Slecht verdeeld ?

Image by tdietmut via Flickr't Heeft uren en uren aan één stuk door water gegoten... Hel de nacht hoorde ik de plensregen op de tafel kletsen die naast mijn slaapkamerraam op het terras staat. Een sonoor oerwoudgeluid...

Niet dat het hier niet mag regenen, want echt nat is de bodem nog niet (nu wel !), maar ik dacht aan die bosbranden in Rusland... daar had die regen nu moeten neerkomen, daar is het méér dan nodig !

Maar ja, dan hadden we beter de regen van Pakistan naar daar gebracht, dan waren er twee problemen opgelost, of misschien zelfs voorkomen.

't Is niet eerlijk verdeeld, denk ik dan... Hele woestijnen die smachten op wat water, en streken die verzuipen in een veel te grote toevloed.

Mochten we het weer nu eens kunnen beheersen, dan zouden we het nogal wat beter kunnen... Of net niet ? Want ik zie het zo al voor me: Van in Noord Korea sturen ze regen in massa's met donder bliksem en wind naar hun zuiderburen, en naar de gehate USA. Die sturen hitte en intense droogte naar het nu reeds hongerende Noord Korea...

Veel beter hé ?

Maar stel dat we wijs zijn, dat we het weer niet misbruiken voor oorlogsdoeleinden... Dan zouden we het toch netjes kunnen bedelen op een goede manier ? Allee, we laten het alleen regenen tijdens de nacht, zodat we iedere morgen wakker worden in een frisse, vers gewassen wereld... De mannen van de nacht zouden daar helemaal niet mee akkoord zijn, maar het zou wel van pas komen voor inbrekers en co, die het net van de duisternis en de onzichtbaarheid moeten hebben...

Nee, laten we het maar houden zoals het is, en laat maar komen wat er komt...

Nu eens te pas, dan eens te onpas, maar altijd een heerlijk onderwerp om over te kouten...

Geen wonder dat wij in het land met dat wisselvallige weer van bij ons, zo veel klappen over dat weer. Geen gesprek zonder dat het weer er aan te pas komt, als introductie... en als afronding van bijna iedere babbel...

Nee, wat ons nu wat hindert in het weer, dat is dat we er te veel van weten, te veel van horen... Vroeger hoorden we over een overstroming in India op het ogenblik dat alle leed ginder al voorbij was, nu zitten we er met onze neus bovenop. Bovendien zwaaien ze ons dagdagelijks met cijfers naar het hoofd, om ons te bewijzen dat het weer wel degelijk aan het wijzigen is... 't Kan zijn, maar 't kan ook zijn dat het niet zo is, ik voel het niet echt aan als anders dan anders. Vroeger hadden wij ook wel eens rotslecht weer, soms weken aan één stuk, en soms ook wel een van die lange hete zomers, zonder einde... die in ons geheugen gegrift staan als die zomer met die grote storm op die middag, toen in het bos wel honderd bomen... 

Cijfers en statistieken hebben we zelf nooit bijgehouden, zodat we die van de weermannen wel moeten voor waar aannemen. En wat bewijst dat, of juist niet ? 

Maar mij doet het op een of andere manier wat denken aan de media... Die vergiftigen ons ook, brengen de normen aan het wankelen, vergroten dingen uit, en verzwijgen andere dingen omdat die niet in hun betoog passen. De weermannen en weervrouwen lijken mij dezelfde techniek te voeren! Zij bombarderen ons voortdurend met cijfers die "bewijzen" dat het weer aan het veranderen is, en als het plots weer kouder is, dan zwijgen ze in alle talen en wijzen er op dat het sterk aan het verwarmen is boven Australië...

Ik betrouw de media al lang niet meer, en de weerlui overtuigen mij ook steeds minder! Ze zeveren er net iets te veel over om nog als echt over te komen.

Het kan dat ze gelijk hebben, maar de ervaring met de media heeft me wantrouwig gemaakt... Ik argwaan nu mensen die te veel nadruk leggen op steeds dezelfde verhaaltjes...

Bovendien zitten die weerlui ook in het circuit van de media !

En wat van daar komt...

