Lente

Gisteren, een mooie warme dag...
En dan zie je - plots - de linde uitlopen (ik heb hem meteen vastgebonden), de muurbloemen staan in de knop, de gebroken hartjes staan in de knop... en het onkruid schiet ook weer op...

De lente is nu echt in het land !

Ik weet het wel, ze geven morgen al weer minder goed weer, maar vandaag kan ik met genot kijken naar de ontluikende natuur. Het gras vertoont het malse lichtgroen, de madeliefjes piepen er tussen met witte bloempjes, soms met een rood borduurwerkje er overheen, de paardenbloemen staan te blinken met hun gouden pracht en de bomen vertonen een groene zweem... De natuur op zijn best. Ik las dat de de boshiacynten (de blauwkousjes) (In Brakel blèwkaaisjes) ook al aan het open gaan zijn, en dus zullen straks onze bossen weer lijken op zeeën van blauw... Fotografen wijzen dan steeds op het Hallerbos, maar de bossen hier in onze streek zijn net zo mooi !

Dat was de tijd waarop we ieder jaar met de kinderen naar het muziekbos gingen... Juichend door de blauwkousjes lopen, de berg af, tot helemaal beneden "Pa, er zitten hier dikkopjes !" Toen ik er bij kwam, keken we samen naar de dikkopjes, en soms zagen we ook de larven van salamanders zwemmen... We dwaalden door het heerlijke bos (Het muziekbos is heerlijk om er met de kinderen naartoe te gaan ! Je zet je bovenaan, en de kinderen hebben een enorme vallei waarin ze kunnen spelen en ravotten, en altijd zichtbaar zijn)... Helemaal op het einde is er een bronbeekje, en ook dat was een ding om langs te lopen en te bewonderen...

Bossen hoorden bij de dingen die we vaak bezochten met de kinderen... Op één stond het Muziekbos, op twee de Kluisberg en op drie Brakelbos en het bos van D'Hoppe... De seizoenen werden door ons gevolgd via deze bossen. Het prille groen, de bloemenpracht, de schaduw in de hete zomerdagen en de kleuren van de herfst... De winter was meer voorbehouden aan de gewone (kleine) wegen in ons wijd-open heuvelland... Waar ieder stukje een schilderij van De Saedeleer is...

Nu en dan gingen we vissen. Heel lang geleden in de vesting, tot dit door werken en de bouw van "De Meerspoort" niet meer toegankelijk werd, dan gingen we naar "De Prairie" in Avelgem of de visvijvers in Nukerke... Daar kon je vissen met een dagpermis.

Dat onze Bart nu nog graag eens mee gaat vissen, zal wel een gevolg zijn van die mooie dagen van toen. Onze Koen was zelfs nog erger besmet door dat visserij-virus, die ging regelmatig vissen en ging zelfs nu en dan op zee vissen met een boot mee...

Nu neem ik soms mijn kleinzoon mee, en hoop stilletjes dat ook hij verliefd wordt op dat zitten aan de boord van het water... Genietend van de natuur, soms zo erg dat je veel te laat ziet dat er een vis aan het aas zit.

Als je een vis vangt, dan moet je die heel vlug en heel omzichtig onthaken, en weer in het water zetten. We vissen immers al lang niet meer om de vis op te eten, we vissen om van de natuur te genieten.

Luc heeft al gebeld om samen weer eens te gaan vissen. Je ziet, de lente kriebelt niet alleen bij mij.

... er is nog een ding waaraan je ziet dat de lente er is... : de boeren breken uit en komen de velden verscheuren... om in de warme aarde het zaad te strooien voor een nieuwe oogst.
( En soms om heel de omgeving te doordringen met de geur van mest...)

tot de volgende ?

Oh blomme, je stienkt gadomme...

