooroorlogse periode naar de tweede wereldoorlog toe, waar nationalisme, fascisme en communisme heel extreme denkbeelden inburgering deden vinden, en waar de het denken versnipperde ...

Wellicht was het dit allemaal, was het een geleidelijk proces van ... ik zou haast zeggen ontheming. Een proces waarbij de mens zijn oude denken verloor, overboord gooide, en er materialisme voor in de plaats kreeg.

Dat de religie bij dat proces ook zijn veren verloor, is haast logisch. Het bezit, het hebben, de materiële "welvaart", is een heel sterk alternatief. Het is veel tastbaarder, en uiterlijk zichtbaar.

Op het eerste zicht lijkt het haast geen nadelen te hebben, alleen maar voordelen, een gevoel van welzijn...

Maar als je nu om je heen kijkt, zie je de mensen niet meer lachen, hoor je ontzettende cijfers van zelfdoding, en lijkt het wel of je nooit het echte gevoel van welzijn bereikt. Men laat het je ook niet toe !
Steeds weer moet je, om in te zijn, nieuwe aankopen doen, groter, nieuwer, sneller, kleuriger dingen hebben. Steeds weer is er een met een grotere, een nieuwere auto, een nieuwer model van smartphone, een handtas van dit of dat merk, een paar schoenen van...

Je geluk glipt steeds weg, in een eindeloos opbod.

Ik weet niet of de mensen vroeger gelukkiger waren dan nu, ik vermoed van niet, als we de levensomstandigheden van toen bekijken, kan het haast niet... Maar ik vermoed dat ze eerder tevreden waren. Buiten die enkele machthebbers, waren haast alle mensen gelijk. Was de na-ijver wellicht veel minder, en was er meer samenhorigheid. (Zonder die samenhorigheid waren de vakbonden er wellicht nooit gekomen !).

Eigenlijk hebben we nu alles om gelukkig te zijn, en we gooien het weg voor de na-ijver. Het eeuwige meer hebben, meer zijn.

Ik snap het niet helemaal. Is de mens zo dwaas dat hij blindelings de verkooptrucks volgt, blindelings er in loopt, blindelings doet wat bedrijven willen dat je denkt, doet, en vooral koopt ?
Ik kan we niet van de indruk ontdoen dat we de kinderen in die geest opvoeden. Iedere dag iets nieuws aan, en liefst van dit of dat merk, want die andere kleine heeft dat ook...

De industrie maakt nu dingen waar het stukgaan in zit. Geprogrammeerd stukgaan. Om te verkopen, om iedereen te dwingen in te treden in de Grote Consumptie...

En iedereen buigt het hoofd voor de nieuwe God, de grote God Consumeren !

djudedju

tot de volgende ?

Na een lang weekend...

Om 8 uur deze morgen reed ik al om kippenvoeder... De beestjes zat zonder. In zo'n lang weekend kun je nergens terecht, dus was het kwestie van wat meer alternatief eten... Wat meer aardappelen en wat wat meer groenafval en zo... en mondjesmaat kippenvoer.

Ik ben blij dat het weekend weer voorbij is, zo'n weekend is een doorbreken van het gewone rustige leven, en daar hou ik niet echt van. We hebben in drie dagen 4 rommelmarkten gedaan, en zijn ook nog eens gaan chinezen... Bart trakteerde ons op de Moederdag van Anny en op mijn (komende) Vaderdag. (Gek, de spellingscontrole zegt dat dit met een hoofdletter moet ?)
Maar het waren dus drukke dagen...

Ondertussen zie ik dat de aquarium ook weer een beurt moet hebben, dat we tuin weer vol kruid staat (waarom groeit dat vlugger dan de aangeplante dingen?)...

De rommelmarkten waren meestal klein en niet echt interessant. Alleen de eerste te Zulte was echt de moeite. Maar we zagen alleen gisteren, in de allerlaatste markt van dit weekend, iets wat binnen onze interesses viel. Resultaat, twee oude, antieke wandelstokken met zilveren handvat. (En de belofte dat de verkoper een gitaar zou bezorgen, geschikt om (eindelijk) eens te kunnen versieren met pyrografie... Daar Els de enige is die gitaar speelt in ons gezin, zal ik hem versieren met kabouters en dergelijke, zodat hij kan dienen in de kleuterklas...