Met andere woorden, de mens vertrouwt de berichtgeving niet meer ! We hebben te vaak gezien hoe de dingen scheefgetrokken of uitvergroot of gebagatelliseerd worden, om nog zo maar alles voor zoete koek te slikken.

En hoe gek het ook moge klinken, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ook de religie op een hoopje wordt geveegd met de media... Die broebelen zonder onder water te zitten, dus zal al dat gepredik in de religie ook wel...

De mens is nog nooit zo slim geweest als nu, en nog iedere dag vergroot onze kennis, maar waar ons "hoofd" vergroot, merken we niet dat de wortels onder ons aan het wegteren zijn...

We worden reuzen op lemen voeten.

Hoogtijd dat we weer eens de normen voorop stellen, en weer leren leven in gemeensschapszin, met eerbied voor elkaar en liefde voor elkaar. Een wereld waarin de mens niet alleen staat, waar eenzaamheid een begrip is uit de tijd van vroeger...

tot de volgende ?

Laura Dekker

Image by mikebaird via FlickrIk ben Jan met de pet, een doodgewoon mannetje uit een doodgewone straat in een doodgewoon dorpje. Ik ben naast die functie ook nog fulltime grootvader. Ik heb onder meer drie kleindochters, twee van net geen veertien en eentje van nog geen dertien.

Meisjes zowat in de leeftijdscategorie van Laura Dekker.

Ik mag er niet aan denken dat er eentje zou zijn die plots zou besluiten om helemaal alleen de wereld rond te zeilen.

Ik heb bepaalde ideeën over de ouders van dat kind en hun besef over verantwoordelijkheid, maar die durf ik hier niet te uiten, om het peil van deze blog niet naar beneden te helpen.

Ik heb ook gedachten over dat kind zelf, en over de manier waarop ook zij tegen het leven aankijkt.

Ik hoop van harte dat er niets misloopt, en dat ze goed en wel weer thuisraakt, na een al of niet geslaagde tocht.

Ik heb ideeën over de wereld en vooral over de media die dergelijke exploten ophemelen! Het moest hun kind/kleinkind maar eens zijn !

Maar het is sensatie Isabelle A bloot op de cover en Laura Dekker alleen in een zeilscheepje voor een solotocht om de aarde.

Voor een beetje vergankelijke roem.

Enkele maanden geleden was er een Engelse of Australische freule die dit al eens voordeed, weet jij nog haar naam ? Nee? Ik ook niet. Zo vergankelijk is het dus.

En daarvoor laat je dan je kind helemaal alleen over de oceaan zeilen, in goed maar ook in slecht weer, met golven van tientallen meters hoog, veel hoger dan de mast van dat piepkleine bootje.

Voor vijf minuten roem.

Voor heel wat verloren tijd, want het kind zal geen werk vinden op basis van het feit dat ze ooit, in een ver verleden helemaal alleen... Vergeet dat maar. Haar schooltijd zal met x tijd verlengt worden, en lastiger worden.

Ik weet wel, het is niet aan ons om te oordelen, maar soms lijkt me die houding ook wel wat op het ontlopen van verantwoordelijkheid, of, nog slechter, op het stilzwijgend goedkeuren.

Soms is het niet reageren, om wille van de lieve vrede, ook niet echt een oplossing. Soms moet men aansturen op een confrontatie, om alsnog de houding te bepalen op een eerlijke en eervolle manier.

Verdraagzaamheid is niet gelijk aan laksheid.

De man die ons zei dat je bij een kaakslag je andere wang moet aanbieden, is ook de man die de kooplui uit de tempel ranselde...

Och, ik wil geen ruzie maken, maar dat wil niet zeggen dat ik hen in alles moet volgen, in alles moet gelijk geven, en niet mag opkomen voor mijn waarden en mijn ideeën. 

Als we dat met zijn allen niet meer doen, dan mag alles, dan wordt alles stilzwijgend toegelaten, alles verdragen... en lijkt de norm verdwenen en iets uit een verleden, iets uit de tijd van de pezewevers en de mierenneukers.

Nee, ik vecht nog steeds voor het behouden van normen, rechten én plichten!

