22 - 28 september

Niet één, maar meerdere sekten (religies) verkondigen dat de wereld zal vergaan ergens tussen 22 en 28 september. Let op, zo zeggen ze het niet, ze duiden meestal heel precies één dag aan in die periode.
Het zou te maken hebben met de maan.
De ene zegt dat er een meteoor zal neerstorten, de ander trakteert ons op een enorme tsunami, enfin ze bieden keus, maar vergaan doet zij, de aarde...
En we hebben dus niet veel tijd meer om ons in het reine te stellen met onze schepper (mocht dit nodig zijn...)

Ik heb in mijn leven al heel wat van die voorspellingen meegemaakt. En we lopen hier nog.
En NASA zegt dat er geen meteoor op komst is, en een tsunami die heel de wereld overspoelt ??? Kan ik echt niet geloven.

Dus ook nu moeten we ons wellicht niet echt druk maken.

En als die doemdenkers toch gelijk krijgen, dan is dat maar zo. Dan is het allemaal gedaan, of dan begint het betere, het eeuwige leven... Ik weet het niet, en mocht het ooit zo ver komen, dan zal ik het wel zien of net niet.

Ik ben helemaal niet gehaast om dood te gaan, maar ik heb er ook niet echt schrik van. Als het zover komt, dan hoop ik alleen dat ik niet te lang en te veel moet afzien. Ik maak me ook niet echt druk over "Het hiernamaals", of het is er, of het is er niet. Is het er, dan zal ik dat wel zien, is het er niet, dan moet je ook geen schrik hebben, dan is gewoon alles gedaan. Ik hoop dat het er wel is, maar niets geeft ons zekerheid. Dus hopen we, en als de hoop groot genoeg is, dan noemen we dat geloof. In het woord geloof zit immers de onzekerheid vervat. Als je helemaal niet twijfelt, dan pretendeer je het zeker weet, en als je het wéét, dan moet je niet meer geloven.

Maar stel nu...
Stel nu dat NASA inderdaad zou bevestigen, dat een enorme meteoriet recht op ons afvliegt, dat dit onvermijdelijk het einde betekent van de wereld zoals wij die kennen... Wat ga je dan doen?
Nog eens goed gaan eten? Of in een hoekje kruipen en heel je leven overlopen, vergiffenis vragen voor al de kleine onvolkomenheden uit je leven? Gewoon verder doen?

Ik heb er geen idee van. Ik kan me een dergelijke situatie niet indenken. Ik, met al mijn fantasie, loop daar op een muur, het is te groot, te veel omvattend om het in te schatten. Heb je al van die rampenfilms bekeken? Die projecteren het gebeuren altijd op enkele figuren, op enkelingen die de kern van het verhaal vormen, en je ziet hoogstens in de achtergrond de panische reacties van anderen, rook, vuur, water... Maar ook zij moeten zich gaan beperken, en situeren het verhaal op één of enkele punten.

We kunnen het ook niet omvatten.
Zelfs voor mensen uit deze tijd, die de wereld waarop we leven, hebben gezien van uit de ruimte, als die wondere blauwe bal, zelfs wij kunnen ons het idee "heel de wereld" niet echt inschatten. Een deel van ons is al wel eens heel ver gereisd, en heeft een idee van afstanden, maar net dat maakt het inschatten van het geheel nog moeilijker.

De grootste afstand die ik ooit in één etappe stapte was zo'n 75 km... Meer dan 12 uur stappen aan een behoorlijk tempo. Dat is eigenlijk de menselijke snelheid, de menselijke afstand. De wereld dat is meer dan 40.000 km... Het is niet te bevatten, het is niet van mensenmaat.

Hoe meer je op die haast onmenselijke afstanden denkt, van die aarde, die op kosmisch vlak maar een stofje is in vergelijking met andere werelden, sterren... en vooral afstanden.
Dat maakt me nog nederiger, doet me beseffen dat ik nog veel minder ben dan ik al dacht van mezelf... En toch maken we ons zo ontzettend druk over zoveel dingen.
Want de wereld, de echte wereld, onze wereld, dat is in feite ons leven. Ons doen, ons laten, wat we weten, wat we zien (en tegenwoordig zien we ver: tele visie, verzien), maar zelfs die beelden van ginder ver, zien we niet echt als ONZE wereld.  We verduwen het, we willen het niet echt weten.

We leven zo...beknopt, in een cocon, onze eigen cocon.

Zou doodgaan dan het verpoppen zijn?

tot de volgende ?