De laatste dagen kriebelt het om weer aan de slag te gaan op creatief gebied... Een beetje minder facebook en dergelijke, en wat meer tijd om te tekenen, te schilderen, te branden in hout... Te beeldhouwen in been en het beetje restafval van ivoor... (Dat kreeg ik ooit van een oudere dame, die dat afval normaliter altijd bezorgde aan restaurateurs van piano's. Nu restaureerde ik voor haar een Afrikaans beeld, en kreeg ik de rest-ivoor... Allemaal stukjes van wat uiterlijk het dikste van de tand lijkt, maar wat in feite heel dun is, omdat de tand daar hol is.) (Waarom geraak ik niet aan de beenderen van zo'n olifant, of van een walvis, daar is het been dik, en kun je veel ruimtelijker werken !!!)

Ik kocht ook in de Aldi wat diamantboren, zodat ik gaten kan boren in keien, wat me weer zal toelaten om ook daarmee mooie dingen te maken !

Je ziet het, de drang is er weer !

Ik weet het, het is een beetje gek dat ik nu en dan periodes heb waarin ik niets van die dingen doe, en dan weer perioden waar ik haast niet stop. Misschien is dat wel eigen aan creatieve mensen? Moeten ze een periode broeden, om dan weer veel te veel ideeën in één keer te hebben. Ik moet dat eens vragen aan onze Bart, die heeft een creatief beroep. Zou hij voortdurend van die invallen hebben, of is het ook hele perioden stil, perioden waarin creativiteit zwoegen is ?

Ik droom er ook weer van om eens een of enkele portretten te tekenen, maar telkens ik daar op denk, denk ik aan het laatste portret dat ik tekende... Het moest een soort afscheidsgeschenk worden voor zijn pensionering, en enkele dagen voor dat pensioen viel de brave man dood. Sindsdien heb ik een beetje bijgelovige schrik om portretten te tekenen. Ik weet wel dat dit onzin is, maar hoe gaat het met zo'n dingen... Je weet het wel, maar het blijft ergens onderhuids zitten...  Misschien is dat ook zoiets, eigen aan mensen met fantasie ?

Straks ga ik wat werken aan de begroeiing van de vijver... Daar moet dringend in gesnoeid worden, want het water stroomt haast niet meer door. Och ja, van de vijver gesproken, herinner je dat ik je vertelde over de talrijke padden die hier hun eieren kwamen leggen in de vijver? Dat kunnen ze alleen in de kleine, onderste vijver, de bovenste vijver, daar kunnen ze niet in geraken... Maar die zit ook vol kikkervisjes ! Dus moeten de eieren, of de kikkervisjes opgezogen zijn met de waterpomp, en door de buis, door de filter heen terecht gekomen zijn in de bovenste vijver. Dat betekent dat de padden die daar nu uit komen, telkens weer in die vijver zullen willen eieren leggen. Ik ga volgend jaar een soort loopplank moeten leggen voor padden... Of ze met de hand oprapen en in de vijver leggen... Padden gaan immers steeds weer terug naar de plaats waar ze geboren zijn... Of liever, waar ze pad of puit geworden zijn. (Als je kikkervisjes in je vijver zet, dat komen de grote dieren die daar uit groeiden, ook daar terug).

Zoals je weet, kocht ik een tijd terug een paar rododendrons, waaronder één oranje... Althans, dat was de beloofde kleur op het bijgevoegde kaartje... Maar zie jij oranje ? Ik ook niet. Het is eerder een soort rozerood. Ook mooi, daar niet van, maar ik had oranje gewild. Nu ja, het zijn dus rozerode geworden, ook goed.  De grote fuchsia-struiken zijn allemaal al heel sterk uitgelopen, en staan nu al een kleine halve meter hoog. De nieuwe fuchsia's vertonen al wat bloemen.
De tuin wordt mooi, ware het niet van het kruid dat veel rapper groeit dan de rest, en we kunnen alle twee niet lang er aan bezig zijn... djudedju. Oud worden hé !

tot de volgende ?