Ik hou niet van een verdraagzaamheid die eigenlijk laksheid is verworden.

Ik erger me dagelijks over wat ik in de media zie en hoor, en die ons wordt voorgeschoteld als normaal, en normaal komt dan van "binnen de normen!!!, en die zachtjes aan de norm ondergraaft. Veel mensen die zich vroeger ergerden aan bloot op het scherm op tijdstippen waar ook de kinderen kijkers waren, stellen zich nu allang geen vragen meer, en kijken niet meer op, en protesteren is er helemaal niet meer bij... Dit is vervagen van de norm.

Dit is geen grotere vrijheid, integendeel !

Hun norm, of hun gebrek er aan, wordt ons opgedrongen.

en dan gaat een veertienjarige gewoon, helemaal alleen, beslissen om op haar dooie akkertje de Oceaan rond te varen...

djudedju

tot de volgende ?

De imker...

Image by Global2000 via FlickrHet menselijke leed kan groot zijn...

En bijensteken pijnlijk.

Ik kan en mag geen namen noemen in deze pijnlijke historie, maar ik kan u verzekeren dat ik de waarheid vertel en niets dan de waarheid. Zij het dat ik het soms wat bijengif ingeef om het smeuïger te maken!

Yks (ik zou ook X kunnen schrijven, maar dat is zo onpersoonlijk), kwam 's morgens bij me aanbellen. Zijn linkeroog zat bijna helemaal dicht, gezwollen en wat afhangend. Een verschrikkelijk gezicht. (Ik bedoel zijn gezicht met dat gezwollen oog hé!)

Natuurlijk vroeg ik hem wat er gebeurd was.

"Dat wilde niet weten" zei hij, "'t is te stom om te vertellen!"

Ik ga nu proberen de feiten weer te geven, zoals ik ze heb gehoord.

Een vriend van Yks hield bijen, en was deze hobby moe. Yks vond het idee wel aardig, en nam de beestjes en de korven over. 

Dat betekent uiteraard dat je de korven - met de beestjes- moet verhuizen. En wat is er makkelijker om te verhuizen, dan een "zolderwagentje" ofte een "duveltje" zoals we dat hier plegen te noemen. Je neemt de korf, en "schept dat op met het duveltje, je kantelt heel het ding wat achterover, en je rijdt de korf waar je hem maar hebben wilt. 

Er bestaan duveltjes die opplooibaar zijn. En het is héél vervelend als dit gebeurt binst dat je dingen aan het vervoeren bent.

Het is nog véél vervelenderderder als dat gebeurt tijdens het vervoer van bewoonde bijenkorven...

Een hele zwerm van die beestjes verliet - heel boos - de korf en deed een massale aanval op Yks.

Ach, denk je, zo is hij aan dat oog gekomen !

Niets van, want Yks was niet gel, en had zo'n imkerpak aangetrokken, met kap en al! 

Maar wist je dat bijen zelfs door zo'n pak heen kunnen prikken ?

Yks werd wel een honderd keer gestoken!

Nee, niet in zijn gezicht... dat volgt nog.

Enfin, de korven raakten toch ter plaatse en stonden netjes opgesteld op hun plaats.

Maar Yks zou Yks niet zijn, als je niet nu en dan eens gaat loeren naar je nieuwe hebbedingetjes.

In den beginne telkens met het imkerpak aan, maar op den duur, vertrouwend op zijn prille kennis en nog prilderdere ervaring, ook al eens zonder dat beschermende pak...

Tja, wist je dat er verschillende rssen zijn in de honingbieën ?

Je hebt er heel brave, bijna suffe rassen onder, waarbij je rustig met je blote handen de bieën van de raten kunt vegen, maar er bestaan ook rassen die nog wat wilder zijn, wat ongetemder, wat agressiever... Nu weet Yks dat hij de ongetemde soort in zijn bezit heeft. Vegen met je blote handen doe je dus best niet, of de bijen vallen aan...

En prikken je in het gezicht, net onder je linkeroog...

en dwars door je broek, in je linker bil (bijen zijn duidelijk linkse rakkers).

Yks heeft voor mij zijn broek laten zakken.