In mijn kindertijd (en nu eigenlijk nog steeds) was en is Gezelle de dichter die ook in het dagelijkse taalgebruik is binnen geslopen...
Zonder op de dichter te denken, halen we hem aan, parafraseren hem, spotten soms een beetje met zijn taalgebruik (maar niet oneerbiedig), kortom Gezelle zit ons in het bloed.
Bij de jongere generatie is dit niet meer zo...
Dat ligt niet aan de dichter, noch aan zijn wellicht ondertussen wat verouderde vormgeving, dat ligt hoofdzakelijk aan het feit dat men nu in de school geen of amper nog aandacht heeft voor poëzie, voor gedichten en gedichtjes...
De perioden van vakantie zijn steeds talrijker en langer geworden, de weken korter, de uren zijn maar 50 minuten meer, en in die veel kortere leertijd moeten de leerlingen veel meer wetenswaardigheden leren en meester worden, dan wij in onze tijd.
Het gevolg zijn gestresseerde leerkrachten en overspannen leerlingen.
Voeg daarbij dat televisie en tablet en smartphone en dergelijke de kinderen zodanig benemen dat gezond spel en vermaak in de buitenlucht heel zeldzaam zijn geworden, en je kent alle redenen waarom gedichten niet meer kunnen en eigenlijk niet meer gewenst zijn in deze tijd waar geen plaats is voor spel, geen plaats voor dromen of traumerei...

Laatst zag ik toevallig iets op TV... Het ging hem over de schulden bij jongeren. Ik was meteen aandachtig, voor mij was het quasi onmogelijk dat jongeren schulden hebben, maar ik ben (weer eens) verkeerd... Jongeren gaan op internet winkelen, overschrijden hun mogelijkheden en de ouders MOETEN bijspringen. Het woord moeten kwam uit de mond van enkele van die jongeren, die het heel normaal vonden dat dit zo moet gebeuren, zij  (de ouders) zijn uiteindelijk verantwoordelijk.

De interviewer vroeg of een eigen vast budget niet beter zou zijn... "Oh nee, want dat zou ons beperken !" "Ja, maar het zou u ook leren om verantwoord om te gaan met geld" ... het was even stil... en dan grijnzend... "Mja..."

djudedju

Het kwam er dus eigenlijk op neer dat die jongeren aankopen deden op de rekening van hun ouders, met wat voor hen een onuitputtelijk krediet is, en waar ze gerust eens het budget kunnen overschrijden, de ouders gaan toch wel bijpassen...

djudedju

Die jongens en meisjes die dit heel gewoon vonden hebben geluk dat ze hier niet wonen, dat ik niet hun vader ben, want ik zou alle moderne pedagogie in één klap vergeten, en terug grijpen naar de oude educatieve rammeling. Goe weten !
Want blijkbaar behoort redeneren voor hen toch niet tot de echte mogelijkheden. Consumeren, dat wel.

Ik herinner me niet dat mijn ouders al bankkaarten en kredietkaarten hadden... Ik denk het niet. Dus die vorm van diefstal was voor ons, als kinderen, überhaupt niet mogelijk, maar wij hadden het eens moeten aandurven om iets uit de portemonnee van ons moeder te halen !!! We zouden het nogal gevoeld hebben !  En het zou helemaal niet bij ons zijn opgekomen om met het geld van moeder zelfstandig naar de winkel te trekken om een mooie pull te kopen...  We zouden, hoe mooi ook, met die pull terug moeten naar de winkel, en het geld terug moeten geven aan onze ouders. Kregen we het geld niet terug, dan zouden we maanden geen zakgeld meer hebben gekregen, tot onze "schuld" was ingelost ! En die pull zouden we zeker nooit mogen dragen ! Ook dat zou tot de straf behoren.

Nu ?
Ze vonden het heel gewoon dat het overschrijden van de rekening door pa en/of ma gedekt werden...

Weet je, ik vind de oude manier toch véél beter !
Wij leerden wat mijn en dijn is, wij leerden de waarde van geld en wat er voor dat geld allemaal moest verricht worden... Werken was de toekomst, en studeren de mogelijkheid om een goede job te verkrijgen. Och ja, wij waren ook opstandig, wij rebelleerden ook, maar mijn en dijn waren geen deel van de rebellie ! Wij probeerden om wat langer op te blijven, ons haar wat langer te laten groeien, eens te tasten hoever we konden gaan met het verdedigen van onze eigen kijk op de wereld... Maar we zouden er niet aan denken geld van onze ouders... nee, dat was ondenkbaar !

Onze wereld van vandaag ziet er wellicht goed uit, met alle mogelijkheden en kansen om alles te zien, alles te kennen, alles te weten... en blijkbaar ook "alles" te hebben...
maar
Oh blomme, je stienkt gadomme !


tot de volgende ?