Buffalo ! Buffalo ! A ! A! Gent !!!!

Tes van dadde !
Gent is Kampioen !

Wie mij een beetje kent, zal met veel verwondering opkijken naar de hoofding van deze blog...

Normaal, ik hou niet van voetbal, ken niets van voetbal, vind de spelers véél te dik betaald, vind de supporters maar rare kwieten (Wie gaat nu gaan zitten kijken naar een bal die ze heen en weer stampen?), dus wat schrijf ik dan over de Buffalo's ???

Eigenlijk schrijf ik hier een beetje vanuit mijn misvormdheid.
Ik heb het namelijk voor the underdog.
En ik ben de facto tegen de sterksten, de machthebbers, de dictators, de veelvraten... en ga zo maar door.
En ik ben dan ook steeds heel blij als het eens niet Anderlecht is dat kampioen wordt. Vandaar dat ik iets minder tegen Club Brugge heb, dan tegen Anderlecht (ze zijn door de jaren heen iets minder sterk), en nog iets minder tegen Standard. Maar ik was héél gelukkig met een Beveren als Kampioen.
En dus ben ik vandaag gelukkig met AA Gent.

Vraag mij niet wie daar de spelers zijn, ik heb er geen flauw benul van. Het interesseert me niet, ik ben alleen blij dat de grootsten op hun bakkes hebben gekregen en dat er een kleine met de prijzen is weggelopen. Stel nu dat Gent zich ontwikkelt als een veelvraat, dan zal ik zonder blikken of blozen ook tegen AA Gent zijn.

In zo ver, dat je tegen iets kunt zijn, waar je niets van kent. Want ik ken dus niets van voetbal. Noppes, Niente, nada. Wellicht komt dat ook door het feit dat er in ons gezin niet naar voetbal gekeken werd, dat er zich geen kat voor voetbal interesseerde... Ik heb het dus nooit leren waarderen. Niet dat ik daardoor iets van gemis voel.
Ook dat supporteren voor de underdog heb ik van huis uit mee gekregen. We zijn opgegroeid als het ware in de vakbond. We kregen de sociale strijd met de paplepel binnen, en heel wat van de bezoekers waren mensen die hulp en steun kwamen zoeken tegen het onrecht hen aangedaan door die boze werkgevers...

Wellicht dat ik daardoor wat te sterk overhel naar die kant van de zo gevoelige schaal die de rechtvaardigheid moet afwegen... En soms denk ik dan bij mezelf, dat dit wellicht op zich ook niet helemaal koosjer is... Het is immers niet zo dat de kleine man altijd gelijk heeft.

Het is helemaal niet logisch dat ik die zelfde redenering ga doortrekken naar dat vermaledijde voetbal. Als er daar sprake is van sociale onrechtvaardigheid, zal dat eerder te maken hebben met de astronomische wedden die de ballenstampers ontvangen. Wie een beetje balvaardig is krijgt zelfs in elvendertigste provinciale een bijkomend maandloon bij elkaar gestampt.

Wat mij ook kwetst is de omgekeerde  sociale onrechtvaardigheid die er ook hier heerst tegenover sportmensen van allochtone afkomst... Van welk land ze ook komen, om welke reden ze daar ook zijn weggegaan, op een ik en een gij zijn ze dan Belg. En geen kat die er dan aan denkt te protesteren tegen "Wéér een vreemdeling die ons werk komt afpikken!"... Waar dat voor al die sukkelaars die hier uit echte nood belanden in dit vreemde land, wel het geval is. Daar is de discriminatie en vreemdelingenhaat nooit ver weg.