Zijn bil was véél, héél véééél erger dan zijn oog !

Een knalrode plek van boven aan zijn bil tot aan zijn knie, en van vooraan doorlopend tot achteraan zijn dij, rood, hard en duidelijk pijnlijk ontstoken...

Mocht er iemand geïnteresseerd zijn in het houden van bijen, als hobby, ik weet iemand die er wegdoet, met korven en beschermend pakje en alle gerei. Breng wel zelf een degelijk duveltje mee, met niet-inklapbare wielen.

Wist je dat de bijen aan het uitsterven zijn, en dat zij, als de grootste bevruchters van alle bloemen en bloesems van immens belang zijn voor het overleven van het menselijke ras ?

't Is maar om je over te halen tot het houden van die lieve bijtjes...

tot de volgende ?

(Wedden dat Yks nu zit te lachen aan zijn pc ?) (Ondanks zijn pijnlijke bil )

exit zonnepanelen...

Image via WikipediaHebben al die mensen fikse investeringen gedaan, zeggen de elektriciteitsbedrijven dat ze de meerkost door terugvloeiende elektra moeten mee inbrengen in je factuur, of daar luidt reeds de doodsklok over het zonnepaneel!

Gedaan met die aartslelijke dingen op je dak!

 Er is een andere oplossing, veel netter!

Dank zij de nanotechnologie is er nu een soort "verf" (bij gebrek aan een betere omschrijving) die je kunt aanbrengen op je dak, je muren, je wagen, zelfs op de ramen van je huis, en die dezelfde werking hebben dan die zonnepanelen. Je raam bewerkt met die nano-verf is quasi onzichtbaar, maar de werking van het opvangen van de zonne-energie verdonkert enigszins je raam. Hoe meer de zon schijnt hoe donkerder ???

Nanotechnologie is een wonder iets! Nano is in feite een aanduiding van grootte, of liever: van kleinte... want het gaat hem over een duizendste van een seconde, van een millimeter en dergelijke. Nano betekent dus 1/1000.

Je kunt tegenwoordig nanoproducten kopen voor je wagen. Je poetst eerst heel netjes en heel secuur je auto, en dan poetst je hem nog eens maar nu met dat nanoproduct. Gevolg: het vuil kleeft niet meer aan je auto, noch op je ramen, nog op de lakverf. Volgens sommige berichten heb je nog amper ruitenwissers van doen...

Eén klein nadeel, het is wel heel duur... Maar voor echte autofreaks is dat wellicht geen bezwaar. Denk je in, gedurende een heel lange tijd over een altijd blinkende kraaknette bolide beschikken!!!

Nu gaan we er dus elektra mee opwekken.

Met andere woorden, de uitvinding van het heel kleine is een zeer grote uitvinding. 

of, hoe de mens groot kan zijn in het kleine...

... en heel klein in het grote...

Denk maar aan de ramp momenteel in Pakistan! Het lijkt wel of daar geen mens van wakker ligt! De omvang van de ramp schijnt vele malen groter te zijn dan de aardbeving in Haïti of de Tsunami van enkele jaren geleden, maar nu beweegt er geen mens. 

Er wordt een psychologische reden voor gegeven, maar alle uitleg ten spijt, de mens blijft onverschillig.

Ik ben geen psycholoog, maar ik denk dat het het steeds sneller voorkomen van grote rampen is, die de mens wat afstompen, die hen doet wennen aan het leed (van anderen).

Ik durf niet te zeggen of te denken dat er nu veel meer calamiteiten gebeuren dan vroeger, het kan ook gewoon zo zijn, dat we nu veel beter op de hoogte zijn van alle feiten dan vroeger, het kan een combinatie zijn van beide...maar de mens raakt wat verdoofd onder al die berichten van al die rampen. Ik geloof niet dat een overstroming minder mensen raakt dan een aardbeving, denk maar eens terug (als je oud genoeg bent) op de grote overstroming in februari 1953, dan waren de solidariteitsacties zonder weerga, en op wereldschaal was dat maar een rampje van niets. Het was wel in eigen land... Heel dichtbij, werkelijk bij je naasten... 

Bijna ieder religie, en ook de moraalfilosofie predikt naastenliefde...