Happy Birthday, my dear Anny !!!

Vandaag is Anny jarig... Ik wens haar bij het ontwaken "Gelukkige verjaardag!" met een zoen... "Humg ??" "Gelukkige verjaardag !" "Ah ja, 't is maandag..." Ik krijg een lachje en een zoen terug.

Toen ik me stond te wassen, kwam ze voorbij, op weg naar beneden, om koffie te zetten... "68 hé?". Ik knikte alleen maar, de mond vol tandpasta... "Oud hé ?" zei ze, en sjokte de trap af.

Ja, we worden oud.
Ik kan niet in haar plaats spreken, maar toen ik jong was, dacht ik niet dat ik ooit zo oud zou worden, dat leek zo onmetelijk ver weg...
En nu lijkt het in feite niets, als je achterom kijkt, lijkt het in een zucht voorbij.

Goddank dat we al -samen- zo ver geraken. Ik heb dat thuis niet mogen mee maken, ons vader werd geen 58...

De verjaardag, een jubileum... dat zijn dagen waar je vooral achteruit kijkt. Naar wat allemaal voorbij is. De gewone dagen, de blijde dagen maar ook de droeve dagen. De dagen van plezier, de dagen van pijn (lichamelijk of geestelijk)... de dagen van onbezorgd flaneren door het leven, de dagen vol bekommering en zorgen...
Och, het leven is eigenlijk een hutsepotje, een mengeling van plezier en verdriet, van lol en inspanning, van meeleven en beleven, van ondergaan en veranderen...
En vooral: het gaat zo getverdems vlug.

We gaan straks, in november 47 jaar getrouwd zijn, dus gaan we elkaar zo'n 48 jaar kennen...
Een heel leven samen leven , samen zijn, samen werken, samen vrijen, samen , samen, samen...  En sinds ik ziek ben (dat is ook al 20 jaar !) heel de dag samen zijn, van 's morgens vroeg tot...weer 's morgens en zo steeds maar door.

Soms hoor je van mensen die dat erg vinden, zo heel de tijd, van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bijeen zijn, op elkaars lip zitten... Wij hebben nooit dat gevoel gehad. Goddank, wij passen bij elkaar in goede en slechte dagen. Zonder veel woorden, zonder veel uiterlijk vertoon. Eens kijken naar elkaar en weten wat je moet doen om dat samen leven goed te maken.

Met alle ellende en pijn hebben wij dan nog een goed leven...
Samen.

Straks ga ik naar een vergadering en deze namiddag winkelen... samen.
samen
samen
samen

amen.

tot de volgende ?

Persconferentie

Gisteren was er dus weer een bijeenkomst met de deelnemers aan Onderstroom, en meteen ook een persconferentie...
De persconferentie was het eerste punt, de heren van de pers laat je niet wachten, ze kregen ook een persmap, met alle nuttige info, voorgekauwd, zodat ze niet te veel werk zouden hebben, en niet te veel verkeerde dingen zouden schrijven gebaseerd op een fout geheugen...
Na deze uitleg moesten we met zijn allen naar buiten, voor de groepsfoto...
Maar liefst drie persfotografen vonden het nodig ons te schikken en te herschikken om foto's te maken. De ene met een enorm fototoestel, de ander met een veel kleiner maar misschien veel gesofisticeerder ding (ik ken er niets van !)... He was helemaal niet warm, en we moesten eerst op de koer staan, en de fotograaf stond van op de trappen op de groep neer te kijken, de ander wou het precies andersom, wij op de trappen, en hij beneden op de koer....
En na dat de foto's genomen waren verdwenen de persmuskieten in een haastig tempo... Wellicht hadden ze nog drie gouden bruiloften en een kampioen vogelenpik te doen?

Wij moesten weer naar binnen, om nog eens de uitleg te horen, en om de laatste details te regelen. Chantal had opgemerkt dat we niet in hetzelfde lokaal zaten dat men ons de eerste keer hadden toegewezen. In het nieuwe lokaal waren minder mogelijkheden om onze werken tentoon te stellen, dus gingen we praten met Yessica, de dame die voor ons verantwoordelijk is... Na de uitleg waarom we per se dat lokaal wilden, was de zaak OK... Onder elkaar spraken we dan af welke voorwerpen we zouden meebrengen om te exposeren, en wat we zouden geven als demonstraties...