Waarom die ene wel welkom is, en de andere niet ???
Omdat hij tegen een bal kan stampen, of rap kan lopen, of snel kan fietsen??? Dat is toch een te gekke reden ?
Ik heb véél meer bewondering voor iemand die van een stuk leder een mooie handtas kan maken, met niets dan naald en draad en een soortement prikker om de gaatjes voor te prikken...
Dat hoogspringen, fietsen, voetballen, turnen, dat lijkt mij veel meer te maken te hebben met een toevallige gave, waar een stiel veel meer een kwestie is van inzet, leren en volhouden.
Ik weet wel dat die sportlui ook heel hard oefenen, maar dat is slechts om te pogen bij de allerbesten te horen, om records te maken...  En dat op zich vind ik eigenlijk ook al zo'n onzinnig ding.

Wie heeft er iets aan als X een centimeterke hoger kan springen? Springen is in zoverre van belang, dat het van pas kan komen om uit de wei te raken voor de stier daar is, en die draad is echt niet zo hoog dat je daarvoor het record moet benaderen.

Nee, sport behoort voor mij tot "Het nutteloze"... Dat is zoals het beklimmen van de Everest... En dan? Wat doe je daar dan ? ... terug naar beneden zeker ?

Als iemand me zegt dat hij drie keer na elkaar de Mont Ventoux is op gefietst, dan trek beleefd een gezicht van waardering, maar innerlijk zit ik er mee te lachen. Het idee dat je er rap weer af fietst om er meteen weer op te moeten??? Waarom blijf je er niet wat langer ? En als je er niets gaat doen, waarom doe je dan die inspanning? Oh, voor je gezondheid ? Ja, dat is een reden... Maar zou die Mont Ventoux echt gezonder zijn dan pak weg de Edelare ? Dan het fietsen op zich ? En ik meen me te herinneren dat het veel gezonder is om rustig te fietsen dan om zich daar af te jakkeren, net zoals het gezonder is te joggen dan te hardlopen. Te wandelen dan te joggen...

Maar ja... blijkbaar ben ik een uitzondering. Een rare.
en ik voel er me goed bij
zo goed dat mijn hart van tijd tot tijd eens overslaat van vreugde...
djudedju


tot de volgende ?

klein bang ikke

Vóór ik ziek werd, was ik een fervent jogger... Ik liep zowat een 60 km per week. En dan deed ik daarbovenop soms nog eens mee aan een ingerichte jogging, en heel soms aan een kwart-triatlon... Ik voelde me er goed bij, en kon op die manier eindelijk een hele periode op mijn streefgewicht blijven. Als je sport, dan hou je automatisch je lijf beter in de gaten, en ik merkte dat mijn polsslag in rust wel heel laag was: zo'n 38 à 40 slagen haalde mijn hart in rust...
De dokter deed me dan allerlei onderzoeken ondergaan, maar alles was normaal, ik had wat je noemt een "sporthart"...

En dan werd ik plots, van de ene op de andere dag pijnpatiënt, rugpatiënt... en het was gedaan met het lopen. De kilo's kwamen er zo weer bij, zonder dat ik veel eet (Ooit moest ik naar een diëtiste, en die kwam tot de conclusie dat ik niet te veel at...). Ik werd weer de oude dikke Toon.

En met dat dik worden en noodgedwongen stil zitten, verhoogde mijn hartslag weer tot zo'n 48 in rust. Nog behoorlijk laag, maar binnen de normale termen. Onderzoeken wezen uit dat er wel wat normale sleet was, maar globaal gezien een gezond hart voor mijn leeftijd. Oef. Mijn rug-dokter stuurde mij om de twee jaar naar de hartspecialist, maar sinds hij overleden is, stuurt niemand me daar meer naartoe, en dus is het nu al heel wat jaartjes geleden dat ik mijn hart liet controleren. (Ik mankeer immers niets!)

Tot gisteren...

Eén van de dingen die overgebleven zijn van mijn tijd als jogger, is dat ik nu en dan eens mijn hartslag meet in rust. Zo maar, haast gedachteloos.