Dat woord zegt bijna letterlijk "zij die nabij staan",  " naast je"... Maar met de huidige wetenschap is dat begrip heel wat ruimer geworden dan toen! Ik heb de tijd meegemaakt dat een ramp in Rusland meer dan een jaar na datum tot hier doorsijpelde, nu schudt de wereld eens zijn bedde op in Haïti, en meteen weet heel de "beschaafde" wereld het. Ik kan me voorstellen dat de omvang van de ramp veel vlugger hier bekend was, dan in het hinterland van Haïti zelf !

Naasten zitten tegenwoordig ver weg.

Naastenliefde is heel ruim geworden.

Niet makkelijker door de uitbreiding van de omvang.

En hoe meer rampen er zijn, hoe meer er gewenning optreedt.

Tot het plots weer iets heel dichtbij is...

Met de ramp in Ghislengien (Gellingen) was dat duidelijk vast te stellen. Het was hét gesprek van de dag. Maar wellicht was het één land verder, pak Nederland, maar een faits divers...

Maar Pakistan voelt de natte evengoed als wij die voelden in 1953, en op een veel grotere schaal ! Een schaal die wij ons zelfs niet kunnen indenken, want wij meten met die kleine maat van ons eigen landje...een Nanolandje...

tot de volgende ?

wit papier

Image by maxnathans via Flickr

Papier... Heb je er al eens bij stil gestaan ?
Het heeft een lange geschiedenis achter de rug. En toch is het pas na de ontdekking van de kunst van het maken van het goedkope papier, dat de gedachten van de mensheid breed konden verspreid worden.
Dat kon niet met de kleitabletten, dat kon niet met het perkament, dat kon zelfs niet met het papyrus-papier, nee, dat kon maar toen men de ontdekking deed van goedkoop te vervaardigen papier in grote hoeveelheden.
Zonder dat papier zou de drukkunst nooit geschied zijn, en zou er wellicht zelfs nooit een evolutie zijn gekomen naar dat elektronische verschijnsel, waar jij nu naar zit te turen.
Papier... we snuiten er onze neus in, we vegen er ons gat aan af, en het is de ultieme drager van de wijsheid en zelfs van ons kapitaal...
Als je nu de grote magazijnen binnengaat, dan liggen daar duizenden vellen wit papier in alle formaten in alle soorten van samenbindingen op jou te wachten. Want het is de tijd van het jaar dat je weer je kinderen moet bevoorraden met allerlei gerei om school mee te lopen...
In één magazijn zag ik een klein hoopje, wat trieste schriftjes in wat minder wit papier: Kladschrift - Brouillon.
Kladschrift !
djudedju
dat is iets wat ik steevast moest hebben, om school te lopen... De naam alleen al wees op archaïsch gebruik, want kladden maakt men nu niet meer... Met de moderne balpen is dat er niet meer. Wij schreven nog met een echte pen, een ballonpen naar de afbeelding van een luchtballon op de pen, die we moesten dopen in het inktpotje dat in onze bank zat. Als het potje leeg was, kwam de zuster of de meester het potje weer bijvullen.
Met die pennen kon je heerlijke kladden maken. Als je over de natte inktvlek je blad dubbel vouwde kreeg je van die gekke vlekken en kon je jezelf testen  wat je alle maal zag in die vlek.
We hadden dan ook vloeipapier, om de inkt, en eventueel de klad mee droog te deppen. In ons West-Vlaams was dat dan ook een "kladder".
Gek, hoe het zien van die schriftjes je meteen weer op de banken zwierde.
Ik zat weer bij Masoeur Hubertine op de schoolbank, en genoot van de droge hitte van de ronkende kachel. Ik rook weer de geur van de natgeregende kleren die dampten in de hitte van de klas. Ik hoorde weer het soms snerpende geluid van het krijtje op het bord, ik hoorde hoe masoeur ons leerde hoe wij netjes die moeilijke f moesten schrijven...
Wij zaten met drie studiejaren in één klas bijeen.
Twee studiejaren zaten ijverig te rekenen en te schrijven, terwijl de derde les kreeg. Had je rap gedaan, dan kon je de wijsheid van de hogere klas al mee horen.
Nu lijkt dat geen goed systeem, maar toen ik naar het college moest, bleek dat ik helemaal geen achterstand had, en net zoveel en zo goed "geleerd" was als de anderen, die in klassen hadden gezeten, waar telkens maar een studiejaar zat. Blijkbaar was het toch niet zo slecht, of de faam van het college was overroepen...
Op een of andere manier hield masoeur Hubertine dan ook nog wat tijd over, en soms, als we allemaal heel braaf waren geweest en goed ons best hadden gedaan, dan las de zuster een verhaal voor... Eentje herinner ik me nog als de dag van gisteren: over Boompje en Pereltje, twee Chinese weeskindertjes... Een boek van Boschvogel. Toen ik het op een rommelmarkt zag liggen heb ik het uit pure nostalgie gekocht.
Mijn beste vrienden zaten ook in de klas, Claude, Odiel (Diele) en Marcel (Sille)... Drie kinderen die niet alleen met me in de klas zaten, maar ook in dezelfde wijk woonden.
Veel kinderen woonden er niet in onze wijk... Het was een oude wijk, met vooral oudere mensen.  En buiten die drie vrienden, waren er hooguit nog een vijftal van mijn leeftijd te vinden, maar die gingen naar een andere school, en had je dus niet zoveel contact met hen.
Twee van de drie waren boerenzoons, en veel van de vakantiedagen bracht ik dan ook door al helpen op het veld. Meest bij Diele. De "speeldagen" zat ik meest bij Claude. Sille was een vriend, maar niet zo intens als de andere twee, maar de zondag was hij ook in de Chiro, en daar werden dan de banden van de wijk-vriendschap weer wat aangehaald.
Wat gek is, is dat ik me van de andere klasgenootjes niet echt veel herinner... Als ik toevallig nog eens op een foto van toen stoot, dan kan ik me wel sommige dingen van sommige kinderen herinneren, maar geen namen meer... Soms weet ik nog waar ze woonden, of wat we samen wel eens uitspookten, maar dat is allemaal wat in nevelen gehuld.
Geheugen is een wonder iets.