En daarmee was de kous af... Dank zij een tip van Koen, voorzitter van de cultuurraad, had ik een plaatsje dichtbij gevonden om me te parkeren, en ik moet zeggen dat mijn heup ook al weer heel wat beter is, dankzij het vele smeren van de wonderbaarlijke zalf...

Gisterennamiddag vlug nog eens de pompen van mijn aquarium gekuist, geen water ververst en de ruiten niet gepoetst, want ik had nog te veel pijn om heel de tijd op en af de stoel te kruipen om dat te kunnen doen... Gisteren zagen we één van de twee nieuwe bonte ancistrus zwemmen... Meestal moet je daar veel langer op wachten, want die beestjes weten zich heel goed te verstoppen !

In de tuin begin je hier en daar al weer wat onkruid te zien, maar we hebben, op basis van wat we zagen gebruiken door de mannen die onze tuin zo proper maakten, ook zo'n soort werktuig gekocht, en zijn vast van plan om nu en dan eens door de tuin te gaan, en te pogen het toch min of meer net te houden. Weet je wat erg is ? We hebben een tuinman in de familie, en die mag ons niet helpen... Want die is werkloos, en dus is het werken hem verboden. Gekke wetgeving.

De man is al een hele tijd werkloos, zoekt wanhopig naar werk, maar vind er geen. Misschien moeten we Bart De Wever eens laten zoeken in zijn plaats ? Die vindt dat toch zo simpel ! Als je wil werken, dan vind je werk... Zo zegt hij toch... Hij moest zelf eens laaggeschoold zijn, geen rijbewijs hebben, en in een streek wonen waar niet zo veel werk is... Maar ja, hij, de grote profeet, hij weet het best...
Politici, ik kots er van ! En neen, de man blijft niet hangen aan zijn scholing, hij zoekt op alle mogelijke vlakken... En hij ging werken als fluitplukker, en als beloning namen ze hem nadien een heel stuk van zijn werkloosheidsvergoeding af... Leuk hé De Wever ???? Dat zijn dan besparingen ...

Ach, als men er niet in slaagt de politiek af te schaffen, dan zou men op zijn minst moeten kunnen teruggaan naar een driepartijen-systeem, zodat we niet langer met een veel te sterk verbrokkelde politieke wereld zitten waar men steeds meer partijen moet onder de arm nemen om een regering te vormen, met als gevolg een steeds meer noch-mossel-noch-vis beleid... Eindeloze, oeverloze, karakterloze compromissen... Om van te kotsen.

Dat is geen democratie meer, en heeft steeds minder en minder te maken met de keuze van de mensen.

Maar ja, wat zouden ze naar mij luisteren... Ze luisteren zelfs naar elkaar niet.

djudedju

tot de volgende ?

smeren

Gisteren wist ik niet waar kruipen van de pijn in mijn heup. Ik kon redelijk zitten, maar haast geen stap meer zetten. Pas gisterenavond kwam ik op het idee "Zou het niet helpen het eens goed in te smeren ?" Je weet wel met één van die vele zalfjes tegen de pijn, de verrekking en dergelijke... En ja, wonder boven wonder, het deed deugd. Maar meteen ontdekte ik ook dat ongeveer op de overgang van zitvlak naar dij een plaatsje zat waar je me kon dood duwen !

Terwijl Anny aan het wrijven was, kwam ze op dat punt, en ik "jubelde" het uit !

Bij het in bed kruipen, nog maar eens in laten wrijven, en vanmorgen, eerste werk : laten inwrijven. Er is maar een probleem, die zalven ruiken allemaal, en dus loop ik rond in een aroma van zalf... Nu ja, die het niet wil ruiken moet maar wat afstand houden. Ik kan weer een beetje, voorzichtig, stappen.

Deze voormiddag moet ik naar een persconferentie van Onderstroom, sta ik straks nog maar eens in de gazet, (droger dan in de regen)... Ik moet wel gaan, want Chantal kan er niet zijn. Dus, pijn of geen pijn... we moeten er naar toe.

Oud worden is toch iet hé ?

Maar enfin, we zijn er nog, we zijn nog steeds druk bezig, en we amuseren ons... La vie est belle, ook al heb ik pijn aan mijn belle (bil voor wie de woordspeling niet zou snappen...).