Twee, drie keer herbegon ik, want het lukte me precies niet om mijn pols deftig te voelen, tot ik besefte dat ik het wel degelijk voelde, maar dat mijn polsslag helemaal niet normaal was. Normaliter voel je dan een regelmatig boenk, boenk, boenk, boenk... in een eindeloze gelijkmatige reeks slagen. Maar gisteren was dat plots anders.
Ik voelde boenk, boenk, boenk,...   , boenk, boenk, boenk,...    boenk, boenk, boenk, boenk,...   Boenk.
Om de drie, vier slagen was er geen slag!
Ik betrouwde mezelf niet, en dus herbegon ik, maar weer dat bizarre bonken en stil staan. Ik deed Anny mijn pols nemen...
Help ! Er mankeert iets aan mijne moteur !

Ik voelde niets, maar stelde vast dat mijn hart "raar" deed...
Ik naar de telefoon, bellen naar de huisarts. Hij bleek daar zeer laconiek op te reageren, wat op zich al geruststellend was, en zei dat ik die avond om 17.15' maar eens naar de zitdag moest komen... Dan zou hij eens kijken.
Hij stelde laconiek dat ik een harteklop had.
(Eigenlijk dacht ik dat ik die nu en dan niet had, maar ja, ik ben geen dokter)

Ik was plots maar een heel klein Toontje meer.
Je hart, als dat stilvalt, dan valt alles stil.

Maar het is niets om je ongerust over te maken. Op de cardiogram zie je dat je hart niet echt stil staat, maar dat er een andere soort klop is. Dat komt omdat er blijkbaar nu en dan een andere zenuwknop het impuls geeft om te kloppen. Als je het niet voelt, moet je niets doen. Als je het wel voelt dan kun je bètablokkers nemen, waardoor je het minder voelt. (Het blijkt dat bij sommigen de eerste klop na het niet-voelen extreem hard is, zodat men het voelt, zomaar. Moet wel een gek gevoel zijn, nu en dan je hart voelen slaan.)

Maar ik moet dus niets doen, niets nemen... Het is niets om je ongerust over te voelen.
Kortom, je bent nog niet van me af.

Ik ben er me plots wel bewust van geworden dat ik helemaal niet gehaast ben om mijn viool aan de muur te hangen, mijn schup af te kuisen, de eindklokken te horen luiden.

Ik was maar een bang persoontje.

djudedju

tot de volgende ?

de vuilste plaats in huis

Ik las een artikel met als hoofding "De vuilste plaatsen in je huis"... En als eerste stond daar: de besteklade...

Ik weet het, het pleit niet voor de kwaliteit van mijn grijze cellen, maar ik heb dat twee, drie keer gelezen en herlezen als beste klade... Beste Klade? En pas dan, als ik alle logische verklaringen had verworpen, kwam ik tot bestek-lade... djudedju.

Ik moest op ons vader denken, die ooit op de tram stond te wachten en daar vruchteloos stond te denken over het woord "herlevende" waarbij hij het las als hèrluvèndu... De tram kwam er aan, en 's avonds laat, als ons vader terugkwam, ging hij weer naar het bord, en las dan meteen "herlevende". Ons vader kwam lachend met zichzelf naar huis, en herlevende werd bij ons een soort slagwoord. Het doet allemaal denken aan het mopje : "Lees eens hardop: tarweveld, korenveld, roggeveld, beneveld..." Waarbij je wellicht bij jezelf en anderen de indruk wekt dat je lichtjes beneveld bent...

Blijkbaar heb ik dus wel degelijk de genen van ons vader... Iets waar ik nooit heb aan getwijfeld, want ik lijk heel sterk op hem. (Ik verwarde zijn en mijn communie-foto wel eens !)

En ik heb hier ook met mezelf zitten lachen, en heb dan Anny laten meedelen in de vreugde.

Maar ergens is het een flardje van een bewijs dat we onze ogen en hersenen niet zomaar mogen betrouwen. Goochelaars maken daar handig gebruik van. Het gaat heel ver... Ik heb aan mijn rechteroog een blinde vlek, in het centrum van mijn gezichtsveld. Ik ben dat pas gewaar geworden toen ik bij een technische opdracht vaststelde dat ik dingen niet zag, die een ander wel zag. En bij controle zag ik het met mijn linkeroog wel. Maar ik had dat nooit opgemerkt, omdat je oog - in samenhang met de hersenen- er niet voor schroomt je te bedriegen. Waar ik jaren werkte, stond voor mijn raam een blinde muur, en in die muur was een kleine nis. Als ik daat met mijn rechteroog naar keek, was de nis niet alleen niet zichtbaar, maar de muur liep gewoon door. Met andere woorden, het gat wordt door je hersenen gewoon ingevuld...