Op de rommelmarkt zie ik soms nog een lei liggen, en griffels... Daar leerden wij op schrijven, en waren we verkeerd, dan maakten we ons vinger nat in onze mond, en wreven de fout snel uit. Als mijn geheugen goed is, dan was een kant van de lei voorzien van lijntjes. Niet de gewone lijntjes van een schrift, maar die speciale lijntjes die we ook hadden in ons speciaal schrift voor schoonschrift. Met twee lijntjes die dicht bijeen stonden, en waar je netjes op de aangegeven grootte de kleine letters meost schrijven, allemaal gelijk van grootte... het bolletje aan de d moest ook net zo groot zijn.

Als ik nu mijn krabbels bekijk, dan is dat schoonschrijven ver weg...heel ver weg.

Als ik me mezelf voorstel in die klas, dan zit ik netjes rechtop, met de armen over kruis. En soms zelfs met het wijsvingertje van de rechterhand hard tegen de lippen geduwd, in een oefening op stil  en zwijgend zitten... Masoeur is aan het vertellen...

tot de volgende ?

Kleuren, maar niet van Benetton...

Image by jerone2 via Flickr

Wij delen de wereld in kleurtjes in...
Socialisten zien rood, milieu-activisten zien groen, liberalen zien blauw, je hebt een bruine stem, je ziet het zwart in, voor jou, la vie en rose... en ga zo maar door.
Kleuren zij duidelijk belangrijk voor ons.
(Ook al zien we maar een heel klein beetje van het mogelijke palet aan kleur, want ons spectrum is heel beperkt...)
En we kennen positieve kleuren en negatieve.
Een bruine stem is een warme stem. Bruin is dus positief. Maar als het over onze bruine medemensen gaat, dan zijn er plots een heel deel die anders gaan denken.
Rood is de kleur van de progressieve mensen... Maar je ziet ook rood van woede en als je over je toeren gaat met sporten, dan ben je zo rood als een biet.
Kleuren zeggen dus alles... en niets...