Gisteren was het schitterend weer, en ik heb wat in de tuin zitten kijken naar mijn goudvisjes. Ik heb vastgesteld dat er een van mijn wilde karpertjes blijkbaar geen wild karpertje is... Zijn buik wordt mooi oranje, het lijkt een goudvis te worden, tenzij het -heel uitzonderlijk - een kleurkarper is. Die kleurige variëteiten komen bij karpers wel eens voor. Op die manier zijn bij bepaalde karperachtige vissen ook de goudvis en de Koï ontstaan ! Nu, hoe dan ook, ik heb nu een haast onzichtbare vis met een goed zichtbare buik.

In de kleine vijver zijn de padden nog steeds actief ! Als je heel stil bent hoor je ze kwaken (padden maken een heel stil, fijn geluidje)... Of ze nu al hebben afgelegd of niet ? Ik heb er het raden naar. Ik zie nergens eiersnoeren. Maar dat kan best zijn, als ze ze tussen de planten hebben gedrapeerd.

De goudvissen waren door het goede weer ook geïnspireerd... Er begonnen er ook al enkele te jagen... Dus gaan ze wellicht ook geen eeuwen meer wachten voor ze afleggen. Hopelijk heb ik eens jongen ! Want om een of andere duistere reden lukte het nog nooit om kweek te hebben.

De nieuwe goudvissen zijn inderdaad schitterend rood ! In de grote vijver zit er maar een gele goudvis, drie witte en de rest is knalrood (buiten de drie "wilde" karpers waarvan er eentje een oranje buik heeft, en één grote goudkleurige zeelt en twee kleine goudkleurige zeelten). In de kleine vijver zitten goudgele, oranje en knalrode vissen ! Mooi als ze zo rondzwemmen !

Nu moet ik niet gaan kijken... het regent al weer.
Hoe ik op die persconferentie moet raken, weet ik niet... Er is nergens parking in de omgeving (Er is kermis in Oudenaarde)... Nu ja, ik zie wel. En in geval van nood zet ik me op de parking van het hospitaal en laat ik me voeren met de Shuttle. Dan ben ik er niet zo erg ver meer van.

Ik ga stoppen, eens rechtstaan, pijn laten zakken.

tot de volgende ?

La Douce France...

Gisteren zijn we naar Auchan gereden, te Leers. Boodschappen gaan doen, aankopen van de dingen die we hier niet of veel duurder vinden. Eigenlijk gaan we vooral om onze alcoholvrije aperitief.
Het was er drukker dan anders, wellicht is het ook daar schoolverlof ?
Normaal gezien ga je, zoals in ieder warenhuis, naar de rekken, en neem je wat je kopen wilt, en legt het in je kar... Maar als je verse vis wilt, en vers bereide vleeswaren, dan moet je netjes een nummertje gaan trekken, en in de rij staan...
Zowel bij de vis, maar vooral bij het vlees, stonden we daar heel lang aan te schuiven... En staan te staan, dat is voor mij een pijnlijk iets.
En ik kan er Anny niet laten staan, want ze kent geen Frans, en dus sta ik er...
Ik had nummer 76, en ze waren nog maar aan 62... Dat kan snel gaan, maar dat kan ook heel lang duren. Het duurde heel lang. Er was onder meer een dame die wel dertig soorten vlees en -bereidingen mee nam, alles moet afgewogen, moet op de juiste dikte gesneden worden (en soms moesten er drie "modellen" gesneden worden vooraleer de dame content was met het formaat...).

Ik verrekte van het zeer...

Toch was het nog geen elf uur toen wij klaar waren... "Gaan we hier een broodje eten, en dan nog eens naar Famipark?" "Waarom moet jij naar Famipark?" "Ik zou wat nieuwe goudvissen willen kopen voor in de vijver "...

Dus gingen we naar de café binnen in het gebouw, en dronken een cola Light en aten een broodje... En hup, naar Famipark.

Ook daar was het druk, druk, druk... En daar kun je niet anders dan héél de winkel door lopen... Je kunt geen hoek afsteken, je moet het ganse parcours doen, en we waren al moe van dat lange staan in Auchan...