Bij het lezen zal het wel een ander fenomeen zijn, maar toch, het is ook een soort bedriegen, een soort dwaalspoor op de weg van oog naar geest. Pijpetuitje is ook een van die woorden, pijp en tuitje zijn heel vertrouwd, terwijl het vreemde woord étui niet meteen voor de hand ligt.  Wellicht is dat een makkelijke uitleg, maar die uitleg lijkt niet op te gaan voor besteklade en herlevende.

Met andere woorden, ik heb er geen zinnige uitleg voor. Die zal er misschien wel zijn, maar ik ken hem niet.

Ik maak er me ook geen zorgen over... In tegendeel, het laat me de dag al lachen beginnen !
... en ja, we behoren ook tot de grote groep van mensen die haast steevast vergeet de besteklade te kuisen... Dus zal dat ook bij ons wel behoren tot de vuilste plaatsen in ons huis. Maar ik maak er me helemaal geen zorgen over ! Als dat zo is bij de meerderheid van de mensen, dan zijn we dus heel normaal... en dat is niet altijd het woord dat ze voor mij gebruiken. (Grinnik: gelukkig maar !)

Gisteren kreeg ik de hoogste lof ooit voor mijn blog... Ik slaagde er in een lieve dame en internetvriendin te laten huilen, bevrijdend huilen... Ze schreef er me een mailtje over, om me te danken, want het wenen had blijkbaar geholpen.
Kijk, ik kan niet eens zeggen: daar doen we het voor, maar het maakt me toch ontzettend blij !
Als ik met mijn kriebelkrabbels er in slaag nu en dan een mens te raken, iets bij te brengen, te helpen, dan maakt dat me fier en gelukkig. Fier, niet hovaardig.
Mijn eerste tekst voor de nieuwe column in "Houvast" (Blad van Ziekenzorg) is ook binnen en werd een "pareltje" genoemd... Ik hoop dat het ook daar iets mag betekenen voor één of enkele mensen. Echt betekenen, iets bijbrengen.

tot de volgende ?

denken aan...

Gisteren moesten wij naar de specialist, voor de zesmaandelijkse controle van Anny's borst. Dan denk je weer terug aan die dagen waarin je alleen maar aan die verschrikkelijke ziekte kon denken, en liegen dat je daar helemaal niet moest op denken... Er werden gelukkig geen kwaadaardige cellen gevonden, en alles blijft normaal, na de operatie waarbij alle verdachte weefsel categoriek verwijderd werden...

Maar denken doe je toch.

Je gaat op bezoek bij een man die nog niet zo lang geleden zijn vrouw verloor. De vrouw in kwestie was altijd wat ziekelijk geweest, en ik kende haar niet anders dan als een mens waar je angstvallig moest voor zorgen. Als buitenstaander ben je dan misschien geneigd te denken dat ze eindelijk verlost is, maar weet dat het verlies voor haar man wellicht nog veel groter is dan voor een ander. Een mens waar je hele dagen zorg voor gedragen hebt, die je heel de tijd hebt verzorgd, waar je hele dagen op waakte, alert voor ieder teken dat het weer wat slechter zou gaan, daar heb je een veel sterkere band mee opgebouwd dan met de vrouw die je gewoon graag ziet als vrouw. En dan denk je aan de mensen die in zo'n geval waren, en die je dat inzicht hebben bezorgd... Die je geleerd hebben dat het verlies van een zorgenkind (of zorgenechtgeno(o)t(e)) nog veel zwaarder is dan het verlies van een geliefde.