Terwijl kleuren eigenlijk een geschenk zijn! Want kleuren bestaan volgens de wetenschappers niet eens, we zien iets in een kleur, gewoon door de breking van het licht op de structuur van het voorwerp, en dat kan nog veranderen door de aard en de hoeveelheid van het licht.
Dus, als ik het goed begrijp, dan bestaan er geen zwarte, geen bruine, geen rode, geen gele en geen blanke mensen. We kunnen dus hoogstens spreken van een verschil in oogvorm, of neusvorm of het kroezelen van het haar... En dat is alles.
Er is dus gewoon: "De Mens", en dat is alles.
Meer niet, minder niet.
En terwijl de blanke mens onder zonnebanken gaat liggen en de zon opzoekt om bruin te zien, is het diezelfde mens die zegt dat die bruinen en zwarten toch maar een mindere soort zijn...
Gek !
Als er al verschil is, dan is dat verschil veel meer terug te vinden in de kansen die sommigen krijgen ten opzichte van de kansen van andere groepen.
Ooit las ik een leuk SF verhaal... Op een gegeven moment bemerkt men vanop de aarde heel ver weg een naderend ruimteschip op... Heel de wereld volgt in spanning het naderen van dat onbekende tuig, en eens het ruimtetuig niet verder meer is dan Mars, hoort men plots dat het contact opzoekt via de radio!!
Na ellenlange gesprekken blijkt dat de mens ooit al eens een grote ontwikkeling moet gekend hebben, want het zijn mensen die oorspronkelijk van de aarde afkomstig zijn, die nu terug naar hun oorspronkelijke moederplaneet terugkeren.... Naargelang ze dichter en dichter komen, vliegen de gesprekken steeds sneller en steeds intenser over en weer tussen de aarde en het ruimteschip. Op een gegeven moment zegt een van de mensen uit het ruimtetuig: "En we hebben ook goed nieuws voor jullie! De ziekte waardoor er van die lelijke blanke mensen ontstonden, hebben wij weten op te lossen! Binnenkort zijn jullie weer allemaal mooi zwart..."
Een heerlijk verhaal, met een heel diepe bodem...
Want stel nu eens, dat, door een kleinigheidje in de geschiedenis, de zwarte mens vlugger tot een "beschaving" (???) kwam dan de blanken... Dan zouden wij wellicht nog steeds de minderen zijn, en stond er op de deur van de dancing: verboden voor withuiden...
Of zou die beschaving iets beschaafder zijn geweest ?
Ik denk van niet, want in de hoogdagen van de Islam, was heel het rijk van de Koran vol met blanke christen-slaven... Die maar op een manier uit de slavernij konden komen, of door zich te bekeren, of door vrijgekocht te worden. De zwarte slaven hielden ze daar veel minder, die verkochten ze aan de blanke slavenhouders.
Blijkbaar zijn we allemaal in het zelfde beddeke ziek... Wij, en dan pas de anderen.

Gewoon, omdat - door een optisch verschijnsel - de een er wat donkerder uitziet dan de ander.

en dan hebben we nog niet eens gesproken over degenen met blauw bloed...

djudedju

tot de volgende ?

En, hoe kijk jij naar de zaken ?

Image via Wikipedia

Dagelijks krijg ik een abonnementsmailtje met het krantenoverzicht uit Nederland en uit België... Mij valt dan ook iedere dag weer op hoe verschillend de Nederlander en de Belg naar de wereld kijken.
Vandaag hebben beiden het over Japan. Nederland heeft het over de Japanse rente, België heeft het over Japanse verontschuldigingen voor de Koreaanse bezetting... (Beide zijn frontpagina-nieuws)

Het is niet mijn bedoeling daar conclusies uit te trekken over de verschillen tussen een Nederlander en een Belg, nee, waar ik het over heb, is het feit dat de krant bepaalt waar u, jij en ik vandaag moeten over nadenken.

En is het niet de krant, dan de radio en/of de TV...

Ik herinner me de grote krantenkoppen over de naaktfoto op de PC van de kardinaal, en een dag later, heel dunnetjes dat het over een kunstfoto ging bij een artikel van de VRT (radio en TV !)... Wat blijft hangen denk je? Die rechtzetting of die grote koppen over die naaktfoto ?