Nu ja, we bekeken ondertussen eens de bloemen en planten, kochten een piepklein plantje om in die klei-pot te zetten die we maakten in Crea, en sjokten door tot aan de vissen... Toen we buiten gingen bij de goudvissen, vonden we wel ons gedacht, maar helaas... geen enkel personeelslid te zien...
Hup, weer naar binnen en ginder ver zag ik een meisje met de trui van de firma... Ik roepen en zwaaien, en het brave kind kwam af. Toen ze hoorde dat het voor vissen was, nam ze haar telefoon en belde de verantwoordelijke op... die niet te bereiken bleek... Ze kwam dan maar zelf mee, om visjes te vangen, en vertrouwde me toe dat ze op die manier ook eens buiten in het zonnetje mocht komen... Ik toonde haar de bak met de visjes die ik wou "En welke moet je uit de bak "De roodste rode !" "Wil je kiezen?" " Nee, doe maar je best om de roodste te nemen, het zal dan wel goed zijn !" "Ze bleek Petra te heten, was heel vriendelijk en heel gedienstig... Op het einde moest ze toch nog eens de telefoon nemen om hulp te zoeken, want er was geen zuurstof meer in de fles...
Toen die man kwam, zag hij dat de beste oplossing zou zijn om zuurstof te gaan nemen in de afdeling van de tropische vissen... De man die daar kwam helpen, bleek een oude bekende te zijn uit de winkel in Dadizele... Wat staan babbelen, en het bleek dat er ancistrus binnen waren die ik nog nooit had gezien: bonte exemplaren... Natuurlijk heb ik er dan ook daar een paartje van gekocht...

En dan... da lange weg naar de kassa... Je krijgt steeds meer en meer pijn...
Anny zei dat ze weer last had van uitstralingen (Ze was dus ook niet "braaf" genoeg geweest om "pijnvrij" te zijn...) en bij mij deed mijn rug pijn, maar dat werd overheerst door de pijn in mijn rechterheup. In het gewricht. -Hopelijk is dit geen verwittiging om een nieuwe heup te moeten plaatsen !

En nu zit ik voor het scherm met wat rugpijn, en zodra ik poog op te staan, een vlammende pijn in dat heupgewricht...  (Zus is dat bij u ook zo begonnen?)

De vissen zitten allemaal waar ze moeten zitten... het miniplantje staat al in de pot van klei, en alles zit in de kasten op de plaats waar het hoort te zitten...

Oh ja... Vorige week at ik eens bloedworst van de soort die Anny min of meer lekker vindt... Min of meer, want eigenlijk vinden we hier nergens bloedpens, zwarte trippen, bloelingen of hoe je ze ook noemen wilt, zoals we die kennen uit West Vlaanderen. Het recept is hier anders, en het viel me verschrikkelijk tegen... In Auchan zag ik plots dat ze ook bloedworst hadden, met suiker (bwèkes), met ajuin (dat moet het zijn) en met ajuin en appel (zo aten we het vroeger in Oostende)...  Ik besloot een dertig centimeterkes mee te nemen, een proeverke, op hoop van zegen !

Het was een droom... Eindelijk bloelink zoals hij moet zijn... !
Kijk, op slag deed mijn heup wat minder pijn !

tot de volgende ?

Bewolkt

Het regent niet, het ziet er eigenlijk niet eens uit alsof het zou gaan regenen, maar het is bewolkt. Je ziet wel waar ongeveer de zon moet zitten, aan de blinkende randen van de wolken in die buurt.

Ik dacht, dat is een lucht, een beetje zoals het leven... In het leven is het ook zelden onbewolkte, blauwe hemel met een stralende zon. Er is altijd wel iets wat niet is zoals je het eigenlijk zou moeten zijn... Maar meestal zijn dat allemaal niet zo'n erge dingen... Tenminste als je de goede instelling hebt. Want soms praat je met mensen die aan dezelfde dingen heel zwaar tillen, waar jij eigenlijk bijna overheen huppelt... Gek, als je om een of andere reden een beetje depri bent, dan lijkt plots alles zwarter en zwaarder, en als je je goed voelt, dan kan die kleine tegenslag je eigenlijk niet eens schelen.