Je hoort, met een beetje tegenzin, dat hij een van die mensen is, die iedere dag naar het kerkhof gaat, en je denkt aan de mensen die je gekend hebt, die dat ook deden. En je vindt voor jezelf dat dit niet gezond is, niet goed is, dat het een cultiveren van het verdriet is... maar je weet ook dat je woorden daar niets aan kunnen verhelpen... Verdriet is er in vele vormen. Sommigen verbijten het in stilte, andere schreien hun oogputten uit, anderen gaan dagelijks naar het graf... Allen proberen zij het verdriet een plaats te geven. En helaas behoor je tot diegenen die weten dat verdriet niet verdwijnt, het verliest hooguit de scherpe kantjes... Je weet dat en je denkt er aan terwijl je probeert de vriend te helpen met woorden...die niets zeggen, niet echt doordringen bij iemand die treurt.

Je gaat met de auto naar een winkel, om 150 badhanddoeken te gaan kopen, voor Ziekenzorg, het verjaardagsgeschenk voor volgend jaar.

Ja, ik weet het, het is nog lang voor dat volgende jaar er is, maar je moet zo'n aanbieding meepikken als je de kans krijgt, want het budget is niet zooo groot. En je krijgt bij het naar de auto brengen van die twee karren vol, hulp van een winkelmeisje, een stagiaire vertelde ze ons, je laadt heel de wagen vol handdoeken, en dan rij je daarmee naar Bertine, die voor de verjaardagsgeschenken instaat... We gaan even kijken naar de duiven, en naar de tuin. We praten over thym, en hoe wij dat niet kunnen houden, terwijl zijn tuin vol staat... Marcel belooft enkele jonge plantjes uit te zetten voor ons... En dan denk je aan wijlen nonkel Julien, die ons ook nu en dan een plantje bezorgde...

Ach, ik wil maar zeggen...
Alles wat je doet, alles wat je ziet, alles wat je hoort, doet je denken aan andere dingen, dingen uit jouw ervaringswereld.
Wij vergelijken de wereld van anderen, met wat wij kennen en ervaren hebben.
En we delen onze ervaring met de hunne en de hunne met de onze, en gaan weer verder, soms iets wijzer, veelal zonder dat dit echt iets fundamenteels bijbracht, buiten het belangrijkste van alles: leren leven in een samenleving, weten dat je leven niets is, zonder die gemeenschap.
Wij zijn sociale wezens.
Zelfs hij die zich afkeert van zijn medemens, beseft niet dat hij op dat eigenste ogenblik in feite erkent dat hij samen leeft...

Religie en a-religie en anti-religie zijn ook zo'n blijken van leven in een samenleving, en in iedere groep vind je fanatici die de anderen willen bekeren tot hun visie, hun overtuiging...
De mens is een bizar wezen, die veel te veel denkt, en veel te dikwijls denkt dat hij het allemaal beter weet... terwijl we eigenlijk helemaal niets zijn, hooguit bizarre vormen samengesteld uit massa's cellen, bewoond door miljarden bacteriën en virussen, die allemaal samen iets vormen waarvan wij dan denken dat het HET middelpunt is van het heelal... De mens.
Denkend.

tot de volgende ?

een beetje verstrooid ?

Een Jordaanse chirurg was wel heel gegeneerd toen uitkwam dat hij zijn GSM had achtergelaten in de buik van een vrouw...
De dame had het ondervonden toen iemand de chirurg opbelde, en het toestel in de buik van de dame begon te trillen...

Het is een heerlijk verhaal, dat volgens de krant ook nog eens echt gebeurd is, maar natuurlijk is het weer ergens ver weg, en haast niet te controleren. Het kan dus ook heel goed een typisch artikel uit de komkommertijd betreffen.

Ze kunnen toch niet blijven leuteren over het monster van Loch Ness of Sasquatch.
En geef toe, zo'n trillende telefoon in iemands buik heeft wel een hoog humor-gehalte. Of net niet.

Wat mij verwondert, is dat we wel struikelen over dergelijke broodje-aap-verhalen, maar niet reageren tegen het feit dat de media (pers inbegrepen) ons heelder dagen overspoelen met leugens of op zijn minst tendentieuze berichtgeving. We slikken het dan wel. En de laatste verkiezingsuitslag toont ook aan dat we het geloven, wat uiteraard nog erger is.