Wat minder mensen opvalt, omdat er minder zijn die eens gaan neuzen over de taalgrens heen, is het feit dat het voor een heel groot stuk de kranten, de media zijn die de "vete" tussen Vlaanderen en Wallonië maken. Want bij de gewone man is die vete er niet. En mochten politici, de media niet voor hun kar spannen, dan was er zelfs helemaal niets van vete te bespeuren.

Nu ontmoet ik op de rommelmarkt te Bonsecours, vlak op de grens gelegen, ook Franse standhouders. Daar ik reclame uitdeel voor de rommelmarkt te Mater op 11 september, raak ik in gesprek met een van die Fransen... Die mannen kijken TV op de Franse zenders, en daar zijn ze overtuigd dat er zowat een stammenoorlog bezig is tussen Vlamingen en Walen, en vooral, dat het de Vlamingen zijn die agressief zijn en voortdurend ruzie zoeken... Leg in een gewoon kort gekeuvel maar eens uit dat dit onzin is... Ik heb er gewoon op gewezen dat ik daar als Vlaming rondliep, en dat ik vriendelijk was, en dat al die Walen ook heel vriendelijk waren met mij... En of Meneer de Fransman al eens nagegaan had hoeveel Vlamingen er eigenlijk wel standhouder waren, daar in dat Waalse Bonsecours ????

Met andere woorden, ook daar zijn het de media die de mensen niet voorlichten, maar misleiden.
En we hebben daar geen verweer tegen!
Het enige wat we kunnen doen, is zoveel mogelijk verschillende bronnen lezen, in de hoop daar een waarheid uit te kunnen filteren... Maar dat kost tijd, en dat is iets wat de gemiddelde werkende mens niet heeft. Bovendien is hij na zijn dagtaak afgepeigerd, en zit dan liever in zijn luie zetel voor de TV nog wat onzin over zich heen te laten lopen.

Eigenlijk is de beste manier nog: het nieuws lezen tien jaar na datum... dan is de filter van de tijd er al wat overgegaan, en kun je zelf op basis van de gevolgen, oordelen over de feiten van toen. Maar helaas, dat doet praktisch geen kat... 
Het gevolg is dat mensen in werkelijkheid tegen elkaar worden opgezet door foute berichtgeving. En het is niet eens makkelijk om het foute ervan aan te tonen, want de beste leugens zijn met stukjes waarheid omgeven, om het geheel soepel te doen doorslikken.

En ik noem hier, bij toeval, Vlaanderen- Wallonië, maar zo kan ik wijzen naar Islamwereld tegenover Westerse Wereld, Zuid tegen Noord Korea, China en de mensenrechten en ga zo maar door... Overal zul je wel flinters waarheid vinden, maar net zo goed flinters desinformatie ... wat het geheel nog veel gevaarlijker maakt, omdat het er correct uitziet.

En weet je wat het erge is ? Niemand is in staat om de echte waarheid te schrijven! Ook al schrijf ik de waarheid, ik schrijf mijn waarheid, mijn visie, mijn ervaring, mijn zienswijze... wat niet noodzakelijk de uwe is.
Het is dus niet zo dat ik lieg, maar mijn waarheid is gekleurd, en dat is net wat het zo moeilijk maakt. Zelfs al heb ik te doen met heel ernstige beroepsmensen onder de journalisten, zij schrijven uiteindelijk de werkelijkheid zoals zij hem zien, zij hem ervaren, zij hem aanvoelen...
Er hoeft dus niet eens een bewuste leugen bij te pas te komen, om toch niet de waarheid te zijn.
Dat maakt het net zo moeilijk en zo gevaarlijk!  Want zo verliezen we niet alleen de waarheid, maar ook onze eigen visie!

Doe eens een test, probeer eens over een of ander onderwerp in de politiek na te denken, en als je daar je "eigen" mening over hebt, denk dan nog eens na, hoe je tot die mening bent gekomen, en waarom ???

een leuke oefening in het denken

voor gevorderden

... tot de volgende ?