Voor mij is dat het zoveelste bewijs, dat je beter af bent met optimistisch door het leven te stappen. Voor de optimist is het leven veel lichter dan voor de pessimist. En eigenlijk zijn de feiten dezelfde. Dus, waarom zou je dan gaan opteren voor zorgen, verdriet, depressie?

Ik weet wel, ik stel het hier een beetje eenvoudig voor, maar toch zit er iets in. Als je jezelf aanleert om door te gaan, om over de hindernissen heen te stappen, of desnoods in een boogje er om heen gaat, dan zul je niet zo vlug in een depressie vallen. Depressieve mensen zijn meestal al van nature uit een beetje zwartkijkers.

Ik weet niet of je jezelf bewust kunt trainen om optimist te zijn, maar ik ben het, en ik ben het eigenlijk heel mijn leven geweest. Niet dat ik nooit eens zwarte dagen kende, maar ik bleef er niet hangen, ik bleef niet zitten, ik ging bewust bezig zijn met dingen die ik graag doe, en waarmee ik mijn zinnen kon verzetten.

En zo kom ik terug bij het creatief bezig zijn, het boeken lezen, het praten tegen God en klein Pierke... Allemaal dingen waar je niet alleen oppervlakkig bezig mee bent, maar waar je echt met je geest weg bent van de besognes. Pijn en in de put zitten zijn dichte familie van elkaar. Het zijn dingen die je leven in handen nemen, in jouw plaats !  Als je er in slaagt die gevoelens weg te denken, uit het centrum van je zijn te halen, dan ben je al halverwege het beter voelen.

Als ik de hemel van vandaag bekijk, dan zie ik de wolken wel, maar ik zie ook waar de zon zit, en ik neem de tijd om te merken dat de temperatuur beter is dan gisteren... Als ik pijn heb, dan ga ik knutselen, ga ik een boek lezen, ga ik bezig zijn met dingen die je in beslag nemen. Dingen die op een bepaalde manier of heel loeuk, of een uitdaging zijn op een leuke manier.

Voor mij is een goede babbel daar ook bij... Op de rommelmarkt "Ha ! Marcel !" de dame kijkt mij aan... "Ik denk dat je mis bent" klinkt door haar "Oh, ik ben mis" heen... "Ik dacht dadde Marcel waart, Marcel Neuvreaumont !" "Ah, maar die ken ik, dat was een collega van mij !, en ja die is van Geraardsbergen!" Een dame aan de andere kant van de straat " Marcel heeft een vrouw leren kennen en die woont nu aan de zjee" "Hoezo, hij woonde toch samen met een man?" "Ja, maar hij heeft nu een madam en woont aan zjee"...

Ik vind de Geraardsbergse uitspraak van zee hééééééérlijk !

En nu weet ik ook dat Marcel blijkbaar geen homo was, of op zijn minst bi... Want hij heeft nu een madam... djudedju.

Het enige waarin ik wat op Marcel lijk, is het feit dat hij ook een grote baard heeft, maar zijn baard is niet netjes rechthoekig gezet... Tegen dat we verder wandelden, was er al een man met ons aan het praten, die Marcel ook kende... Blijkbaar had hij ook een madam, want "vanachternoene ga ik wandelen, mee mijn vriendinne..."

Ik heb daar uiteraard geen zaken mee, maar het is leuk om gewoonweg eens te kunnen babbelen, zo maar, zonder zware onderwerpen, veilig over de dagdagelijkse dingen van het leven...

En soms gaat het heel gek... Ooit had ik zo'n losse babbel met een man op een rommelmarkt... Na de babbel gaat elk zijn weg. En wellicht zie je elkaar nooit meer terug. Maar die keer, maanden later, trok er iemand aan mijn mouw... "Hoe is het afgelopen met je hond?" "Ze hebben hem een spuitje gegeven, er was niets meer aan te doen... en je kunt zo'n beest toch niet laten afzien, hé ?"... "Mijn hond is ook dood. Ik heb hem 's morgens in zijn mandje gevonden... Ik wilde eigenlijk geen nieuwe meer, maar de kinderen zijn er met een jong diertje toe gekomen... Je kunt dan wel niet anders. En 't is ook een brave, maar het kan toch niet aan mijn oude hond..."

Dat kan het nooit... Het verleden, ook van de hond kleur je steeds wat rozer dan het heden...

djudedju

tot de volgende ?