In de media worden de leugens, of halve waarheden, of verwrongen waarheden geplugd in de geesten der mensen. Het voortdurend herhalen, het voortdurend in de aandacht brengen, het voortdurend op het voorplan zetten, het voortdurend in de achtergrond laten aanwezig zijn, tot iedereen het normaal vindt. Goering was maar een kleuter in verhouding met de thans gebruikte technieken.

De laatste tijd vind je een heel mooi voorbeeld uit de reclamewereld... Je moet eens kijken hoe men bezig is het begrip Geluk te binden aan Coca Cola... Eens je het doorhebt werkt het niet meer of toch veel minder, maar de laatste reclamecampagnes zijn er allemaal op gericht geluk, welbehagen te binden aan Coca Cola. Eigenlijk klinkt het belachelijk, maar de cijfers bewijzen dat het werkt.
Je kunt dus besluiten dat zelfs ondenkbare dingen kunnen in de mens in geplugd worden. En de mens is niet voortdurend alert op die dingen. Bovendien, als het goed gedaan wordt, dan beginnen ze voorzichtig, stapje per stapje, zodat het idee enigszins vertrouwd wordt, en de boodschap geen breuk is, maar een schijnbaar logisch iets.

In de geneeskunde gaat het zelfs nog verder. Daar creëert men zelfs niet bestaande ziekten, om de medicatie te kunnen verkopen. Dit is geen fabeltje, er zijn verschillende voorbeelden van. Het ergste is dat heel wat geneesheren het spel mee spelen en dat de ziekte op de duur een vertrouwd begrip wordt en wel degelijk als ziekte wordt ervaren. Zo heeft onlangs een voornaam specialist op zijn sterfbed bekend dat ADHD een verzonnen ziekte is.

... Geef toe, dit laatste doet je denken dat ik aan het liegen ben. Als ik aan het liegen ben, dan is dat een overgenomen leugen, want ik las het in een zeer degelijk artikel in een degelijk tijdschrift. Maar het feit dat je twijfelt is op zich al een bewijs dat we eigenlijk helemaal niet zeker meer zijn van wat waar en wat niet waar is.

Waarheid is immers een bijna niet bestaand iets... Vraag eens aan politieagenten hoezeer de getuigenissen van de mensen die eenzelfde ongeval zagen gebeuren, verschillen. Al die getuigen zijn overtuigd dat zij eerlijk en oprecht weergeven wat zij zagen gebeuren, en toch verschillen de verklaringen.

Wellicht is dat de onderliggende reden waarom wij zo makkelijk leugens geloven. Omdat de leugen voor iemand de waarheid kan zijn.  Laat ons eens teruggaan naar de media. Op TV vertelt met een bepaald feit over X. In feite is dat een verwrongen leugen, maar de luisteraar weet dit niet, kan dit niet controleren, en is gewoon de TV te geloven. Dus vertelt de luisteraar dit als waarheid voort, maar als je het controleert, zul je merken dat het is zoals de getuige van het ongeval. De luisteraar vertelt wat hij meent gehoord te hebben, gekleurd door zijn achtergrond, zijn opvoeding en zijn persoonlijke overtuiging.

Je zou bijna tot de conclusie moeten komen dat de waarheid niet bestaat.
De waarheid bestaat wel, maar uw waarheid is niet noodzakelijk de mijne.
Neem eens een geschiedenisboek uit een Belgische school, en een uit een Nederlandse school, en lees eens over de revolutie die leidde tot de Belgische onafhankelijkheid... En weet dat beiden de waarheid vertellen, hun waarheid... aan u om er Uw waarheid uit te leren.

Oh ja, als je echt een en ander wilt weten over de werkelijke feiten, luister dan naar diverse nieuwsuitzendingen uit diverse landen, en probeer je eigen mening er uit te filteren... Dan heb je de waarheid, of toch één er van, de jouwe...

tot de volgende ?